Cd
Trolleybus - 'Non Dondolarsi' (eigen beheer, 2012)
Opname: 2011
Koddig is het wel, die zelfgemaakte hoes van 'Non Dondolarsi': ambachtelijk knip-, plak- en plooiwerk dat voor elk exemplaar van het album opnieuw manueel gerealiseerd werd. Gelukkig is dat niet echt nodig om van deze release van het trio Trolleybus een besprekenswaardig album te maken. De muziek op zich is al voldoende, want hoewel die ontwapenend speels blijft, overstijgt die moeiteloos het geinige.
Goeie vrienden kunnen het best wel zijn, pianiste Nora Mulder, rietblazer Yedo Gibson (EKE, The Royal Improvisers Orchestra) en de net als Gobson uit São Paulo afkomstige bassist Renato Ferreira. De drie drijven elkaar immers niet tot het uiterste, maar spelen echt samen. De muziek klinkt heel spontaan en getuigt van een duidelijke cohesie, hoewel de muzikanten soms elk een eigen verhaal vertellen. Dit is met name het geval bij het begin van de titelnummer, maar door het consequent volhouden van elk lid individueel, krijgt het trio ook hier een eigen samenhang.
Op andere momenten is dan weer duidelijk hoorbaar dat er goed geluisterd wordt, waardoor de muzikanten met elkaar meeschuiven zonder extremen op te zoeken. Evengoed durven ze echter ook in een bepaalde intensiteit halt houden, een kwestie van het geluid goed tot de luisteraar te laten doordringen. Extra leuk wordt het echter wanneer er bewust niet ingepikt wordt, zoals te horen is naar het einde van 'Kip Nugget', waar Gibson even zwaarder doorscheurt op bariton, maar Mulder en Ferreira hem straal lijken te negeren.
Dit spelletje resulteert op 'Non Dondolarsi' in vier tracks en dertig minuten amusante en muzikaal hoogstaande improv. Gibson laat zich horen als de meest flexibele van de drie: hyperbeweeglijk op sopraansax, prutteleffecten op tenor, tweestemmig overblazen of tikkende klokgeluiden. In 'Kip Nugget' zorgt hij voor cartooneske stemeffecten en met het spelen in de klankkast van de piano, waardoor de vrije snaren spontaan beginnen resoneren, brengt hij zelfs een wat etherisch element in de muziek binnen.
Mulders zit hier en daar in de piano te plukken, maar valt vooral op wanneer ze een traditioneler geluid hanteert: de Monk-achtige grilligheid van de melodielijn in 'Non Dondolarsi' of de akkoordprikken die later in beweging komen en dissonantere vormen aannemen in 'Kip Nugget', terwijl haar gebruik van kleine objecten dan weer het speelse van de groep versterkt.
Ferreira heeft begrijpelijkerwijs niet zo'n breed klankenpallet ter beschikking, maar slaagt er desondanks goed in zijn plaats te vinden en te veroveren, niet in het minst doordat zijn collega's niet alles in het werk stellen om loodzwaar op het geluid te wegen. Ook hierdoor kan de muziek van Trolleybus zich heel spontaan ontwikkelen, waarbij duidelijke momenten van coördinatie het vrije verloop doorprikken. Enkele gezamenlijke stopplaatsen, een handvol seconden 'echte' jazz of een net niet gelijk lopende, hamerende ritmiek: het mag en kan allemaal. En net die ongedwongenheid maakt van 'Non Dondolarsi' zo'n pretentieloos geslaagd cd'tje.
Deze recensie verscheen eerder op Kwadratuur.be
Meer horen?
Beluister hier van dit album de volgende tracks: 'Kip Nugget', 'Non Dondolarsi' en 'Chewbaka'.Labels: cd
(Koen Van Meel, 17.9.12) - [print]
- [naar boven]
Festival
Ontspannen sfeer en slimme programmering geven de doorslag
Moers Jazz Festival 2012 Part 2, vrijdag 25 t/m maandag 28 mei 2012, diverse locaties, Moers
"Deze uitgave van het Moers Festival was weliswaar kleiner dan de laatste die ik bezocht in 2010, maar de kwaliteitsdichtheid heeft er niet noemenswaardig onder geleden. Misschien is dat wel een beetje het geval voor het bijprogramma, de Morning Sessions, maar dat kan ook toeval zijn. Natuurlijk luister ik liever nog een halve dag langer naar de internationale top van improviserende musici, maar de ontspannen sfeer en de slimme programmering geven nog steeds de doorslag."
Onze correspondent ter plaatse, Ken Vos, doet verslag van dit vierdaagse festival in woord en beeld. Op zaterdag 26 mei en zondag 27 mei zag hij optredens van Andrew N D'Angelo DNA Orchestra, I Don't Hear Nothin' But The Blues Trio, James Blood Ulmer with Joe Bowie's Defunkt N'EU Soul Band, Myanmar Meets Europe, Dus-Ti, Phall Fatale, Erik Friedlander, Carla Bley's La Leçon Francaise, Rocket Science en Lakecia Benjamin Soul Squad.
Klik hier om zijn verslag in woord en beeld te lezen.
