Nieuws
North Sea Jazz in Hong Kong
Het beroemde North Sea Jazz festival krijgt nu ook een editie in Hong Kong. Van 14 tot en met 16 november 2014 is het één en al jazz in Hong Kong Island, New Harbour Front (bij Central Piers 9 & 10). Zowel Aziatische als niet-Aziatische bands zullen er te horen zijn.
Aan de voorbereidingen voor North Sea Jazz Hong Kong is drie jaar gewerkt. Jan Willem Luyken, directeur North Sea Jazz: "We zijn er trots op dat we hiermee een culturele brug bouwen tussen Nederland en China en zo de twee grootste havens ter wereld, Rotterdam en Hong Kong, met elkaar verbinden."
De naam van het Rotterdamse havenbedrijf is sinds 2013 aan het festival verbonden. Een editie in Shanghai had wellicht meer voor de hand gelegen, aangezien stad en haven Rotterdam al jarenlang nauwe samenwerkingen onderhouden met die havenstad in China. Hong Kong is echter geen slechte keus. De stad is internationaler en meer 'westers' dan Shanghai, en een internationaal jazzfestival past daar uitstekend bij. Labels: nieuws
(Maarten van de Ven, 14.8.14) - [print]
- [naar boven]
Vooruitblik
ZomerJazzFietsTour 2014
Op vrijdag 29 augustus gaat met een proloog de 28ste editie van de Groningse ZomerJazzFietsTour van start. In het Platformtheater – aanvang 20.30 uur – en op Noorderzon – aanvang 22.00 uur – is voor te proeven met de formaties Maggie Nichols/David Chevalier/Dennis Charolles, Xalam en de Siciliaanse groep Manziluna.
Maar het gaat natuurlijk om de fietstour op de zaterdag. De dag van de hardcore jazzliefhebbers, de fijnproevers, de fanaten, de kenners en – natuurlijk – de pedaalridders. De fietstour is nog een van de weinige festivals die nog niet 'bevuild' is met veronderstelde aanverwanten als funk, soul, r&b, singer-songwriter, hiphop, disco en wat dies meer zij.
De organisatie heeft vier routes uitgestippeld door het Reitdiepdal waar uiteraard van kan worden afgeweken. Route 1 is de Italiaanse route met groepen van onder meer Gianluigi Trovesi, Francesco Cusa en Danielle D'Agaro. Route 2 is de Sena route, met onder meer de formaties Eric Boeren en Michiel Braam, Steven Kamperman Horizon Trio en het New Yorkse Xalam met rietblazer Matt Darriau. De Internationale route is route nummer 3. In deze route zijn musici te vinden als Vincent Courtois, Johannes Bauer, Tuur Florizone, Bart Maris en Jan Klare. Route 4 is de route zonder naam, een niet te versmaden ratjetoe. Deelnemers zijn bijvoorbeeld Corrie van Binsbergen met haar Brokkenbal, de eigenzinnige gitaristen Bert Dockx, David Chevallier en Eugene Chadbourne, en slagwerker Dennis Charrolles. In de tent in Garnwerd wordt het festival afgesloten met de dj's Sem Van Gelder en Eddy Determeyer en de Amsterdam Klezmer Band.
Voor uitgebreide informatie klik hier.
Labels: nieuws
(Jacques Los, 9.8.14) - [print]
- [naar boven]
Festival
Gent Jazz 2014 Part 4
"Met de vierde dag eindigde het eerste deel van Gent Jazz. Voor het festival enkele dagen ging rusten om daarna meer de kaart van de pop, rock en soul te trekken, was het nog even aan de jazz en die klonk bij momenten opvallend (en in de context van deze Gent Jazz ook verrassend) klassiek."
Op de vierde dag van het Gent Jazz Festival bezocht Koen Van Meel de concerten van Joshua Redman Quartet, Hiromi en Chick Corea & Stanley Clarke.
Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.
Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de vierde dag van Gent Jazz 2014, zondag 13 juli. Naast bovengenoemde artiesten zag hij ook concerten van Graaf feat. Tineke Postma en John Batiste and Stay Human. Klik hier om zijn foto's te bekijken.
