Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Vooruitblik
Amersfoort Jazz Festival 2019


De 41ste editie van festival Amersfoort Jazz, dat plaatsvindt in de historische binnenstad van 23 tot en met 26 mei 2019, is internationaler dan ooit. Naast talloze spraakmakende Nederlandse acts, oude meesters en aanstormende talenten - zoals Sanne Rambags, Paul van Kemenade, Ack van Rooyen en Jasper van 't Hof - zijn met de Spaanse flamenco-virtuozen Antonio Serrano, Marco Mezquida en Chicuelo, de Indiase sitarmeester Shakir Khan en het Israëlische wonderkind Gadi Lehavi enkele bijzondere artiesten uit de internationale jazz voor het evenement gestrikt.

International Artist in Residence is de Amerikaanse jazzzangeres Deborah Brown, die met schrijfster en jazzhistorica Maxine Gordon aanschuift bij 'A Tribute To Dexter Gordon'. Voeg daarbij nog de vrijzinnige jazz singer-songwriters Tula Ben Ari (ISR), Claire Parsons (GBR/LUX), Bai Kamara Jr. (BEL) en Wanda Baloyi (ZAF), alsmede de talentvolle laureaten Arthur Endo (BRA), Dmitry Ilugdin (RUS), Alex Hirlian (AUS) en Jason Eduwaiti (SUR), en de internationale ambitie van Amersfoort Jazz moge duidelijk zijn.

De internationale artiesten zijn ingebed in uiteenlopende programmaonderdelen: Focus on World Jazz from Israel, Accents in World Jazz from the Balearic Islands & Catalonia en het Sena Performers International Jazz Laureate Festival.

Klik hier voor het volledige programma.

Foto: Cees van de Ven

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 30.4.19) - [print] - [naar boven]



Nieuws
Nominaties Edison Jazzism Publieksprijs 2019 bekend


Op zondag 7 juli worden te midden van North Sea Round Town – het fringe festival van North Sea Jazz Festival - de Edisons Jazz/World uitgereikt in LantarenVenster, Rotterdam. Vooral de muziek staat deze avond centraal, want dat is waar het uiteindelijk om draait. Optredens van diverse winnaars en een speciale hoofdgast maken het een avond vol jazz, world, soul, funk en r&b. Het publiek bepaalt wie het felbegeerde beeldje voor de Edison Jazzism Publieksprijs mee naar huis neemt. De Edison Jazzism Publieksprijs is een initiatief van de Edison Stichting en het magazine Jazzism.

De genomineerde albums zijn:
Agnes Gosling - 'Caçador'; Benjamin Herman - 'Bughouse'; BRUUT! - 'V'; DHD Trio - 'Abriendo Camino'; Eric Vloeimans, Jeroen van Vliet & Kinan Azmeh - 'Levanter'; Kim Hoorweg - 'Untouchable'; Michelle David & The Gospel Sessions - 'The Gospel Sessions Vol.3'; Reinier Baas, Ben van Gelder & Metropole Orkest - 'Smash Hits'; Sabrina Starke - 'Underneath The Surface'; The Preacher Men - 'Blue'.

Je kunt stemmen op je favoriete genomineerde album via www.edisons.nl/jazz. Dat kan tot 20 mei aanstaande.

Labels:

(Maarten van de Ven, 30.4.19) - [print] - [naar boven]



Cd / Jazztube
Ralph Alessi - 'Imaginary Friends' (ECM, 2019)

Opname: mei 2018

'Imaginary Friends' heet het nieuwe album dat trompettist Ralph Alessi opnam voor ECM Records. Samen met saxofonist Ravi Coltrane, pianist Andy Milne, bassist Drew Gress en drummer Mark Ferber kiest hij hier voor de klassieke kwintetbezetting. Iets wat deze man bijzonder goed past.

Alessi komt uit San Francisco en kreeg dat klassieke met de paplepel ingegoten. Zijn vader speelde klassiek trompet en zijn moeder was de operazangeres Maria Leone. Alessi studeerde bij Charlie Haden en werkte sinds zijn eerste album uit 1997, eveneens verschenen bij ECM, samen met musici als Steve Coleman, Jason Moran, Don Byron, Fred Hersch, Uri Caine en Marc Copland.

Die klassieke touch, het fijnzinnige spel, horen we ook weer op dit album. Wellicht is het wel het meest kenmerkende aan zijn stijl: fragiel, intiem en zeer zuiver van klank. Melodieus, maar met uitstapjes naar het abstracte. We horen het reeds in 'Iram Issela', waarin Milne hem heel bescheiden, noot voor noot begeleidt. Coltrane, hier op tenorsax, sluit hier aanvankelijk al even intiem op aan, maar kiest gaandeweg - aangevuurd door Gress en Ferber - voor een hoger tempo, culminerend in een ritmische kwintetfrase. In 'Oxide' klinkt de invloed van folk door, zowel in het ritmische patroon als in de melodieuze aanpak die Alessi hier kiest. Coltrane horen we met een prachtige solo overtuigend in 'Improper Authorities', geflankeerd door zeer ritmisch spel van de tandem Gress-Ferber en klinkend pianospel van Milne.

Bijzonder is ook 'Fun Room' met een dwingend ritme en wederom een gloedvolle, maar zeer scherpe trompetsolo van Alessi. De fijnzinnigheid bereikt een hoogtepunt in de ballad 'Around The Corner'. Het is allereerst de pianist die hier de toon zet met een kalm, ritmisch patroon. Aansluitend brengt het kwintet de melodie naar binnen en horen we Alessi in een soepele, vederlichte partij. Haarzuiver, ietwat ijl, maar vol schoonheid. Boeiend is ook het afgewogen pianospel van Milne in 'Melee', op de grens van melodie en abstractie, uitlopend in een ritmisch patroon dat als prima onderlegger fungeert voor het spel van Alessi en dat wordt gevolgd door een enerverende solo van Coltrane op sopraninosax, krachtig begeleid door de ritmetandem.

In de Jazztube kun je kijken naar het concert dat dit kwintet gaf op het Moers Festival 2018.

