Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Take Ten
Corrie van Binsbergen


"Er zijn er niet veel die zo zelfverzekerd dissonante akkoorden aanbieden, laten opbloeien en aanhouden alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, als Corrie van Binsbergen." Aldus beoordeelde onze recensent Cees van de Ven deze veelzijdige gitariste eens naar aanleiding van een concert met haar groep CRAM.

"Corrie van Binsbergen is al vele jaren een van Nederlands belangrijkste jazzvertegenwoordigers en heeft een groot aantal spraakmakende cd's en projecten op haar naam staan. Een bezoek aan haar website spreekt wat dat betreft boekdelen. Haar muzikale stem is uniek en zeer persoonlijk. De gitaar en de reeks klankvormers aan haar voeten hebben voor haar geen geheimen. Ze staat boven de materie en kan op elk gewenst moment haar muzikale creativiteit in klanken omzetten, met of zonder distortion. Haar spel is expressief, verhalend en fascinerend van de eerste tot de laatste noot." Tja... what else is there to say?

De innemende gitariste/componiste/bandleider beantwoordde de tien vragen van Take Ten naar eer en geweten. Klik hier voor haar antwoorden.

Meer weten?
Klik hier voor Take Tens van andere jazzmuzikanten.

(Josien Lucassen, 30.9.09) - [print] - [naar boven]





Abbey Lincoln – 'Painted Lady' (ITM, 2001)
Opname: 1987

Het is goed te horen op deze cd dat Billie Holiday's invloed op Abbey Lincoln enorm groot is. Natuurlijk klinkt Lincoln anders, voller en warmer, maar de intensiteit en interpretaties van de songs doet zeer sterk denken aan die van Holiday.

Lincolns samenwerking met drummer Max Roach, met wie ze van 1962 tot 1970 getrouwd was, heeft haar gevormd tot de geëmotioneerde en geëngageerde zangeres die ze nu is. Na een relatief inactieve periode in de jaren zestig en zeventig begon ze in de tachtiger jaren weer actief platen op te nemen. Vanaf die periode tot heden heeft ze onder meer op het Verve-label enkele zeer bijzondere cd's opgenomen, zoals 'When There's Love', 'Over The Years' en 'Abbey Sings Abbey'.

Op 30 mei 1987 was Lincoln in Parijs, waar ze met saxofonist Archie Shepp 'Painted Lady' heeft opgenomen. Het is een moody en soulful album met sublieme interpretaties van haar eigen songs, 'Painted Lady' en 'Throw It Away' en Stevie Wonders 'Golden Lady', Ellingtons 'Sophisticated Lady' en Legrands 'What Are You Doing The Rest Of Your Life'. Haar volle en warme stemgeluid en melancholische tekstbenadering matcht erg goed met Shepps adequate aanvullingen op de zang en solo's. Vooral op de tenorsax, waarop hij een zangerige sonore sound combineert met een ingetogen speelwijze.

De ritmesectie – pianist Hilton Ruiz, bassist Jack Gregg en drummer Freddie Waits – musiceert (terecht) bescheiden. De enige minpuntjes: trompettist Roy Burrowes had van mij thuis kunnen blijven en 'Cage Bird' - eveneens een compositie van Lincoln - detoneert in het smaakvolle, melodische balladrepertoire.

(Jacques Los, 29.9.09) - [print] - [naar boven]



Users manual
Foto's in groter formaat


Voor lezers die dit nog niet wisten, dan wel er zelf nog niet achtergekomen waren: de meeste foto's op onze homepage zijn in groter formaat te bekijken door te dubbelklikken op de gewenste afbeelding. Door er met de cursor over te gaan, is tevens informatie te verkrijgen over de fotograaf c.q. de copyrights.

(Maarten van de Ven, 29.9.09) - [print] - [naar boven]





Door weergoden geteisterd SPS Jazz Festival toch geslaagd
vrijdag 28 augustus 2009, Reeuwijk

Na een viertal JazzClub-sessies in het etablissement Het Wapen, als opmaat naar het festival, zagen de ingrediënten en de organisatie van dit in Reeuwijk georganiseerde festival, er veelbelovend uit. Maar liefst vijf podia, gelegen op het water langs de Notaris d'Aumerielaan, boden een keur aan keuzemogelijkheden. Met een aanbod van elf optredens in diverse muziekstijlen, gespeeld door enthousiaste musici, kon dit avondfestival eigenlijk niet meer stuk.

Het festival startte met een opwarmend voorprogramma met groepen gevormd door studenten van het Rotterdamse Conservatorium en het Koninklijk Conservatorium Den Haag. Waarna rond 20.00 uur gestart werd met het avondprogramma, met spArrow Jazz, Peter Beets, de Young Sinatras, Carmen Gomes en Nina Ebbenhout.

Omdat de vijf podia op lijn langs het water waren gepositioneerd, ontstonden er diverse opstoppingen door het aandachtig luisterend publiek en bij het invallen van de avond vielen diverse bezoekers languit over de moeilijk zichtbare kabelgoten. Deze kleine onvolkomenheden mochten de pret echter niet drukken, want ondanks het dreigende weer trok het spArrow jazztrio, aangevuld met zangeres Natasja den Toom, met hun toegankelijke lounge en hippe jazz een relatief jong publiek.

Peter Beets had op podium 4 plaats genomen met zijn Latin Jazz Sextet. Maar als verrassing was het sextet uitgebreid tot septet, want gitarist Joe Cohn (de zoon van) was ook aangeschoven. Met speciale gast trompettist Rik Mol speelde het Latin Jazz Sextet swingende en dansbare muziek, waar het speelplezier vanaf spatte en waarvoor regelmatig enthousiast applaus van het publiek opklaterde.

The Young Sinatras traden ook dit keer weer aan op dit Reeuwijkse jazzfestival. Niet verwonderlijk, want met deze groep is het altijd feestvieren. De musici stonden weer als een huis te spelen en zij hebben inmiddels een behoorlijke live-reputatie opgebouwd. De 10-koppige band bruiste van energie en wist bekende standards in een bijzonder energieke stijl op het publiek over te brengen. Vele toeschouwers stonden letterlijk op de kade te swingen. En is het succes van de jazzmuziek daarop oorspronkelijk niet gebaseerd geweest?

Ook op podium 2 en 1 waren inmiddels zangeres Carmen Gomes en pianiste-zangeres Nina Ebbenhout gestart. Moeilijk kiezen dus. De talentvolle Gomes trok veel publiek en is dan ook de drijvende kracht achter haar band. In dit optreden kwam haar blues- en soulgevoel goed tot zijn recht. Met een variëteit aan contrasterende nummers was het haast jammer om naar het volgende podium te vertrekken. Ebbenhout, met haar kenmerkende donkere stemgeluid, werd welkom geheten door het toegestroomde publiek, dat genoot van haar mix van ingetogen gezongen ballads en haar gevoel voor aanstekelijk swingende songs. Ze heeft alles in zich om tot een grote zangeres uit te groeien.

Eigenlijk direct nadat het hoofdprogramma rond kwart voor elf startte, met optredens van het Susanne Alt Quartet, The New Impulse, de Residence Funk All Stars, Marjan van Rompay en Sabrina Starke, werd door de luidsprekers een onweersalarm aangekondigd en werd het musiceren stilgelegd. Met bakken kwam de regen naar beneden met vervaarlijke bliksemschichten en onweergeknal, waardoor vele toeschouwers, waaronder uw recensent, vertrokken richting pendelbussen om naar het grote parkeerterrein vervoerd te worden. Dit temeer het gerucht ging dat het festival verder afgelast zou worden. Het enige element waarop de organisatie geen vat had, dreigde dus roet in het eten te gooien.

Nu voor volgend jaar maar hopen op zonniger omstandigheden!

Klik hier voor een fotografische impressie van dit festival door Martin Droog.

(Rolf Polak, 29.9.09) - [print] - [naar boven]





Ben Allison: nieuw album en minitour door België

Morgen, dinsdag 29 september, treedt Ben Allison met Man Size Safe op in de Domzaal van Vooruit (Gent), met in het voorprogramma het Michel Bisceglia Trio. Beide groepen brengen een nieuwe cd uit, en het is dan ook geen toeval dat ze rond deze tijd op tournee zijn. Op donderdag 1 oktober speelt de groep van Ben Allison in de Warande te Turnhout, een dag later staan ze in Cultuurcentrum Hasselt.

Ben Allison is (nog steeds) een up-and-coming man in de jazz (hoewel hij ondertussen net de veertig voorbij is en al een roedel cd's op zijn naam heeft staan). Geliefd door critici en liefhebbers, soms om heel verschillende reden, brengt de bassist ogenschijnlijk vooral toegankelijk jazz. Soms wordt hij als mainstream omschreven – al is dat behoorlijk ten onrechte, zo wordt mij op hart gedrukt – en met zijn begeleidingsgroep Man Size Safe heeft hij een vaak wat afgelikte New Yorkse sound ontwikkeld. In elk geval laat zijn muziek zich probleemloos meermaals beluisteren, en bij zo'n herbeluistering komen er dan vaak nieuwe elementen aan het licht waar men de eerste keer gewoon overheen stapte.

De muziek van Allison is heel melodisch, maar zit barstensvol plotwendingen in de vorm van grooves en ritmische veranderingen. Voer voor zowel de occasionale luisteraar als voor de doorgewinterde liefhebber. 'Little Things Run The World', het album dat hij vorig jaar uitbracht, en waarmee hij toen ook tijdens Parkjazz (Kortrijk) op de planken stond, was een schot in de roos. De superlatieven vlogen door de lucht en het album bleef in de Verenigde Staten meer dan vier maanden in de (Jazz) Top 20 hangen.

'Think Free', het nieuwe album dat op 13 oktober gereleased wordt, opent alvast met een gelijkaardig elan. Het nummer 'Kramer vs. Kramer vs. Godzilla' is heel typerend. Al zijn we ook zeer te spreken over 'Green Al', een heel grappig en aanstekelijk nummer. Gezien de nabije cd-release lijkt het dan ook zeer waarschijnlijk dat we dinsdag flink wat werk uit dat nieuwe album mogen verwachten.

Meer horen?
Klik op de website van Ben Allison in de menubalk op 'recordings'. Hier kun je luisteren naar een drietal tracks van 'Think Free': 'Fred', 'Platypus' en 'Kramer vs. Kramer vs. Godzilla'.

(Bruno Bollaert, 28.9.09) - [print] - [naar boven]





Boek Inspirerende ontmoetingen
boekpresentatie, woensdag 23 september 2009, Koninklijke Militaire Academie, Breda

Afgelopen woensdagavond presenteerde Van Ierland Uitgeverij haar nieuwste boek 'Inspirerende Ontmoetingen'. Tijdens deze feestelijke happening met een jazztintje door het Barnicle Bill Trio - Miguel Martinez (altsax), Mark Haanstra (basgitaar) en John Engels (drums) - werd het eerste exemplaar van 'Inspirerende Ontmoetingen' door auteur Eric van der Wal overhandigd aan een van zijn gesprekspartners uit het boek.

In het boek doet Van der Wal verslag van zijn ontmoetingen met toonaangevende en tot de verbeelding sprekende mannen en vrouwen. Zij vertellen op boeiende wijze over hun drijfveren. Daarnaast laat het zien wat de gevaren zijn wanneer we ons hart niet volgen. Naast mensen als Dries van Agt, Freek de Jonge, Neelie Kroes en Arthur Docters van Leeuwen komen in het boek ook twee ontmoetingen voor met jazzmusici: drummer John Engels en zangeres Rita Reys.

Klik hier voor foto's van het optreden van het Barnicle Trio.

Meer horen?
Luister hier naar het Barnicle Bill Trio op MySpace.

(Cees van de Ven, 28.9.09) - [print] - [naar boven]





Piet Noordijk – 'Swinging With Strings' (Jazz 'n Pulz, 2009) CD + DVD
Opname: 2008

Deze uitgave van Jazz 'n Pulz (producer Bob Hagen) geeft een duidelijk beeld van the state of art van Piet Noordijk anno 2009. Net als de barokkunstenaar vindt Noordijk zijn inspiratie hier in de kunst van het verleden (de standards), maar hij actualiseert deze met zijn persoonlijke dynamiek, beweging en emotie en weet daarmee de luisteraar te verrassen en te overweldigen.