Labels: festival
(Maarten van de Ven, 7.8.14) - [print]
- [naar boven]
In memoriam
Idris Muhammad
Op 29 juli overleed drummer Idris Muhammad. Reeds op zestienjarige leeftijd werd hij profmuzikant. Dat was midden jaren vijftig. Hij heette toen nog Leo Morris. Hij begon te spelen in soul- en r&b-bandjes. Een van zijn eerste plaatopnamen werd al meteen een wereldhit: 'Blueberry Hill' met Fats Domino. Daarnaast speelde hij met onder anderen Sam Cooke, Jerry Butler en The Impressions met Curtis Mayfield.
Halverwege de jaren zestig bekeerde hij zich - zoals veel andere jazzmuzikanten - tot de islam en veranderde hij zijn naam in Idris Muhammad. Vanaf 1965 speelde hij in de band van altsaxofonist Lou Donaldson. In de jaren zeventig werd hij huisdrummer van Prestige Records. In die jaren maakte hij opnamen als sideman van Gene Ammons, Rusty Bryant, Sonny Stitt en Houston Person. Ook op het label Blue Note was hij veelvuldig in die jaren present. Naast zijn jazzactiviteiten speelde hij in de begeleidingsband van Roberta Flack.
In het volgende decennium (de jaren tachtig) speelde hij langdurig met Pharoah Sanders, George Coleman en in de Paris Reunion Band. Ook verscheen hij regelmatig in de platenstudio's van onder andere Kudu, Fantasy, Theresa en Muse.
Zijn muzikale range kende nauwelijks grenzen; hij speelde soul, r&b, post-bop, hardbop, free jazz, dance en funk. Door al die jaren heen speelde hij op talloze platen als leider en als – vooral – sideman. Veel opnamen maakte hij met Gene Ammons, Lou Donaldson, Grant Green, Pharoah Sanders, Leo Spencer, Randy Weston en Ahmad Jamal.
Dan Williams, een goede vriend van Muhammad: "He was eclectic in terms of his playing. He mixed the New Orleans sound, that sound of the street music, with jazz music and rock 'n' roll, and had all that intertwined. He tuned his drum to get the sound from the New Orleans street bands, the marching bands. That's why he was so sought after."
Muhammad onderging sinds 2011 nierdialyse. Hij stierf op 74-jarige leeftijd.
Labels: in memoriam
(Jacques Los, 6.8.14) - [print]
- [naar boven]
Cd
Wayne Shorter Quartet - 'Without A Net' (Blue Note, 2013)
Opname: 8 december 2010
Op de jaarlijkse zomerfestivals gewijd aan jazz ziet men ze vaak genoeg opduiken: oude knarren die ofwel motorisch zodanig ontregeld zijn dat ze amper nog een melodie bij elkaar kunnen tokkelen, ofwel niet meer genoeg longinhoud hebben om een degelijke improvisatie bij elkaar te blazen. De uitzondering die de regel bevestigt, mag Wayne Shorter heten. Met een curriculum vitae dat melding maakt van Art Blakey's Jazz Messengers en Miles Davis' tweede kwintet over Weather Report tot een samenwerking met de Rolling Stones, zou Shorter gerust een naam kunnen zijn die organisatoren op de affiche te zetten om een publiek te lokken dat "hem toch een keer live moet gezien hebben voor hij sterft". Mensen die zich dergelijke uitspraken laten ontvallen, zijn niet zelden al tevreden als ze de ruïne zien van wat eens een imposant iemand was: meer dan om de muziek is het die festivalgangers te doen om een soort archeologische excursie, het zien en horen van de restanten van een figuur die uiteindelijk, net als iedereen, ten prooi valt aan aftakeling. Niet zo voor wie Shorter in levende lijve aan het werk ziet. Keer op keer laat hij immers zien dat hij zichzelf met de jaren niet zomaar loopt te verslijten, maar veeleer steeds imposantere, mythischere proporties aanneemt.
De titel van Shorters laatste album, 'Without A Net', is een statement. Alleen een muzikant die zeker is van zijn zaak durft zonder vangnet spelen, heeft het lef om op tachtigjarige leeftijd nog steeds de koorddanser zijn die een delicate evenwichtsoefening volbrengt, met drie collega's die uit verschillende windrichtingen allerhande afleidingsmanoeuvres op de artiest afvuren. In deze band dus geen brave sessiemuzikanten die de leemtes die de kopman laat vallen met de meest voorspelbare loopjes of hapklare ritmes invullen. Shorter heeft enerzijds teveel achting voor zijn publiek om het een concert te laten bijwonen waarin hij de enige persoonlijkheid is die ertoe doet, anderzijds is hij zelf tot de dag van vandaag een avonturier gebleven, iemand die een set waarin hij niets heeft opgestoken als een verloren kans ziet. De inmiddels reeds jarenlang stand houdende samenwerking tussen pianist Danilo Perez, contrabassist John Patitucci en drummer Brian Blade blijft alleen overeind onder deze voorwaarde: dat alle betrokken partijen elkaar blijven inspireren en voluit kunnen gaan, met inachtneming van elkaars beperkingen, zonder dat die echter een grens moeten vormen die de ander niet mag overschrijden.