Labels: ,

(Ben Taffijn, 28.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert
Goed nieuws uit Groningen

Juárez / Caruso / Ramirez, zaterdag 20 april 2019, Atelier Il Sole in Cantina, Groningen

Goed nieuws. Dat mag ook wel eens. Naar het zich thans (Pasen) laat aanzien, krijgt de beoogde nieuwe eigenaar van het pand waarin, of liever waaronder Il Sole in Cantina is gevestigd, het niet voor elkaar er appartementen te realiseren. De verkoop staat daarmee kennelijk op losse schroeven. Dat is toch geen schande, iets dat niet lukt, niet dan? De Cantina zou met andere woorden nog een tijdje door kunnen gaan met haar ondergrondse activiteiten - wat niemand een onoverkomelijk bezwaar schijnt te vinden.

Zaterdagnacht trad het Trio Juarez-Caruso-Ramirez er op. De composities waren originals, aangeleverd door alle drie de muzikanten. Maar het leeuwendeel was van de hand van tenorsaxofonist Daniel Juárez. Voor de regelmatige Cantinagangers - het was weer volle bak, zoals de laatste tijd - was het gebodene wellicht aan de tamme kant. Juarez is een improvisator voor wie de aanpak van een Warne Marsh eerder een voorbeeld is dan die van John Coltrane. Zijn nummers hebben het karakter van Great American Songbook-standards, hoewel je slechts een enkele keer de indruk had naar een vrije bewerking van zo'n evergreen te luisteren.

Kenmerkend ook is de 'lucht' die de Spaanse tenorist in zijn composities toelaat. Het openingsnummer, 'The York One', was daar een voorbeeld van. Het werd gedomineerd door solopassages voor sax en contrabas (van Andrea Caruso). Qua vormgeving moest je de rol van drummer Quique Ramirez overigens ook niet onderschatten. Net wanneer je je lekker wentelde in een door de drums gegenereerde groove wisselde hij van aanpak en was de volgende groove een feit.

Als alles dus meezit kunnen we nog vaak van groove wisselen in het hol aan de X-straat.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 24.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert
Eenmansband verricht wonderen

Raul Midón, 17 april 2019, Paradox, Tilburg

Met gepaste trots introduceerde Paradox de voor een Grammy genomineerde Raul Midón. Deze nominatie betreft het album 'If You Really Want', dat hij samen met het Metropole Orkest opnam. Het album is genomineerd in de categorie 'Best Jazz Vocal Album'.

In Paradox stond Raul Midón in zijn eentje op het podium. Een standaardje met twee bongo's, zijn gitaar en zijn zang moesten het deze avond doen. O ja, en een uitstapje naar de vleugel die klaargezet was. Zo nu en dan dook zijn begeleider op om Midon naar een andere positie op het podium te helpen; Midón is blind.

Maar Midón (New Mexico, 1966) heeft een reputatie hoog te houden als soloartiest en dat deed hij ook. Behalve zijn voortreffelijke gitaarspel met rake accenten en een fraaie dynamiek, wist hij ook opzienbarende ritmes uit zijn handtrommeltjes te halen. In combinatie met zijn expressieve zang leverde dat een rijk gevarieerd en ontroerend mooi concert op. Bovendien wist hij op meesterlijke wijze met samengeperste lippen voortreffelijke trompetsolo's af te leveren. Echt een spektakel om hem live aan het werk te zien. Overduidelijk een rasmuzikant met muziek in al zijn vezels.

Zoals gezegd, we kregen het pure werk, vanuit de tenen gespeeld. Een selectie van werk uit de albums 'Bad Ass And Blind' en 'If You Really Want'. En wat ouder werk, zoals 'State Of Mind' (zie de uitvoering die hij al in 2006 gaf bij David Letterman).

Midón verwees in een praatje naar zijn verleden, waar hij voor ongeïnteresseerd publiek aandacht probeerde te trekken door 'Georgia' van Ray Charles in te zetten. Inmiddels heeft hij dat niet meer nodig; hij trekt die aandacht met zijn eigen werk. Zeker in Tilburg, waar het publiek tijdens de nummers spontaan applaus vergezeld liet gaan met kreten van enthousiasme.

Raul Midón zette in Paradox een krachtig en lang (dik honderd minuten zonder pauze) concert neer waarin hij liet zien een natuurtalent te zijn. Zijn ritmisch gevoel is onnavolgbaar. De manier waarop hij zijn gitaar ook als percussie-instrument inzet, hoe hij de bongo's gebruikt, akkoorden achteloos aanslaat en accenten legt is onvoorstelbaar. Daarnaast beschikt hij over een krachtige en expressieve stem. Sommigen verwijzen naar Stevie Wonder. Tja, en als je je ogen even dichtdoet ga je als je ze weer opent op zoek naar die trompettist. Maar ook dat is Midón. Bovendien manoeuvreert hij moeiteloos van funky nummers naar meer jazzy songs of desgewenst een prachtige ballad, zoals 'God’s Dream'.

Eens te meer toonde deze avond aan dat er niets boven live gaat. Dus ga naar die concerten, er worden wonderen verricht!

Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.

Labels: ,

(Johan Pape, 23.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert / Cd
Young VIPs aan het werk

Sun-Mi Hong Kwintet / Sanne Rambags, Vincent Courtois & Julian Sartorius, vrijdag 12 april 2019, Paradox, Tilburg
Joost Lijbaart / Sanne Rambags / Bram Stadhouders - 'Trinity' (Challenge, 2019)
Opname: 2018

Sun-Mi Hong en Sanne Rambags zijn dit jaar de Young VIP's in jazzland en dus de komende tijd te zien op diverse podia in Nederland. Het Tilburgse Paradox is daarbij de tweede in rij. We beginnen dit verslag, ook al treedt ze als tweede aan tijdens het concert, met percussioniste - of eigenlijk meer drummer - Sun-Mi Hong. Ze komt uit Zuid-Korea, ging daar naar de Howon Univsersity en aansluitend naar het conservatorium van Amsterdam, zoals steeds meer buitenlandse studenten lijken te doen. We hebben dan ook meer dan aantrekkelijke jazzscene in Amsterdam. Door haar studies bij Martijn Vink en Marcel Seriese schoof ze steeds meer op naar jazz, iets dat zich in 2018 vertaalde in het winnen van de Sena Dutch Jazz Competition, wat haar een podium tijdens North Sea Jazz opleverde.

