Het zijn dan ook bijzondere composities die het trio ten gehore brengt. Allereerst wordt het complete album dat het trio onlangs voor ECM opnam, 'Andando El Tiempo' uitgevoerd, met als absoluut hoogtepunt de driedelige suite waarnaar het album is vernoemd. Het stuk gaat over verslaving en het afkickproces, in dit geval van medicatie.
In het eerste deel 'Sin Fin' staat het proces van erkenning centraal. Het moment waarop begint te dagen dat er sprake is van verslaving. Bley kiest hier voor een poëtische, melancholieke melodie, met belangrijke rollen voor haar eigen nadrukkelijke en tot op het bot uitgeklede pianospel en voor Sheppards spel op tenorsax. Gruizig en met veel lucht verklankt hij de melodie. Het tweede deel 'Potación De Guaya' handelt over de fase van schuldgevoel. Je weet dat het niet goed zit, maar bent nog niet in staat daar iets aan te veranderen. Bley weegt hier haar noten, de triestheid invoelbaar makend. Iets waar Swallow in zijn solo eveneens in slaagt. De toon van zijn vijfsnarige bas leent zich uitstekend voor dit stuk. Tot slot is daar 'Camino A Volver'. De verslaafde heeft zijn weg naar boven te pakken. Er is ruimte voor een positieve noot en een dansbaar wiegend ritme. Maar het blijft ingetogen en breekbaar, we zijn er nog niet.
Naast de stukken van dit onvolprezen album horen we de splinternieuwe compositie - volgens Swallow een week oud - 'Copycat'. Het maakt niets uit. Dit klinkt even goed als al het andere. Opvallend bij dit trio is ook dat Swallow regelmatig de melodie verklankt, daar leent die vijfsnarige bas zich goed voor, en dat Bley in de begeleidende rol acteert. 'Rut' is een mooi voorbeeld van deze taakverdeling. En ook hier is het Sheppard die met subtiel spel de melodie verder inkleurt.
Bijzonder is ook de enige cover die gespeeld wordt, 'Misterioso' van Thelonious Monk. Wat begint als een soort van ritmische dans, verwordt al snel tot een blues dankzij Swallows vette groove en Bley's puntige accenten op piano. Geweldig is ook haar solo. Swingen met zo weinig noten, het is niet iedereen gegeven. Daarvoor moeten we bij Bley zijn.
Concertfoto: Roland Huguenin
In de Jazztube hierboven zie je een live-uitvoering van 'Andando El Tiempo' door het Carla Bley Trio op 25 oktober 2015 in New Morning, Parijs.
Cd
Andreas Loven – 'District Six' (Losen, 2016)
Opname: juni 2015
'District Six' zou je kunnen beschouwen als een monument voor de gelijknamige wijk in Kaapstad, waar moslims, Xhosa, Afrikaanders, Engelsen en Indiase mensen in harmonie samenleefden tot het apartheidsregime het in 1966 nodig achtte de ontaarde gemeenschap met de grond gelijk te maken.
Pianist Andres Loven kwam vijftien jaar na deze infame daad in Tromso, Noorwegen ter wereld en woont en werkt tegenwoordig in Kaapstad. De gebeurtenissen uit '66 kent hij dus alleen van de verhalen – misschien is het daarom, dat het album geen woede of verontwaardiging laat horen, maar veeleer een reflectie is op wat mooi en waardevol genoemd mag worden. Zuid-Afrikaanse invloeden worden hooguit vluchtig aangestipt. Zo speelt het kwartet – met Buddy Wells, tenorsax, Romy Brauteseth, bas en Clement Benny, drums – het uit vijf noten opgetrokken 'Good News' alsof het een township jivesong in het hoofd had. Iets dergelijks kun je zeggen van 'African Piano' met zijn 'Take Five'-vamp.
De pianist kiest zijn noten met de grootste zorg. In dat opzicht lijkt hij verwant aan Bill Evans. Niet dat Loven in diens stijl speelt, maar zijn werkwijze komt dus overeen. Bas en slagwerk worden een verlengstuk van de vleugel in 'Roots', dat de pianist voor een deel met afgedempte snaren speelt. Een melodie als een gezamenlijke gedachtegang. De zorgvuldige vormgeving is opvallend. In 'The Boiler' speelt de leider, die alle composities voor zijn rekening heeft genomen, een lick die zó afkomstig had kunnen zijn van zo'n pianist die begin jaren veertig op het snijpunt van swing en bop actief was. Ik moet vanavond Kenny Kersey en Herman Chittison maar weer eens uit de kast trekken.
Klik hier om van dit album 'African Piano' te beluisteren.
"Gent Jazz is al jaren geen exclusief op jazz-gericht festival meer, maar zo wordt het wel nog gepercipieerd. Meerdere (pop-)bands die op zondag 10 juli aantreden gebruiken wat meewarige grapjes over hun veronderstelde technische tekortschieten (à la "we hebben maar drie akkoorden, vergeef het ons"). Beetje belegen, maar dat is natuurlijk het beeld waar jazz al jaren mee opgescheept zit en dat deels ook in de hand gewerkt is door muzikanten, liefhebbers én pers. Maar je moet al redelijk blind en doof zijn om niet te merken dat er de voorbije jaren iets zat te broeien en dat het de dingen verandert. Want zoals een recent verschenen artikel in The Guardian duidelijk maakte, lijkt een aloude, vermoeiende discussie in de jazzwereld, die tussen de traditionele en de experimentele flank, intussen beslecht te worden door een derde partij."
Guy Peters bezocht de vierde dag van het Gent Jazz Festival. Vanaf de Bijlokesite doet hij verslag van de concerten van Nordmann, Moondog by Roland and Friends, Flat Earth Society feat. Mauro Pawlowski, Balthazar, Barefoot And The Shoes, Seiren, Bardo en Kamikaze.
Concert
Over het ontstaan van donkere materie
3 Times 7, zaterdag 9 juli 2016, De Zolder, Groningen
Er is toch wel wat veranderd. Jonge oren zijn tegenwoordig meer gewend. Vandaar dat er eigenlijk niemand wegliep bij het optreden van 3 Times 7, het noisebluestrio van gitarist Jorrit Westerhof. Terwijl de clientèle van De Zolder, een ruimte waar je een beetje blind paard met geen stok in zou krijgen, normaliter een dieet van reggae en hoemparock voorgezet krijgt. Ik zag headbangen, hier en daar, voorzichtig, maar onmiskenbaar.