De muziek die dit kwartet de laatste jaren ten gehore bracht, bestond voornamelijk uit lang uitgesponnen fantasieën, breed meanderende escapades, bijna ritualistische belevenissen waarin materiaal van de een door de ander als opstap werd gebruikt naar een nieuw luik van het geheel, dat in zijn totaliteit in het moment leek ingebed. Verschillende minuten konden verstrijken zonder dat Shorter zelf een rol opeiste; hij luisterde dan aandachtig, met de ogen gesloten, om wanneer hij de tijd rijp achtte opnieuw in te pikken, het verhaal een nieuwe wending te geven, de stroom op een dam te laten afketsen en zo opnieuw de druk op een manier te doen toenemen. Zo werd de legende, omringd door briljante muzikanten die tientallen jaren jonger zijn, min noch meer dan een schakel in het kwartet, dat bij toeval zijn naam leek te dragen, waarop hij kortom nooit radicaal zijn geluid wilde drukken. Anders ligt dat echter op zijn laatste album, een bundeling van composities waarop Shorters sopraansax zeer nadrukkelijk aanwezig is. Zijn energie, vindingrijkheid en vermogen om een groepsimprovisatie met enkele welgemikte kreten boven het kookpunt te brengen, maken van elk van de negen stukken parels van formaat. De expliciete aanwezigheid van Shorter betekent immers niet dat Perez, Blade of Patitucci naar het achterplan verdwijnen. Het allesverslindende 'Flying Down To Rio' is het bewijs bij uitstek dat de consistentie van het kwartet ontleend is aan het unieke contact tussen vier onvervangbare componenten.
Als vanouds fluit Shorter hier en daar een wijsje, wat live minder als een faits divers overkomt. De houtblazers (The Imani Winds) die voor het ruim twintig minuten durende 'Pegasus' komen opdraven, interpreteren niet feilloos. En zeker, er is een tijd geweest waarin Shorter met grotere trefzekerheid een toon kon aanblazen op tenor, of poëtischer uit de hoek wist te komen op sopraansax. Niettegenstaande 'Without A Net' geen vlekkeloos album is en de liefhebbers er acht zure jaren hebben op moeten wachten, getuigt het wel degelijk van het feit dat Shorter nog geen witgekalkt monument is, maar een scheppend genie dat nog altijd vooruit wil, balancerend op de zijden draad die het leven voor hem spint. Zonder vangnet, omdat niemand deze man voorlopig uit zijn lood kan slaan.
Deze recensie verscheen ook op Kwadratuur.
Op donderdag 14 augustus geeft Wayne Shorter samen met Herbie Hancock een concert op Jazz Middelheim.Labels: cd
(Jan-Jakob Delanoye, 5.8.14) - [print]
- [naar boven]
Reportage
Jazzdag 2014: A Great Day in Rotterdam
"Jazzdag is hét netwerkevenement voor de Nederlandse jazzwereld. Professionals ontmoeten elkaar tijdens het tweedaagse conferentieprogramma om kennis te delen en kennis te verbreden. Musici krijgen ook gelegenheid om zich te profileren via matchmaking. Veelbelovende nieuwe acts krijgen de kans om zich te presenteren tijdens het showcaseprogramma."
Roland Huguenin bezocht Jazzdag 2014. In Rotterdam begaf hij zich onder een groot aantal musici, componisten, media, organisatoren, programmeurs, bookers en producers, allen in de rol van ondernemer en afnemer. Hij was onder meer getuige van inspirerend showcase-optreden van Esther van Hees en de David Kweksilber Bigband.
Klik hier om zijn verslag te lezen.
Donata van de Ven maakte fotografische impressies van Jazzdag 2014: fotoshoot en meer, showcase Esther van Hees en Boy Edgar Prijswinnaar Jeroen van Vliet.
Labels: reportage
(Maarten van de Ven, 2.8.14) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
