Cd
Various artists - 'Latin Jazz' (Intense, 2013)
Opname: 1954-1959
Moest de Cubaanse jazz begin jaren vijftig 'respectabel' worden? Dus analoog aan waar bandleider Paul Whiteman dertig jaar eerder ('Rhapsody In Blue', 'Jazz Symphony', 'Metropolis') mee bezig was? Als je deze 10-cd box doorloopt, zou je het haast denken. Maar liefst twee 'Afro-Cuban Jazz Suites', van Chico O'Farrill, dan de 'Voodoo Suite' van Pérez Prado en als je de vier delen van 'Afro', dat O'Farrill voor Dizzy Gillespie schreef achter elkaar draait, heb je ook een soort suite. Dan laten we Stan Kentons Cuban 'Fire!' - dat hier overigens niet bijzit - nog buiten beschouwing. Verder zijn alle bekende verdachten vertegenwoordigd: Herbie Mann, Mongo Santamaria, Art Blakey, Cal Tjader, Tito Puente.
Plus Bebo Valdés, de grote pionier uit Havanna, die in 1952 als eerste daar mambo, chachacha en jazz ging mengen. Het album 'Cuban Dance Party' van zeven jaar later geeft een goed beeld van waar deze pianist mee bezig was. Compleet met een vleugje bop-scat in het nummer 'Ita Morreal'. Mooi overigens, de relaxte aanpak van Valdés, toegesneden op de oudere dansers in La Tropicana, de fameuze openluchtdancing. De gekte van de bugalú en de merengue had toen nog niet toegeslagen.
Vreemdere eend nog is tenorsaxofonist Joe Holiday, een soort Lester Young-adept. Deze onbekend gebleven kleine meester, geboren in Sicilië als Joseph Befumo, speelt een soort lounge-latin, die in een enkel geval overgaat in pure kitsch. De vier selecties met een grotere bezetting, doch zonder bongo's, hebben meer vlees op de botten. Labels: cd
(Eddy Determeyer, 2.11.13) - [print]
- [naar boven]
Concert
Elegante muziek van vier cracks
Hermine Deurloo Quartet, donderdag 24 oktober 2013, Platformtheater, Groningen
Hermine Deurloo houdt niet van opsmuk. Haar harmonicaspel is direct, kaal, zonder effecten, letterlijk en figuurlijk. Bluesmensen als Sonny Terry, Little Walter of Charlie Sayles plachten hun geluid te vervormen door hun handen als kleine echokamers te gebruiken. Meer hedendaagse blazers (zuigers?) verruimen de sound met allerhande effectenapparatuur. Niets van dat alles bij Deurloo. Wat ze speelt, is wat je hoort. Met als risico dat je mogelijk de neiging hebt na een half uurtje of zo achterover te leunen; dan heb je het wel gehoord. Dus van mij mag ze verder gaan haar sound reliëf te geven en daarmee meer zeggingskracht.
Het kwartet speelde moderne standards en eigen werk. Gary Peacocks 'Ode For Tomtem', waarmee geopend werd, is een compositie die op toonreeksen gebaseerd is, waardoor de musici mooi van accent naar accent kunnen springen. Een eigen stuk van Deurloo was gebaseerd op een enge autorit in Schotland. Je hoorde de band op een bochtige bergweg naar beneden schuiven, waarbij telkens op de rem moest worden getrapt.
Deurloo had zich omgeven door drie alleszins capabele medestanders. Bassist Tony Overwater is inmiddels een veteraan. In het Platformtheater speelde hij basgitaar en contrabas. De keuze voor dat eerste instrument zal te maken hebben gehad met de specifieke eisen die bepaalde liedjes stelden. Maar ik hoor hem toch liever op de meer expressieve akoestische bas. In 'About Always Never', een eigen compositie, speelde hij een solo waarbij hij het hele bereik van de staande bas benutte. Zijn bassound heeft kloten.
Gitariste Sandra Hempel was een nieuw gezicht voor mij. Ze is welbespraakt en draagt smaakvolle, frisse partijen bij. Maar het opmerkelijkste lid is toch slagwerker Joshua Samson. Hij bespeelt een conventioneel drumstel, dat is aangevuld met overig percussiespul. In zijn stijl combineert hij twee elementen die je 'percussief' en 'solistisch' zou kunnen noemen. Dan handhaaft hij dus een steady pulse en voegt tegelijkertijd, doorgaans met zijn linkerhand, een ritme toe, bijvoorbeeld op de cajon, een houten kist waarop hij gezeten is. Zo speelde hij een uitgesproken melodische solo in 'Loops'. Spectaculairder nog is zijn werk op de hang, een soort moderne steelpan. Daar kan hij complete melodieën aan ontlokken, zoals het geval was in 'La Fleurette Africaine'.
Dit was elegante muziek door vier cracks, waar best wat meer publiek op af had mogen komen.
Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.
Labels: concert
(Eddy Determeyer, 2.11.13) - [print]
- [naar boven]
Cd
Pandelis Karayorgis Trio – 'Cocoon' (Driff, 2013)
Opname: 20 juni 2012
Het Pandelis Karayorgis Trio levert met 'Cocoon' een slimme plaat af, die bewijst dat er voor pianotrio's nog altijd vernieuwing mogelijk is. Met een mengeling van Europese en Amerikaanse invloeden vormt het Karayorgis Trio een schakel in de keten Ellington-Monk-Mengelberg, maar zijn er tegelijkertijd verwantschappen met de hedendaagse overvloed aan virtuoze pianotrio's.
De improvisaties ontwikkelen zich vanuit handig opgezette composities. Door een slimme keuze voor harmonieën, vaak op het randje van de dissonantie, lijken de composities soms van amechtigheid uit elkaar te vallen. Op het laatste moment, wanneer de laatste maten van het thema gespeeld zijn, blijkt dan toch dat het geheel al die tijd logisch was. De improvisaties ontwikkelen zich op eenzelfde manier, waarbij het melodische drumwerk van Luther Gray niet onvermeld mag blijven. Diens vermogen om Karayorgis aan te vullen en te sturen zorgt voor een groot deel van de urgentie op dit album.
'Cocoon' bevat de nodige diversiteit. Het swingende 'You Took My Coffee And Left' zwalkt vrolijk op het baswerk van Jef Charland, terwijl het harmonische 'Downed' vol grote akkoorden, dissonanten en drumroffels zit. Toch blijft er een groepsgeluid overeind, doordat de muzikanten juist de rafelrandjes en kreukels in de muziek benadrukken. Daardoor kan elk stuk zomaar van sfeer en stijl veranderen. Dat dit volstrekt logisch gebeurt en vrijwel altijd de aandacht vasthoudt, is wat 'Cocoon' tot een plaat maakt die na een paar keer luisteren ook nog vol nuance en verrassingen zit.
Meer horen?
Klik hier om de volgende tracks van dit album te beluisteren: 'Cocoon', 'Downed', 'Idiosynchronicity' en 'You Took My Coffee And Left'.Labels: cd
(Sybren Renema, 2.11.13) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...