Op zijn manier hanteert 3 Times 7 (Westerhof, Marko Curcic, bas en Aleksandar Skoric, drums) een soort sandwichformule. Tussen de door Jimi Hendrix geïnformeerde blueslicks en de zorgeloze Shadows-achtige liedjes is the sky the limit. Waarlijk, Jorrit is een koene vliegenier die zich in de stratosfeer waagt, negentig jaar na dato. We hoorden zwermen krijsende Indiase vleermuizen. We bevonden ons op de woelige baren, tussen de havens – de stukken waarin de melodieën weer opdoken. Westerhof is een hedendaagse incarnatie van de oude bottleneck-gitaristen, schreef ik geloof ik al eens. Maar dan met de power van de beste bluesrockgitarist – zonder ooit saai te worden. Zijn brilletje verliet hem in De Zolder tweemaal. Een keer kon een alerte employee van het etablissement het glaswerk met een snoekduik redden, precies voordat de nu blinde drager over zijn pedalen dreigde te pletteren. (De tweede keer maakte het kleinood een geslaagde noodlanding ergens backstage.)
Met drummer Aleksandar Skoric onderhoudt Westerhof een stormachtige liefdeliefde-relatie. Skoric is een van de originele selfkickers, die zijn onvermoeibaar gebeuk met krachtig geschreeuw pleegt te begeleiden. Er was een sequentie waarin een repeterend gitaarriffje van acht noten gepareerd werd met trommelvuur van een allengs ongekende intensiteit, waarbij alle aanwezige moleculen in de ruimte dreigden te vervloeien tot pure donkere materie. Edoch: Skoric is ook niet te beroerd om zijn snaartrommel heel zacht en lieflijk 'takkie-takkie' te laten murmelen.
Bassist Marko Curcic draait ook anderhalf jaar mee in 3 Times 7. Zijn voornaamste taak is ritmische lijnen door het weefsel van het combo te trekken, zodat dat stabiliteit krijgt. En indien je een rijk gecapitonneerde vloer onder je verrichtingen nodig zou hebben, ben je bij hem eveneens aan het goede adres.
De door het publiek afgedwongen toegift leek een soundtrack voor een Italiaans drama anno 1960. Een ruimtelijke klaagzang die het noodlot noodt. Maar nee, het bleek 'Chocheck Of Happiness', een Servisch liedje, aangedragen door Skoric.
Cd
Flin van Hemmen - 'Drums Of Days' (Neither Nor, 2016)
Opname: 22 juni 2014
De Nijmegenaar Flin van Hemmen, drummer en pianist, inmiddels residerend in New York, bracht onlangs zijn eerste cd als bandleider uit: 'Drums Of Days'. Op het album blinkt hij uit in minimalistische fijnzinnigheid. Van Hemmen is een man van weinig noten. Iets wat eveneens geldt voor gitarist Todd Neufeld en bassist Eivind Opsvik, de twee andere leden van het trio.
Bij Van Hemmen schuilt het geheim dan ook in de nuance. Wat dat betreft linkt zijn werk inderdaad sterk aan de gecomponeerde muziek. Van Hemmen geeft zelf ook aan dat zijn inspiratie daar ligt: "The music on 'Drums Of Days' raises new questions, born from both my own accumulation of musical experiences and a strong desire to go into new territory. As far as I can tell the content presented lacks an existing stylistic context. When looking to describe one can think of stylistic genres ranging from Romanticism to minimalism, the avant-garde and Modern classical. Furthermore, tone clusters inspire singable melodies, and an aleatoric/chance element is warmly welcomed."
In 'Aching Arches' horen we vanuit de verte muziekopnames van een orkest, aangelengd met enige pianoaanslagen van Van Hemmen. Een vervreemdend moment dat, via een drone-achtige passage, uitmondt in weer dat kenmerkende, bedachtzame pianospel. Pianospel ook waarin iets van spannende verwachting doorklinkt. Het nummer bergt ook een gedicht in zich. 'Tide' van Eliot Cardinaux, dat in een soort van canon door verschillende stemmen wordt uitgesproken en waarvan het geluid zich op een boeiende wijze vermengt met de diverse instrumenten. Wonderschoon is de passage waarin Opsvik een gevoelige snaar weet te raken, ondersteund door Van Hemmen op percussie. In de drie korte delen die samen 'Sensitive Chaos' vormen gaat het trio nog een stap verder. Hier ontbreekt inderdaad iedere structuur. Wat we ervoor in de plaats krijgen is een ingenieus en inderdaad sensitief klankcollage, te vergelijken met een abstract schilderij.
In 'Vorpmi Tsal' treffen we Van Hemmen wederom achter het drumstel. In combinatie met Neufelds puntige gitaarspel en Opsviks accenten op de bas klinkt het stuk als het rumoer van de grote stad, inclusief de daarbij behorende nervositeit. Maar het meest verrassend is wellicht de afsluiter 'Ives'. Het begin, met Van Hemmen op piano, doet klassiek aan en dan is het ineens stil. Het blijft zo lang stil dat je als luisteraar denkt dat het nummer is afgelopen, alleen klopt dat niet met de tijdsaanduiding op het cd-hoesje. En ineens weet je waarom het zo lang stil is! Van Hemmen is achter zijn drumstel gekropen en deelt ferme slagen uit. Het is gedaan met de rust die de eerste twee minuten kenmerkte. Hier klinkt de hectiek van 'Vorpmi Tsal'. Tot Opsviks melancholische basspel wat evenwicht brengt, het drumspel uiteindelijk wegdrukt en het geheel naar een stemmig einde voert.
Klik hier om te luisteren naar twee tracks van dit album: 'Drums Of Days' en 'Vorpmi Tsal'.
"De tweede dag Gent Jazz, vrijdag 8 juli, was er een die met haken en ogen aan elkaar hing. Van een brave Metheny-Carter in een grote boog over de eigenwijze De Beren Gieren en een nette Hugh Coltman, naar een spannende, maar ondermaatse Mehldau/Scofield/Guiliana."
Jan Van Steenbrugge bezocht de tweede dag van het Gent Jazz Festival. Vanaf de Bijlokesite doet hij verslag van de concerten van Pat Metheny & Ron Carter, De Beren Gieren, Hugh Coltman, John Scofield/Brad Mehldau/Mark Guiliana, Steven Lannoye en Airelle Besson Quartet.
Behaagziek. Dat is het adjectief dat zich aandient wanneer je naar vibrafonist Vincent Houdijk luistert. Het uitgangspunt lijkt Miles Davis anno jaren zeventig. Meer Roy Ayers dan Lionel Hampton.
Sven Happels basgitaar heeft een sturende functie. De muziek is zorgvuldig vormgegeven; je zou zelfs kunnen stellen dat het tuintje van deze jonge muzikanten wat al te keurig is aangeharkt.