Weelderig zijn de omspelingen, versieringen en bewegingen die Noordijk gretig aan zijn instrument ontlokt. Ongelooflijk dat hij op zijn leeftijd nog zo gepassioneerd speelt, alsof hij nog aan een carrière moet beginnen. Op 25 juni 2008 werd in het Bimhuis een concert ter gelegenheid van Noordijks 75e verjaardag opgenomen. Nu is het op cd en dvd uitgebracht. Zij die allergisch zijn voor jazz met strijkers hoeven niet bang te zijn voor de gevolgen, want The String & Rhythm Section of The Metropole Orchestra doen hier uitstekend werk.

Vanaf het begin ('If I Should Loose You') tot het slot ('What Is This Thing Called Love', met daarin een bovenaardse solo van Ruud Breuls) horen we een Piet Noordijk en pleine forme. Met een frisse persoonlijke toon en heerlijke timing speelt hij als ware hij een heldere bergbeek. Hans Vromans (piano), Frans van Geest (bas) en Marcel Serierse (drums) zorgen ervoor dat je lekker 'onrustig' op je stoel zit en houden het geheel swingend.

Je houdt soms je hart vast bij de melodische versieringen, omspelingen en salto-mortale arpeggio's en vraagt je af of deze vóór het volgende akkoord op tijd hun juiste afronding zullen vinden, maar je wordt daarin geen enkele keer teleurgesteld. 'Audiobiografisch' klinkt zijn interpretatie van 'Everything Happened To Me', waarin hij als het ware zijn rijke muzikale geschiedenis vertelt.

Noordijk (1932) is autodidact op altsax, hij studeerde klarinet aan het Rotterdams Conservatorium, speelde in de jaren vijfig in nachtclubs en deed veel studiowerk. In de zestiger jaren speelde hij in het befaamde Mischa Mengelberg/Piet Noordijk Quartet. Van 1978 tot 1992 was hij lead altist van het Metropole Orkest. In 1987 ontving hij de Bird Award en in 2000 was hij gast op het 'Charlie Parker Jazz Festival' in New York (Charlie 'Bird' Parker was altijd van grote betekenis voor Noordijk). Hij speelde met grote namen als Thad Jones, Jonny Griffin, Ben Webster, Phil Woods, Oliver Nelson, Dexter Gordon, Hank Mobley en vele anderen. Geen wonder dat hij in 2008 de
Edison Oeuvre Award in ontvangst mocht nemen.

'Barok' is afkomstig van het Portugese woord 'barocco', wat onregelmatige, grillige parel betekent. Welnu, deze cd bestaat uit een tiental parels van deze soort in positieve zin. Ze zijn stuk voor stuk de moeite waard gehoord en gezien te worden. Noordijk is en blijft immers een prominent Nederlands jazzicoon.

Noot van de redactie: De foto's van deze cd/dvd zijn van Cees van de Ven.

(Cees van de Ven, 28.9.09) - [print] - [naar boven]





Column Herbert Noord
600 Jazzfavorieten


"Dat Louis Armstong maar met één track in de lijst voorkomt, en dan niet als trompettist maar als zanger ('What A Wonderful World'), is natuurlijk al beschamend - ja, samen met Ella Fitzgerald komt zijn naam nog een paar maal op de lijst voor - maar dat je wel Jamie Cullum alle ruimte geeft, terwijl je Wynton Kelly onvermeld laat, vind ik ronduit schandalig. Nog schandaliger is het feit dat Duke Ellington maar met twee tracks in de lijst voorkomt! How low can you go?!"

Herbert Noord bekeek de 1702 tracks die Radio 6 zelf selecteerde voor de allereerste 'Radio 6 Jazz 600', een heuse hitlijst voor jazz, soul en blues. Hij constateert dat er een hoop aan schort. Klik op bovenstaande button om zijn column te lezen.

Meedoen?
Via het online stemformulier van Radio 6 kun je stemmen op de mooiste jazzplaat. Met de mogelijkheid om zelf favorieten toe te voegen aan de lijst.

(Maarten van de Ven, 27.9.09) - [print] - [naar boven]





Bram Wijland mept Smederij naar extase
Peter Beets Trio, dinsdag 15 september 2009, De Smederij, Groningen

Jazzmuziek kun je natuurlijk heel goed thuis beluisteren. Bij voorkeur in het gezelschap van een of meer gelijkgestemden, onder het genot van een bel cognac of een blauwe Chimay en een vette reefer. Of live, in een schouwburg of tijdens zo'n megafestival. Maar soms word je met je neus op de feiten gedrukt: de kroeg, dat is en blijft de natuurlijke habitat.

Mijn neus kreeg er ongenadig van langs toen ik naar Eet- en Jazzcafé De Smederij toog, gelokt door het aangekondigde optreden van het trio van pianist Rob van Bavel. Die laatste had evenwel afgebeld, waarop organisator Diederik Idema te elfder ure pianist Peter Beets had opgetrommeld, die trommelaar Bram Wijland had meegetroond. Dat hebben we geweten. Het toeval wilde dat de enige vrije plek pal tussen het drumstel van Wijland en Sem 'The Swingmaster' van Gelder te vinden was. Ik kan het ook niet helpen – maar zo kon ik natuurlijk wel mooi Brams biertjes aanreiken.

Tja, kunt u zich de laatste keer herinneren dat u zich in de schouwburg of thuis in de luie stoel hees hebt geschreeuwd en pijn in de kaken had van een avond lang smilen en dat bier en wijn gul over de vloer gulpten van het juichen en springen? Ik ook niet. Maar als je pal naast zo'n drummertje als Bram Wijland zit, weet je weer precies waarom je die pure onversneden bebop toch prefereert boven alle latere fusion en ander fröbelwerk. Wat heeft die gast een oren! Wat een feilloze, functionele dynamiek! Wat een verwoestende swing! No prisoners taken. ("Kwestie van concentratie," aldus Bram.) Ik kreeg de hele avond het poëem 'Live/At The Bee Hive' maar niet uit mijn kop. Helemaal niet meer toen de muzikanten er tijdens 'I’ll Remember April' alle beuken ingooiden.

Als je met zo'n slagwerker achter je niet swingt, moet je nodig je corpus en cerebrovasculairiteit eens laten doormeten. Nou, zulks lijkt me voor Peter Beets niet nodig. Dat hij een fabelachtige techniek en snelheid bezit, wisten we al heel lang (sinds het NOS Jazzconcours van 1987, om precies te zijn), maar dat viel in de algemene feestvreugde niet op. Hij speelde in De Smederij gewoon heel foxy, in de uptempo-stukken hamerde hij ostinato's in het hoge register en de melodische kwaliteiten van 'Too Close For Comfort' wist hij tot de laatste druppel uit te melken.

Memorabel ook was de ontmoeting van Bram Wijland en Bert van Erk, die na de pauze de bas van Hans Lass overnam. De heren hadden elkaar zeker twintig jaar niet gezien, dat was nog in de Utrechtse tijd dus, maar in 'Billie’s Bounce' sloegen er magische vonken over. Van Erk is dan ook niet slechts een stevige en doortastende begeleider met een fraaie toon, maar ook nog eens een inventieve en zeer melodieuze solist. Ondertussen speelde ook saxofonist Wil Jasper de sterren trefzeker van de hemel boven Groningen. In 'The Gipsy' klonk zijn alt zo lyrisch als een liefdesgedicht van een smeltende puber. "Alles wat Wil speelt is waar," fluisterde Sem me toe en zo is het maar net.

En toen hadden we de woest blazende Don Braden nog niet eens gehoord. In het dagelijks leven een keurige heer, maar na middernacht een beestmens op de saxofoons. Jongejongejonge.

(Eddy Determeyer, 26.9.09) - [print] - [naar boven]





Twee historische Loevendie-platen heruitgegeven

Morgenmiddag om 16.30 uur wordt in het Amsterdamse Bimhuis de cd 'Mandela/Chess!' van het Theo Loevendie Consort gepresenteerd. Speciaal voor deze gelegenheid geeft het legendarische Theo Loevendie Quartet een eenmalig (kort) concert.

De lp's 'Mandela' en 'Chess!' verschenen in respectievelijk 1969 en 1972 en illustreren mooi de verwevenheid tussen gecomponeerde en geïmproviseerde muziek uit die tijd. Bij de lp 'Mandela' bestaat het Consort geheel uit jazzmusici en ligt de nadruk op improvisatie in de avontuurlijk jazzsfeer die Loevendie kenmerkt: aansprekende thema's, vaak ritmisch georiënteerd, met duidelijk invloeden uit de niet-westerse muziek.

Op 'Chess!' doen naast jazzmusici ook klassiek geschoolde musici mee en is het gecomponeerde aandeel groter. Hierbij krijgen overigens de muzikanten nog steeds volop ruimte om te improviseren. De cd-uitgave geeft een mooi beeld van de ontwikkeling van Loevendie als componist en arrangeur.

Het Theo Loevendie Quartet treedt morgenmiddag in het Bimhuis aan met Theo Loevendie op sopraansax, Hans Dulfer op tenorsax, Arjen Gorter op bas en Martin van Duynhoven op drums. Het concert is gratis toegankelijk.

(Jacques Los, 26.9.09) - [print] - [naar boven]





Olthuis & Van Veenendaal - 'The Mystery Of Guests' (Evil Rabbit, 2008)
Opname: 2006-2007

Saxofoniste Esmée Olthuis en pianist Albert van Veenendaal hebben er al een jarenlange samenwerking opzitten die gedocumenteerd is in twee releases. Wanneer je elkaar door en door kent, durft routine al eens de kop op steken en is de verrassing er soms wat af. Althans, dat lijkt het uitgangspunt van een concertreeks die Olthuis en Van Veenendaal organiseerden in het Amsterdamse Bethaniënklooster en waarbij voor ieder concert een gast werd uitgenodigd. Wanneer je gasten in huis hebt, weet je nooit wat je mag verwachten. Een gast brengt zijn eigen bagage, gewoontes en vocabularium mee en dat betekent dus luisteren, communiceren, aanpassen en trachten iets boeiends te vertellen. De titel van dit album, dat een selectie van deze concertreeks bevat, is dan ook welgekozen.

De nummers bevatten vaak sterk uitgelijnde passages met helder melodieus werk en stevige structuren, vooral dankzij het knappe pianowerk, maar laten daarnaast veel ruimte voor improvisatie. De opener, het heerlijk getitelde 'De Trein Naar Ulan Bator', toont alvast drumfenomeen Han Bennink in een jolige bui. Op zijn typische zelfrelativerende manier imiteert hij, het arbiterfluitje in de mond, een zich traag op gang trekkende stoomlocomotief. Wanneer de dwingende, strakke pianomotieven invallen en Olthuis heel begeesterd en gloedvol soleert, is die ouwe locomotief ondertussen wel getransformeerd in een razende sneltrein. Het stevig doordenderend nummer kroont daarmee zichzelf onmiddellijk tot een eerste hoogtepunt. Bennink moet die avond in een ritmische bui geweest zijn, want ook 'Solex Blues' en 'New Orleans' bevatten uitgesproken ritmewerk.

Drie nummers met bassist Wilbert de Joode klinken vrijer. Vooral het ijle maar elegante 'Zeemeeuw' is knap, waarbij de strijkende bassolo zowel de diepte induikt als hoog in het toonregister rondcirkelt. Samen met het gloedvolle saxofoonspel en de prepared piano wordt in deze track een mooi klankpallet bijeen gekleurd. Het vierde nummer op dit album met De Joode, 'Bosch & Paard', is dan weer dartel en speels en voorzien van heel knap baswerk.

Ook met trombonist Joost Buis verliep de conversatie blijkbaar vlekkeloos. In 'D.S. Hoen' leidt dat tot harmonieus samenspel tussen de blazers, terwijl de piano het ritme verzorgt. Het middenstuk is wat vrijer en in de finale groeit de track naar een heftige climax. 'Mysterious Variation 1', met Buis op lapsteel gitaar, start nogal abstract met klingelende geprepareerde pianoklanken die versmelten met korte afgenepen gitaarnoten. Gaandeweg wordt het melodieuzer, vooral door toedoen van de sax.

