Cd
Eric Boeren Kwartet – 'Song For Tracy The Turtle' (Clean Feed Records, 2010)
Opname: 23 mei 2004
Vroem! Trrr! O nee, denk je, het wordt toch geen uurtje abstract gekwaak, hè. Maar dat valt reuze mee. Het openingsnummer, 'Song For Tracy The Turtle', eindigt zelfs als een serene ballad – iets waar genoemde Tracy ongetwijfeld goed mee uit de pootjes kan.
Kornettist Eric Boeren is vermoedelijk de grootste Ornette Coleman-fan die er hier rondloopt en op zijn jongste cd prijken dan ook vier Coleman-songs (en niet drie, zoals de credits suggereren). Een wezenlijk verschil met Ornettes aanpak is dat Boeren het ritme vaak loslaat. En een verschil met de eerdere keren dat ik het kwartet hoorde, is dat bassist Wilbert de Joode hier uitzonderlijk geconcentreerd aan het werk is. Soms geeft hij je zelfs de illusie dat hij in zijn eentje voor Scott LaFaro en Charlie Haden speelt. En om nog even over Ornette Coleman door te zeuren; diens 'Mr. & Mrs. People' krijgt hier een uitvoering die zó relaxed is dat het nummer zoetjesaan in dreigt te dommelen. Maar de blazers pakken het precies op tijd bij zijn nekvel en schudden het weer klaarwakker.
Het intieme geluid van de kornet lijkt geschapen voor de romantische altsaxofoon van Michael Moore. Een telepathisch verbond. Drummer Paul Lovens is op deze live-opname uit Brugge niet slechts underrecorded, hij speelt ook een stuk bescheidener dan Han Bennink, die normaliter de aandacht naar zich zuigt binnen het Eric Boeren Kwartet. Ook dat draagt bij aan de bij tijden bezonken sfeer.
Denk nu niet dat dit een sloom product is geworden. Integendeel. Met zijn geknetter en gefloeber en geboer – nomen est omen, – verkeert Boeren regelmatig buiten de perimeter van zijn instrument. Soms lijkt hij met een machtige haal de telefoongids van Brugge te verscheuren. Goed, ik overdrijf. Die van Assebroek.
Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Eric Boeren kun je twee tracks van deze cd beluisteren: 'A Fuzzphony' en 'Soft Nose'.Labels: cd
(Eddy Determeyer, 12.8.10) - [print]
- [naar boven]
Vooruitblik
Jazz Middelheim 2010 Part 2
Morgen start in het Park Den Brandt te Antwerpen het festival Jazz Middelheim, dat dit jaar een uitstekende line-up heeft. In het tweede deel van het festival is de focus meer gericht op wereldmuziek, Cubaanse invloeden en flamenco.
In samenwerking met Artesis Hogeschool Antwerpen werkt Jazz Middelheim zoals vorig jaar een coaching project uit: Le Pragmatisme Du Barman featuring Peter Evans. Teun Verbruggen (drums), Andrew Claes (saxofoon), Dries Laheye (bas), Ruben Machtelinckx (gitaar) en Adriaan Van de Velde (piano) - allen verbonden of afgestudeerd aan Artesis Hogeschool - krijgen de kans om enkele dagen met de internationale coach Peter Evans (trompet) samen te werken. Het resultaat kunt u zien op het podium van Jazz Middelheim.
Dan is er Aka Moon, een ijzersterk trio dat een geweldig opwindende sound kan ontwikkelen. Fabrizio Cassol (sax), Michel Hadzigeorgiou (bas), Stéphane Galland (drums) werken deze keer samen met de Malinese meester Baba Sissoko (tama, n'goni, kalemn'goni, zang) en zijn Black Machine. Het resultaat is krachtige, intense muziek met korte melodieën en overdonderende ritmepatronen.
Het World Saxophone Quartet, bestaande uit Hamiet Bluiett (baritonsaxofoon, klarinet), David Murray (tenorsaxofoon, basklarinet), Oliver Lake (alt- en sopraansaxofoon) en James Carter (tenorsaxofoon), gaat de uitdaging aan de blazers te laten samensmelten met de percussie van M'BOOM. Ze mengen jazz en meer populaire elementen uit blues, funk en Afrikaanse jazz in hun muziek, maar zijn ook niet bang van avontuurlijke improvisaties.
Met zijn 88 jaar blijft Toots Thielemans (mondharmonica) met Hans Van Oosterhout (drums), Hein Van de Geyn (contrabas) en Karel Boehlee (piano) schitterende concerten spelen. Hij maakte van de mondharmonica een volwaardig solo-instrument en ontwikkelde er een heel expressieve, pakkende stem op. Die prestatie levert hem nog jaarlijks de bekroning op als de beste instrumentalist in de categorie 'miscellaneous instruments'. Als peter van Jazz Middelheim stelt hij op 'zijn' festival zijn nieuwe live-cd voor: 'Toots Thielemans-European Quartet Live'.
Chris Joris (percussie), is vooral bekend als percussionist, maar hij is ook componist en bandleider. Met Frank Vaganée (saxofoon), Nico Schepers (trompet), Fré Desmyter (piano) en Axel Gilain (bas) vormt hij het kwintet: The Chris Joris Experience. Hij gaf in 1997 al eens een succesvol optreden op Jazz Middelheim en zijn band heeft een nieuwe samenstelling gekregen, maar de aanpak van Joris blijft dezelfde: jazz en Afrika vormen de voedingsbodem.