VinnieVibes heet de groep, 'Vortex' heet het album. Dat is een draaikolk die in een gas of een vloeistof kan ontstaan. Moet je voor uitkijken, vraag maar aan Edgar Allen Poe. Brrr.
Alleszins zweveriger is VortexHealing, waar Houdijk zich naar eigen zeggen aan heeft overgegeven. Het heeft te maken met spiritueel ontwaken, heel wording, de bekende tovenaar Merlijn en soortgelijke rimram. Het resulteert kennelijk in a-dynamische muziek. Zo gauw trompettist Teus Nobel zich in het discours komt mengen krijgen we zelfs matglanzende soundscapes, waar hedendaagse koperblazers als Eric Vloeimans, Colin Benders en Ibrahim Maalouf dus niet het alleenrecht op hebben.
Iets meer vlees op de botten heeft 'Song For Joosje', het laatste nummer. Er is sprake van een oorspronkelijke melodie, maar jezus, wat een brave Hendriken! Een beetje meer werveling zou deze muziek geen kwaad doen.
"Donderdag 7 juli was de dag waarop de meest bejubelde jazzmessias van de laatste jaren zijn opwachting maakte, terwijl ook een andere klepper, die een paar jaar geleden nog tekende voor een oorverdovend spektakel, opnieuw van de partij was. Genoeg ingrediënten om er meteen een hoogdag van te maken, al leek wat terughoudendheid achteraf ook geen slecht idee."
Guy Peters bezocht de eerste dag van het Gent Jazz Festival. Vanaf de Bijlokesite doet hij verslag van de concerten van Terence Blanchard featuring The E-Collective, Kneedelus, Wout Gooris Trio + Chisholm/Vann, Kamasi Washington, Ibrahim Maalouf en Sons Of Kemet.
"Een hoogtepunt is het concert van Charles Lloyd New Quartet. Het is natuurlijk ook een topbezetting, met naast pianist Jason Moran Reuben Rogers op bas en Eric Harland op drums. Stellen dat dit een van de beste jazzkwartetten van dit moment is, is niet overdreven. Wat een timing, wat een samenspel en Lloyd is het type saxofonist dat alleen nog maar beter lijkt te worden met de jaren."
Ben Taffijn bezocht het North Sea Jazz Festival. In Ahoy Rotterdam zag hij concerten van Kamasi Washington & Metropole Orkest, Flying Lotus, Mark Schilders' Fabrik, STUFF., Colin Stetson & Sarah Neufeld, Brad Mehldau, Pat Metheny & Ron Carter, Charles McPherson Quartet, Pharoah Sanders/Trilok Gurtu/William Henderson Trio, Charles Lloyd New Quartet en Snarky Puppy & Metropole Orkest.
Concert
Compositieopdracht North Sea Jazz ten doop
Joris Roelofs Rope Dance, woensdag 6 juli 2016, LantarenVenster, Rotterdam
Het North Sea Jazz Festival geeft ieder jaar een veelbelovende jazzcomponist een compositieopdracht. Vorig jaar werd deze gegund aan gitarist Reinier Baas en dit jaar valt (bas)klarinettist Joris Roelofs de eer te beurt. Volgens de jury vanwege 'het hebben van een onderscheidend eigen geluid. De variaties in zijn stukken zorgen voor een eigentijds, waarachtig en volwassen geluid. De luisteraar wordt op een natuurlijke wijze een nieuwe wereld ingevoerd.'
Een terechte keuze. Wie de twee laatste albums kent die Roelofs met zijn trio uitbracht, 'Aliens Deliberating' en 'Amateur Dentist', beiden op deze blog besproken, weet waar de jury het over heeft. Sterker nog, in het vertellen van verhalen ligt Roelofs' kracht. Als geen ander kan hij beeldend componeren. Wat dat betreft hebben zijn stukken wel iets weg van een soundtrack zonder film. En wat 'Rope Dance – Lightfooted Music For All And None' nog extra aantrekkelijk maakt, is de gekozen bezetting. Piano (Harmen Fraanje), bas (Clemens van der Feen) en drums (Martijn Vink) zijn natuurlijk aanwezig, maar Roelofs completeert zijn kwintet met Bram van Sambeek. Een onbekende naam in de jazz, want de man speelt fagot. En hoeveel jazzalbums kent u waarop prominent de fagot te horen is? Juist, dat bedoelen we. Maar als hier één ding duidelijk wordt, is dat dit volstrekt onterecht is. Wat een instrument! Wat een geluid! Die Van Sambeek wacht een schitterende carrière in de jazz, dat kan bijna niet anders.
En dan blijkt Roelofs ook nog eens een filosoof te zijn! Die koorddanser komt bij Friedrich Nietzsche vandaan. De Duitse filosoof die in de tweede helft van de negentiende eeuw een schokgolf veroorzaakte die nog steeds niet is uitgewerkt. Roelofs kiest natuurlijk het Engels als voertaal en hangt zijn avond op aan dit citaat van de grote denker: "And we should consider, every day is lost on which we have not danced, at least once." Waarvan akte. Nu moet u dat dansen niet al te letterlijk nemen volgens Nietzsche en Roelofs. Dansen staat voor loslaten, afwerpen van het ego, dingen laten gebeuren, want daaruit ontstaan immers mooie dingen! Dat ziet Roelofs goed, maar hoe verhoudt zich dat nu tot een compositie waarbij je natuurlijk wél wilt dat iedereen speelt wat er staat! Je ziet er Roelofs wel mee worstelen, zo nu en dan. Het is natuurlijk ook wel spannend, zo'n eerste keer voor het publiek met een compositie die zoveel aandacht genereert. Maar het verloopt allemaal perfect, dat mag gezegd, met de juiste mix van welluidende, verhalende melodieën - zo kenmerkend voor Roelofs - en schurende, knallende intermezzo's van de beide blazers en de ritmesectie. In de vierdelige suite 'Rope Dance' en in het handjevol nummers dat erop volgt.
Maar natuurlijk is Roelofs niet alleen een goede componist, hij kan ook nog eens geweldig met die basklarinet overweg. En, heel bijzonder in dit concert, ook met de klarinet. Dat was al weer even geleden dat we hem daarop hoorden spelen. Voor dat onderdeel verdient 'Achilles, The Turtle And The Fifth Trumpet Player' een vermelding. De drie houden een wedstrijd, waarin de schildpad onverwacht wint. Van Sambeek is de schildpad en zijn fagot klinkt met zijn pruttelende, grommend lage tonen volledig zoals een schildpad moet klinken. De narcist Achilles, type veel geblaat en weinig woorden, is in prima handen bij Roelofs, die het drukke baasje perfect vangt met zijn springerige klarinetklanken. En dan de Fifth Trumpet Player. Dat is de vijfde trompettist in de bigband die regelmatig te laat invalt en zichzelf heeft aangeleerd dan sneller te gaan spelen om de andere in te kunnen halen, wat nooit lukt. Van der Feen verklankt hem. Het is niet de beste compositie van de avond, maar wel de leukste. En het laat weer eens zien hoe beeldend Roelofs werkt.