Van de twee stukken met gitariste Corrie Van Binsbergen springt vooral 'Next Day' eruit. Na een vrije intro met sferische gitaarklanken ontplooit Van Veenendaal een wat raadselachtig pianomotief, waarop sax en gitaar uitgebreid kunnen uitweiden. Het nogal episch opgezette 'Esmita' klinkt dan weer te gewoontjes voor liefhebbers van het avontuurlijke werk en is met bijna twaalf minuten te lang om te blijven boeien.

Het duo mag zeker en vast tevreden zijn met de muzikanten die ze hebben uitgenodigd. Meer nog, op basis van dit album zou er in de toekomst bij hun gasten zeker nog eens een invitatie in de bus mogen vallen.

Deze recensie verscheen eerder op Kwadratuur.be

Meer horen?
Op de
website van Esmée Olthuis kun je twee tracks van deze cd beluisteren: 'The Tasty Plum' en 'Bosch & Paard'.

(Sven Claeys, 25.9.09) - [print] - [naar boven]





Wickenhagen en Groeneveld: een swingend paar apart
Collette Wickenhagen & Rinus Groeneveld + Trio Frans Ronday, dinsdag 1 september 2009, Elsa's, Amsterdam

Elke dinsdagavond wordt in het voormalige Ajax-supportersvertrekpunt aan de Middenweg in Amsterdam-Oost live jazz gespeeld in het gezellige café-restaurant Elsa's. Met het vaste basistrio onder leiding van contrabassist Frans Ronday wordt hier al vele jaren lang gemusiceerd. Ronday speelt steevast met zijn kompanen Lex Lammen, weergaloos virtuoos op de drums, en de soepel spelende Nick van de Bos op de keyboards. Dit keer waren als solisten zangeres Colette Wickenhagen en tenorist Rinus Groeneveld uitgenodigd.

Zonder aankondiging vooraf startte Groeneveld deze avond spontaan met 'Willow Weep For Me' en direct werd duidelijk dat Dexter Gordon in the house was. Zonder te pauzeren, ja haast zonder even naar adem te happen, volgde 'Very Saxy', een echte vet aangezette blues, waarin soepel om het thema heen gespeeld werd. Hoe is het mogelijk, vraag je je als toehoorder af, dat Groeneveld uit zo'n tenger lichaam die enorme kracht en tegelijkertijd souplesse weet te produceren? Dat laatste werd overigens extra versterkt door het trio, want Ronday en Lammen wisten het solospel buitengewoon goed te ondersteunen, terwijl Van de Bos de solo's van de saxofonist moeiteloos over wist te pakken.

In het derde nummer 'They Can’t Take That Away From Me', de bekende George & Ira Gershwin-compositie, voegde Colette Wickenhagen zich in het strijdperk. Precies op de wijze waarop wij haar voor het laatst hebben gehoord (op haar laatste album 'Songs For Sale' uit 2003, met onder meer Clous van Mechelen), zong zij de sterren van de hemel. Helaas is het wat stil rondom de zangeres geworden, maar deze avond stond ze er gelukkig weer... en hoe!

En zo ging het de gehele avond maar door: Wickenhagen met expressief zang- en scatwerk, Groeneveld die zich hier behendig omheen laveerde en het eindeloos goed spelende en luisterende trio. Na diverse standards als 'Days Of Wine And Roses', 'Just Friends' en 'You’d Be So Nice To Come Home To' zou eigenlijk de pauze worden ingelast. Maar zonder maat te willen houden, ging Groeneveld en de ritmesectie onverdroten verder met een swingende bluesy medley, gevolgd door het mooie 'My Solitude'.

Opnieuw maakten Colette Wickenhagen, Rinus Groeneveld en het Frans Ronday Trio duidelijk dat het in Nederland werkelijk barst van de begaafde jazzmusici.

(Rolf Polak, 23.9.09) - [print] - [naar boven]





Jan Menu – 'Mulligan Moods' (Dig Diz Music, 2009)
Opname: 2007

De baritonsaxofoon behoort binnen de saxfamilie (sopraan, alt en tenor) niet tot het meest geliefde instrument. Slechts enkelen in de jazz hebben de bariton tot hoofdinstrument gekozen en daarmee bekendheid verworven. Degene die het meest bekend is geworden en het instrument relatief prominent heeft gemaakt, is natuurlijk Gerry Mulligan.

In Nederland heeft inmiddels saxofonist Jan Menu de baritonsax tot zijn belangrijkste instrument gemaakt. Al enkele jaren toert hij door het land met zijn trio Dig d'Diz, waarin hij uitsluitend bariton speelt. Recentelijk heeft hij de cd 'Mulligan Moods' uitgebracht. Hierop is hij te beluisteren met gitarist Jesse van Ruller, bassist Clemens van der Feen en drummer Joost van Schaik.

'Mulligan Moods' is een zeer waardig eerbetoon aan de grondlegger van de emancipatie van de baritonsax. Menu weet op het enigszins weerbarstige instrument een licht, maar ook warm geluid te produceren. Tel daarbij op zijn zeer soepele fraseringen plus zijn niet geringe vingervlugheid, en je hebt de ingrediënten voor de meesterbaritonist die hier aan de gang is. Behalve enkele Mulligan-klassiekers bestaat de cd grotendeels uit wat minder bekende composities van Mulligan, zoals 'Flash', 'Ontet' en 'Motel'.

De alerte en ook lichtvoetige begeleiding van de ritmesectie matcht erg goed met de sound van de bariton. In dit kwartet en dit Mulligan-concept stellen Van der Feen en Van Schaik zich dienstbaar op, waardoor het geheel alleen maar transparanter en krachtiger wordt. Gitarist Van Ruller begeleidt ruimtelijk en subliem; zijn solo's zijn van eenzelfde kaliber. Zijn uit het verleden nog al eens snelle, drukke solo's heeft hij achter zich gelaten, hetgeen de intensiteit van zijn spel zeer ten goede komt.

Mulligan in goeden doen zou de voortreffelijk spelende Jan Menu niet hebben kunnen evenaren - al is muziekmaken geen wedstrijd natuurlijk.

Labels:

(Jacques Los, 23.9.09) - [print] - [naar boven]





Adembenemend precisiespel bij Bart Lust Quintet
donderdag 3 september 2009, Jazz at the Crow, Kraaij & Balder, Eindhoven

Het wordt de hoogste tijd dat trombonist Bart Lust de aandacht en support krijgt die hem toekomt. Zijn achternaam is precies wat het is om hem te horen spelen. Met zijn getalenteerde kwintet gaf hij een verpletterend openingsconcert van een nieuw seizoen Jazz at the Crow. Lust was heer en meester op en van zijn instrument. Er staat geen maat op zijn virtuositeit en snelheid qua positiespel, al blijft alles in dienst van hetgeen hij wil communiceren.

Trombonisten kunnen in tegenstelling tot bespelers van een ventielinstrument soms heil zoeken in de schuif en deze gebruiken als intonatiecorrector om met glissandi zaken op punt stellen. Lust had dat niet nodig. Met een adembenemende, zelden gehoorde toonzuivere precisie wist hij elke noot te raken in het totale bereik van zijn instrument. Dat liet hij bijvoorbeeld overtuigend horen in de ballad 'Nr. 31', een compositie van bassist Ben Jansen. Plaats daarnaast het puntige, scherpe, eigentijdse en avontuurlijke saxspel van Tom Beek, en een intrigerende frontlijn is geduid.

Pianist Steven Hupkens speelde dienstbaar en gedegen in zijn begeleidende rol en beschikte over voldoende solistische kwaliteit om de aandacht vast te houden. Hij was alert, adrem in de interacties en maakte een prima indruk.

Het repertoire bestond uit wat ouder en nieuw werk. Een prettige melange van energieke, eigentijdse post-bebop en swingende modale jazz. 'Circuits' was een nieuwe compositie van Bart Lust met veel uitgeschreven ensemblespel. Het begon met opvallend en goed unisono spel van trombone, tenorsax, piano en bas. De compositie kende een sterke opbouw met goed gebruik van dynamiek. Hier was ook Frank auf dem Brinke met uitstekend drumwerk te horen op een oorstrelend fraai getunede drumkit. De listige stops in deze compositie werden probleemloos uitgevoerd.

Beeks heldere en verhalende improvisatie in het reeds eerder genoemde 'Nr. 31' was van een grote schoonheid. Maar ook het spel en het fraaie geluid van componist Jansen mag niet onvermeld blijven. Zijn compositie 'Nr. 2' - zijn composities zijn gelukkig sterker dan zijn titels - begon met een langzaam modaal intro en ging vervolgens over in een swingend medium tempo met een heerlijke walking bass. Beek haalde hier alle mogelijkheden uit het aangereikte akkoordenschema en etaleerde non-stop zijn technische en communicatieve vaardigheid en creativiteit. In 'Quechua', waarin hem wederom het vuur aan de schenen werd gelegd door piano, bas en drums, soleerde hij spraakmakend, gepassioneerd en energiek.

Het titelstuk van Bart Lusts succesvolle cd 'Don’t Touch The Bell' was de kroon op dit concert. De koek was op en het doosje waarin de cd's ter verkoop werden aangeboden leeg. Een stille getuige van een hoog geapprecieerd concert. Voor dit Bart Lust Quintet heeft de bel voor de laatste ronde voorlopig nog niet geluid.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Cees van de Ven, 22.9.09) - [print] - [naar boven]





Jazzprofiel
Bobby Previte


Behalve een energieke drummer is Bobby Previte ook bandleider en componist. Een manusje van alles, iemand die te plaatsen is tussen mensen als Frank Zappa, Charles Mingus en Miles Davis. Previte leerde componeren bij Morton Feldman en combineert met gemak jazz, rock, surf en improvisatie. Zijn basis ligt in New York, waar hij uiteenlopende projecten als componist en performer heeft gedaan in verschillende muziekstromingen.

Eric van Rees richt zich in dit jazzprofiel met name op Previte's website, waar sinds enige tijd een serie live-opnames beschikbaar zijn voor download en online streaming, die niet alleen van bijzonder hoge kwaliteit zijn, maar ook een belangrijke toevoeging zijn op de imposante discografie van de man. Klik hier om het artikel te lezen.

(Maarten van de Ven, 21.9.09) - [print] - [naar boven]



Radio 6 Jazz 600

Radio 6 zendt binnenkort voor de allereerste keer de 'Radio 6 Jazz 600' uit. Terwijl Radio Veronica steeds minder lijstjes gaat uitzenden, doen de publieke zenders dit juist steeds vaker. In vijf dagen tellen de presentatoren op Radio 6 af naar dé favoriete jazz-, soul- en R&B-platen van jazzminnend Nederland. De Radio 6 Jazz 600 is te horen van maandag 12 tot en met vrijdag 16 oktober tussen 07.00 en 19.00 uur.

Op de website van de publieke jazzzender kunnen luisteraars stemmen op een selectie jazz-, soul- en bluesplaten uit de Radio 6-collectie, maar ze kunnen daarnaast ook zelf suggesties aandragen.

In de huidige tussenstand prijkt 'So What' van Miles Davis bovenaan de lijst. Maar ook de jongere generatie artiesten als Adele, Amy Whinehouse en Duffy blijken populair bij de Radio 6-luisteraars. Nederlandse artiesten zijn ook goed vertegenwoordigd, met talenten als Wouter Hamel en Giovanca.

Presentator Steef Cuijpers: "Erg leuk om het enthousiasme onder de luisteraars te proeven. Op deze manier kom je er nog beter achter waar je luisteraars van houden, wat ze graag willen horen. En daar zitten soms leuke verrassingen bij." De toplijst maakt volgens Radio 6 onderdeel uit van de vernieuwing op de jazzzender en sluit aan bij het in juni aangepaste muziekprofiel.

Kijk op de
website van Radio 6 voor meer informatie. Daar kunt je ook terecht om je stem uit te brengen.