Haar optreden begint veelbelovend door het drummen met stevige houten stokken op een typische Koreaanse trommel. Het geluid wordt fijnzinnig aangevuld door tenorsaxofonist Nicolo Ricci en later trompettist Alistair Payne. Ook de mooi uitgebalanceerde lyrische pianosolo van Young-Woo Lee is het vermelden waard. Als Hong verderop overschakelt op het drumstel belanden we in een stijl die duidelijk leunt op de postbop. En dat is dan ook tevens een beetje het bezwaar tegen dit kwintet. De bezetting van trompet, tenorsaxofoon, piano en ritmesectie is al zo ongelooflijk vaak ingezet, met illustere voorgangers uit het verleden, dat je van goeden huize moet komen om hier nog iets aan toe te voegen.

En hoe goed hier ook wordt gemusiceerd - daar valt weinig aan af te doen - van goeden huize komt dit kwintet niet. Dat kan gezien de leeftijd en ervaring van deze musici ook niet, maar de conclusie luidt dan wel dat deze muziek niet echt veel toevoegt aan het repertoire dat reeds bestaat. Het zijn weliswaar allemaal eigen stukken van Hong, maar vernieuwend is ze daar niet mee, daarvoor lijken de stukken teveel op die van haar grote voorbeelden. En dat is jammer, mede gezien haar achtergrond, die cross-over vergaand mogelijk had gemaakt.

Zangeres Sanne Rambags, zo weten we inmiddels, gaat het experiment geenszins uit de weg. Sterker nog, met dit optreden maakt ze het zichzelf behoorlijk lastig. Furore maakte ze immers met dat andere trio, Under The Surface, waarover zo dadelijk meer, met percussionist Joost Lijbaart en gitarist Bram Stadhouders. In dat trio overheerst de subtiliteit van de klank, vol introverte bewegingen en prachtige klanken. Daar fluistert en lispelt Rambags naar hartenlust, technieken die perfect bij haar passen. Maar hier kiest ze voor cellist Vincent Courtois en drummer Julian Sartorius.

Met name Courtois is in deze set nadrukkelijk aanwezig met zijn flamboyante, ritmische spel, doortrokken van folk en bijpassende melancholie. Sartorius sluit daar naadloos en al even ritmisch bij aan en Rambags horen we hier in een ander register dan we van haar gewend zijn. Zo uitbundig en dynamisch maakte ik haar nog niet mee. Prachtig hoe ze erin slaagt het tempo van haar twee medemusici bij te houden. Het is overduidelijk hard werken, maar ze weet ons mee te nemen. Op andere, veel rustigere momenten is zij het die de leiding neemt met die beproefde combinatie van louter klanken en zelf gecomponeerde poëtische regels. Je ziet ze daar staan, ongecompliceerd en in het moment, terwijl ze met volledige overgave haar stem spontaan inzet als instrument. Het blijft een prestatie: als zangeres kiezen voor volledige improvisatie.

Van het trio met Lijbaart en Stadhouders ligt er, na het succesvolle 'Under The Surface', inmiddels een nieuw album: 'Trinity'. Reeds in het prachtige 'La Loba – Part One' horen we de subtiele zang van Rambags in combinatie met mistige klankwolken van de twee instrumentalisten. Hier is ook al direct hoorbaar dat dit trio zich niets aantrekt van muzikale grenzen.

Op dit album, opgenomen tijdens diverse concerten in 2018, is de invloed van niet-westerse muziek duidelijk hoorbaar, van Europa via Afrika en weer terug, maar altijd zodanig dat het perfect past binnen het geluid van dit trio en volledig natuurlijk aanvoelt. Een mooi voorbeeld is het tweede deel van 'Mokhsa', 'Hjemme' en het zeer ritmische 'Calling Up The Spirits'. Van grote subtiliteit, en het geldt zowel voor het gedicht dat Rambags schreef als voor de muzikale inkleuring, is het lange 'The Dance Of Life'. Geïnspireerd door de schilder Edward Munch begint dit stuk met een subtiele combinatie van gesproken woord en zang, aangelengd met al even intieme klanken van Lijbaart en Stadhouders. En dan tegen het einde kruipt het ritme erin, opzwepend en meditatief. Wisselend verkeren ze op de voorgrond en op de achtergrond. Mooi is bijvoorbeeld het moment waarop Rambags en Lijbaart Stadhouders begeleiden. Het zijn prachtige voorbeelden van de wijze waarop zang en muziek met elkaar samenvallen. Dat de drie musici al enige jaren samen optrekken, betaalt zich hier uit.

Klik hier voor foto's van het concert van de Young VIPs door Louis Obbens.

Labels: , ,

(Ben Taffijn, 21.4.19) - [print] - [naar boven]



Boek
'Speel jezelf. Gids voor het ontwikkelen van je innerlijk muzikantschip'

Auteur: Onno van Swigchem / Uitgeverij: B for Books, 2018

De aanleiding voor dit boek waren workshops die saxofonist Onno van Swigchem de laatste jaren gaf in Zuid-Frankrijk. De door illustratrice Birgitta Schwansee elegant vormgegeven hardcover is door Van Swigchem zelf uitgegeven. Het is, niet onbelangrijk voor een leerboek, voorzien van een boeklint zodat je niet elke keer weer terug moet zoeken waar je de laatste keer gebleven was. Het boek hoeft trouwens niet open te blijven staan, want de ongeforceerd geformuleerde teksten zijn vrij kort, zodat je de passages na één keer lezen onthoudt.

Van Swigchm schrijft in een aangename soort van spreektaal, zonder vaag of te generaliserend te formuleren. Hij houdt het zoveel mogelijk bij wat hij zelf meegemaakt en ondervonden heeft. Meerdere keren verwijst hij direct naar wat hij zelf in bepaalde omstandigheden gevoeld heeft. Het eerste deel gaat vooral over hoe je het oefenen in improviseren en samenspelen kunt benaderen. Vooral de beschrijvingen van de frustraties van de muzikant en hoe die te overwinnen zijn de moeite waard en direct vanuit de praktijk herkenbaar. Van belang zijn de tips om de verveling of irritatie van eindeloze herhalingen te verzachten. De wereld is overbevolkt met goedwillende muzikanten die het door de sleur van het oefenen opgegeven hebben en op een lager niveau zijn gaan musiceren of er helemaal de brui aan hebben gegeven.