Cd's
Teus Nobel – 'Social Music' (Flyin' High, 2016)
Heel knap: trompettist Teus Nobel en zijn medeproducer Merlijn Verboom zijn er in geslaagd, een op en top hedendaags album te serveren, waarbij ze volop gebruikmaakten van historische elementen. Om een voorbeeld te noemen: de gitaarakkoorden (van Verboom?) in 'Playtime Scene #23' verwijzen, in mijn oren althans, naar de vormtaal van arrangeur Gil Evans. Ook ambient zit in de mix, net als psychedelica A.D. 1970. Meer in het algemeen kun je vaststellen dat de geest van trompettist Miles Davis zich overal mee heeft bemoeid. Ook de term 'Social Music' is van Davis afkomstig.
Daarbij staat Nobel nergens echt op de voorgrond: hij is een geïntegreerd onderdeel van het geheel. Met al die galm is hij vooral een solitaire natuurvorser in de schemering op gindse heuvel.
'Walking The Dog', waarmee het album opent, is niet van Rufus Thomas, niet van Ovie Alston, niet van die tientallen andere lieden bij wie tijdens het uitlaten van Bonzo ineens een leuk melodietje te binnen schoot. Deze keer was het Teus Nobel zelf op zijn nachtelijke ronde. Dat hij aansprekende themaatjes kan schrijven – waar zijn partner vervolgens handen en voeten aan geeft – bewijst de trompettist ook in 'Tonky Tonky'.
Van de hand van Merlijn Verboom is 'Nasty Noise', wat vermoedelijk slaat op de brom die onder het nummer gemonteerd is. Opvallend is hoeveel moeite het hier kostte om Herbie Hancock de studio uit te werken. Met 'Momentarium' heeft Verboom een kittige melodie het licht doen zien, maar intrigerender is het daaropvolgende 'Man Vs Woman', waar sprake is van een soort gestroomlijnde chaos. Een onaards sfeertje. Pianist Alexander Popta (?) speelt contrapunt met zichzelf. Dat vraagteken omdat alle vijf de muzikanten nu en dan ook achter de toetsen duiken.
Eigenlijk is het basklarinettist Joris Roelofs, die (in 'Strolling Along The Vogelenbuurt' - mooie titel) als gast in zijn eentje de jazz credibility overeind houdt. Een volgende keer voor de verandering wat meer improvisatie, heren? 'Jumpin’ At The Woodside', voor mijn part. Of woorden van die strekking.
Klik hier om een albumteaser van 'Social Music' te beluisteren.
Concert
Een welluidend verjaardagsfeestje
C.B.G. featuring Moore, Badenhorst, Van der Feen & Sued, vrijdag 1 juli 2016, Bimhuis, Amsterdam
Ruim tien jaar geleden formeerden gitarist Guillermo Celano en slagwerker Marcos Baggiani C.B.G., oftewel Celano Baggiani Group, een collectief met wisselende samenstelling, maar met als kloppend hart deze twee Argentijnen. Tijd dus voor een feestje, met naast Celano en Baggiani een aantal musici waarmee zij de afgelopen jaren samenspeelden en zes cd's opnamen: rietblazers Joachim Badenhorst en Michael Moore en bassist Clemens van der Feen. Tevens als bijzondere gast de tenorsaxofonist Natalio Sued, die ook op het eerste album van C.B.G. meespeelde.
Het is dan ook niet meer dan logisch dat de twee aanstichters van het gebeuren samen starten in 'Nostalgious', waarin het fonkelende gitaarspel van Celano, doorweven met melancholie, krachtig wordt ondersteund door Baggiani's ritmische slagwerk en gaandeweg door Van der Feens duistere basspel. Als Badenhorst op tenorsax en Moore op altsax aanhaken, wordt duidelijk waar dit nummer zijn titel aan ontleent. De slepende, dromerige melodie neemt ons mee op reis. Muziek voor een zwoele zomeravond. Dat het buiten eerder herfst lijkt op deze eerste juli mag de pret niet drukken. In 'War', een stuk van Baggiani wat - zo wordt ons door hem verzekerd - als anti-oorlog en niet als pro-oorlog moet worden opgevat, klinkt Celano's gitaar surrealistisch met zijn dromerige vibraties. Badenhorst en Moore hanteren hier beiden de klarinet en hun toon varieert van dromerig, sonoor, ja zelfs spookachtig laag tot snerpend hoog, de trommelvliezen beroerend. En een lange passage, waarin we Baggiani, Van der Feen en Celano horen, qua intensiteit niet voor elkaar onder doend, nodigt uit tot contemplatie op het thema van dit nummer.
Dan is het tijd om tenorsaxofonist Sued uit te nodigen voor een dynamisch staaltje impro. Met Badenhorst op basklarinet en Moore op altsax gaat hij een enerverende dialoog aan, waarin vooral Badenhorst zich te buiten gaat aan verfrissend gereutel. Naar het slot toe ontstaat er een sterk verdichte klanktextuur doordat de lang aangehouden klanken van de drie blazers op bijzondere wijze op elkaar inwerken. Heftig gaat het er eveneens aan toe in het duel tussen Badenhorst, nu op tenorsax, en Baggiani. Onder daverend slagwerk vuurt Badenhorst zijn felle noten af. Het overbekende 'Lili Marleen' krijgt hier een wel heel bijzondere uitvoering en is bij Moore in goede handen. Met zijn vederlichte, heldere toon zet hij een genuanceerde versie neer van deze klassieker. Het sentiment dat maar al te vaak aan dit nummer kleeft, omzeilt hij met groot gemak.
Afgesloten wordt met een nummer van Badenhorst, 'Comacina Dreaming'. Celano laat zijn gitaar hier in een prachtige lange solo dromerig vibreren. Badenhorst op basklarinet en Moore op klarinet zorgen aansluitend voor een wiegende, al even dromerige melodie, waarin de weemoed duidelijk doorklinkt. De ingetogen bassolo van Van der Feen completeert het geheel. We kunnen met een gerust hart de nacht in.
