Cd / Vooruitblik
Wolff/Angiuli/Fryland - 'Prelude' (Your Favorite Jazz, 2010)
Er zijn natuurlijk erg veel pianotrio's die ook heel erg goed samenspelen, maar het Fins-Italiaans-Deense trio van pianist Walter Wolff, bassist Francesco Angiuli en drummer Andreas Fryland verdient toch extra aandacht, al was het alleen al omdat de pianist deels in Nederland resideert. Het is hun eerste album, maar liefhebbers zullen het trio al gehoord hebben tijdens de tournee met Teddy Charles in 2009 of op het album dat toen opgenomen is, 'Live', op OAP Records. Toen bleek al dat het trio in ieder geval qua intuïtie bij de harmonisch inventieve Charles paste. Dat wordt nu bevestigd met de cd 'Prelude', die op een pas iets meer dan een jaar bestaand Deens label is uitgekomen.
Het materiaal bestaat merendeels uit eigen stukken, die ook om hun thema's de moeite waard zijn. Het trio laat de muziek - zoals ze dat in hifi-kringen zeggen als ze niets beters weten te bedenken - ademen, dat wil zeggen dat de musici elkaar de ruimte geven en het geheel nooit geforceerd klinkt. Ook wordt er met de klank van instrumenten gespeeld, zonder dat er naar onconventionele middelen wordt gegrepen. Een goed voorbeeld daarvan is het fraaie intro op de bekkens van Fryland in 'Countdown'.
Als er al een vergelijking met bekende pianotrio's gemaakt moet worden, dan is de eerste associatie die met het trio van Bill Evans, zij het met wat meer dynamiek. Een thema dat je bijvooorbeeld direct pakt, is het melodramatische 'Neurotic Sunday', dat zo bij elke film of tv-serie zou passen. Het trio gaat echter niet door naar de voor de hand liggende climax, maar kiest ervoor het thema op een onverwachte manier af te werken. Zo zijn er meer details die deze verzameling tot een zeer aangename belevenis maken. 'Prelude' is zó ingetogen, dat de cd niet zou misstaan als achtergrondmuziek bij beschaafde ontmoetingen, maar dan mis je wel een heleboel subtiele wendingen.
Walter Wolff, Francesco Angiuli en Andreas Fryland maken een korte tour door Nederland, die vrijdag 14 januari start in Club Panama, Amsterdam, een concert dat live te horen zal zijn bij 'Mijke’s Middag' op Radio 6. Verder treedt het trio nog op in Zeist (15/1), Leiden (16/1) en Den Haag (17/1). Klik hier voor meer informatie.
Meer horen?
Op deze pagina kun je van dit album de track 'A Night To Forget' beluisteren.Labels: cd
(Ken Vos, 4.1.11) - [print]
- [naar boven]
Festivalverslag
Keelklanken en kippenvel
Bijma meets Bijlsma, Conny Bauer & Underkarl, Stranger Than Paranoia, maandag 27 december 2010, Paradox, Tilburg
Ondanks het barre weer was de eerste avond van Stranger Than Paranoia 2010 weer een doorslaand succes. Maar daarover later meer. Ook op deze tweede avond was er genoeg te beleven. Want de eerste set met de titel (Greetje) Bijma meets (Masha) Bijlsma was al reden genoeg om naar het aangename jazzhonk Paradox af te reizen. Stranger Than Paranoia inderdaad, want je moet er maar opkomen om twee ogenschijnlijk onverenigbare vocalisten samen te brengen en dat ook nog met goed gevolg!
Greetje Bijma, als het ware de Han Bennink in vocalistenland, waarbij het aantal octaven (vijf!) van haar stembereik haar enige beperking zijn versus Masha Bijlsma, die we kennen van interpretaties van niet alledaagse jazzsongs en haar affectie voor Abbey Lincolns erfgoed. Beiden stonden aanvankelijk nog wat onwennig en zoekend te balanceren op het improvisatiekoord. Er werd afgetast en verkend in een jazzimpro als opening, waarbij gitarist Jan Kuiper en bassist Henk de Ligt hen voor het evenwicht de juiste paraplu boden.