Meer horen?
Klik hier om het eerste deel van het festivalverslag van Moers 2012 te lezen.
Labels: festival
(Maarten van de Ven, 11.9.12) - [print]
- [naar boven]
In memoriam
Sean Bergin
Zaterdag 1 september is in Amsterdam de in Zuid-Afrika geboren saxofonist en –fluitist Sean Bergin overleden. Bergin, die halverwege de jaren zeventig naar Nederland kwam, was een bekende muzikant in het landelijke en internationale improvisatiecircuit. In 2000 ontving hij de VPRO/Boy Edgar Prijs, de belangrijkste jazzprijs van Nederland.
Zo reusachtig Bergins gestalte was, zo lichtvoetig was zijn muziek, die vrijwel altijd een swingend Afrikaanse touch had. "Zij kunnen mij uit Afrika gooien, maar ze kunnen Afrika niet uit mij gooien," zei hij in het jaar dat hij de Boy Edgar Prijs kreeg in een interview met Haarlems Dagblad.
Bergin speelde de afgelopen vijfendertig jaar met vrijwel iedereen in de Nederlandse jazzscene. In de jaren zeventig en tachtig onder meer met de latinrockgroep Sail Joya en JC Tans & Rockets. Daarna regelmatig met het ICP Orchestra en alle individuele ICP-musici. Maar ook met de in Londen wonende Zuid-Afrikaanse slagwerker Louis Moholo.
Zijn eigen groep sinds de jaren negentig heette MOB - My Own Band – waarmee hij een half dozijn albums maakte. Met MOB, waarin talloze jazzcoryfeeën elkaar afwisselden, speelde Bergin zijn eigen composities. Die waren vaak swingend, soms weemoedig, op andere momenten grappig en vrijwel altijd lichtvoetig. Op zijn meest recente MOB-cd, 'Chicken Feet' uit 2009, is Bergins dochter Una als zangeres te horen.
Het ICP Orchestra, dat op 1 september het concertseizoen in het Bimhuis opende, droeg hun optreden op aan de Zuid-Afrikaan. Het stuk dat ze van hem speelden, was het meest swingende moment van de avond.
De afscheidsceremonie voor Sean Bergin (1948–2012) is vanmiddag om 15.30 uur in crematorium De Nieuwe Ooster aan de Nieuwe Kruislaan 126 in Amsterdam.
Meer horen?
Hoor hier Sean Bergin nog een keer aan het werk tijdens een concert van de formatie All Hands bij Jazzpower in Wilhelmina, Eindhoven op 26 mei 2003. Met verder Jan-Willem van der Ham op altsax, Arjen Gorter op bas en Michael Vatcher op drums.
Labels: in memoriam
(Unknown, 10.9.12) - [print]
- [naar boven]
Nieuws
Feestelijke opening Paradox 2.0
Paradox is verbouwd en opent haar deuren. Komend weekend wordt de nieuwe look van het belangrijkste jazzpodium van Zuid-Nederland feestelijk onthuld met een divers programma.
Voor de openingsavond op vrijdag 7 september is een programma samengesteld van grote en kleine Tilburgse ensembles met Oleg Fateev/Simone Sou, het OGU Trio (met Jeroen van Vliet, Brams Stadhouders en Etienne Nilissen) en een optreden van het Paul van Kemenade Quintet. De tweede dag begint overdag met een gratis toegankelijk concert van Tilburgs rootstrots: Bradleys Circus. Frontvrouw Mattanja Bradley was de afgelopen weken veelvuldig te zien op televisie in Giel Beelens programma, waarin hij op zoek was naar de Beste Singer-Songwriter van Nederland. Zaterdagavond is er een programma voor fijnproevers van drie virtuoze musici in diverse samenstellingen. Pianist Harmen Fraanje waagt zich na jaren aan een solo-optreden en ook het duo van trompettist Eric Vloeimans en accordeonist Tuur Florizoone is natuurlijk een combinatie om de vingers bij af te likken. Fraanje voegt zich hierbij voor een ongetwijfeld boeiende apotheose. Draai om je oren doet verslag van een en ander.
Het Tilburgse podium organiseert per seizoen ruim 200 concerten, workshops, sessies en andere evenementen. De club heeft onlangs een ingrijpende verbouwing achter de rug, waarbij de capaciteit van de zaal vergroot is en de zichtlijnen op het podium verbeterd zijn. Tevens is er geïnvesteerd in een nieuwe geluidsinstallatie. Paradox hoopt door dit alles de concertbeleving te hebben verbeterd, zonder het specifieke karakter van de zaal te verliezen of te veranderen.
Tevens is Paradox uitgebreid met een gezellig café, waar ook kleinschalige concerten kunnen plaatsvinden. Daarnaast is er een nieuwe interactieve website en concertagenda en is de jazzsessie (onder leiding van Paul van Kemenade) weer nieuw leven ingeblazen. Met nog meer concerten en nieuwe initiatieven begint Paradox aan een nieuwe fase in haar ruim 30-jarige bestaan als podium.