(Maarten van de Ven, 21.9.09) - [print] - [naar boven]





The David Liebman Trio & Jesse van Ruller - 'Lieb Plays Weill' (Daybreak, 2009)
Opname: 2008

De Amerikaanse jazzsaxofonist, fluitist en pianist David Liebman is een succesvol en drukbezet muzikant en docent. Zelf een grote fan van Coltrane, was hij ook lid van de band van Miles Davis en Elvin Jones. Ook te horen was hij met Chick Corea, Herbie Hancock en John McLaughlin. Onvermoeibaar is hij op zoek naar nieuwe expressieve mogelijkheden en varianten van al geschreven composities. Zijn onafhankelijkheid en de afstand van de commercie maakt het hem mogelijk zich met minder bekende componisten bezig te houden, die niet op het eerste gezicht met jazz in verbinding staan.

Op deze manier ontstond in 2005 de opname 'Lieb Plays Wilder', met Eric Ineke op drums en Marius Beets op bas. Met de actuele cd 'Lieb Plays Weill' houdt hij zich intensief met de muziek van de Duits-Amerikaanse componist Kurt Julian Weill bezig, die 1900 in Dessau in een joodse familie werd geboren. Weill verwerkte al in 1927 een verscheidenheid aan muzikale invloeden. Vooral in 'Die Dreigroschenoper', met zijn wereldberoemde 'Moritat Mackie Messer' (met tekst van Berthold Brecht), worden jazz, tango, blues en jaarmarktmuziek verwerkt. Hij componeerde operas ('Royal Palace' en 'Happy End') en schreef muziek voor ballet en mime, orkestwerken, kamermuziek, chansons en cantates.

Na de machtsovername van de nationaal-socialisten 1933 in Duitsland vluchtte Weill eerst naar Frankrijk en later naar de Verenigde Staten. Hij vierde grote successen, vooral met zijn musicals op Broadway, terwijl in Duitsland veel van zijn werken tijdens de boekenverbranding in mei 1933 vernietigd werden. Minder bekend is, dat een aantal jazzstandards uit de pen van Kurt Weill afkomstig zijn. En precies daaruit heeft Liebman een selectie opnieuw bewerkt en opgenomen. Het zijn vooral stukken uit musicals. 'This Time Next Year' ('Huckleberry Finn'), 'You’re Far Too Near Me' en 'September Song' ('Knickerbockers Holiday'), 'Speak Low' ('One Touch Of Venus') en 'My Ship' ('Lady In The Dark'). En natuurlijk mag 'Mack The Knife' en 'Liebeslied' uit 'Dreigroschenoper' niet ontbreken. Alle composities zijn met respect en gevoel gearrangeerd en in de jazzstijlen van de toenmalige tijd opgenomen. Het trio is prachtig op elkaar ingespeeld en de schoonheid van het pure, zonder opsmuk, maakt indruk en spreekt voor zich.

Bijzondere aandacht verdient speciale gast Jesse van Ruller. Expressie en potentieel van deze gitaarjuweel komen hier prachtig tot hun recht, of het nu is in zijn ingetogen begeleidende rol of tijdens zijn altijd weer opnieuw fascinerende solo's. Zijn behoedzame en zachte omgang met geluid, de warm klinkende intonatie in combinatie met zijn veeleisende perfectionistische muzikaliteit zijn de kwaliteiten waaraan men hem vanaf de eerste gespeelde noot kan herkennen.

Deze cd is meer dan zomaar een zoveelste collectie van nieuw opgenomen standards. Het album vertegenwoordigt veeleer een met toewijding gemaakte hommage aan een componist, wiens leven door verschrikkelijke historische omstandigheden werd bedreigd en wiens artistieke en geestelijke eigendom werd vernietigd in het vuur.

Labels:

(Sabine Fleig, 19.9.09) - [print] - [naar boven]



Vince Mendoza tekent bij

Vince Mendoza, chef-dirigent en artistiek leider van het Metropole Orkest sinds november 2005, tekende afgelopen dinsdag voor verlenging van zijn contract tot en met het seizoen 2011-2012. Mendoza is al twintig jaar als componist en dirigent actief in de voorste gelederen van de jazz en de hedendaagse muziekwereld. Hij ontving vier Grammy's en werd zestien keer voor een Grammy genomineerd. Hij schreef arrangementen voor singer/songwriters als Björk, Chaka Khan, Robbie Williams, Al Jarreau, Bobby McFerrin en Joni Mitchell. In februari 2008 ontving hij zijn vierde Grammy Award voor zijn arrangement van Joe Zawinuls 'In A Silent Way'. Voorgaande Grammies werden hem in 2007, 2004 en 2001 toegekend voor projecten met Randy Brecker, de WDR Big Band Köln en Joni Mitchell.

Mendoza's samenwerking met het Metropole Orkest begon in 1995. Hij dirigeerde het orkest in concerten, festivals en studio-opnamen, schreef arrangementen en nodigde vele spraakmakende solisten uit. In de afgelopen seizoenen deelden onder anderen Elvis Costello, Herbie Hancock, The Brecker Brothers, Silje Nergaard, John Scofield, Ivan Lins en Paquito d'Rivera het podium met het Metropole Orkest. Vince Mendoza trok veel aandacht met de publieksprimeur van 'The Lorca Project' in het Amsterdamse Muziektheater.

Klik
hier voor de website van het Metropole Orkest.

(Jacques Los, 19.9.09) - [print] - [naar boven]





Complexe bebop-georiënteerde composities van topimprovisator
Aki & The Good Boys, zondag 13 september 2009, Bimhuis, Amsterdam

Aki Takase is in Duitsland niet alleen de echtgenote van avant-garde pianist van het eerste uur Alexander von Schlippenbach, maar al sinds de tachtiger jaren één van de belangrijkste pianisten in de hedendaagse Duitse jazzscene. Hier ten lande is ze helaas relatief onbekend, hetgeen resulteerde in een matig bezet Bimhuis. Dit geheel ten onrechte. Takase is niet alleen leidster van een prominent en bekwaam kwintet; zij is ook een enthousiast en uitermate pittige pianiste. In haar solo's zijn flarden van het energieke pianospel van de avant-garde nestor Cecil Taylor te herkennen. Ze hamert krachtig en energiek op het klavier en wisselt dat af met subtiele singlenote fragmenten.

In haar kwintet is basklarinettist Rudi Mahall eveneens een opzienbarend solist. Hij speelt fel, met een ruig geluid, en produceert virtuoze hedendaagse beboplicks. Hij is vingervlug en past veelvuldig krachtige en bijtende slaptongue techniek toe. Dit in tegenstelling tot de lyrische tenor van Tobias Delius, die in deze formatie vooral melodische lijnen speelt, waarbij zijn volle warme 'ouderwetse' toon opvalt. Het contrast tussen de speelse, bebopachtige, pittige speelwijze van Mahall en de zangerige en vooral op sound gerichte solo's van Delius maakt dat de muziek van Takase's Good Boys immer interessant blijft.

Hoewel de composities van zowel Takase en Mashall veelal nogal bopgeoriënteerd en ingewikkeld zijn en een grote leesvaardigheid vereisen, vervelen ze nauwelijks door de ritmische variaties en wisselende fragmenten in de thema's. Gelet op de vaak complexe composities werd er niet altijd even strak samengespeeld. Dat werd echter goedgemaakt door de intense, enthousiaste en vitale speelwijze van beide blazers.

Met bassist Johannes Fink en drummer Heinrich Koebberling heeft Aki Takase een ritmesectie die zich gedreven, alert, muzikaal en swingend manifesteerde, zowel in de begeleiding van de composities als in de solo's.

Een interessant en goed concert van een groep bestaande uit de top van de Europese improvisatoren dat meer publiek had verdiend.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Koen Scherer.

(Jacques Los, 18.9.09) - [print] - [naar boven]





Jerry van Rooijen overleden

Op maandag 14 september is trompettist/arrangeur/orkestleider Jerry van Rooijen op 80-jarige leeftijd in Goor overleden. In de jaren vijfig speelde hij met zijn broer Ack in de trompetsectie van de Ramblers. In 1956 maakte hij de plaat 'East Coast Jazz' met de Red and Brown Brothers (de broers Van Rooijen en Bruijn). Ook leidde hij in die tijd een eigen band, het Jerry van Roy Sextet.

Door embouchureproblemen verlegde hij zijn muzikale werkzaamheden. Van Rooijen werd een veelgevraagd arrangeur en componist. Hij vestigde zich in Frankrijk, 's winters in Parijs en 's zomers in het zuiden. Parijs was een bruisende stad waar veel gerenommeerde musici, waaronder diverse Amerikanen, zich hadden gevestigd. Hij werkte en deed projecten met onder anderen Fats Navarro, Stan Getz en Max Roach. Hij schreef ook voor het orkest van Aimé Barelli. Zo ontwikkelde hij zich tot één van de beste arrangeurs van Europa.

In 1965 werd Jerry van Rooijen leider van het orkest van de Sender Freies Berlin. Tot 1977 werkte hij in Berlijn als componist-arrangeur voor radio- en filmproducties. In 1972 schreef hij de muziek voor de Olympische Spelen in München. Hij verkreeg hierdoor internationale roem. In die periode formeerde hij voor het NOS Jazz Festival een internationale bigband, met onder meer Benny Bailey, Ake Persson, Piet Noordijk en Tony Coe. Van dat orkest verschijnt eerdaags de cd 'Festival Big Band: Explosive!' (Sonorama/Painted Dog).

In de tachtiger jaren keerde Van Rooijen terug naar Nederland en werd artistiek directeur van de jazzafdeling van het Hilversums Conservatorium. In 1985 vertrok hij weer naar Duitsland om de WDR Big Band te leiden. Ondertussen had hij met pianist Rob Madna het Dutch Jazz Orchestra opgericht. Daarnaast was hij ook regelmatig gastdocent op een aantal Europese conservatoria.

In het Dutch Jazz Orchestra speelde hij een belangrijke rol, niet alleen als muzikaal leider, maar ook door zijn visionaire interpretaties van de herontdekte muziek van Billy Strayhorn. Zijn indrukwekkende kennis en begrip van orkestrale muziek en eigen wijze van dirigeren zijn kenmerkend voor Van Rooijen.

Toen het slecht ging met zijn gezondheid en hij verbleef in De Stoevelaar in Goor, organiseerden Joop van Zijl en Aad Bos concerten voor hem, waaraan werd meegewerkt door onder anderen Ack van Rooijen, Peter Nieuwerf, Jasper van 't Hof en Humphrey Campbell. Zelf muziek maken kon hij al lang niet meer. Tot het laatst toe genieten wel.

(Jacques Los, 18.9.09) - [print] - [naar boven]





Take Ten
Michael Rörby


Na een lange sluimertijd is het de hoogste tijd geworden om onze rubriek Take Ten weer nieuw leven in te blazen. Sinds de eerste aflevering van deze questionnaire, waarin drummer Joost Lijbaart een tiental standaardvragen kreeg voorgelegd, gaven liefst 62 jazzmuzikanten uit binnen- en buitenland antwoord op vragen als 'Wat is jouw persoonlijke definitie van jazz?', 'Waardoor laat je je inspireren?' en 'Wat wil je bereiken met je muziek voor jezelf of voor anderen?'.

Deze keer is het de beurt aan Michael Rörby. De in Stockholm geboren trombonist, bekend van zijn eigen kwartet MRQ, The Blazin' Quartet en het Modern Balkan Jazz Orchestra, opereert vanaf 2001 vanuit Amsterdam. Hij werkt samen met mensen als Gijs Hendriks, John Engels en Mischa van der Wekken. Daarnaast is Rörby ook actief werkzaam als componist. Klik hier voor zijn Take Ten.

Meer weten?
Klik hier voor Take Tens van andere jazzmuzikanten.

(Rolf Polak, 16.9.09) - [print] - [naar boven]





Tineke Postma – 'The Traveller' (EtceteraNOW, 2009)
Opname: 2009

In een relatief korte tijd is het saxofoniste Tineke Postma gelukt, na reeds drie albums te hebben uitgebracht, een cd uit te geven met louter Amerikaanse musici van naam. Afgelopen februari vertrok ze naar New York om met pianiste Geri Allen, drumster Terri Lyne Carrington en bassist Scott Colley opnamen te maken. In Nederland vond de mix plaats, inclusief overdubbing (in onder meer 'Song For F') en toevoeging van vocals door Anne Chris. Het resultaat mag er dan ook zijn.

