Cd
Randal Corsen - 'Symbiosis' (Challenge, 2013)
Opname: 7 & 8 augustus 2012
Corsen is met Izaline Callister ongetwijfeld de belangrijkste Curaçaose jazzmusicus die in Nederland acief is en tevens de tradities van het eiland uitdraagt. Het heeft vijf jaar geduurd sinds zijn laatste album, 'Dulsura Di Korsou', mede door zijn werk aan de opera 'Katibu Di Shon'. Als musicoloog heeft Corsen altijd veel aandacht gehad voor de muziekgeschiednis van zijn land en hij beschouwt zich dan ook in de eerste plaats als componist. Dat neemt niet weg dat Corsen als pianist zeker ook interessant is. Zijn grote virtuositeit in de verschillende latingenres doet hem neigen naar het gebruik van veel noten, die - hoe mooi gedoseerd ook - soms te veel van het goede lijken. Zijn achtergrond als Chopin-interpreet doet zich dan ongetwijfeld gelden. Daar staat een jaloersmakende souplesse tegenover, die hier ook nog eens mooi ritmisch gedragen wordt door drummer Mark Schilders en percussionist Vernon Chatlein. Basgitarist met een vette klank is Glenn Gaddum Jr die de boel ook, voor zover mogelijk, ontspannen houdt.
Zoals je zou verwachten, zijn alle acht composities van Corsen en ze zijn in de uitvoering nogal aan de breedsprakigere kant. Antilliaanse elementen zijn slechts af en toe te herkennen. Het titelstuk is een licht funky stuk met mooie harmonieën die latinaccenten krijgen en heeft een onverwacht einde. 'The Best Is Yet to Come' laat ondanks het vrij hoge tempo Corsen van een lyrische kant horen en herbergt mooi opgebouwde solo's van Gaddum en Schilders. Ik neem aan dat het harmonisch interessant verlopende thema van 'For Christine & Michele' opgedragen is aan Corsens jonge dochters. Het ontspannen solowerk hier verraadt Corsens klassieke achtergrond. Een stuk hectischer is het wat onrustige 'Prove It!', dat vooral door het elegante basgitaarwerk aantrekkelijk wordt.
In 'Homecoming' laat Corsen de ritmische teugels enigszins vieren, maar de spanning wordt er ingehouden met harmonische spitsvondigheden. 'Dear Friend' is aanstekelijk door de vermenging van verschillende ritmische genres, die tegelijk polyritmiek suggereren. 'Triángulo' is qua vorm de meest intrigerende compositie van het album. Dat komt door het ambigue karakter van het stuk. 'Baranka' is vooral aantrekkelijk door de plagerige ritmische Antilliaanse patronen waarin de slagwerkers goed voor de dag komen. De cd is door het soms hyperactief aandoende pianospel van Corsen zeker niet iets voor wie iets rustgevends wil horen. Wie echter van helder, virtuoos pianospel en evenwichtig uitgewerkte ritmes houdt, moet 'Symbiosis' maar eens opzetten.
Meer horen?
Klik hier om van dit album de track 'Prove It!' te beluisteren.Labels: cd
(Ken Vos, 8.5.14) - [print]
- [naar boven]
Concert
Pianopoëet schetst wondere klanklandschappen
Jeroen van Vliet solo & OGU, maandag 21 april 2014, Beauforthuis, Austerlitz
Steeds meer gaat pianist Jeroen van Vliet zijn eigen muzikale weg. Daarmee voert hij zijn publiek mee in wondere, intieme klankwerelden, zowel solo als in samenspel. Beide waren te horen in het Beauforthuis in spannende ontdekkingsreizen van hoog niveau.
De eerste set is voor OGU, een trio van Van Vliet, gitarist Bram Stadhouders en Etienne Nilessen op drum. Van Vliet introduceert het klankwerk van de drie heren als experimenteren, met de verzekering dat het een paar keer heel mooi is geworden. We gaan op ontdekkingsreis. Die begint klein, op de drums. En dan, precies op het juiste moment, is ie daar: één hoge noot op de piano die helemaal uitklinkt. Dan volgt een tweede noot. Die krijgt ook alle tijd van de wereld. De lage tonen van de piano gaan meedoen, de drumklanken worden iets steviger en de gitaar voegt warme klanken toe. Zo ontrolt zich de muziek, langzaam maar trefzeker.
De ene keer zoomen de klanken in op een detail, de andere keer zwenken ze er in vogelvlucht overheen, vertoeven op een tropisch eiland of zetten voet op een stevige rotsbodem. De smaakvol en met mate gebruikte samples van Van Vliet en Stadhouders werken verbindend. Nilessen tovert alle ritmiek uit een klein trommeltje, ook door er een bekken of Tibetaanse klankschaaltjes op te leggen en die te laten klinken, met een schuursponsje over het vel van de trommel te vegen of door met een strijkstok de metalen rand te laten klinken. Het intrigerende schouwspel brengt een rijke klankwereld voort. Waarom gebruiken drummers meestal zoveel meer?