Het tweede deel presenteert 24 concrete oefeningen om niet alleen je technische capaciteiten bij te spijkeren, maar ook om je bewustzijn als muzikant te versterken, zodat je beter kunt functioneren in het samenspel. Van belang is dat dit boek is geschreven met de improviserende musicus in gedachten en met de wetenschap dat het improviseren meestal niet in isolement plaatsvindt. Door de opzet en de heldere opmaak met de losjes gecomponeerde inktschilderingen van Schwansee blijft het boek aangenaam om steeds opnieuw open te slaan. Een aanrader voor eenieder die het even niet zit zitten met al die opgelegde oefeningen. Je creativiteit zal door het boek niet groter worden, maar je gaat er mogelijk afstandelijker, op een andere manier naar kijken. Gezien het grote aantal buitenlandse muziekstudenten in Nederland en de universele geldigheid zou het misschien geen slecht idee zijn om er een Engelse vertaling van uit te geven.

Labels:

(Ken Vos, 19.4.19) - [print] - [naar boven]



Festival
Transition 2019


"Tijdens de vierde editie van Transition deelt de gevestigde orde van de geïmproviseerde muziek de podia met nieuwkomers en grensverleggers. Eigentijdse, gecomponeerde, akoestische jazz naast niet-westerse muziek en geïmproviseerde en vocale jazz. Een belangrijke rol in het programma wordt ingevuld door muzikanten uit de stal van het jubilerende Duitse kwaliteitslabel ECM."

Op zaterdag 6 april bezocht Louis Obbens de vierde editie van het Utrechtse festival Transition. Hij zag er optredens van Kit Downes, Metroplole Orkest & Donny McCaslin, Erik Friedlander's Throw A Glass feat. Uri Caine, Rymden (Bugge Wesseltoft, Dan Berglund & Magnus Öström), Enrico Rava Sextet, Mathias Eick Quintet en Harmen Fraanje & Arve Henriksen.

Klik hier voor zijn festivalverslag.

Klik hier voor een fotoverslag van Transition 2019 door Louis Obbens.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 18.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert
Klanktovenaars in het Bimhuis

Nicole Mitchell / Tomeka Reid / Alexander Hawkins, woensdag 10 april 2019, Bimhuis, Amsterdam

De man-vrouw verhouding is in de jazz nog steeds scheef, maar gelukkig begint daar langzamerhand wel steeds meer verandering in te komen. Op deze woensdagavond in het Bimhuis staan er ineens twee op het podium - en niet de minsten. Fluitiste Nicole Mitchell en celliste Tomeka Reid hebben hun sporen inmiddels ruimschoots verdiend in de wereld van de experimentele improvisatie. Beiden spelen op dit moment in het illustere Art Ensemble Of Chicago.

Aangevuld met de Britse pianist Alexander Hawkins, die volgens mij iedere kans om in Nederland te kunnen spelen met beide handen aangrijpt, laten de twee dames hier in twee sets geïmproviseerde muziek horen waar hun roem op berust. Mitchell is op haar fluit een ware klankkunstenaar. Ze speelt erop - soms lyrisch, maar veel vaker rauw krachtig en met een rafelrandje - maar gebruikt het instrument tevens letterlijk als spreekbuis: zingend door haar fluit. Dat wisselt ze af met vocale klanken die vrijwel niet van die van de fluit te onderscheiden zijn.

Reid kan ook zeker lyrisch zijn, met name wanneer ze haar strijkstok hanteert, maar mag haar cello ook graag inzetten als bron van vreemde, ontregelende geluiden. Op die momenten kraakt, knarst en sputtert het op grootse wijze. Hawkins tenslotte is in dit optreden vaak de ideale begeleider. Hij zet dan mooie accenten en de puntjes op de i. Maar als het even kan mag hij ook graag overdonderend soleren, zijn notenclusters driftig in het rond strooiend.

Memorabele momenten genoeg tijdens dit concert. Reeds in het eerste stuk horen we Mitchell door haar fluit praten, ons een kleurrijk palet aan klanken voorschotelend, terwijl Reid hier het geluid van een bas creëert door haar cello met allerhande knijpertjes te prepareren. Verderop begeleid ze Hawkins met een aanstekelijk maar ook dwars ritme, terwijl de pianist zijn krachten optimaal inzet. In het tweede stuk vangt Reid aan met een ongepolijste, maar zeer intense solo. Hawkins duikt als begeleider onder de klep van de vleugel en vindt daar de bijpassende klanken. Als Mitchell zich erbij voegt - deels met haar fluit, deels met haar stem - verbreedt dat het kleurenpalet aanzienlijk. Mooi is ook het derde, verhoudingsgewijs zeer melodische stuk. Met Mitchell aan de leiding en Hawkins in haar kielzog. Een opwindend duet. Prachtig is ook de solo van de fluitiste in het laatste stuk voor de pauze, licht melodisch en voorzien van een rauw randje. Hawkins sluit aan in dezelfde stijl, terwijl Reid hier zorgt voor spannende accenten, wat uitmondt in een heerlijk ontregelende solo vol kraakgeluiden.

Na de pauze wordt het trio met de komst van drummer Mike Reed geheel onaangekondigd een kwartet. Denderend gaan ze van start, als een buiten haar oevers tredende rivier. Zo klinkt het begin en het einde, met een rustige, experimentele fase daartussenin. Hier gaat het duidelijk om klankkleur. In het tweede stuk horen we wederom Mitchell in een flamboyante fluitsolo, terwijl Reid er een prachtig, gruizig patroon onder legt en piano en drums voor bescheiden accenten zorgen. Bijzonder in dit stuk is het einde, als de vier musici een krachtige maalstroom aan klanken laten horen. Dan is het alweer tijd voor het speels ritmische laatste stuk, waarin met name het abstracte duet tussen Hawkins en Reid opvalt, die laatste met strijkstok. Het is een van die momenten waarmee deze musici de benaming klankkunstenaar verdienen.