Met uitzondering van 'Adagio 13' zijn alle nummers door Postma gecomponeerd en gearrangeerd. Vooral op de altsax klinkt Postma helder en prachtig. Haar geluid is warm en diep. Haar solo's in onder andere 'Crazy Stuff' en 'The Line' zijn melodisch en worden met een intens gevoel uitgevoerd. Zij houdt zich verre van technisch stuntwerk. Postma soleert op basis van melodielijnen in plaats van bijvoorbeeld het op één stapelen van arpeggio's. In het snelle 'Cabbonal' laat ze de sopraan juichen en dartelt ze door het schema.

Geri Allen soleert in 'Adagio 13' helaas wat kort doch zeer puntig en smaakvol. In 'Cabbonal' krijgt ze – terecht – meer soloruimte. Ze soleert dan behendig, vingervlug, transparant en met veel elan.

Het lijkt alsof Postma's spel met het naderen van de laatste nummers vrijpostiger en avontuurlijker wordt. In 'Searching And Finding' toont ze zich op de sopraansax zeer behendig in de hedendaagse snelle licks. Dus dat beheerst ze ook volledig. Het 'zoeken en vinden' is bij haar dan al erg ver gevorderd. Met de internationale grootheden waarmee ze zich heeft omringd, heeft Tineke Postma een aangename, muzikale en gedegen cd geproduceerd.

Meer horen?
Op de
MySpace-pagina van Tineke Postma kun je van dit album 'Song For F' beluisteren. En op haar website kun je daarnaast ook nog luisteren naar uitgebreide fragmenten van 'The Eye Of The Mind' en 'The Line'.

(Jacques Los, 15.9.09) - [print] - [naar boven]





Follow The Sound 2009

Follow The Sound is de voortzetting van Free Music, het legendarische festival dat in 1973 in Antwerpen werd gelanceerd door pianist Fred Van Hove en zijn vrienden. Dat gebeurde uit onvrede met de evolutie van Jazz Middelheim, in een klimaat dat werd getekend door mei '68, de happenings, kunstenaars die de productie in eigen handen namen.

Dankzij de strijdlust van de Antwerpse scene verwierf het festival snel een grote internationale reputatie en in eigen stad grote faam/beruchtheid als een icoon van de alternatieve cultuur. Tot in 2004 werd het festival georganiseerd door het muzikantencollectief W.I.M. (Werkgroep Improviserende Musici), vanaf 2005 door de nieuwe organisatie Free Music vzw met Rob Leurentop als artistiek directeur. In 2008 werd het omgedoopt tot Follow The Sound, naar de gevleugelde woorden van saxofonist Ornette Coleman op Jazz Middelheim: "Follow the sound and we'll all be in the same room."

De 36ste editie van Follow The Sound loopt van woensdag 30 september tot en met zondag 4 oktober in Antwerpen. Het internationale muziekfestival vindt plaats in deSingel en in de grote loods van Scheld'apen aan de Scheldekade. Zoals steeds gaat de aandacht vooral naar improvisatiemuziek met vrije jazzvormen, experimentele rock en elektronica. Dit jaar staan de fenomenen Han Bennink en Cecil Taylor centraal, elk met een eigen concertavond. Er worden op 4 oktober in deSingel ook twee films over Taylor vertoond, waarvoor de toegang gratis is. Voorts geeft 'Follow The Sound' een carte blanche aan drummer Eric Thielemans en presenteert het ensemble Champ d'Action een creatie van Serge Verstockt.

Voor uitgebreide informatie klik hier.

(Jacques Los, 15.9.09) - [print] - [naar boven]





Eddie Locke overleden

Drummer Eddie Locke is op 7 september in Ramsey, New Jersey overleden. Gedurende eind jaren veertig - begin jaren vijftig nam hij deel aan de Detroitse jazzscene en had hij met drummer Oliver Jackson een variété act 'Bop & Locke'. In 1954 vertrok hij naar New York, waar hij speelde met onder anderen Teddy Wilson, Roy Eldridge en Coleman Hawkins. Hij was in de zestiger jaren de vaste drummer van Hawkins. In de jaren zeventig begeleidde hij veelvuldig trompettist Roy Eldridge en freelancete hij bij onder anderen Lee Konitz, Earle Warren en Tiny Grimes. Tot in de jaren negentig bleef hij actief.

Locke speelde vooral in het swing- en mainstream-idioom. Hij is vooral te beluisteren op platen van Coleman Hawkins (bijvoorbeeld 'On Broadway', 'Today And Now' en 'Sirius') en Roy Eldridge (zoals 'Happy Jazz', 'Little Jazz And The Jimmy Ryan All Stars' en 'Complete Verve Roy Eldridge'). Eddie Locke is 79 jaar oud geworden.

(Jacques Los, 15.9.09) - [print] - [naar boven]





Concert / Jazz op verzoek #9
Flamboyante avonden
ICP Orchestra, woensdag 2 t/m zaterdag 5 september 2009, Bimhuis, Amsterdam

Vier avonden het Instant Composers Pool Orchestra, het lijkt overkill, maar een avond per tien jaar is eigenlijk nog te weinig om recht te doen aan het rijke repertoire dat het orkest in al die jaren heeft opgebouwd. Misha Mengelberg en Han Bennink zijn de enige overgeblevenen van het eerste uur, maar de andere leden hebben inmiddels in het orkest een respectabele staat van dienst opgebouwd. Het kortste verblijf is negen jaar.

Van nostalgisch terugblikken was geen sprake, ook al passeerden er stukken uit het grijze verleden als 'Tetterettet' uit 1977. Het pesterige doordrammende themaatje is uiteraard gebleven, maar dat doordrammen is nu slechts een van de middelen waarvan het orkest gebruik maakt. Het orkest schakelde binnen een stuk moeiteloos over van chaos naar swing, van uitbundigheid naar ingetogenheid. Stukken van Herbie Nichols, Thelonious Monk en Duke Ellington passeerden de revue, niet toevallig alle drie pianist, bandleider en componist. Aan het slot van een van de avonden deed Misha Mengelberg nog eens uit de doeken hoe hij een stuk van Elington had aangepakt. Hij zong het in zijn ogen banale melodietje uit het stuk voor, om vervolgens mee te delen dat hij dat eruit gehaald had. Ellington had deze bewerking weliswaar niet gehoord, maar Mengelberg was ervan overtuigd dat hij het ermee eens geweest zou zijn.

Het is niet aan te geven wie het orkest aanstuurt. In het verleden hield Mengelberg zich daar al verre van. Hij gaf zijn musici mogelijkheden waarmee ze aan de slag konden. Ook nu weten zij de mogelijkheden volop uit te buiten. Het blijft wonderbaarlijk hoe al die eigenzinnige improvisatoren steeds weer tot een sluitende oplossing met elkaar komen. De schoonheid van de muziek zit niet alleen in de details, maar ook in het grote gebaar. Binnen deze context blijft de kwaliteit van de solo's groeien. Een orkest om te blijven koesteren.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder.

Het radioprogramma VPROJazzLive zond het concert van zaterdag 5 september in zijn geheel uit. Het is via de Radio 6-site online terug te luisteren (in twee sets). Op diezelfde pagina kun je daarnaast ook een aantal video's bekijken van die avond: een interview van presentatrice Vera Vingerhoeds met Mary Oliver, Misha Mengelberg, Ernst Glerum en Han Bennink, en drie stukken uit de setlist: 'Change Of Season' (Herbie Nichols), 'Criss Cross' (Thelonious Monk) en 'Brozziman' (Misha Mengelberg). Klik hier en luister en kijk naar het ICP Orchestra!

(Kees Stevens, 14.9.09) - [print] - [naar boven]





Column Jo Dautzenberg
Two guitars


"Prachtige opgebouwde akkoordenseries met gevleugelde, strakke melodieuze variaties. Vingervlug in zijn vingerzetting, lenig met snelle overbruggingen als een jonge jazzgod. Hij geeft zich over aan het spel. Zijn tweede natuur, de gitaar, heeft hij stilistisch door en door verkend, en zo jazz tot het zijne gemaakt."

Jo Dautzenberg bezocht een concert van gitarist Philip Catherine, "een gitarist en componist die al een halve eeuw tot de besten behoort", in het Heerlense SCHUNCK-Glaspaleis. Klik op bovenstaande button om zijn column - inclusief handige eettip voor in de auto! - te lezen.

(Maarten van de Ven, 14.9.09) - [print] - [naar boven]





Chet Baker & Stan Getz - 'My Funny Valentine' (West Wind, 2007)
Opname: 1953

Baritonsaxofonist Gerry Mulligan is in juni 1953 de leider van het populairste jazzcombo van Los Angeles en omstreken. Al bijna een jaar lang trekt hij een volle Haig aan Wilshire Boulevard. De belangrijkste attractie van het kwartet is de 23-jarige trompettist, Chet Baker. De ster van het zojuist uit het leger afgezwaaide talent is rijzende; dat jaar zouden zowel de lezers als de critici van het blad Down Beat hem tot numero uno kiezen.

Dan wordt Mulligan door de narco's opgepakt. Maar the show must go on en goede raad is duur. Het toeval wil dat elders in de stad tenorist Stan Getz met zijn kwintet speelt. Vrijdag de twaalfde? Kan-die. Hier horen we het resultaat van een gedenkwaardige ontmoeting.

Getz werkt in zijn eigen groep met ventieltrombonist Bobby Brookmeyer in een vergelijkbaar format als de combinatie Mulligan-Baker. Dat het met Chet Baker eigenlijk nog beter klikt, zegt veel over het verbluffende niveau waarop gemusiceerd wordt. De muzikanten spelen zo te horen vrijwel uitsluitend op hun oren, maar die zijn dan ook zo groot als radarschotels. Voortdurend en voorbeeldig wordt er op elkaar gereageerd; de riffjes en achtergrondjes, die de tenorist onder de soli van de trompettist legt, kunnen zó het boekje in. Soms neemt het actiepatroon de vorm van een kortstondige fuga aan, elders wordt een moment van aarzeling gerepareerd met een uitbundig interludium in contrapunt. Het einde van 'Half Nelson' is een feestje op de vierkante millimeter: om beurten poneren de blazers een korte noot, die telkens zowel een punt achter het nummer kan zijn als een uitnodiging voor een volgende reactie.

De logica en helderheid van Getz' solo's zijn van een achteloze vanzelfsprekendheid. Zijn liedjes lijken zichzelf te spelen. Daarbij is zijn geluid engelachtig puur. In het laag klinkt hij een enkele keer als een fagot. Ook de snellere bopnummers blijven relaxed en mellow. Bij de muzikanten is eerder sprake van een gezamenlijke innerlijke gloed dan van knallend vuurwerk.

Tijdens de eerste officiële platensessie van het Gerry Mulligan Quartet, in september '52, zag 'My Funny Valentine' het levenslicht. Op 12 juni kondigt Larry Bunker het met een korte roffel op de tom aan, de trompettist zet het in en prompt is het muisstil in de club. Waar een mevrouw met een lelijk hoestje twee nummers eerder nog het samenspel probeerde te saboteren, worden nu de steaks koud en de saus hard. Het bier verschraalt, het ijs smelt. Alleen de sigarettenrook kringelt traag boven de hoofden van de 85 gelukkigen die deze avond getuigen zijn van een magische ontmoeting.

Niemand die er raar van opkijkt wanneer Stan Getz in de intro van 'All The Things You Are' een song citeert die zes jaar later pas geschreven zou worden. Want dat gevoel hing er in The Haig in de lucht: fly me to the moon, jongens.

Deze recensie was eerder te lezen in Jazz.

(Eddy Determeyer, 13.9.09) - [print] - [naar boven]





Verslag ZomerJazzFietsTour 2009: Part 2
vrijdag 28 & zaterdag 29 augustus 2009, Reitdiepdal, Groningen

De tegenwind en de druppels die ik al vóór het eerste optreden van de Jazzfietstour voor de kiezen kreeg, bleken een voorbode van de hoosbui, compleet met hagel en de westerstorm die deze drieëntwintigste editie behoorlijk pittig maakten. Ik bedoel: mijn aantekeningen waren binnen anderhalf uur tot pap wedergekeerd.

