Boek
'The Ultimate Sideman'
Door: Eric Ineke & Dave Liebman / Picio Uitgeverij, 2012
Er zullen weinig jazzmusici zijn in Nederland die met zo veel bekende buitenlanders, vooral Amerikaanse, hebben mogen spelen als drummer Eric Ineke. Hij dankt die ervaring behalve aan zijn eigen kunnen natuurlijk voor een groot deel aan het feit dat hij in het trio van pianist Rein de Graaff speelt. Dat is immers sinds 1970 - het begon met Don Byas - de eerste keus van musici tussen de swing en de postbop als zij in hun eentje Nederland aandoen. Het boek heeft een interessante en daarmee ook een aangenaam toegankelijke vorm. Naast Ineke's beknopte beschrijvingen van zijn ervaringen met de musici zijn er gesprekken met saxofonist-fluitist Dave Liebman opgenomen, waarin zij losjes de eigenschappen van die musici bespreken. Het boek is in het Engels uitgegeven, zodat het ook toegankelijk is voor de vele buitenlandse studenten die nu 's lands conservatoria bevolken, natuurlijk niet in de laatste plaats in Den Haag, waar Ineke doceert.
Nu geloof ik niet dat jazzmusici als mensen op zich intrigerender zijn dan wiskundigen of loodgieters, maar hun beroep maakt veel van hen misschien wel gevoeliger voor bepaalde aan muziek gerelateerde emoties. De behoefte of het vermogen om te improviseren zal ook wel een reflectie zijn van bepaalde persoonlijkheidstypes, in ieder geval niet die van de spreekwoordelijke voorspelbare en fantasieloze boekhouders.
Ineke is in de omgang - zoals met velen van de tientallen music die hij beschrijft - een echte gentleman, dus hij zal niet meteen de negatieve kanten van zijn ervaringen oplepelen. De enige manier om daar eventueel achter te komen, is dus als een Kremlin-watcher te deduceren van wat er niet wordt vermeld. Hoewel, helemaal waar is dat niet, zoals wanneer hij vermeldt dat Lee Kontiz wel flink vals kan beginnen, iets wat we al wisten overigens. Meteen daarna schrijft Ineke natuurlijk dat dat er niet echt toe doet, omdat er zoveel emotie in Konitz' spel zit. Ineke is heel goed in het bondig karakteriseren van de sterke eigenschappen van de musici die hij heeft meegemaakt. Ik herkende er in ieder geval veel in, al heb ik lang niet alle musici live meegemaakt. Als drummer ben je trouwens ritmisch nu eenmaal veel directer verbonden met de bezoekende blazers dan de andere musici.
Vooral veel saxofonisten komen aan bod, natuurlijk ook een reflectie van de jazzpraktijk van de laatste veertig jaar. Zo krijgen Dexter Gordon en Johnny Griffin veel aandacht en dat is niet onterecht, gezien hun centrale rol in de Europese jazz. Het verhaal gaat echter door tot een paar jaar geleden, met serieuze aandacht voor musici als Eric Alexander en Simon Rigter. En ja, er is gelukkig ook veel aandacht voor Nederlandse grootheden als Frans Elsen, Rob Madna of Ack van Rooijen. Liebman ondervraagt Ineke ook over hoe de jazzpraktijk in Nederland was en zo komen we bijvoorbeeld te weten dat er vroeger meestal drie sets in cafés gespeeld werden, vaak ook nog van een uur of meer. Tegenwoordig hebben we aan twee sets drie kwartier meer dan genoeg.
Het boek is aangenaam serieus vormgegeven met een stevige flexibele omslag met zwaar, glad papier als binnenwerk. Het drukwerk is verluchtigd met veel kleine zwart-wit foto's uit het archief van Ineke en De Graaff. Er zijn wel enkele foutjes in de spelling. Ook is het Engelse taalgebruik grammaticaal soms wel erg informeel en ongepolijst. Tegelijkertijd leest het boek makkelijk en is het niet alleen voor musici zeer informatief. Ik vermoed dat veel journalisten en (vermeende) jazzkenners er hun voordeel mee kunnen doen. Het taalgebruik is in ieder geval ook begrijpelijk voor wie slechts een basale kennis heeft van de muziektheorie.