Alle drie de muzikanten verstaan de kunst om precies het juiste te doen, niets meer en niets minder. Vakmanschap, maar vooral meesterschap. Zo krijgt de stilte tussen de noten evenveel ruimte als de noten zelf. De muziek blijft daardoor ademen en roept associaties op met het universum. De vrije manier van improviseren vraagt van de drie heren én van het publiek volledige concentratie en overgave. Zo tegen het einde neemt het tempo toe en wordt het hier en daar een klein beetje atonaal. Op het topje van de climax trekt Stadhouders een wenkbrauw minuscuul omhoog. Het is gedaan. De reis is voltooid. Het applaus houdt zich nog een tijdje stil om de ban niet te verbreken.
Na de pauze gaat de pianopoëet in zijn eentje verder, voornamelijk met nummers van zijn nieuwste solo-cd 'Wait'. Dit is een schijf met zestien sfeervolle klankbeelden van wolken harmonieën, spaarzame samples ter verbinding en ingetogen, intuïtief én trefzeker spel. Bijvoorbeeld in 'Nostalgia'. Live speelt Van Vliet het in een hoger tempo dan op de cd, alsof de nostalgie de hete adem van de vooruitgang in haar nek voelt. Na een fraaie improvisatie, waarin Van Vliet reikt naar het heelal – of komt dat voor even ietsje dichterbij? – heeft de nostalgie weer alle tijd van de wereld. In 'Chime' is de hoofdrol aan akkoorden die in dunne lucht aan een koordje bungelen. Het koordje is van spinrag: het mag dan kwetsbaar ogen, het is veel te sterk om te breken.
Zo komt het ene na het andere verhaal voorbij in dichterlijke klankwerelden, soms opborrelend uit oerdiepe wateren, dan weer ten hemel gericht. Het solospel van Van Vliet heeft nog steeds iets ingetogens. Tegelijkertijd is het krachtig en krijgt daardoor nog meer zeggingskracht dan op 'Who’s Afraid', zijn vorige soloplaat uit 1995. Het is niet erg als we op de volgende solo-cd minder lang hoeven te wachten.
Op 12 november 2012 was dit dubbelconcert te zien in JazzCase te Neerpelt. Klik hier voor foto's van dat concert door Cees van de Ven.
Labels: cd
(Heleen van Tilburg, 8.5.14) - [print]
- [naar boven]
Vooruitblik
Mithra Jazz à Liège
Vanavond start in Luik het 24ste Internationaal Mithra Jazz Festival met op het programma enkele grote headliners, zoals Paolo Conte (8 mei), Thomas Dutronc (9 mei), Dave Holland-Kenny Barron (9 mei), Cecile McLorin Salvant (9 mei) en Paolo Fresu (10 mei).
Omwille van de rijke voorgeschiedenis van dit festival, prijst het zich gelukkig om ook dit jaar van start te kunnen gaan. Dankzij de komst van de nieuwe hoofdsponsor Mithra en de steun van de vele festivalgangers van de vorige jaren is het festival in staat om een uiterst ambitieuze programmering te bieden, zowel in termen van populariteit als kwaliteit.
Na de reeds aangekondigde namen versterken nieuwe namen de Mithra Jazz affiche. En wat voor namen! Na het enorme succes in Jazz à La Villette en als sluiting van het London Jazz Festival zal Archie Shepp een show presenteren gemaakt rond 'Attica Blues', muziek van de jaren zestig: 25 muzikanten op het podium en Shepp met de energie van een twintigjarige. Ook Kenny Garrett zal te zien zijn met een verbluffend kwintet. Saxofonist Charles Gayle, een van de legendes van de post-free, staat eveneens op het programma.
Voorts brengen Jean-Marie Machado en André Minvielle een tribute aan Boby Lapointe. Binnen de electro jazz is er het nieuwe project van Magic Malik, 'Tranz Denied'. En als onderdeel van een campagne van de sensibilisering voor de uitbreiding van Europa treedt de Servische formatie Serbian Jazz Bre op.
Uit België is er het Belgisch-Amerikaanse kwartet van Robin Verheyen met pianist Bill Carrothers, het nieuwe kwartet van Greg Houben met Fabian Fiorini, het trio van Pierre de Surgères (met een van de meest verrassende cd's van de afgelopen maanden), het trio Pianoless van Jean-Paul Estiévenart, swing met Martin Méreau en Jean-François Foliez en blues met Renaud Lesire, en de drie formaties Joachim Caffonnette Quintet, Bulbes en het Zola Quartet.
Klik hier voor meer informatie.
Labels: nieuws
(Maarten van de Ven, 8.5.14) - [print]
- [naar boven]
Concert
Grote klasse in pocketformaat
Linus & Kaja Draksler, woensdag 16 april 2014, De Singer, Rijkevorsel
"Net als Machtelinkcx en Jillings dook Draksler niet halsoverkop in het concert, hoewel bij haar de dynamische contrasten iets scherper gesteld werden en het muzikale materiaal van een meer ritmische snit kon zijn. Louter om de techniciteit ging het niet, want Draksler tekende voor een muziek die vervelde en evolueerde."
Koen Van Meel bezocht De Singer en zag Linus en Kaja Draksler schitteren in een sterk dubbelconcert, "dat eens te meer duidelijk maakte dat grootse muziek niet moet komen van grote namen."
Klik hier om zijn verslag te lezen.
Cees van de Ven maakte van beide concerten fotoverslagen. Klik hier voor de foto's van Linus en hier voor die van Kaja Draksler.
Labels: concert
(Maarten van de Ven, 6.5.14) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...