Cd's Chamber 4 - 'Live At Ler Devagar' (FMR, 2015) Opname: 17 mei 2013 Marcelo dos Reis & Angélica V. Salvi - 'Concentric Rinds' (Cipsela, 2015) Opname: 3 februari 2013
Marcelo dos Reis is een Portugese gitarist en geluidskunstenaar die het experiment allerminst schuwt, getuige twee recente werkstukken waarop we hem horen. Allereerst is daar het kwartet Chamber 4. De naam geeft associaties met kamermuziek en die associatie maakt het kwartet ook waar, allereerst door de bezetting. Want naast Dos Reis op gitaar vinden we Valentin Ceccaldi op cello en Théo Ceccaldi op viool en altviool. De ook in onze landen langzaam bekend wordende trompettist Luis Vincente maakt het kwartet compleet.
De snaarinstrumenten kleuren de muziek en bieden menigmaal een boeiend contrast net Vincente's trompetklanken. Het korte 'Timber Bells', een bijna romantisch, weemoedig duet voor gitaar en altviool, klinkt daarbij nog het meest traditioneel. In 'Some Trees', waarin 'Timber Bells' naadloos overloopt, beweegt de muziek zich meer richting het experiment en wel in de duistere categorie. Het is vooral de sonore drone van de cello die hier het meest toe bijdraagt. Intussen gaat het tempo omhoog en blijft er van de romantiek waarmee het allemaal begon weinig meer over. Ook in 'Wooden Floor' zorgt de cello voor een aanhoudende toon, alleen dit keer op onnadrukkelijke wijze. De dialoog tussen Vincente en Théo Ceccaldi klinkt hier intens en opzwepend, Ceccaldi heftig strijkend en Vincente die zijn noten zorgvuldig vormt in het lage register. Als een wild stromende rivier dendert het kwartet voort. Tot de drone gaat liggen. De muziek krijgt nu het karakter van een subtiel klankspel, waarin vooral Vincente een grote rol speelt, de meest bizarre klanken uit zijn trompet tevoorschijn toverend.
'Concentric Rinds' is de weerslag van een ander experiment. Het betreft hier de samenwerking van Dos Rei met harpiste Angélica V. Salvi. Een samenwerking die tijdens een jazzfestival in 2012 op instigatie van niemand minder dan Evan Parker tot stand kwam en beiden zodanig goed beviel dat opnames uit 2013 nu op cd zijn vastgelegd. Veelzeggend zijn de woorden van Dos Reis die deze opnames vergezellen: 'All the music presented here is completley improvised, incorporating not only our shared language, but also our diverse range of collective influences and quite different musical backgrounds, as well. This is how we sounded one day in February 2013, in a beautiful warehouse full of reverb.'
Gitaar en harp, al dan niet geprepareerd: het levert een bijzondere combinatie op, waarbij soms niet geheel duidelijk is wie we horen, zo goed vallen de diverse klanken met elkaar samen. En ja, die echo van dat pakhuis speelt inderdaad een bijzondere rol in deze opnamen en werkt beslist spanningverhogend. In de wat meer ritmische passages, zoals in 'Spirals', is het overigens moeilijk te geloven dat hier maar twee musici actief zijn, zo vol en complex klinkt hier de muziek. Bijzonder is ook het effect van het prepareren. De harp in 'Depth' klinkt meer als een xylofoon en Dos Reis' gitaar als een cello. En zijn stem verleent het nummer iets sacraals.
Klik hier voor geluidsclips van 'Live At Ler Devagar' en hier voor een uitgebreide passage uit 'Concentric Rinds'.
Concert
Een sound om lekker in uit te huilen
Hans Bosch Kwartet, zondag 26 juni 2016, De Sleutel, Groningen
Stel je flaneert zondag zo tegen het eind van de middag langs de Groninger Noorderhaven en uit een open deur hoor je flarden muziek komen die je bekend in de oren klinken. Verdomd, Leo Parker met Wild Bill Davis, is het eerste dat door je hoofd schiet, of nee, Cecil Payne met Charles Earland. Maar die gasten zijn al lang dood & begraven en dit hier klinkt wel degelijk live & levendig. Klopt. Wat je hoort zijn Hans Bosch en Diederik Idema in springlevende lijfjes. En het nummer is 'Sugar' van Stanley Turrentine. Daarmee is de toon van de middag gezet. Soulbop van de vingerknippende soort, waar in de loop van de laatste halve eeuw niets wezenlijks aan is veranderd.
Hans Bosch (Fluitekruidt, Beau Hunks, Baritone Madness, Jumpin' The Blues, Andor's Jazz Band) heeft zijn werkterrein sinds jaar en dag overwegend ten oosten van Winschoten. Doch een paar keer per seizoen treedt hij toch in zijn woonplaats Groningen op en zo konden we in De Sleutel gulzig genieten van zijn rijk gestoffeerde sound. In 'Spring Can Really Hang You Up The Most' was dat geluid een veilige boomhut, waarin je je onbespied kon terugtrekken om de lentetranen de vrije loop te laten.
Gast op tenorsax was Hugo Beukema, vermoedelijk van alle Nederlandse horeca-uitbaters 's werelds beste saxofonist. Behalve door Idema op Hammond SK-1 (niet van echt te onderscheiden) en good old Bert van Erk op de contrabas werd de aandacht getrokken door drummer Imre Kruis. Kruis ziet eruit als een jurist van een woningbouwvereniging, maar is (Stage Band, Jump 'n Jive, Treats) wel degelijk een jazzdrummer. Met brushes kan hij uiterst relaxed vegen, alsof hij een lekkere roux voor de bouillabaisse aan het bereiden is, maar ook fris en fel meppen. Zijn swing is van de opdringerige soort – en dat bedoel ik positief.
Een combo als het onderhavige gaat eigenlijk pas echt als een groep klinken wanneer het twee jaar in een tent als Pep's Musical Bar in Philadelphia heeft gewerkt en de leden blindelings weten welke kant iedereen opgaat. Hier was reeds in het derde nummer, 'Bernie’s Tune', sprake van een opmerkelijke cohesie.
Enfin, hopelijk was het voldoende om de komende barre maanden te overleven, wachtend op september en het nieuwe seizoen.
Cd
Warren Wolf – 'Convergence' (Mack Avenue, 2016)
Dat jonge jazzmuzikanten een beetje op de hoogte zin van de geschiedenis van de muziek - en dan in het bijzonder van die van hun instrument - is tegenwoordig niet meer vanzelfsprekend. Nu is Warren Wolf met zijn 36 lentes niet meer zo piep en bovendien stond hij al op z'n derde achter de vibrafoon. Het is dus niet zo vreemd dat twee van de elf nummers geschreven zijn door zijn 'voorvaderen' (Bobby Hutcherson en Dave Samuels, Wolfs docent), terwijl de oerballad 'Stardust' voor altijd geassocieerd zal blijven met oervader Lionel Hampton.