De foto's zijn gemaakt door Cristina Marx en zijn afkomstig van het concert dat Mitchell, Reid en Hawkins een dag eerder gaven in Café OTO in Londen.

Labels: ,

(Ben Taffijn, 16.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert
Een kolkende melange

Chris Potter Circuits, vrijdag 5 april 2019, Paradox, Tilburg

Na het uitbrengen van de akoestische albums 'The Sirens', 'Imaginary Cities' en 'The Dreamer Is The Dream', voor ECM, keert de meester-saxofonist met zijn groep Circuits terug naar de elektronisch geladen en groove-georiënteerde muziek. Het album 'Circuits' is zijn eerste release op het Britse Edition label. De bandleider tourt met het materiaal van dit album uitgebreid door Europa. Soms met drummer Eric Harland en toetsenist James Francies in de gelederen. Maar hij wordt vaker, zoals in het bomvolle Paradox, vergezeld door de topmuzikanten Craig Taborn op toetsen, Tim Lefebvre op basgitaar en Justin Brown op de drumkit. Potter is bij de toevoeging van synthesizersounds en dominante ritmesectie beïnvloed door de elektronische muziek van Herbie Hancock en Weather Report.

Opvallend genoeg opent Potter het optreden met 'The Nerve', ingetogen op dwarsfluit, aangesloten op een looping station. Deze sfeer wordt al snel verlaten. Nadat Lefebre en Brown zich erin mengen met een krachtig gespeeld funky ritme grijpt Potter naar zijn tenorsax. Zijn sound is krachtig en intens. De lange solo getuigt van zowel souplesse als oerkracht. De afwisseling, vernieuwingsdrang en schoonheid die de saxofonist weet te bereiken, is grenzeloos.

Potter maakt hierna plaats voor een psychedelische feature van Craig Taborn. De groep speelt in deze set overwegend materiaal van 'Circuits', maar laat ook geheel nieuw materiaal horen. In een titelloze compositie met veel ruimte voor suspense en in 'Embryo' laat Potter zich voor een substantieel deel onbegeleid horen. Het titelstuk klinkt aanvankelijk sensitief door een combinatie van synthesizer en tenorsax. Als op een gepast moment de drums en bas binnenvallen met een voortstuwende groove snijdt Potter door de inmiddels wervelende keyboardklanken heen. Vervolgens soleert de saxofonist in hoog tempo, verkwikkend en messcherp in een ongrijpbare free-jazz mood naar het einde.

Na de gedwongen break hanteert Potter opnieuw de fluit, maar nu in een mystieke Afrikaanse sfeer. In 'Koutomé' zijn innoverende, ritmische elementen aanwezig en is de spirituele, mysterieuze stijl van Potter leidend en onderscheidend. Bij de introductie van 'Hold It' laat de rietblazer zich opnieuw zonder begeleiding gelden. Rafelig, abstract en in ruime mate voorzien van staccato gespeelde noten. Om het optreden met een klassieke, collectieve swing te vervolgen.

In het voorlaaste nummer wordt gegrepen naar een oud stuk: 'The Dreamer Is The Dream'. In vergelijking met voorgaande stukken is sprake van een meanderende en etherische sfeer. Het nummer wordt voorzien van een mooie en akoestische pianobijdrage. De compositie 'Exclamation' is het uitgebreide slotakkoord van de avond. Jachtige melodielijnen, onheilspellende baslijnen en hectische percussie doen bijna punkachtig aan. Een draaikolk aan emoties, met vuige saxsolo's en smerige keyboardklanken, doet de zaal zinderen.

De opwindende, kolkende melange van akoestische en elektronische geluiden in combinatie met intelligente en robuuste solo's is zorgvuldig gekozen, maar wekt ook de indruk van een immense, spontane jamsessie.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels: ,

(Louis Obbens, 12.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert
Composities te kust en te keur

Daniele Nasi & Zhu Mang, woensdag 10 april 2019, Brouwerij Martinus, Groningen

"The giants of the future", zo werden saxofonist Daniele Nasi en pianist Zhu Mang woensdag afgekondigd. Dat moeten we nog even afwachten, maar de studenten van het Prins Claus Conservatorium bleken zo goed als volleerde vaklui, solide solisten en kundige componisten. Om het laatste ging het: periodiek nodigt de stichting Jazz in Groningen compositiestudenten uit om de stand van zaken te peilen.

Welnu, Nasi's 'Water Eyes (Ice?)' heeft de karakteristieken en de kwaliteit van een standaard-ballad. Ik kan mij hier wel een tekst bij voorstellen. En in zijn 'Waltz For Palestine' was ruimte voor mooi contrapunt van de sopraan van de componist en de alt van Michael Moore. Moore doceert behalve rieten ook compositie aan het PCC, vandaar zijn aanwezigheid.

Zhu Mang had fascinerende 'Variations On 7' geschreven. In de intro van Moores 'Coalition' speelde hij alle vermoedens, variaties en varianten die hij kon bedenken – daar waren we wel even zoet mee.

Inderdaad, ook de veteranen hadden origineel materiaal op de lessenaars gelegd. Bassist Bert van Erk verraste om te beginnen met 'Ditty Do', dat op dalende lijnen gebaseerd is en een Ornette Coleman-achtig karakter bezit. Zijn 'Tak' had zó in het repertoire van de Jazz Messengers gepast. Ook als de contrabassist met de grootste oren van Groningen, direct en adequaat reagerend op zijn omgeving, viel oude rot Van Erk weer eens op. De Paul Chambers van Noord-Nederland, heb ik hem zo wel eens genoemd? Bij dezen dan.