'The Ultimate Sideman' geeft ons niet alleen een mooi inzicht in een belangrijk deel van de mainstream jazz, maar bevestigt ook de grote ervaring en muziekkennis van Ineke en Liebman. Dit boek is een natuurlijk complement bij je collectie van oude Blue Note's of uiteraard die vele albums waarop Ineke of Liebman te horen zijn.Labels: boek
(Ken Vos, 6.7.13) - [print]
- [naar boven]
Concert
Geanimeerd herdenkingsconcert
Concert voor Sean Bergin, zaterdag 29 juni 2013 , Bimhuis, Amsterdam
Het leek of alle ter zake doende Amsterdamse improvisatoren waren verzameld in het Bimhuis om de dag dat Sean Bergin 65 jaar zou zijn geworden te vieren. Het geeft aan dat de vorig jaar overleden Bergin een zeer gewaardeerd en markant muzikant was, die met velen in diverse groepen gespeeld heeft. In de bijna veertig jaar dat de in Zuid-Afrika geboren Bergin in Amsterdam woonde, manifesteerde hij zich zeer prominent als saxofonist, fluitist, zanger, bandleider, workshopleider en sessieleider.
Zijn muziek werd deze avond uitgevoerd door ensembles die hij destijds zelf leidde – MOB (My Own Band) en Trio San Francisco - en groepen waarin hij meespeelde, zoals het JC Tans Orchestra. Dat hij zijn roots in Zuid-Afrika heeft liggen, was veelvuldig te horen. Flarden en fragmenten van de Afrikaanse kwelamuziek waren in bijna al zijn gespeelde composities aanwezig. Bergins muzikale erfenis werd door allen met verve en respect vertolkt. Het was een groot feest van herkenning. Een herinnering aan de voor de impro-muziek royale en vrolijke jaren. De jaren tachtig en negentig van de subsidie en de aanwezigheid van een zeer groot aantal jazzpodia. In die tijd floreerde Bergin als sterke en markante solist in talloze formaties, op talloze podia.
Het muzikale niveau was erg hoog, gelet op de bijzondere composities van Bergin en de kwaliteiten van de deelnemende musici. Absolute hoogtepunten waren de optredens van het JC Tans Orchestra, waarin Paul Stocker enkele furieuze altsaxsolo's produceerde, de grote formatie van Corrie van Binsbergen, die zelf subtiel en intens schitterde in een ode aan Sean Bergin, het Trio San Francisco met Tobias Delius, Michael Moore en Daniele D'Agaro en de vrolijke, licht chaotische impro-muziek van MOB, met daarin onder anderen Delius, Wolter Wierbos, Eric Boeren en Han Bennink. De laatsten staan altijd wel garant voor kwaliteit, vrolijkheid en alert samenspel.
Vanuit een andere dimensie zag Bergin het glimlachend en tevreden aan. Zijn ogen straalden en hij knikte instemmend. Met zijn lage, donkere stem mompelde hij: "Het was goed. Erg goed. Over vijf jaar weer. Dan word ik immers 70!"
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder.
Labels: concert
(Jacques Los, 6.7.13) - [print]
- [naar boven]
Oproep
Prijsvraag eBraam
Naar aanleiding van het concert van eBraam met Benjamin Herman en Ulrike von Meier afgelopen zondagavond in het Openluchttheater de Goffert in Nijmegen brachten enige dagen terug een prijsvraag. Ongetwijfeld hebben een aantal lezers daarop gereageerd en het in hun ogen juiste antwoord gemaild. Door problemen met onze e-mailaccount konden wij die mails helaas niet meer bereiken. Vandaar dat we een nieuw adres hebben geopend voor onze redactie: draaiomjeoren@live.nl.
Wij verzoeken dan ook iedereen die heeft meegedaan aan de prijsvraag hun antwoord nog een keer op te sturen naar dit nieuwe adres te sturen, om mee te dingen naar een van de drie exemplaren van de eBraam-cd '3'.