De legendarische bassist Dave Holland zette de laatste jaren een samenwerking op met de grote flamencogitarist Pepe Habichuela. Met Josemi Carmona (tweede gitaar), Juan Carmona (percussie) en Bandolero (percussie) vormen ze een kwintet met een avontuurlijke geest en muziek waarvan een grote kracht uitgaat. De solo's zijn adembenemend en alle grenzen, talen en stijlen lijken erin op te lossen.
Chucho Valdés (piano) wordt in Cuba geëerd als een nationaal monument. Met The Afro Cuban Messengers vuurt hij donderende pianosalvo's af, waarbij de hele jazzgeschiedenis doorkruist wordt. Tegelijkertijd kan hij heel delicaat zijn. Live blijft Valdes een zeer aanstekelijke vertolker met Cubaanse sfeer.
Zangeres Cassandra Wilson is een van de diva's van de jazz met een schaduwrijke, pakkende en rokerige stem. Met aanstekelijke grooves speelt haar band een mix van honky tonk-piano, folk, blues en funk. Wilson is op haar best als ze melodische, harmonische en ritmische nuances met wat Cubaanse en Afrikaanse kleuren erdoorheen aanbrengt.
Omroep Klara verzorgt live uitzendingen vanaf het festival. Klik op de website van Jazz Middelheim voor informatie.
(Sabine Fleig, 11.8.10) - [print]
- [naar boven]
Festivalverslag
North Sea Jazz impressies: zondag 11 juli 2010
"Ondanks de relatief grote zaal creëerde het trio van Ron Carter de sfeer van een gezellige en ontspannen jazzclub met een sound, die tegelijk warm, swingend en vermakelijk was. Het blijft jammer dat concerten zoals deze maar van korte duur zijn, omdat ze altijd naar meer blijven smaken."
Sabine Fleig bezocht de laatste dag van het North Sea Jazz Festival. Zij doet verslag van de concerten van de Stanley Clarke Group featuring Hiromi, het Anouar Brahem Quartet, Van Ruller/Roelofs/Van der Feen en het Ron Carter 'Golden Striker Trio'.
Klik hier om haar festivalverslag te lezen.
Voor Draai om je oren maakte Siebe van Ineveld foto's van de concerten van de de Stanley Clarke Group featuring Hiromi (klik hier) en het Anouar Brahem Quartet (klik hier).
(Maarten van de Ven, 9.8.10) - [print]
- [naar boven]
Cd
Ahmad Jamal – 'A Quiet Time' (Dreyfus Jazz, 2010)
Opname: juli 2009
Ahmad Jamal mag gerust bij de omstreden muzikanten van de jazz gerekend worden; voor de een een veredelde cocktailpianist, voor de ander (Miles Davis, Brad Mehldau) een waardige invloed. Op 'A Quiet Time' is Jamal te horen in kwartetbezetting (trio met extra percussie), in een repertoire dat buiten 'I Hear A Rhapsody' en een compositie van Randy Weston uit eigen werk opgebouwd is.
Op het einde nog net even naar elkaar kijken en dan plots afsluiten met een klein, gezamenlijk akkoordje. Zo wordt meer dan de helft van de nummers op 'A Quiet Time' neergelegd. Het is niet de enige muzikale gimmick die op dit album te horen is. De gefragmenteerde stijl van de Jamal krijgt ook die allures, ondanks de afwisseling tussen grootse romantische akkoorden, ritmische passages en Monk-achtige, abrupte bewegingen en loopjes. Wat door de veranderingen verrassend zou kunnen worden, klinkt echter al snel ongedurig, en de abrupt afgebroken ideeën worden kleine muzikale bevliegingen.
De problemen stellen zich extra duidelijk in de tragere stukken. Jamal kan het thema niet gerust laten (in 'Flight To Russia' grijpt hij er steeds maar weer naar terug) en natuurlijk laten openbloeien. Het lijkt alsof hij niet goed weet wat te doen met de ruimte. Soms haspelt hij thema's echt af en doet zo schijnbaar erg veel, hoewel hij geen consistent verhaal neerzet en dus eigenlijk weinig zegt.
Zijn collega's krijgen bijzonder weinig ruimte, dienen louter als schragende begeleiding en zitten zo muurvast in swing en latin-achtige grooves. Jamal had bovendien kunnen besparen op de personeelskosten door percussionist Manolo Badrena van de loonlijst te weren. Diens bijdrage aan het geheel is uiterst beperkt; af en toe loopt hij zelfs verloren in het geluid. Meer ruimte voor drummer Kenny Washington had een eventueel trio meer spanning kunnen geven dan dit kwartet.
Het album bevat enkele leuke (aanzetten tot) composities, zoals het charmante, vluchtige motiefje dat aan de basis ligt van 'After JALC' of het klassiek gesneden balladthema van de titeltrack. Helaas wordt het potentieel van deze leuke dingen niet waargemaakt. Daarvoor is het spel van Ahmad Jamal te gefragmenteerd en klinken zijn soms extreem verschillende passages te veel als losse ideeën. Dat hij op zijn tachtigste nog steeds een technische bagage bezit waar menige jonge leeuw jaloers op is, is een feit. Wat hij er mee aanvangt, is echter minder fascinerend.
Deze recensie verscheen eerder op Kwadratuur.be
Meer zien en horen?
Op de website van Dreyfus Records kun je samples beluisteren van een aantal nummers van dit album.
Op vrijdag 13 augustus aanstaande treedt Ahmad Jamal met deze formatie op tijdens Jazz Middelheim in het Park Den Brandt, Antwerpen. Het concert begint om 19.30 uur.