Onder de openingstrack 'Soul Sister' legt bassist Christian McBride een funky fundament waar James Brown wel mee uit de voeten had gekund. Wolf klinkt als een hedendaagse versie van Milt Jackson en gitarist John Scofield zet alle bluesregisters wijd open. Ook pianist Brad Mehldau en drummer Jeff 'Tain' Watts zijn aan boord, zodat we zonder overdrijving kunnen spreken van een echte supergroep.
Met elf minuten is 'Four Stars From Heaven' de langste compositie. Het begint als een soort vrije ballad zonder metrum, Mehldau speelt een contrapuntische pas de deux voor linker- en rechterhand, in een lange solo voert de leider de spanning op die de pianist dan weer oppikt en uiteindelijk verdwijnt de song in mistige verten.
'King Of Two Fives' klinkt als 'I’m Getting Sentimental Over You' op een verkleedpartijtje en in 'Cell Phone' schildert Wolf op meesterlijke wijze het drukdrukdrukke leven van de moderne mobielverslaafde medemens. Een repeterend motiefje lijkt inderdaad een soort ringtone. Het verstilde 'Montana' (van Dave Samuels) contrasteert daar mooi mee. De solo op marimba heeft een rustieke achtergrond gekregen van een twee-noten-melodietje op vibrafoon.
Van een nummer dat 'Havoc' is genoemd zou je het nodige misbaar verwachten, maar dat valt tegen: de verwoestingen komen niet in de buurt van de door het mobieltje aangerichte schade. Het heeft meer iets van een gecontroleerde implosie. Heel beeldend, heel filmisch allemaal.
Concert
De muziek van Misha Mengelberg klinkt nog altijd fris
Yedo Gibson Trio featuring Ab Baars, zaterdag 25 juni 2016, PlusEtage, Baarle-Nassau
De muziek van Misha Mengelberg is en blijft een onuitputtelijk bron van inspiratie, ook voor een nieuwe generatie musici zoals die van dit trio. Samen met rietblazer Ab Baars, die jarenlang met Mengelberg speelde in het ICP Orchestra, brengen zij een ode aan deze nu 81-jarige, maar helaas niet meer actieve kunstenaar. Het theatrale, cabareteske karakter van Mengelbergs muziek weten deze heren uitstekend te verklanken.
'Pinda Polka' is een creatief stuk muziek, waarin vooral Gibsons' behandeling van de sopraansax opvalt. Die klinkt meer als een vreemde diersoort dan als een sax. Knorrend en grommend vindt hij zijn weg en zoals in veel stukken van Mengelberg wordt hier met grote regelmaat gebruik gemaakt van stiltes en abrupte overgangen om de benodigde spanning op te bouwen. In de aansluitende solo van Baars op tenorsax horen we hem driftig zijn piepende noten naar buiten werpen. En dan doemt ineens een aantrekkelijk ritme op dankzij het tandem Gerri Jäger-Mikael Szafirowski. De groove, verzorgd door slagwerk en gitaar, is bij deze heren in goede handen en de polka doet zijn werk, al is het wel een polka à la Mengelberg. Zeker als Gibson wederom zijn sopraansax ter hand neemt voor een grensoverschrijdende solo.
Ook in 'Kraaloog' zorgt het kwartet voor heftige drukte en staccato geblazen partijen, waarbij vooral Szafirowski's energieke en lenige gitaarspel opvalt. Ook in 'Teteretet' en 'Where Is The Police?' weten deze heren Mengelbergs creatieve chaos uitstekend te verklanken. Wat in eerste aanleg klinkt als totale wanorde, mondt uiteindelijk uit in een aanstekelijk dansje.
Het na de pauze ingezette 'Brozimann' is natuurlijk een ode aan de Duitse free-jazz rietblazer Peter Brötzmann, met wie Mengelberg vanaf het eerste begin regelmatig samenspeelde. Het stuk heeft hetzelfde heftige, verschroeiende karakter dat veel muziek van Brötzmann zelf kenmerkt. De stevige explosies in Szafirowski's spel zijn hier dan ook prima op hun plaats. Het slepende en overbekende 'We Gaan Naar De Italiaan' krijgt hier een ruige en energieke bewerking, met als hoogtepunt een knetterende solo van Gibson. Maar de ultieme gekte bereikt het kwartet met 'Lang, Lang, Valle De Punaise Lang', waarin de leden een gezang aanheffen, gevolgd door staccato gespeelde noten met een hoog punkgehalte. Het is een waardige afsluiting van een bonte avond.
Klik hier voor foto's van dit concert door Marcel Thomassen.
In deze aflevering komt Bertrand Flamang van Gent Jazz Festival naar de studio. Samen met Dirk Roels gidst hij je door het programma van Gent Jazz. Gent Jazz viert dit jaar zijn 15de verjaardag, dus wordt er ook teruggekeken op de begindagen van het festival. En uiteraard hoor je muziek van de bands die er spelen, zoals van het duo Steven Delannoye/Nicola Andrioli. Zij stellen hun nieuw album 'Dining In The Dark' voor op Gent Jazz.
In het tweede uur nieuwe muziek van de uit Zuid-Korea afkomstige pianiste Soo Cho. Zij verblijft al geruime tijd in Nederland en nam er een plaat op met twee Belgen: Janos Bruneel op bas en Lionel Beuvens op drums. En uiteraard is er een nieuwe aflevering van #25Miles, over leven en werk van Miles Davis, met jazzprofessor Frederik Goossens.
Zangeres Hilde Vanhove is te gast in Jazz Rules #90, ze komt haar nieuwe album 'Imagine' voorstellen. Ook #25Miles en nieuwe muziek van Albert Vila en Serge Lazarevitch/Nicholas Thys/Teun Verbruggen.
In Jazz Rules #89 komt saxofonist Bart Defoort in de studio zijn nieuwe album 'Inner Waves' voorstellen. Defoort is intussen bijna drie decennia actief in de Belgische jazz.
Jeroen De Weder is organisator van Jazz In 't Park in Gent. Hij geeft toelichting bij het programma. In #25Miles gaat het dit keer over 'Miles Smiles' van Miles Davis.
En je hoort nieuwe muziek van Book Of Air, 'Vvolk', naar aanleiding van de kortste nacht op 25 juni in de Handelsbeurs in Gent.
Klik hier om Jazz Rules #89 te beluisteren. Klik hier om Jazz Rules #90 te beluisteren. Klik hier om Jazz Rules #91 te beluisteren.