Concertfoto: Sieben Laning

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 12.4.19) - [print] - [naar boven]



Cd
Wojtek Justyna TreeOh! - 'Get That Crispy' (eigen beheer, 2018)


In september 2015 besprak ik 'Definitely Something', het debuut van het trio van de Poolse gitarist Wojtek Justyna. Ludiek doopte hij zijn trio: Wojtek Justyna Tree… Oh!? Twee jaar later ligt het vervolg er: 'Get That Crispy' en is de bandnaam een echt statement: Wojtek Justyna TreeOh! klinkt het nu zonder enige schroom. Opmerkelijk, aangezien dit trio helemaal geen trio meer is, maar met de komst van Diogo Carvalho op percussie en Moog synthesizer is uitgegroeid tot een kwartet. Uitmaken doet het natuurlijk niets, want Justyna slaagt erin, wederom samen met bassist Daniel Lottersberger en drummer Alex Bernath, om een serie aanstekelijke, sterk bluesgeoriënteerde nummers aan ons te presenteren. Zo horen we hem heerlijk vet janken op zijn gitaar in titelstuk 'Get That Crispy' over heerlijk strak spel van de ritmesectie. In 'Cologne' speelt hij juist ingetogen, met veel gruis op de lijn.

Doken er op het debuutalbum her en der nog een paar gasten op, op deze schijf horen we alleen een strak spelend en goed op elkaar ingesteld kwartet, waarbij de toevoeging van Carvalho een goede zet genoemd kan worden. Het geluid is er voller door geworden - op sommige momenten mag het gerust overrompelend genoemd worden - en het klankbeeld afwisselender. Een leuk nummer is 'Chit Chat With A Chick From Chad' met loom slagwerk van Bernath en Carvalho en prachtig lyrisch en ingetogen gitaarspel van Justyna zelf. Melancholiek, maar door de rauwe randjes in zijn spel nergens sentimenteel en met een sterk, vrij stevig tweede deel. Een nummer om even lekker bij in de flow te raken. Hetzelfde geldt voor het afsluitende 'Sleeping Cow', waarin tevens Carvalho's percussiespel volop aan bod komt. Evenals in het exotisch klinkende 'Swamp'. Blues meets latin, is hier het devies, maar dan wel op zijn Justyna's.

Een hemelbestormend album is 'Get That Crispy' wederom niet, maar dat past ook helemaal niet bij Justyna. Hij zegt het mooi in zijn dankwoord: "It is so much fun to do all this with y’all!" Gewoon samen goede muziek maken en daarvan genieten, dat was het doel. En daarin is hij zeker geslaagd.

Klik hier om dit album te beluisteren.

Labels:

(Ben Taffijn, 11.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert
Goed huwelijk tussen kamermuziek en impro

Mark Alban Lotz: Solo & Duo, zondag 31 maart 2019, Brouwerij Martinus, Groningen

Best vreemd, die dynamiek in de wereld der Groninger podia. Nog een paar weken en dan sluit de Cantina, het souterrain waar je altijd de meest extreme muziek kon horen, haar luiken. Edoch ziet: in een wijk waar nooit iets te doen was loopt sinds twee weken de open jamsessie State Of The Art. Drummer Jeroen van Olphen heeft zijn Afro- en electrofunkavonden van de inmiddels gesloopte Silo naar de zaterdagmiddag in gebouw De Kameraad verplaatst. Een mooi afgetrapt gebouwtje waar ook vechtersbazen en koorzangers bijeenkomen. En sinds een paar maanden draait de Martinus Klassieke Affaire, waarbij geprogrammeerd wordt op het snijvlak van het improvisatiegenre en klassieke kamermuziek.

In dat kader gaven fluitist Mark Alban Lotz en bassist Andrea Caruso een fijnzinnig recital in de bovenzaal van de brouwerij aan de Kostersgang. Kan zijn dat Lotz, zoals hij zelf waarschuwt, een luie student was en is, die zich eigenlijk meer had moeten inspannen om een ordentelijke klassieke fluitist te worden. Maar ik vind zijn interpretatie van het werk van bijvoorbeeld Anton Webern op zijn minst charmant. Juist die minieme hobbels en oneffenheden geven zijn spel karakter, een persoonlijke touch. Met zijn slap-tongue effecten (zo noem ik het voor het gemak maar even) komt de fluit opmerkelijk dicht bij een geplukte altviool. Hij gebruikt de circulaire blaastechniek functioneel en muzikaal. Lotz laat zijn instrumenten boventonen zingen die volledig losgeblazen lijken van de grondmelodieën. Met vocale toevoegingen worden ze echte verlengstukken van zijn stem. Ik moet teruggaan naar een optreden van nieuwe technieken-pionier Robert Dick, in een donkergrijs, om niet te zeggen pikzwart verleden om een vergelijkbare ervaring op te roepen.

Daarbij wordt de fluitist op voorbeeldige wijze bijgestaan door Andrea Caruso. In 'Pata Pata', dat de muzikanten niet hadden voorbereid, valt het verschil tussen de altfluit en de contrabas weg. Caruso speelt helder en trefzeker en past zijn dynamiek voorbeeldig aan bij de structuur van het betreffende liedje.

En alles volledig akoestisch, ook nog eens. Waar kom je dat nog tegen? Ja, in de tijd en het Wenen van Webern.

Concertfoto's: Sieben Laning

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 6.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert
Monk geraffineerd getransformeerd

Baron, De Looze & Verheyen: 'MiXMONK' + Nils Vermeulen & Wilbert De Joode, vrijdag 29 maart 2019, Handelsbeurs, Gent

Als support vooraf mocht Nils Vermeulen een half uur met Wilbert de Joode aantreden. Vermeulen speelt in heel verschillende bands (o.a. Laughing Bastards, Kabas, Jukwaa) en stippelt nu een parcours uit om ook solo wat te gaan doen. In zijn verkennend klankonderzoek zal hij op 18 mei op Ha'fest met de grote William Parker naast zich staan.

Wilbert de Joode (Ab Baars Trio, BraamDeJoodeVatcher, 1000, etc.) is een Nederlandse gevestigde waarde, een bijzonder innemende persoonlijkheid. Improvisatie zit hem sinds vele jaren in de vingers. Van hem straalden het vertrouwen en het speelplezier af terwijl hij met de veel jongere Nils Vermeulen het podium deelde. Tijdens hun uitwisseling van ideeën begeleidde en gidste hij zijn kompaan, die geleidelijk met meer gretigheid voorstellen lanceerde.