Gelukkig waren er voldoende warme concerten waarbij je op adem kon komen en uit kon druipen en wasemen. De aardigste daarvan werden door jonge groepen gegeven en zoiets geeft de burger moed. Zo speelde het Duitse driemanschap Three Fall (tenorsax/basklarinet, trombone en drums) ingetogen en toch krachtig in een vrij soort jaren zestig-idioom. Geen epigonisme van Coltrane-cum-Coleman evenwel, maar een frisse kijk op een fase in de jazz die alweer jaren afgesloten was toen deze Buben het levenslicht zagen. Trombonist Til Schneider imponeerde in het eerste nummer met een didgeridoo-achtige bourdontoon, waarbij hij loepzuivere boventoonmelodietjes blies. Dat de combinatie tenorsax/trombone een van de mooiste sounds van de jazz kan opleveren, werd ook hier weer eens aangetoond. Heel vrolijk eigenlijk, allemaal.

De meeste optredens vonden plaats in middeleeuwse kerkjes, maar de Paul Berner Band had een kathedrale boerenschuur in Den Ham tot zijn beschikking. De muziek van het viertal was er niet minder intiem om. Het idioom bewoog zich tussen J.B. Lenoirblues en de folksy improvisaties van rietblazer Jimmy Giuffre. Op de een of andere manier kwamen associaties met James Thurber bovendrijven. En dan minder met de hilarische verhalen van de man dan met zijn gammele cartoons.

Een kilometer of acht verderop ging het er minder zachtzinnig aan toe. In buurtschap Hekkum (hoe zou de wethouder daar heten?) speelde het duo Knalpot, dat zijn naam eer aandeed. Multi-instrumentalist Raphael Vanoli (gitaar, keyboard, computers, een vierkante meter pedalen en een spaghettifabriek aan draden) en drummer Gerri Jäger trokken hun beschermende rode mutsjes over de oren en daarna ging alles brommen, kraken, gieren en piepen. Maar dan op het volume van een opgevoerde en kaduke Zundapp. Een beste bult herrie, zoals ze dat in Groningen zeggen. Knalpot klonk in het ene nummer als een rangeerterrein van een grote stad (denk: Marseille) en in het volgende als een ontploffende machinekamer.

De feestelijkheden werden afgesloten door De Nazaten, die tegenwoordig hun Surinaamse wortels half hebben doorgeknaagd en zich meer op Brazilië en aanpalende warme contreien zijn gaan oriënteren. Aan de ene kant ontberen ze nu dat kenmerkende kaseko-karakter, anderzijds is de band thans breder inzetbaar. In de feesttent in Garnwerd trad ook een keur aan gastsolisten aan, wat wellicht moeilijker was geweest wanneer De Nazaten vast hadden gehouden aan het Surinaamse idioom. Hoe dan ook: alle kuitkrampjes, rugpijntjes en sopsokjes werden er vlot uitgedanst.

De Proloog van de ZomerJazzFietsTour vond een avond eerder plaats in De Machinefabriek in de stad Groningen. Pianiste Aki Takase en klarinettist Louis Sclavis hadden op het podium wat komische Japans-Franse communicatieproblemen van verbale aard, doch de muziek van het duo - het betrof een Nederlandse première - leek uit één brein te komen. Daarbij was het een optreden van uitersten, van lieflijke ballads tot gemene erupties. Takase was een groot deel van de tijd bezig met het prepareren en repareren van de vleugel, die ze ook als een soort gigantische foekepot gebruikte. Tevens werd het snarengedeelte een pingpong-pinballmachine, waarmee ze het klavier tot pingpongballenbad transformeerde en daarin een pingpongballenballet opvoerde. Sclavis liet intussen horen dat hij niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk door zijn basklarinet kan zingen.

Available Jelly is de dorpsfanfare van Amsterdam. De drie koperblazers (trompettist Jimmy Sernesky was weer op het oude nest neergestreken) en de twee rieten (idem Tobias Delius) lenen zich ook prima voor Ellingtoneske samenklanken, wat in 'Passion Flower' gedemonstreerd werd. 'I’ll Fly Away' werd als New Orleans-dirge gebracht. En wat een verademing: nergens een microfoon te bekennen...

(Eddy Determeyer, 13.9.09) - [print] - [naar boven]



Najaarsconcerten in De Burcht in Leiden

Vanaf donderdag 17 september gaat in de Burcht een nieuw seizoen jazzconcerten van start met het trio van saxofonist Barend Middelhof met als gast de Parijse gitarist Jerome Barde.

Barde is in september en oktober in Nederland voor een aantal concerten met het Barend Middelhof Trio. Tussen 1999 en 2003 werkten de saxofonist en gitarist regelmatig samen in verschillende formaties. Barde ontwierp zijn eigen gitaar, 'de Bardophone', waarop hij al zijn concerten speelt. Zijn muziek is orgineel, eigenzinnig, maar met een groot respect voor de tradities. Hij speelt in de formaties van Steve Grossman en Kirk Lightsey. Middelhof vertrok uit Nederland om zich in Parijs te vestigen. In 2003 verhuisde hij van Parijs naar Bologna, waar hij nu saxofoondocent is aan de jazzafdeling van het Conservatorio G.B. Martini. In Nederland speelde hij met de Houdini's, Dr. Lonnie Smith and the Orginal Grooves en Corrie en de Grote Brokken.

Maar ook de rest van het programma is de moeite waard voor de liefhebbers. Mayafra met onder anderen de Cubaanse pianist Ramon Valle en de Amerikaanse trompetist Philip Harper, de Amerikaanse saxofonist David Schnitter met het Edgar van Asselt Kwartet, Gameplay van Frans Heemskerk met Tim Eijmaal, de Amerikaanse altsaxofonist Charles McPherson (die twaalf jaar speelde bij Charles Mingus) met het trio van Rein de Graaff, Tineke Postma Kwartet, John Engels, Mark Haanstra en Miguel Martinez zijn slechts enkele van de namen die naar de Burcht komen.

Klik
hier voor uitgebreide informatie.

(Jacques Los, 13.9.09) - [print] - [naar boven]





Aaneenschakeling van hoogtepunten bij Amina Figarova Sextet
donderdag 23 april 2009, JazzCase, Dommelhof, Neerpelt

Net terug van een succesvolle tournee door de Verenigde Staten was het concert van Amina Figarova en haar sextet in Dommelhof het eerste sinds hun terugkeer op het vasteland. We kregen dan ook een perfect gerodeerde band te horen met maximaal op elkaar ingespeelde en afgestemde muzikanten die er duidelijk zin in hadden.

Hoewel Amina Figarova een uitgebreide discografie achter haar naam heeft staan, werd enkel werk van 'Above The Clouds' gebracht, haar meest recente cd uit 2008. Een compact concert, waarbij er constant op een hoog niveau gemusiceerd werd met een aaneenschakeling van hoogtepunten.

Eén voor één passeerden de nummers van 'Above The Clouds' de revue, zij het in een andere volgorde, beginnende met het swingende 'A Dance', het openingsnummer van de cd. De klankkleur van dit uptempo nummer wordt bepaald door het mooie samenspel van Nico Schepers op trompet en Bart Platteau op dwarsfluit, voortgestuwd door het vingervlugge pianospel van Amina Figarova. Rustig en lyrisch werd het met de wondermooie ballad 'Above The Clouds'. Een compositie die melodieus, speels en lichtvoetig aandoet en vlot in het gehoor ligt. In Figarova's subtiele pianospel en de opbouw van het nummer zijn haar klassieke achtergrond duidelijk hoorbaar. De knappe harmonieën die ontstaan door het samenspel tussen de blazers geruggensteund door een sublieme ritmesectie, maken van dit nummer een pareltje.

'Ernie’s Song' is opgebouwd rond een stevige beat van de goed geoliede en strakke ritmesectie. Jeroen Vierdag op bas en Chris Strik op drums vormden de solide basis waar de blazers en Figarova voluit overheen konden gaan. Via het helse en bovenal jazzy 'Sharp Corners' ging het naar 'Chicago Split', handelend over een 'goede' scheiding. Een nummer met een hechte sound, wijds door het samenspel tussen dwarsfluit en bas. Een uitbundige drumpartij sloot het nummer en de korte maar krachtige eerste set af.

Met 'Nico’s Dream', een compositie van trompettist Nico Schepers, werd het tweede gedeelte van het concert aangevat. Melodieus en speels met een relaxte swing, ingehouden gespeeld, waarbij elke noot perfect viel. Het Gershwin-achtige pianospel in 'Bedtime Story' en de breed uitwaaiende saxofoon gaf het nummer bigband-allure. Daarop volgde het subtiele 'Blue Wonder', met bluesy en tegelijk klassiek pianospel rondom een strak ritme, waarbij dwarsfluit en trompet virtuoos en naadloos in elkaar overvloeiden en Vierdag op bas schitterde. Het magistrale en epische 'River Of Mountains' - het verhaal van een Engelse reiziger die met een Hollandse boot naar China wilde varen maar via Ice Waters uiteindelijk in Amerika terecht kwam - zette uitbundig een punt achter het concert.

Op de binnenkant van de hoes van 'Above The Clouds' vertrouwt Figarova ons toe: "My mother always said to me: If you're not feeling well or you feel sad just play the piano or dance and you will feel so much better." Te oordelen aan de vele positieve reacties na afloop van het concert, waren niet enkel Figarova en haar sextet above the clouds, maar was ook het talrijk aanwezige publiek duidelijk in de wolken.

De kracht van de uit Azerbeidzjan afkomstige Figarova schuilt hem in de sterke en gesofisticeerde composities. Terecht wordt ze hier vergeleken met Herbie Hamcock en Wayne Shorter. Geen muziek die bol staat van vernieuwingen, maar die geworteld is in de jazztraditie en waarin duidelijk haar klassieke achtergrond doorklinkt. Mooie jazz, toegankelijk voor een breed publiek, zonder dat er toegevingen op kwaliteitsniveau worden gedaan. Muziek die overigens erg eigentijds, sierlijk en elegant klinkt in zijn veelzijdigheid.

De combinatie trompet-tenorsax-dwarsfluit aangevuld met inventief pianospel rond een strakke ritmesectie creëert een brede en solide sound, als van een bigband. Een geluid dat staat als een huis en waarbij elk akkoord, elke noot perfect valt. Het klinkt misschien als een torenhoog cliché, maar dit was een demonstratie van vakmanschap, wat een geweldig concert opleverde.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Robert Kinable, 13.9.09) - [print] - [naar boven]



Nieuwe concertserie Jazz Impuls

Het theaterseizoen is weer begonnen en Stichting Jazz Impuls heeft voor dit seizoen een veertiental dubbelconcerten in de theaters geprogammeerd. Dat betekent dat er meer dan 130 concerten op 60 verschillende podia plaatsvinden. Op een enkele uitzondering na wordt er voor de pauze instrumentaal gemusiceerd, met een vocaal optreden na de pauze.

Optredende groepen en zangeressen zijn onder anderen Han Bennink Trio, Toon Roos Quartet, Rosenberg Trio, Piet Noordijk Duo en Kwintet, State Of Monc, Eric Vloeimans, Jeroen van Vliet, Fay Lovsky, Francien van Tuinen en Monica Akihary.

Voor een compleet overzicht van de concerten en podia klik
hier.

(Jacques Los, 12.9.09) - [print] - [naar boven]





Acoustic Ladyland – 'Living With A Tiger' (Strong & Wrong, 2009)

In Nederland grotendeels onder de radar gebleven, maar in Groot-Brittanië weer met gejuich binnengehaald: het nieuwe album van het Britse jazzpunkkwartet Acoustic Ladyland. Deze band, ontstaan uit de drang van saxophonist Pete Wareham om eens iets anders te doen dan gelikte akkoordprogressies te spelen zonder in de free jazz terecht te komen, laat zich het beste omschrijven als nihilistische grunge of no-wave met een tenorsax.

Dit leidt tot het beste van beiden: compacte nummers van vier minuten die je door de kamer doen stuiteren van de energie én scheurpartijen waar de meest stugge new-thing fan nog van zou klappertanden. Dit is erg verleidelijke muziek voor wie over de wandjes tussen de gevestigde genres heen kan kijken. Goddank is de huidige generatie muziekliefhebbers zo flexibel, zodat Ladyland samen met het Britse Curious en Polar Bear of de onvermijdelijke Japanse Soil & "Pimp" Sessions nieuwe generaties naar de jazz trekt.