Voor degenen die alsnog graag meedoen, hier nogmaals de prijsvraag in kwestie: Weet jij met welke van de volgende artiesten Michiel Braam nog nooit heeft samengespeeld? Is dat: 1) Larry Coryell, 2) Jozef Dumoulin, 3) Mats Gustaffson, of 4) Frank Gratkowski?
Ilse Lambert maakte een fotoverslag van het concert van eBraam in de Goffert, dat je hier kunt bekijken.
Labels: varia
(Maarten van de Ven, 4.7.13) - [print]
- [naar boven]
Cd
Bill Evans - 'Blue In Green' (Documents, 2013)
Opname: 1955-1960
Voor een spotprijsje krijg je op tien cd's niet slechts een overzicht van de ontwikkeling van pianist Bill Evans, van onbekend begeleider tot superster, maar haal je en passant 'Kind Of Blue' in huis, het meesterwerk van trompettist Miles Davis. Je hoort hoe hij reeds op zijn debuut zijn formidabele techniek etaleert, inclusief zijn bijzonder fraaie toucher.
Evans debuteerde achter de volstrekt obscure Lucy Reed, die zó uit het zangklasje van Frau Kledder de opnamestudio is binnengestapt. Brr. De overige dienstverbanden zijn, in chronologische volgorde, met Charles Mingus, Eddie Costa, Art Farmer, Frank Minion en George Russell.
Een opmerkelijke lijn lijkt richting 'Conversations With Myself' te gaan, het iconische album uit 1963, waarop Evans via multitracking een gesprek aangaat met zichzelf. Die plaat valt overigens buiten het tijdsbestek van de onderhavige box. In het nummer 'Speak Low', dat op zijn eerste lp onder eigen naam te vinden is, speelt hij een dialoog in contrapunt met zichzelf. Dat effect herhaalt zich in verhevigde mate op 'The Ivory Hunters', een plaat die hij met Bob Brookmeyer maakte, die voor deze gelegenheid de trombone thuis had gelaten en uitsluitend piano speelde. Twee jaar later duelleerde Bill Evans met collega Paul Bley in het orkest van componist George Russell.
Inmiddels hebben we kunnen constateren dat de bejubelde ontvoogding van het pianotrio rond 1959 is begonnen – waarmee Evans een jaar na Ahmad Jamal op een soortgelijk spoor was beland. Labels: cd
(Eddy Determeyer, 4.7.13) - [print]
- [naar boven]
Nieuws
Kapok wint Europese jazzprijs
De European Jazz Competition, het jongste internationale onderdeel van de tweede dag van de Jazzdag, is gewonnen door Kapok, het trio van hoornist/componist Morris Kliphuis, gitarist Timon Koomen en drummer Remco Menting. Een internationale jury van jazzproducers en jazzfestival-programmeurs kwam afgelopen zaterdag tot deze beslissing. "Kapok blinkt uit in originaliteit en inventief samenspel, speelt lekker ongepolijst en spontaan. Met een overdonderend rijke, beeldende set weet Kapok een geweldige spanning op te roepen", aldus de jury.
De tweede dag van de Jazzdag, het tweedaagse netwerk- en showcase-evenement in Rotterdam, werd feestelijk afgesloten met een 'celebration set' van de winnaar van de European Jazz Competition. Tijdens de finale streden vijf jonge, getalenteerde internationale groepen om de door de European Broadcasting Union (EBU) ingestelde prijs en een optreden tijdens het North Sea Jazz Festival.
De samenwerking van de Jazzdag met de European Jazz Competition is de aanzet tot een European Talent Exchange Program voor jazz, dat de programmering van meer Europese jazz op festivals nastreeft. Met de uitbreiding onderstreept de Jazzdag zijn internationale ambitie om uit te groeien tot hét podium voor jazzmuziek in Europa.
Kapok is momenteel druk bezig met een nieuw album. Alle nummers zijn inmiddels opgenomen in Kasteel Beverweerd en afgemixed. Klik hier voor een filmische impressie van het opnameproces.
Labels: nieuws
(Maarten van de Ven, 2.7.13) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
