Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Gent Jazz impressies: McCoy Tyner Trio featuring Bill Frisell & Gary Bartz
vrijdag 10 juli 2009, Bijloke, Gent

De warme begroeting door het publiek in de Bijloke bij binnenkomst van McCoy Tyner getuigde van het respect dat deze icoon nog steeds geniet. Tyner is de last man standing van het legendarische John Coltrane Quartet in de jaren zestig, en telkens als je hem aan het werk ziet, lijkt het alsof hij die tijd weer tot leven weet te brengen met zijn passievolle en herkenbare pianospel.

Met zijn triomates Gerald Cannon (bas), Eric Kamau Gravatt (drums) en speciale gasten Bill Frisell (gitaar) en Gary Bartz (alt- en sopraansaxofoon, klarinet) speelde hij eigen markante composities als 'Blues On The Corner' en geliefde jazzstandards als 'My Favorite Things' en Coltrane's 'Moment’s Notice'. Een feest van herkenning dus.

Tyner oogde fragiel en stram, maar hij had zijn explosief slaande linkerhand nog niet verloren, getuige zijn ouderwets krachtige blokakkoorden. Zijn harmonisch, romantisch en soms breed uitdijende spel en zijn dynamische ritmiek vormen nog immer een inspiratiebron voor vele jazzpianisten. Hij liet mooie verrassende omwentelingen horen met daarin verschillende contrasten. Enkele keren hoorden we Tyner alleen aan het werk in een solo. Juist op die momenten viel het op dat hij technisch gesproken geen grootse pianist is, al compenseert hij dat met charisma en bezieling.

In de veelal modale stukken - Tyners specialiteit - liet de pianist zijn band alle ruimte. De ritmesectie kweet zich daarbij uitstekend van zijn taak, met het groovende woody baswerk van ankerpunt Cannon en de opzwepende slagen van powerhouse Gravatt, wiens ride cymbal opvallend - volledig verticaal - voor hem was opgehangen. Het stond als een huis en klonk als een klok!

Frisell moest duidelijk wennen aan deze formatie. Cannon was daarbij zo vriendelijk om op het juiste moment - Frisell leek even de weg kwijt in een stuk - de komende akkoorden door te roepen naar de gitarist. Maar toen Frisell zijn draai eenmaal had gevonden, bleek zijn subtiele, niet-opdringende gitaarspel wel degelijk medebepalend voor de sfeer en het totaalgeluid. Samen met Tyner zorgde hij voor de bedding van het concert. Hij lag ook mooi in het klankbeeld. Zijn gitaar klonk krachtig, niet te overstuurd en helder getoonzet.

Het is altijd lekker om Bartz aan het werk te horen. Zijn saxofoonlijnen zijn vaak even zwierig als intens. Lyrisch meevoerend of screamend hoog? Deze opvallende verschijning met zijn karakteristieke witzilveren uitdijende haardos levert het allemaal. Mooi om te zien hoe hij met volle teugen genoot van het spel van zijn medemuzikanten, onderwijl relaxed de cowbell hanterend.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Josien Lucassen & Maarten van de Ven, 7.9.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.