"Karsu nam haar Edison in tranen in ontvangst. Ze was zielsgelukkig en bedankte iedereen die ze maar kon bedenken, zelfs haar kat. In haar blijheid lag ook een diepere betekenis verscholen. Het voelde als een persoonlijke overwinning."
Na acht jaar in het Muziekgebouw in Eindhoven vond de uitreiking van de Edisons Jazz/World dit jaar plaats in het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. Op vrijdag 24 juni 2016 ontvingen daar onder anderen Yuri Honing, Cécile McLorin Salvant en het Metropole Orkest een Edison.
Onze correspondent Donata van de Ven: "Het Luxor is een prachtig theater, met uitzicht op de Erasmus en aan de binnenkant modern maar smaakvol gedecoreerd. De zaal, met ruim balkon, is sfeervol en comfortabel en met enorme kroonluchters boven het grote podium zeker gala-waardig."
Concert
Amerikaanse koude drukte
Darcy James Argue's Secret Society, donderdag 23 juni 2016, Holland Festival, Stadsschouwburg Amsterdam
De uit Canada afkomstige en in Brooklyn, New York woonachtige Darcy James Argue boekt de laatste jaren met zijn 18-koppige bigband het ene succes na het andere. Nu, met 'Real Enemies' - een voorstelling binnen het Holland Festival - kiest hij wederom voor een multimediale muziekvoorstelling, voor een verhaal en voor een combinatie van muziek, videobeelden en een beperkte vorm van theater.
Het thema voor 'Real Enemies' is het verschijnsel complottheorieën. Denk hierbij aan de theorieën rondom de moord op president Kennedy, de ware toedracht van 9/11 en het gerucht dat de president in werkelijkheid een alien is. En ook al zijn veel van dit soort theorieën niet te bewijzen, vaak ligt er wel degelijk een kern van waarheid aan ten grondslag. Want als deze voorstelling één ding duidelijk maakt, is het wel dat overheden zich nu niet bepaald altijd even transparant gedragen (zoals ook het werk van Edward Snowden en Julian Assange aantoonde) en daarmee zelf dus een belangrijke bijdrage leveren aan het ontstaan van complottheorieën. Potentieel dus een interessant gegeven voor een avondvullende voorstelling van 75 minuten.
En Argue weet de spanning die rondom dit soort complottheorieën hangt muzikaal goed te vangen. Zijn muziek, die overduidelijk in de traditie wortelt, heeft een sterk filmisch karakter en zou dus zo als soundtrack bij een film noir kunnen dienen. Blijft de vraag staan hoe vernieuwend en bijzonder die muziek nu eigenlijk is. En dat valt dus wel wat tegen. Want hoewel zijn muziek vaak als vernieuwend wordt gelabeld, is dat hier zeker niet het geval. Sterker nog, wat Argue doet is vrij traditioneel en voegt niet bijzonder veel toe aan het bestaande bigbandrepertoire. Hij verwerkt weliswaar invloeden uit de twaalftoonstechniek van componisten als Schönberg en Webern in zijn muziek, maar ook dat is reeds eerder gedaan. Er zitten absoluut goede en spannende stukken tussen, maar het totaal weet geen 75 minuten lang te boeien. En daar verandert de multimediale aanpak niets aan. Sterker nog: de overvloed aan beelden leidt regelmatig af en begint op den duur behoorlijk te irriteren.
Dus de heisa rondom Argue is wel wat overtrokken. Zeker als je bedenkt dat Nederlandse musici zich iedere week (!) in Zaal 100 over het werk van Duke Ellington buigen met verrassend resultaat. Daarbij gaat het er allemaal beduidend spannender aan toe. Wellicht een idee voor het volgende Holland Festival? Scheelt ook weer 18 vliegtickets.
"Naar aanleiding van diens boek 'I’m The Beat' van drummer en geluidstechnicus Max Bolleman voelde Erik van den Berg de auteur aan de tand. Van de overige gasten had bassist en muziekdocent Joris Teepe het meest te melden. Met een beurs van WVC was hij in 1992 in New York beland, waar trombonist en arrangeur Slide Hampton het enige levende wezen was dat hij kende. Via Hampton was hij bij bassist Ron Carter terechtgekomen, maar die bleek niet zo'n warme persoonlijkheid (interruptie uit de zaal: "Ron Carter is een lul!")."
Onze correspondent Eddy Determeyer doet verslag van de Vriendendag van het Nederlands Jazzarchief in Splendor, Amsterdam.
Cd
Kenny Garrett – 'Do Your Dance' (Mack Avenue, 2016)
Altsaxofonist Kenny Garrett (ook alweer 55) weet hoe je een set opbouwt – live of in de studio. Je begint met een aansprekend stuk en je eindigt ook weer met een liedje dat beklijft. Zo is ook dit album samengesteld. Kop ('Philly') en staart ('Chasing The Wind') zijn een en al beweging en vreugde. Na een bezonken intro van pianist Vernell Brown jr. springt Garrett als een kind zo blij 'Philly' binnen, waar hij rad en enthousiast welbespraakte betogen gaat afsteken. Drummer Ronald Brumer jr. is all over the place.
Maar daarna ebt de spanning wat weg. Rapper Donald Brown Jr. (allemaal blije kinderen hier), ook wel bekend als Mista Enz, voegt in twee songs weinig substantieels toe. Het titelstuk 'Do Your Dance' is dansbaar, zonder twijfel, maar heeft een gestileerd karakter. Het is meer een beeld, een projectie van dansmuziek. Hoe zou dit live uitpakken? Tikje plichtmatig, dit album.
"De vorig jaar aangekondige 'Schelde-overschrijdende' samenwerking tussen het Scheldejazzfestival en het Internationaal Jazzfestival Middelburg is in 2016 gerealiseerd. Eén festival, één naam en op twee locaties muziek. De organisatie staat voor de grote uitdaging om de publieke belangstelling fors te laten toenemen. Zo is afscheid genomen van het sterk competitieve pinksterweekend, zijn er minder internationale hoofdacts op het Abdijplein in Middelburg gepland en hebben cosmetische veranderingen op het plein plaatsgevonden. Het avant-gardistische karakter, voorheen gebracht door muzikanten zoals Steve Lehman, blijft helaas achterwege. Vooraf beschouwd is het programmatische veiligheid troef bij deze eerste Zeeland Jazz."
Op vrijdag 17 en zaterdag 18 juni bezocht Louis Obbens het festival Zeeland Jazz. Hij zag optredens van het Lagrene-Farao-Willis-Ceccarelli Quartet, Steeplepoy's Revanger, Larry Carlton, het Nationaal Jeugd Jazz Orkest o.l.v. Martin Fondse, het Archie Shepp Quartet, Nordmann en TaxiWars.