Zonder uitgeschreven composities is het natuurlijk altijd aftasten. Waar en hoe ga je met twee contrabassen al dan niet ritmisch, eventueel melodisch en in een of andere vorm van harmonie magische momenten creëren? Zeker was het een ontmoeting tussen een zoekende kracht en een ervaren vakman. Dat de tweede uit zijn indrukwekkende bagage kon putten hielp onmiskenbaar, maar geleidelijk slaagden zij erin om klanken, noten en patronen bij elkaar te brengen die konden boeien. Echt grootse magie bleef misschien uit, maar er groeiden mooie dingen.

De muzikaliteit van het hoofdprogramma was er een van een heel andere soort. Dat composities en de speelstijl van Thelonious Monk aan de basis van het MixMONK-project liggen, was bij de eerste nummers niet expliciet te horen. 'Fifty Fifty' kwam zo fijn, lyrisch en perfectionistisch over dat ik eerder een ode aan Ralph Alessi zou vermoeden, maar dan zonder trompet. 'Dance' verwees dan hoorbaarder naar Monk, maar bewoog zich in een richting waarbij ik zou wensen dat ik meer namen kon noemen uit de klassieke muziek. Om te genieten van de schoonheid van de muziek was dat gelukkig geen vereiste.

Ook wanneer stukken van de legendarische pianist aangepakt werden en meer herkenning van de composities in het spel kwam, was duidelijk dat dit trio voor een heel eigen benadering staat. Die is er een op hoog niveau, uitmuntend in menig opzicht en door eigenzinnigheid een die fijntjes naar Monk knipoogt. De vergelijking van Bernlef over solo's van Monk, met van de trap vallen en toch niet, was hier zo goed als niet aan de orde. Hoekigheid werd hier en daar op frisse wijze in de muziek geloodst. Spelen met ritme, tijd en melodie mocht dan aan Monk refereren, maar na de ontleding hadden Baron, De Looze & Verheyen blijkbaar een aparte transformatie voor ogen.

In de zaal van de Handelsbeurs was het een troef dat alles zonder enige versterking kon doorgaan. Robin Verheyen schitterde in zijn spel op tenor- en sopraansax. Welk een raffinement! Pianist Bram De Looze toonde zich weer eens geniaal, zowel in zijn ritmische ondersteuning als in en naast de melodie. Zijn subtiel gevarieerd toucher in melodie, herhalingen en wonderlijke solo's waren om duimen en vingers bij af te likken. En de gerenomeerde drummer Joey Baron wisselde, zoals hij dat zo speels en monter kan, natuurlijk meesterlijk eenvoud en complexiteit af om te zorgen voor de gepaste inkleuring. Klasse, dat is wel het minste wat je hiervan kan zeggen.

Cees van de Ven maakte foto's van de concerten van Nils Vermeulen & Wilbert de Joode en Baron, De Looze & Verheyen.

Deze recensie verschijnt ook op Jazz'Halo.

Labels: ,

(Danny De Bock, 6.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert / Cd
Leyla McCalla live

vrijdag 22 maart 2019, De Warande, Turnhout
Leyla McCalla - 'The Capitalist Blues' (Jazz Village, 2019)

De opkomst in de Warande viel een beetje tegen voor de Haïtiaans-Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentaliste Leyla McCalla. Ze heeft net een prachtige nieuwe (derde) plaat uit onder de veelzeggende naam 'The Capitalist Blues'. Geïnspireerd door het verdeelde klimaat in Amerika maakte ze een verzameling songs over de psychologische en emotionele invloed van het leven in een kapitalistische maatschappij, een systeem waardoor mensen zich soms geïsoleerd gaan voelen en zichzelf kwijtraken. De Capitalist Blues staat voor dit gevoel, en de songs van het album zetten je aan om je hier niet in te verliezen en je te verzetten. McCalla is sterk beïnvloed door traditionele Creoolse en Haïtiaanse muziek, cajun en Amerikaanse jazz en blues, en dat vindt je dus allemaal terug op deze plaat. Het merendeel van de mensen die gekomen waren bestond uit fans van McCalla, waarvan sommigen een eind gereisd hadden - een enkeling zelfs uit Duitsland.

McCalla - deze avond op cello, gitaar en banjo - was overgekomen met een drietal begeleiders die keurig hun werk deden, waarbij gitarist David Hammer samen met McCalla voor de zware taak stond om de veel uitgebreidere bezetting die op de plaat te horen is te doen vergeten. Helaas bleek dit in een aantal gevallen onmogelijk. De titelsong 'The Capitalist Blues' ontleent een deel van zijn kracht aan de bezetting met brass en viool. Het hele album is aantrekkelijk door de variatie in de songs die een breed scala voorbij laten komen, variërend van zydeco, blues, creoolse en Haïtiaanse muziek. Op de cd uitgevoerd met passende bezetting en tijdens het concert in een kleinere bezetting met naast McCalla en Hammer bassist Peter Olynciw en drummer Shawn Myers. Hoewel de songs op zichzelf qua tekst en melodie sterk genoeg zijn en het kwartet er een mooie uitvoering van verzorgde, bleef toch het gevoel dat de cd een veel rijker palet van klankkleuren laat horen.

Mede door de beperkte opkomst met een publiek dat naar de maatstaven van McCalla erg rustig en bescheiden was en de kleine bezetting werd het wel een heel intiem concert. Na afloop was er volop belangstelling voor de signeersessie, waarbij McCalla uitermate toegankelijk bleek. Maar het blijft jammer dat de grote diversiteit die op de plaat te horen is live niet uit de verf kwam.

Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.

Labels: , ,

(Johan Pape, 4.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert
Watch her fly!

Shayna Steele, zaterdag 16 maart 2019, Paradox, Tilburg

Er kwam een moment waarop het niet meer genoeg was. De achtergrondkoortjes, altijd in de schaduw van anderen staan. Mooie jaren waren het, waarin ze zong met veel grote artiesten. Dankbaar, geïnspireerd, maar gegroeid en zeer gemotiveerd was ze klaar om vóór op dat podium te staan. Om zelf te bepalen wat, hoe en wanneer, om haar eigen talent te exposeren. En dat talent - de stem - heeft ze, de drive en het temperament ook. Dus Shayna Steele spreidde haar bevallige vleugels en vloog uit. De wijde wereld in.