Laat dit laatste dan ook een troost zijn voor snobs die vinden dat de jazz al jaren dood en begraven is en die van elke vorm van kruisbestuiving huiveren, terwijl ze de mond vol hebben over de vroeger, toen de wielen nog vierkant waren en Charlie Parker nog in leven. Immers; Parker zou nooit of te nimmer iets van iemand lenen. Toch?

Meer horen?
Op de
MySpace-pagina van Acoustic Ladyland kun je van dit album 'Have Another Go' en 'Sport Mode' beluisteren.

(Sybren Renema, 12.9.09) - [print] - [naar boven]



Festival Jazz International Rotterdam 2009 met Anton!

De negende editie van Festival Jazz International Rotterdam vindt plaats van 22 tot en met 27 september in de locaties Dizzy, De Unie, WMDC, Watt en De Doelen.

Sinds 2001 is het traditie, dat een jazzmusicus wordt uitgenodigd om samen met Jazz International Rotterdam het festivalprogramma samen te stellen. Dit jaar is gitarist en componist Anton Goudsmit artistiek leider van deze editie. Goudsmit is vooral bekend door New Cool Collective, Ploctones, Estafest, Fugimundi en het kwartet van Benjamin Herman. Wie Goudmit en zijn motto voor deze editie - "punkyrockyelectroachtigjazzy dingen" - kent, weet dat het een spannend en veelzijdig festival gaat worden. Muziek moet "knetteren en broeien", zegt hij.

Het festival begint dinsdagavond in Dizzy met een gratis concert van Pitchwhitestorm, een formatie met jazzfluitist Jeroen Pek. Woensdag vindt in De Unie de eerste editie van Jazz –> Talk&Play van het nieuwe seizoen plaats en vervolgens is er een duo met Anton Goudsmit en drummer Han Bennink. In WMDC presenteert donderdag de Rotterdamse gitarist Ed Verhoeff zijn nieuwe cd. De hammond-funk-jazzgroep Sven Hammond Soul geeft vrijdag een optreden op Jazzpodium R'dam WATT. Hoogtepunt en tegelijk sluitstuk van het festival vormt het tweedaagse programma in De Doelen in de Willem Burger Zaal. Deze keer is er een keuze van nationale en internationale formaties te horen, die vooral opvallen door de diversiteit aan stijlen en invloeden.

Zaterdag beginnen de Ploctones (met Anton Goudsmit), gevolgd door de Noorse gitarist Nils-Olav Johansen met bassist Mats Eilertsen en drummer Andreas Bye. Verder gaat het met het Uri Caine Trio & Barbara Walker uit de Verenigde Staten, gevolgd door het Nederlandse trio Dooyeweerd, Blom & Van Hemmen. Tot besluit is de Belgische formatie Flat Earth Society te horen. Met het Joris Roelofs Quartet begint de zondag, gevolgd door Carlos Bica's Azul featuring Frank Möbus en Jim Black. Anton Goudsmit is er dan weer, deze keer met Eric Vloeimans' Fugimundi. De zondag eindigt met twee groepen: Knalpot, een band met gitarist Raphael Vanoli, en tenslotte de Trilok Gurtu Band.

Voor meer en uitgebreide informatie klik
hier.

(Sabine Fleig, 12.9.09) - [print] - [naar boven]





Verslag ZomerJazzFietsTour 2009: Part 1
vrijdag 28 & zaterdag 29 augustus 2009, Reitdiepdal, Groningen

"Veel last van de voorspelde buien hebben de circa 1600 jazzfietsers van de Groningse ZomerJazzFietsTour op zaterdag 29 augustus niet gehad. Wel van een strakke en straffe westenwind, die het uithoudingsvermogen van de fietsers danig op de proef stelde. Desalniettemin, als je de route een beetje efficiënt had gepland en kort had gehouden, was het allemaal goed te doen.

Nog afgezien van de overwegend interessante programmering blijft de tour een feest. Een feest van gelijkgestemden, een feest van vriendengroepen en een feest van ontmoetingen van jazzbekenden. Tel daarbij op het redelijke weer – afgezien van de wind – en de variatie van concerten, en dit fenomeen kan gerekend worden tot het meest bijzondere jazzfestival in Nederland."

Namens Draai om je oren namen Jacques Los, Eddy Determeyer en Maarten Jan Rieder deel aan de ZomerJazzFietsTour 2009. Klik hier voor het festivalverslag van Jacques Los en hier voor een fotoreportage door Maarten Jan Rieder.

(Maarten van de Ven, 9.9.09) - [print] - [naar boven]





Opening nieuw concertseizoen Paradox: kleurrijk en fascinerend

Vanavond trapt Paradox af met een nieuw seizoen, waarin weer vele grote namen uit de jazz en geïmproviseerde muziek het Tilburgse jazzpodium zullen aandoen. Wat te denken van musici en bands als Uri Caine, Marc Ribot, Nils Petter Molvaer, Marc Ducret, Susanne Abbuehl, Simon Nabatov, Miguel Zenon, SexMob, James Carter, John Taylor, Jef Neve Trio, Javier Girotto, Carlos Bica's Azul en Der Rote Bereich, namen om je vingers bij af te likken. Een even zinnenprikkelende als spannende programmering.

Daarnaast zullen ook tal van Nederlandse jazztoppers het Paradox-podium betreden, zoals: ICP, The Ploctones, Mona Lisa Overdrive, Benjamin Herman Quartet, Yuri Honing, Bik Bent Braam, Michael Moore, Harmen Fraanje (in diverse internationale bezettingen), Jeroen van Vliet (met zijn Sikeda-project), Eric Vloeimans' Gatecrash en vele anderen.

En natuurlijk biedt het podium ook weer een thuisbasis voor festivals als Stranger Than Paranoia, Accordeonslag en Gipsy Festival. Vanavond opent Paradox meteen met een nieuw tweejaarlijks festival, GRUBLIT. Vier dagen lang zal het Beukorkest, een veelkoppige gelegenheidsformatie rondom Stuurbaard Bakkebaard en Rik van Iersel, het podium bevolken. In het kader van het thema 'absurdisme' zal iedere avond een andere bijzondere absurde gast zich bij het orkest voegen.

Kijk voor meer informatie op de Paradox-website.

(Maarten van de Ven, 9.9.09) - [print] - [naar boven]





Eddie Higgins overleden

Op 31 augustus is jazzpianist Eddie Higgins aan longkanker overleden. Hij is 77 jaar oud geworden.

Hij kreeg zijn opleiding op de Northwestern University Music School in Chicago en was van 1957 tot 1969 huispianist in het London House. In 1958 nam hij voor Replica Records zijn debuutalbum 'Prelude To A Kiss' op. In 1960 maakte hij voor het label Vee-Jay een aantal platen onder eigen naam en als sideman, met onder anderen Frank Foster, Lee Morgan en Wayne Shorter.

In de jaren zeventig begeleidde hij zijn echtgenote – de jazzzangeres Meredith D'Ambrosio - veelvuldig en speelde hij op jazzparty's en festivals. In de tachtiger jaren was hij te horen op albums als 'Sonny, Sweets & Jaws' (Sonny Stitt, Harry 'Sweets' Edison en Eddie 'Lockjaw' Davis) en 'Taking Sides', met de tenorsaxofonisten Phil Urso en Allen Eager.

Met zijn echtgenote maakte hij, vooral op het Sunny Side-label, een niet gering aantal goed besproken platensessies, waaronder 'South To A Warmer Place', 'Love Is Not A Game', 'Shadow Land' en 'Beware Of Spring'. Eveneens op Sunny Side en ook op het Venus-label verschenen van Higgins onder eigen naam talrijke trio-, kwartet- en soloplaten, zoals 'Zoot’s Hymns', 'Portrait In Black And White', 'Speaking Of Jobim', 'Smoke Gets In Your Eyes' (met saxofonist Scott Hamilton) en 'It’s Magic'.

Higgins was een nogal onderschatte bebop-pianist. Hij had een zachte aanslag en een rustige manier van spelen, en werd door vele collega-muzikanten zeer gewaardeerd.

(Jacques Los, 9.9.09) - [print] - [naar boven]





Gent Jazz impressies: McCoy Tyner Trio featuring Bill Frisell & Gary Bartz
vrijdag 10 juli 2009, Bijloke, Gent

De warme begroeting door het publiek in de Bijloke bij binnenkomst van McCoy Tyner getuigde van het respect dat deze icoon nog steeds geniet. Tyner is de last man standing van het legendarische John Coltrane Quartet in de jaren zestig, en telkens als je hem aan het werk ziet, lijkt het alsof hij die tijd weer tot leven weet te brengen met zijn passievolle en herkenbare pianospel.

Met zijn triomates Gerald Cannon (bas), Eric Kamau Gravatt (drums) en speciale gasten Bill Frisell (gitaar) en Gary Bartz (alt- en sopraansaxofoon, klarinet) speelde hij eigen markante composities als 'Blues On The Corner' en geliefde jazzstandards als 'My Favorite Things' en Coltrane's 'Moment’s Notice'. Een feest van herkenning dus.

Tyner oogde fragiel en stram, maar hij had zijn explosief slaande linkerhand nog niet verloren, getuige zijn ouderwets krachtige blokakkoorden. Zijn harmonisch, romantisch en soms breed uitdijende spel en zijn dynamische ritmiek vormen nog immer een inspiratiebron voor vele jazzpianisten. Hij liet mooie verrassende omwentelingen horen met daarin verschillende contrasten. Enkele keren hoorden we Tyner alleen aan het werk in een solo. Juist op die momenten viel het op dat hij technisch gesproken geen grootse pianist is, al compenseert hij dat met charisma en bezieling.

In de veelal modale stukken - Tyners specialiteit - liet de pianist zijn band alle ruimte. De ritmesectie kweet zich daarbij uitstekend van zijn taak, met het groovende woody baswerk van ankerpunt Cannon en de opzwepende slagen van powerhouse Gravatt, wiens ride cymbal opvallend - volledig verticaal - voor hem was opgehangen. Het stond als een huis en klonk als een klok!

Frisell moest duidelijk wennen aan deze formatie. Cannon was daarbij zo vriendelijk om op het juiste moment - Frisell leek even de weg kwijt in een stuk - de komende akkoorden door te roepen naar de gitarist. Maar toen Frisell zijn draai eenmaal had gevonden, bleek zijn subtiele, niet-opdringende gitaarspel wel degelijk medebepalend voor de sfeer en het totaalgeluid. Samen met Tyner zorgde hij voor de bedding van het concert. Hij lag ook mooi in het klankbeeld. Zijn gitaar klonk krachtig, niet te overstuurd en helder getoonzet.

Het is altijd lekker om Bartz aan het werk te horen. Zijn saxofoonlijnen zijn vaak even zwierig als intens. Lyrisch meevoerend of screamend hoog? Deze opvallende verschijning met zijn karakteristieke witzilveren uitdijende haardos levert het allemaal. Mooi om te zien hoe hij met volle teugen genoot van het spel van zijn medemuzikanten, onderwijl relaxed de cowbell hanterend.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Josien Lucassen & Maarten van de Ven, 7.9.09) - [print] - [naar boven]





Charles Mingus – 'Trios' (Jazz Door, 2002)
Opname: 1953/1957

Bassist en componist Charles Mingus heeft altijd een orkestrale aanpak gehanteerd, maar hij heeft ook een aantal belangwekkende trio-opnamen nagelaten. Drie van die sessies, uit 1953 en 1957, zijn nu heruitgebracht.

In de opnamen uit '57, waarbij Mingus als leider fungeerde, hoor je die orkestrale denkwijze terug in de manier waarop hij de thema's samen met pianist Hampton Hawes aanpakt. In 'Laura' bijvoorbeeld speelt hij een contramelodietje waarmee hij de pianist voorbeeldig aanvult. Ook de vormgeving van 'Summertime', dat destijds nog niet tot op het merg afgekloven was, is exemplarisch. Het begint met een bescheiden belsignaal van drummer Danny Richmond. Mingus zet een loopje in dat stijgt en daalt, het thema neemt Hawes voor zijn rekening en de drumsolo van Richmond is uitgesproken melodisch. Je hoort (bij wijze van spreken) dat hij een half jaar eerder nog saxofonist was en als een blazer dacht.