Saxofonist Steven Delannoye speelt drie keer op het komende Gent Jazz Festival (vanaf 7 juli). Bij Dirk Roels legt hij uit wat we mogen verwachten van die drie concerten. Steven speelt ook een stukje live in de studio en hij heeft in primeur nieuwe muziek bij, naast een paar van zijn favoriete jazzplaten.
Frank Vaganée van het Brussels Jazz Orchestra geeft uitleg over het project Artists#withRefugees op Wereldvluchtelingendag en je hoort muziek uit de gloednieuwe mini-cd 'Two Small Bags, Ten Million Dreams', opgenomen ten gunste van Music Fund.
Docent jazzgeschiedenis Frederik Goossens is opnieuw van de partij voor #25Miles en je hoort livemuziek van het tweede kwintet van Miles Davis.
Ook is er nieuwe muziek van het Jens Maurits Orchestra.
Van 8 tot en met 10 juli 2016 vindt in Ahoy weer het North Sea Jazz Festival plaats. De 41ste editie alweer, met ook dit jaar een zeer breed en overvol programma. Goed dus om eens wat nader in te zoomen op het aanbod en u, als bezoeker, wat wegwijs te maken. Dat we daarbij vooral stilstaan bij de jazz zoals hij gewoontegetrouw in deze kolommen voorbijkomt, lijkt mij evident.
En die jazzliefhebber kan gelukkig ook dit jaar weer het een en ander van zijn gading vinden. Ook dit jaar heeft North Sea Jazz weer een aantal thema's gedefinieerd, een aantal projecten benoemd, een Artist in Residence uitgenodigd en een compositieopdracht verstrekt, om maar eens een paar vaste waarden te benoemen. Zo heeft het festival dit jaar een aantal acts uitgenodigd die op opvallende wijze de brug tussen jazz en rock slaan. De reünietour van Steps Ahead is daaronder te scharen, maar interessanter zijn wellicht nog de optredens van TaxiWars (met dEUS-frontman Tom Barman en jazzsaxofonist Robin Verheyen), Donnie McCaslin (waar David Bowie zijn laatste album mee opnam) en het spraakmakende duo Colin Stetson en Sarah Neufeld (waarvan de duistere drones in deze kolommen reeds uitgebreid besproken zijn).
Bijzonder is ook de grote rol die het Metropole Orkest dit jaar speelt. Als gasten tijdens de drie concerten sluiten respectievelijk aan: Snarky Puppy, waarmee het orkest eerder het album 'Sylva' opnam, Kamasi Washington en Ibrahim Maalouf. Gezien de lovende woorden over Washington - The New York Times sprak over 'de geboorte van een jazzgod' - is dit in ieder geval een concert om naar uit te kijken. Washington bracht zijn album 'The Epic' overigens uit op Brainfeeder, het label van Flying Lotus, ofwel Steven Ellison. De muziek op dit label is een grensverleggende mix tussen jazz, funk, dance en elektronica. Op vrijdagavond een hele avond voor dit label met, naast Flying Lotus zelf, Jameszoo, Kneebody & Daedelus en Thundercat.
Ook dit jaar staan er weer een aantal speciale projecten op stapel. Zo horen we op zondag de bigband van de Weense trompettist Michael Mantler. In 1968 maakte hij onder de naam The Jazz Composer's Orchestra met een bigband het fameuze free-jazz album 'Communications' (ECM). In 2014 bracht hij op hetzelfde label op basis van het oorspronkelijke materiaal een vervolg uit, onder de naam 'The Jazz Composer’s Orchestra Update'. En nu staat dit orkest dus op dit festival. Er wordt ook stilgestaan bij het honderdste geboortejaar van Boy Edgar. De Konrad Kosselleck Big Band, met onder andere John Engels en Arnold Dooyeweerd, brengt een hommage aan deze legendarische musicus. En dan is er nog het eerbetoon dat Chick Corea, die dit jaar 75 wordt, met zijn kwintet brengt aan zijn grote helden: Miles Davis, Horace Silver en Bud Powell.
De Frans-Libanese trompettist Ibrahim Maalouf is dit jaar Artist in Residence en geeft in dit kader drie concerten. Hij vertolkt met een kwintet de muziek van het vorig jaar verschenen 'Kalthoum', waarmee hij de onvergetelijke Egyptische zangeres Oum Kalthoum eert, en met een kwartet de muziek van het eveneens vorig jaar verschenen 'Red & Black Light', opgedragen aan de vrouwen die aan een betere wereld werken, en hij geeft dus een concert met het Metropole Orkest. Basklarinettist Joris Roelofs kreeg dit jaar de compositieopdracht en natuurlijk wordt de Paul Acket Award ook dit jaar weer uitgereikt. Deze keer aan zangeres Cécile McLorin, die aansluitend een optreden zal verzorgen.
Naast alles wat hierboven genoemd is, zijn er natuurlijk nog talloze anderen te noemen. Saxofonist en fluitist Pharaoh Sanders komt, samen met William Henderson en Trilok Gurtu, Dr. Lonnie Smith, met een kwintet en samen met The Jazz Orchestra of The Concertgebouw (waarmee hij onlangs een lp uitbracht), Pat Metheny & Ron Carter, Ches Smith - Craig Taborn - Mat Maneri, Charles Lloyd met zijn nieuwe kwartet, het Steve Lehmann Octet, Kenny Barron & Dave Holland, Scofield Mehldau Guiliani en Perch Hen Brock & Rain, waarvan we hier nog onlangs 'Live @ The Jazz Happening Tampere' bespraken, en nog héél véél meer!
Klik hier voor meer informatie over North Sea Jazz 2016.
Het zijn dan ook bijzondere composities die het trio ten gehore brengt. Allereerst wordt het complete album dat het trio onlangs voor ECM opnam, 'Andando El Tiempo' uitgevoerd, met als absoluut hoogtepunt de driedelige suite waarnaar het album is vernoemd. Het stuk gaat over verslaving en het afkickproces, in dit geval van medicatie. 
Naast de stukken van dit onvolprezen album horen we de splinternieuwe compositie - volgens Swallow een week oud - 'Copycat'. Het maakt niets uit. Dit klinkt even goed als al het andere. Opvallend bij dit trio is ook dat Swallow regelmatig de melodie verklankt, daar leent die vijfsnarige bas zich goed voor, en dat Bley in de begeleidende rol acteert. 'Rut' is een mooi voorbeeld van deze taakverdeling. En ook hier is het Sheppard die met subtiel spel de melodie verder inkleurt. 