Bijma prikkelden Bijlsma om zich ook vrij en zonder terughoudendheid te uiten. Tegenover zoveel vocaal-theatrale fantasie als die van Bijma kun je gemakkelijk je hand overspelen. Maar Bijlsma deed dat niet, daarvoor is deze doorgewinterde vocaliste te professioneel. Met 'Bird Alone' en 'Tender As A Rose' van Abbey Lincoln maakte zij op zeer persoonlijke wijze indruk, terwijl Bijma haar met relevante improvisaties bijstond. Een optreden dat vooral gekenmerkt werd door de verrassende interacties, fijnmazige en spannende kruisverbanden tussen beide vocalisten en het uitmuntende duo Kuiper-De Ligt.
Het repertoire bevatte drie stukken van Lincoln, waarbij zeker de bloedmooie, intense vertolking van 'Throw It Away' eruit sprong. Van een andere orde was de Afrikaans getinte improvisatie, waarin Greetje Bijma haar multiphonics techniek inzette. Deze merkwaardige vocale kunstvorm van keelklanken zorgde voor kippenvel. Het deed even denken aan de groep Tuvian Throatsingers, die jaren geleden op dit podium voor een ongekende luistersensatie zorgde. Kortom, een concert van hoorbare sympathie en empathie tussen beide vocalisten en hun begeleiders.
Het aangekondigde duoconcert van Peter Brötzmann en Conny Bauer kwam vanwege ziekte van Brötzman geheel voor rekening van Bauer. Het siert hem dat hij in zijn eentje op zijn instrument deze klus op zich nam... en hoe! Alsof embrouchuremoeheid niet bestaat, blies hij onophoudelijk zijn set vol. En met zijn reputatie en staat van dienst kon hij boeien. Soms blies hij in het lage register een melodie met daarbij de begeleiding in een hoger register. Vermakelijk en knap klonken de momenten waarop hij als het ware met zichzelf in dialoog ging.
Even hoopte je dat organisator Paul van Kemenade spontaan zou aansluiten. Dat had misschien wel heel bijzonder kunnen uitpakken. Want ondanks de eerder genoemde prestatie en verbeeldingskracht van Bauer lag het gemis aan afwisseling in klankkleur op de loer. Bauer maakt bijvoorbeeld geen gebruik van dempers of andere klankvervreemdende mogelijkheden, zoals bijvoorbeeld Wierbos of Buis toepassen. Maar dat deed niets af aan het respect voor dit sterke optreden. Dat vond het publiek ook; de trombonist werd terecht beloond met een op een toegift gericht applaus.
De grand finale van de avond kwam van Underkarl, een formatie die in 1993 werd opgericht door de Duitse componist en bassist Sebastian Gramms. Een kwintet dat wordt gevormd door musici van naam. Ook trombonist Nils Wogram maakte een tijd deel uit van deze formatie. De bezetting van Underkarl zag er vanavond als volgt uit: Lömsch Lehmann (tenorsax en clarinet), Rudi Mahall (basklarinet), Frank Wingold (gitaar), Dirk-Peter Kölsch (drums) en de leider Gramms (bas en composities).
Zij liepen enerzijds strak in het gelid bij de uitgeschreven composities, gevat in smaakmakende arrangementen met complexe unisono's. Maar deze rasmuzikanten tapten anderzijds ook uit het free-jazzvat en lieten regelmatig hun fantasie de vrije loop in composities met cryptische titels als '190', 'Kleine Koalition' of 'X 1-190'. Lehmann en Mahall exceleerden uitgesproken expressief, maar de overige bandleden - iets meer ingetogen - waren eveneens van onbesproken muzikaal gedrag. Underkarl is beslist een van de topstukken uit deze Stranger Than Paranoia-collectie.
Klik hier voor een fotoverslag.
(Cees van de Ven, 3.1.11) - [print]
- [naar boven]
Jazz on the road #3
Charlotte Haesen: "Mijn thuis zit in mij"
Als een veertje dat opwaait in de wind, gaat liggen en weer opwaait... Charlotte Haesen (22) lijkt een zondagskind, geboren in Amsterdam, opgegroeid in België, diepe Afrikaanse wortels, Franse opa, moeder fotografe, vader geslaagd zakenman en jazzpianist.