De tweede helft van de cd wordt volgespeeld door het Bud Powell Trio. Aardig is, dat zowel Hampton Hawes als Powell Art Tatum-mannen waren. Hawes' harmonische vaardigheden mogen als een erfenis van Tatum beschouwd worden, terwijl Powell zoals bekend net als Tatum een speedduivel was. Overigens houdt Bud Powell zich op deze concertregistraties in. De verwantschap met de meester uit Toledo is het duidelijkst in 'Hallelujah' en 'I’ve Got You Under My Skin', die ook op het repertoire van Art Tatum stonden. Twee nummers, 'How High The Moon' en het reeds genoemde 'Hallelujah', zijn van een eerdere datum, zonder Mingus.

Overigens is de geluidskwaliteit van de Powell-opnamen matig, in vergelijking met de lp-uitgave: voor het gemak zijn zowel het hoog als het laag weggelaten.

Deze recensie was eerder te lezen in Jazz.

(Eddy Determeyer, 4.9.09) - [print] - [naar boven]





Chris Connor overleden

Op zaterdag 29 augustus 2009 is zangeres Chris Connor op 81-jarige leeftijd in Toms River, New Jersey aan kanker overleden.

Met June Christy en Anita O'Day behoorde Connor tot de leading 'cool' jazzzangeressen gedurende de vijftiger jaren. Zij zong in die tijd in de orkesten van Claude Thornhill en Stan Kenton. Nationale bekendheid verkreeg zij in haar Kenton-periode. Zij nam met de band de hit 'All About Ronnie' op. In 1953 verliet zij de Kenton-band en startte een succesvolle freelance carrière.

Op de labels Bethlehem en Atlantic verschenen talrijke albums, waarop onder anderen meespeelden Herbie Mann, Kai Winding, Al Cohn, Maynard Ferguson, Phil Woods, Clark Terry en Kenny Burrell.

Vanaf de jaren zestig tot en met 2004 trad ze veelvuldig in clubs op, maakte ze internationale tournees en nam ze op diverse labels (FM Records, Progressive, Stash, Contemporary, High Note) enkele goed ontvangen albums op. De kwaliteit van albums als 'A Jazzdate With Chris Connor', 'Chris Craft' en 'Ballads Of The Sad Cafe' op Atlantic in de jaren vijftig heeft Connor echter niet kunnen evenaren.

Haar laatste optreden vond plaats in New York met Anita O'Day in 2004. Criticus Larry Kart verklaarde over haar in de Chicago Tribune: 'A dominating vocal presence whose music is full of hard-earned wisdom and truth.'

(Jacques Los, 3.9.09) - [print] - [naar boven]





Dee Dee Bridgewater in Brabant!
donderdag 27 augustus 2009, Muziekcentrum Frits Philips, Eindhoven

Na een voor mij te lange, jazzloze periode betrad ik vol verwachting het Frits Philips-theater op deze zwoele donderdagavond om te gaan genieten van jazzdiva Dee Dee Bridgewater. Ze is bijna zestig, en het klinkt flauw, maar ze is nog steeds een mooie, charismatische verschijning, al heeft ze zich inmiddels ontdaan van haar prachtige haardos. Maar dat was om spirituele redenen, vertelde ze me na afloop.

Ik moet zeggen dat het me tegenviel dat de relatief kleine zaal niet helemaal vol zat, en naarmate het concert vorderde, kreeg ik toch sterk het gevoel dat deze te klein voor haar was. Ze verdient méér, en zeker een plek waar je uit jezelf kunt staan of dansen, zodat je in ieder geval niet verplicht je stoel uit hoeft, zoals tijdens het nummer 'Compared To What'.

Bij dit concert stond haar cd 'Red Earth' centraal. Wereldse invloeden in een jazzy jasje vloeiden over het podium. Natuurlijk was daar de ode aan de in 2003 overleden Celia Cruz, Nina Simone, die zij de High Priest of Jazz noemde, en natuurlijk waren er nummers van Kurt Weill. In tegenstelling tot eerdere schrijverij vond ik ze prachtig vertolkt met een haast perfecte timing. Misschien deed de geste 'don’t think german, think sensual' ook zijn werk!

Bridgewater is een sterke persoonlijkheid, heeft een prachtige stem - zowel in de hoge als de lage regionen - en voelt zich duidelijk als een vis in het water op het podium. Ze danst en lacht veel en kletst er vrolijk op los met het publiek. Ook zet ze met haar stem een geloofwaardige imitatie neer van een trombone tijdens het nummer 'Speak Low'. Deze stemkunstenarij vertoont ze nog een keer in een duet met haar percussionist Pernell Saternino.

Beslist het vermelden waard is de bijdrage van de talentvolle bassist Ira Coleman. Zijn timing en techniek zijn inderdaad formidabel en zijn solo's een streling voor het oor. Desondanks dwingt zijn bescheiden aanwezigheid in dit kleurrijke gezelschap respect af.

Een special event die avond vond plaats tijdens 'Dr. Feelgood', een vette blues, waarbij de zangeres begeleid werd door niemand minder dan pianist/componist Bert van den Brink! In zijn jongere jaren was hij gedurende twee jaar haar vaste pianist, welke rol nu is weggelegd voor de Cubaanse Edsel Gomez. Dee Dee spotte Bert bij de toegift in het publiek en hielp hem onder luid applaus het podium op. De pianist was blij verrast en voldeed graag aan dit spontane verzoek. Genadeloos soleerde hij het hele optreden naar een hoogtepunt. Het publiek ging los. Thanks Bert!

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Donata van de Ven, 3.9.09) - [print] - [naar boven]





Burton Greene & Perry Robinson - 'Two Voices In The Desert' (Tzadik, 2009)

Ver weg van de avant-garde, maar zeer modern in zijn aanpak, spelen deze twee muzikale grootmeesters met veel plezier, genietend van elkaars vaardigheden, technische mogelijkheden en improvisatorisch vermogen. Ze dansen, zingen, walsen om elkaar heen, met in elkaar grijpende noten, frases en ritmische complexiteiten. Ze spelen jazz vermengd met klezmer, maar er zijn ook invloeden hoorbaar van Mozart. Muziek die toegankelijk is en eenvoudig klinkt, maar in werkelijkheid bulkt van oorstrelend raffinement, expressiviteit en technische inventiviteit.

De meesters in kwestie zijn Burton Greene op piano en Perry Robinson op klarinet. De muziek is lyrisch, fris, creatief. Het bevat alles wat je nodig zou hebben om een tocht door de woestijn te overleven; het een na beste ding na water. Een belangrijk aspect van hun muziek is dat ze ver wegblijven van de gebruikelijke stijlkenmerken van de Radical Jewish Culture-serie van het Tzadik-label: de steeds vervelender wordende herhaling van het gebruik van klezmer-toonladders en -ritmes voor de zoveelste stijlvolle mix-exercitie. Nee, dit is échte muziek. Geen gimmicks. Zeer mooi werk.

(Stef Gijssels, 2.9.09) - [print] - [naar boven]



Nieuw jazzpodium in Amsterdam

Amsterdam krijgt in de herfst een nieuw jazzpodium: Jazz on the Riverbank. De lancering van de nieuwe club vond plaats op de Amsterdamse Uitmarkt op 28 augustus jongstleden met optredens van onder anderen Trijntje Oosterhuis & Leonardo Amuedo, Ronald Douglas en Denise Jannah.

Voorlopig is Jazz on the Riverbank gevestigd in het Krasnapolsky Hotel in de hoofdstad, voordat er een locatie aan het IJ wordt betrokken. Behalve een club creëren met internationale allure, willen de initiatiefnemers ook een podium bieden aan studenten van het conservatorium. De beste afgestudeerden uit binnen- en buitenland krijgen een kans door middel van een samenwerkingsverband dat Stage wordt genoemd.

(Maarten van de Ven, 2.9.09) - [print] - [naar boven]





Festivalverslag Jazz Middelheim 2009: Dag 4
zondag 16 augustus 2009, Park Den Brandt, Antwerpen

De slotdag van Jazz Middelheim 2009 bracht boeiende concerten van het Bert Joris Quartet, Jason Moran's Live:Time, Kenny Baron & Charlie Haden en 'Nat King Cole en Espagnol', een project met David Murray dat speciaal voor dit festival was opgezet. Onze verslaggever Jacques Los en fotograaf Cees van de Ven waren ter plaatse en doen verslag in woord en beeld vanuit het Antwerpse park Den Brandt.

Klik hier voor hun festivalverslag van de vierde en laatste dag.

Meer weten?
Kijk op de website van Jazz Middelheim voor achtergrondinformatie, interviews en video-impressies van dit festival.

(Maarten van de Ven, 2.9.09) - [print] - [naar boven]





Ivey divey!
Boek 'Being Prez - The Life & Music of Lester Young' door Dave Gelly

Hoewel er weinig van te merken valt in de vorm van eerbetonen, festivals of concertreeksen, is 2009 een bijzonder jaar. Het is namelijk 100 jaar geleden dat tenorsaxgigant Lester 'Prez' Young geboren werd. Young is, behalve een van de eerste personen op wie de woorden cool en hip betrekking hebben, ook een van de allerinvloedrijkste solisten in de jazz.

Hoewel zijn invloed vrij kort duurde – de opkomst van Charlie Parker, zelf vooral door Young beinvloed, betekende een nieuwe fase in de ontwikkeling van de solo - is die nog altijd terug te horen in het spel van bijvoorbeeld Sonny Rollins. Ook een hele batterij inmiddels overleden tenorsaxofonisten bediende zich van Prez' vloeiende stijl een lichte toon. Dexter Gordon, Wardell Grey, Paul Quinichette, Stan Getz, Al Cohn en Zoot Sims zijn hiervan de bekendste.

Het in 2007 verschenen 'Being Prez', geschreven door de Britse jazzkenner Dave Gelly, is een redelijk korte introductie in het leven en de muziek van Young. De kern van het verhaal is duidelijk; er wordt een kort biografisch overzicht van Youngs leven gegeven, waarbij de muziek per levensfase belicht wordt. De aandacht is dan ook gelijkmatig over deze twee invalshoeken verdeeld.

Nergens duikt Gelly nieuwe feiten over Young op en hij benadrukt overal dat de meeste feiten die interessant zijn voor de liefhebber inmiddels door legendevorming zijn vervormd. Dit zou bijvoorbeeld gelden voor Youngs jeugd (tirannieke vader, liefhebbende moeder, veel racisme), zijn hoogtijdagen (verlegen, een platonische vriendschap met Billie Holiday) en zijn ondergang (akelige tijd in een legergevangenis, alcoholisme, eenzaamheid). Vaak ook verwijst Gelly voor deze netelige onderwerpen naar het veel lijviger werk van de Duitse Young-kenner Frank Büchmann-Møller. Een uitgebeende versie van Youngs levensverhaal is wat overblijft.

Hoewel dit op zichzelf een enorme zwakte in het boek is, blijft 'Being Prez' een prima introductie voor wie nog niets van Young weet. De kracht zit namelijk vooral in een duidelijke leesbaarheid en Gelly's vermogen over muziek te praten zonder erg ingewikkeld jargon te gebruiken. Dit doet hij zo vakkundig, dat er ook voor doorgewinterde fans wat de ontdekken valt.

'Being Prez' blijft op deze manier, ondanks het gebrek aan gekruide verhalen, redelijk overeind. Onbedoeld is dit ook Youngs verdienste. Zijn levensverhaal is zo hartverscheurend dat zelfs iemand met weinig fantasie zich er geen buil aan kan vallen.

Bovendien is Gelly zo gefascineerd door Youngs taalgebruik, dat 'Being Prez' vol staat met minder bekende Young-uitspraken. Behalve 'cool', 'Lady Day', 'eyes' (voor enthousiasme) en 'bread' (voor geld) staan er nog zoveel vreemde woorden in, dat het niet verwonderlijk is dat aan het eind van zijn leven Young voor een buitenstaander wartaal leek uit te slaan. Toch zou Gelly iets hebben kunnen leren van de creativiteit van zijn voorganger, want 'Being Prez' is, ondanks de 140 pagina's tekst, een vrij stug boek. Helaas, of, in de woorden van Young: 'ivey divey'.

(Sybren Renema, 1.9.09) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.