Labels: nieuws
(Maarten van de Ven, 5.9.12) - [print]
- [naar boven]
Cd
Dikeman/Kugel/Van der Weide - 'Across The Sky' (Not two, 2012)
Opname: april 2011
'A screaming comes across the sky. It has happened before, but there is nothing to compare it to now' zijn de eerste twee zinnen van 'Gravity’s Rainbow', Thomas Pynchons meesterwerk over een soldaat wiens erecties raketinslagen kunnen voorspellen. Dit vuistdikke werk, dat vaak vergeleken wordt met 'Ulysses', 'Gargantua en Pantagruel' of 'Moby Dick', is een wervelwind van bizarre karakters, slapstick en symfonisch vertellen. De titel van het boek refereert aan de curve die een supersonische V2-raket achterlaat in de lucht. Deze is eerder waarneembaar is dan het geluid van de raket, zodat de 'regenboog' het enige teken van een bomaanslag is.
Vaak wordt Pynchon, die geen interviews geeft en waarvan niemand weet hoe hij eruit ziet, afgespiegeld als een over-intellectuele paranoicus, als een Woody Allen van de pen. Eén van de weinige dingen die we van hem weten, is dat Pynchon een liefde voor muziek koestert. Zijn boeken zijn gelardeerd met melige liedjes, op drift geraakte hippiebands en excentrieke dichters met kazoos. In zijn eerste roman, 'V', verschijnt zelfs een McClintic Sphere ten tonele, gebaseerd op Thelonious 'Sphere' Monk en Ornette Coleman, wiens methoden, uiterlijk en plastic saxofoon hij deelt. Frappant genoeg waren het vooral rockmuzikanten en stoners die Pynchons boeken als inspiratiebron gebruikten. Het is dan ook goed om te zien dat er, met dit album van Dikeman/Kugel/Van der Weide, een antwoord komt van de jazzwereld. Dat dit antwoord evenzeer tot de 'moeilijke' cultuur behoort als Pynchons boeken, is niet alleen passend, maar eigenlijk een vereiste om geloofwaardig te blijven
Gelukkig slaan de muzikanten niet door in een overdreven intellectualisme. Behalve titels, ontleend aan de bovengenoemde twee zinnen, is met name het gevoel van de curve, in de muziek vertaald als een spanningsboog, datgene wat boek en plaat bindt. 'A Screaming Comes', de 25-minuten durende opener, bouwt langzaam maar dreigend op, met de precisie en nuance van Europese impro. 'Across The Sky', het tweede nummer, is een kronkelende blaaspartij met een ruime dynamiek. Dikemans stijl doet denken aan zijn landgenoten Dave Rempis en Ken Vandermark, maar is voldoende herkenbaar als die van hemzelf. Het pure machtsvertoon dat hij in zijn band Cactus Truck hanteert, laat hij hier goeddeels achterwege. Wat hij inlevert aan multi-, boven- en microtonen maakt Dikeman echter goed met ritmische precisie en een gevoel van stuwing.
Dit is uiteraard ook te danken aan drummer Klaus Kugel en bassist Raoul van der Weide. Van der Weide, die ook allerhande geluidsobjecten en een kraakdoos bespeelt, creëert op 'It Has Happened Before' een klankveld dat ideaal is om de saxofoon van Dikeman langzaam uit te laten opdoemen. Tegen de tijd dat deze op stoom is, buitelen sax en drums over elkaar heen, waarbij met name de press-rolls van Kugel de boel enorm aanjagen. Wanneer de plaat abrupt ophoudt, is de stilte bijna voelbaar, alsof er een bom is ingeslagen.
Meer horen?
Op de website van Dikeman/Kugel/Van der Weide kun je een deel van dit album beluisteren. Voor wie meer wil weten over Thomas Pynchon, is er deze handige website.Labels: cd
(Sybren Renema, 5.9.12) - [print]
- [naar boven]
Festival
ZomerJazzFietsTour 2012
"Bij het duo Jorrit Dijkstra-Pandelis Karayorgis was de rolverdeling geijkter. Pianist Karayorgis speelt hoekig, ergens op de route van Lennie Tristano naar Cecil Taylor, terwijl de alt van Dijkstra 'recht' klinkt. Dat leverde in bijvoorbeeld Steve Lacy's 'Art' de verstilde schoonheid van een staande golf op – waar de specifieke akoestiek van het kerkje van Garnwerd overigens haar steentje aan bijdroeg."
Op vrijdag 24 en zaterdag 25 augustus bezocht Eddy Determeyer in het Groningse Hogeland de 26ste editie van de ZomerJazzFietsTour. Hij zag er optredens van Håkon Kornstad / Ingebrigt Håker Flaten, Jorrit Dijkstra / Pandelis Karayorgis, Joris Roelofs / Reinier Baas, Dutch Impro Academy, Kapok, Das Kapital en Maison Du Malheur.
Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.
Fotografen Maarten Jan Rieder en Willem Schwertmann fietsten mee en maakten een beeldverslag van de ZomerJazzFietsTour, die je hier (Rieder) en hier (Schwertmann) kunt bekijken.
Labels: festival
(Maarten van de Ven, 3.9.12) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