Charlotte studeert aan het conservatorium in Amsterdam. Daar deelt ze haar muzikale genoegens met studenten van 27 verschillende nationaliteiten. Voertaal Engels, zelf spreekt ze Frans, Engels, en Nederlands. "Ik ben thuis waar ik ben. Ik ben altijd op reis; mijn thuis zit in mij."
Reizen: "In het voorjaar zat ik in IJsland. Ik woonde bij een IJslandse familie in Hafnarfjördur. De muziekwereld is daar vrij klein. Ik heb er veel nieuwe getalenteerde artiesten ontmoet. Ik ben in Reykjavik de studio in geweest om wat Franse chansons op te nemen met IJslandse muzikanten."
"Ik heb twee keer in IJsland opgetreden met een folkbandje dat Sindur heet. Mensen zijn daar helemaal dol op livemuziek. Het was een redelijk groot podium en een volle zaal van ongeveer 300 mensen. Toen we op het podium stonden, was het publiek helemaal stil. Dat was erg bijzonder. We besloten om samen met Sòley een set te delen in een klein cafeetje in Reykjavik. Het concert was volledig onaangekondigd. Toch was het helemaal vol met mensen die aandachtig hebben geluisterd. De muzikanten die ik heb ontmoet, waren gepassioneerd en toegewijd."
Het gesprek met deze jazzzangeres over haar on the road-ervaringen neemt een vreemde wending, omdat het begrip 'reizen en thuis zijn' door deze jonge vrouw heel anders ingevuld wordt. Het lijkt me wezenlijk, dus ga ik er in mee. Charlotte is veel on the road. Haar hele leven al is het een komen en gaan. Geboren in Amsterdam, als kind neergestreken in het cultureel beklemmende Wallonië, haar jeugd doorgebracht in een Belgisch grensdorp nabij het Bourgondische Maastricht, studeren in het vrije Amsterdam.
Ze verbleef drie weken in IJsland en is van de zomer weer een studio in de Belgische Ardennen ingedoken met haar Letlandse en IJslandse begeleiders en een sound engineer uit Londen. Deze mix, hutspot, werkt door in haar muziek, in haar repertoirekeuze en in haar eigen composities. Cosmopolitan Charlotte: "Ik kan iedere dag ergens anders zijn, ik kan zelf iedere dag anders zijn. De bottom line is niet te definiëren. Trefwoorden: impulsief, artistiek, chanson, jazz, pop, zwerver."
Tijdens het gesprek geeft ze aan dat ze eigenlijk al weer weg wil uit de stad. Alles buiten haarzelf noemt ze opeens 'het buitenland', een leuke vondst. Doel is altijd mensen ontmoeten. "Ik voel in mijzelf geen rust. Ik ben altijd onderweg, mijn bandleden geven mij stabiliteit; ik ben niet de hoofdpersoon. Mensen bepalen niet de plaats, of ik mij thuisvoel. Ik wist tijdens de puberteit gewoon niet wie ik was, anderen ontdekten dat wel. Op een dag accepteerde ik dat dit is wie ik ben." In april 2011 wil ze afstuderen, gaat ze haar masters doen in Noorwegen of eerst nog naar Letland.
En haar Afrikaanse roots? Haar grootmoeder leefde in Rwanda, haar moeder komt uit Burundi. Ze hebben veel meegemaakt. Politiek engagement klinkt opeens in haar verhaal door; de rol van de koloniale macht België, over de genocide en de achterliggende oorzaken en verbanden. Op een dag gaat ze die 'geheimzinnige' kant ontdekken; het onderwerp ebt schijnbaar achteloos weg. Als je tegen iemand zegt 'ik ga naar huis', waar gaat je dan heen, vraag ik tenslotte. "Dan ga ik naar mijn ouders, dat is nu in België." Ze klinkt vrolijk en lacht.
Meer weten?
Klik hier voor een verslag van MECC Jazz Maastricht 2010, waar Charlotte Haesen een geslaagd optreden gaf.
(Jo Dautzenberg, 3.1.11) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...