Shayna Steele werd geboren in Californië (1975), groeide op in Mississippi en woont nu in New York. Haar carrière laat zich sieren door haar aandeel in de backing vocals bij onder anderen Rihanna, Kelly Clarkson, Bette Midler, John Legend en Moby. De lijst is lang en uitgebreid. Steele floreert in verschillende genres - variërend van soul, blues en gospel - en schakelt moeiteloos over naar retro, r&b en jazz. Ze werkte samen met Bjorkestra, Dave Douglas en trad op met verschillende bigbands. De doorbraak kwam in 2014 op het North Sea Jazz Festival, waar ze de lead vocals deed bij Snarky Puppy. Dit werd zo goed ontvangen dat ze besloot de track 'Gone Under' op te nemen. Hiermee gaf ze het startschot voor een serieuze solocarrière. Inmiddels staan er een ep en twee cd's op haar naam, waarvan ze op 'Rise' de medewerking kreeg van gevestigde jazznamen als Christian McBride, Andy Schnitzer en Eric Garland. Haar derde album 'Watch Me Fly' komt binnenkort uit.

Op het Tilburgse jazzpodium werd heel snel duidelijk wie Steele is, wat ze kan en waar ze voor staat. Haar stem is gigantisch, haar persoonlijkheid charismatisch en haar performance heeft de drive van een uitbarstende vulkaan. Ze presenteerde er onder meer stukken van haar nieuwe album, waaronder eigen composities en een aantal klassiekers. Hierbij werd ze begeleid door een zonder meer fantastische band, waarvan drummer Ross Pederson de monden deed openvallen met zijn technische veelzijdigheid, ingewikkelde ritmieken en geconcentreerde toewijding. Veel van alles soms, maar de stuiterende vuurbal - als visualisatie van de chemie die ontstond - schroeide alle overtollige ballast rustend op onze schouders weg die hij denderend door de zaal tegenkwam. Daarmee en met een paar kleine, gevoelige ballads won deze diva de harten van het publiek. Toch heel fijn zo op het einde van een drukke week.

Steele vertelt verhalen over haar leven. Bijvoorbeeld dat ze met haar familie over de wereld hopte en zich daardoor soms ontheemd voelde: "I grew up all over the world and it was hard to call any place home for most of my life." Ze vertelde over de diepe band met haar vader, die trompettist was en nog niet zo lang geleden overleed, en over de liefde voor haar jonge dochter. Al die verhalen vertaalde ze in composities, songs die op eerdere albums staan of nu op het nieuwe worden uitgebracht. "I am outrageous, larger than life" zijn de eerste veelzeggende woorden op deze nieuwe plaat, verklankt in de eerste track 'Be'. Woorden die getuigen van kracht, hoop en zelfvertrouwen.

Klik hier voor foto's van dit concert door Donata van de Ven.

Op 26 april komt 'Watch Me Fly' uit bij MustHave - Membran.

Labels: , ,

(Donata van de Ven, 2.4.19) - [print] - [naar boven]



Concert
Eentonig vuurwerk

Mammal Hands, Paradox, vrijdag 22 maart 2019, Paradox, Tilburg

De populariteit van Mammal Hands groeit en groeit. Het is dan ook niet verwonderlijk dat alle concerten van de Britse formatie in Nederland drukbezocht zijn. Paradox is tot de nok toe uitverkocht. Mammal Hands kan in een adem genoemd worden met energieke pianotrio's zoals GoGo Penguin en Phronesis. Ook Mammal Hands maakt moderne gecomponeerde jazz met de nadruk op ritmische gedrevenheid. De basloze bezetting met piano, saxofoon en drums onderscheidt zich van bovengenoemde groepen. Het trio Mammal Hands heeft in kort tijdsbestek drie albums uitgebracht. Na het debuut 'Animalia' en de opvolger 'Floa' is 'Shadow Work' het derde album. De uit Norwich afkomstige bandleden nemen bij het laatste album ook de productie voor rekening.

Mammal Hands speelt met jeugdig, onbevangen elan. Van meet af aan wordt met een grenzeloze dosis energie gespeeld. De groep vult de leemte van een bassist met wervelende piano- en saxofoonlijnen. Ook wordt compensatie bereikt doordat de drumkit is verrijkt met alternatieve percussie, zoals Indiase tabla's. Dit resulteert in een zeer evenwichtige en eclectische sound. Het trio maakt regelmatig gebruik van repetitieve bouwstenen. Langs de weg van de herhaling ontstaat een hypnotiserende trance. De instrumenten leggen een prachtig muzikaal tapijt over elkaar heen. Het tempo wordt opgevoerd en de klankintensiteit wordt aangewakkerd. De toegepaste methode van herhaalde riffs wordt dusdanig expliciet en frequent ingezet dat uiteindelijk de eentonigheid toeslaat.

De complexiteit, variatie en slagkracht die Jesse Barrett uit zijn kit haalt zijn grondig en avontuurlijk. Zeker wanneer de tabla's de Zuid-Aziatische atmosfeer accentueren. Het saxofoongeluid is met effecten beladen, maar kan niet verhullen dat de zeggingskracht en creativiteit van Jordan Smart regelmatig te wensen over laat. Het is prijzenswaardig het geluid van blaasinstrumenten op te rekken, maar de saxofoonklank vertoont regelmatig kitscherige trekken en klinkt blikkerig. Het pianospel van Nick Smart, bij vlagen wervelend in de cyclische groepsinteractie, wordt soms te veel naar de achtergrond verdrongen. Maar zijn spel is meedogenloos krachtig en toegewijd. Naarmate de avond vordert ontkomt ook de pianist niet aan het opvoeren van herhaaloefeneningen.

Het publiek staat op het einde op de banken van enthousiasme. Het Britse trio Mammal Hands vormt, ondanks alles, het bewijs dat hedendaagse, boeierige jazz een breed publiek kan aanspreken. Niets mis met de tomeloze energie, maar het onderscheid in het gespeelde materiaal mag in de live-setting groeien, net als de balans tussen de gespeelde solo's van de gebroeders Smart. Met andere woorden een dot minder saxofoon ten faveure van de piano. Het trio heeft met name op het studioalbum 'Shadow Work' universum, onder een voortdurend swingend en ritmisch fundament.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels: ,

(Louis Obbens, 1.4.19) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.