De onorthodoxe gitarist Marc Ribot uit de New Yorkse underground speelt overwegend rauwe, gruizige gitaarlicks. Hij wordt gerespecteerd vanwege zijn eclectisch, gewaagd en ongepolijst gitaarspel. Ribot, in het verleden lid van de The Lounge Lizards, wordt omarmd door enfant terrible John Zorn, maar ook door Elvis Costello en Tom Waits. Hij initieert veel projecten, waaronder Marc Ribot Ceramic Dog, een band waarin vrije, experimentele en psychedelische jazz de boventoon voert. In zijn prille carrière heeft Ribot vier maanden getoerd met orgelvirtuoos Brother Jack McDuff. Deze kortdurende samenwerking zorgt decennia later ervoor dat de diepgewortelde liefde voor de Hammond B3, met soulvolle groovende muziek, wordt opgepakt. Maar nu samen met organist Greg Lewis, onder wiens leiding Ribot in 2018 het album 'Organ Blue Monk' heeft uitgebracht.

Een gelikte podiumuitstraling is niet aan Marc Ribot besteed. Gelukkig maar, het draait in de eerste plaats om de muziek en bovenal is jezelf blijven een groot goed. Op een eenvoudige stoel gezeten, vaak met zijn hoofd naar beneden gericht, volledig op de muziek geconcentreerd en zijn vaardigheden ten dienste van zijn instrument: de Gibson Hollow Body. Het optreden blijkt een eerbetoon aan de iconische gitarist Grant Green: de lenige, smaakvolle gitarist met de catchy groove uit de Blue Note-stal. Daar waar Ribot akkoorden als grondslag voor zijn improvisaties gebruikt, heeft de in 1978 overleden Green een voorliefde voor het vermijden van akkoorden en intervallen.

Na een zachtaardige start zoekt het trio relatief snel de aanstekelijke grooves op. Voortvarend wordt de muziek, met standards en bekende stukken zoals 'Sookie, Sookie' uit het repertoire van Grant Green, naar een steeds hoger energielevel gebracht. De linkervoet van Greg Lewis zorgt, bij afwezigheid van een bassist, voor moddervette basklanken en de linker- en rechterhand zorgen voor de begeleidende partijen respectievelijk het melodieuze en solistische deel. Zuiver gierende en galmende tonen teisteren de ruimte dankzij de ronddraaiende Leslie-luidspreker, onlosmakelijk verbonden aan het hammondorgel. Ribot vermengt zijn rauwe sound van blues en rock, en sporen uit de punk, met een diepgeworteld improvisatievermogen uit de free jazz. Soms met dissonante en speelse akkoorden, genadeloos in bepaalde delen van het optreden, maar ook met ingetogen en kwetsbaar gitaarspel. De veelzijdigheid van drummer Joe Dyson imponeert. Hij speelt subtiel en terughoudend, waar nodig stuwend en dynamisch, altijd melodieus en muzikaal.

Kortom een zeer aangename muzikale avond waar diepe grooves en uitbundige improvisaties elkaar op grootse wijze aanvullen!

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels: apr23, concert, Greg Lewis, Joe Dyson, Marc Ribot, The Jazz-Bins

(Louis Obbens, 29.4.23) - [print] - [naar boven]

'Playing With Standards' heet het nieuwe driedubbelalbum van pianist Seppe Gebruers dat onlangs bij El Negocito verscheen. En let op de titel, want waarom staat er niet gewoon: 'Playing Standards'? Simpelweg omdat dat de lading onvoldoende zou dekken. Gebruers speelt hier namelijk niet louter beroemde jazzstandards als 'When You Wish Upon A Star', 'The Days Of Wine And Roses' en 'Donna Lee', hij speelt er ook mee. Bijvoorbeeld door te werken met twee piano's, waarbij de stemming een kwarttoon verschilt.

Een kenmerk van die standards is dat ze de uitvoerder bijzonder veel vrijheid geven, vaak zo veel dat het origineel nog maar amper te herkennen is. En ook dat bedoelt Gebruers als hij zijn album 'Playing With Standards' noemt. Maar het meest opzienbarende is natuurlijk dat werken met twee verschillend gestemde piano's, waardoor die op zich overbekende stukken nu wel heel bevreemdend klinken. Het doet soms meer denken aan hedendaagse gecomponeerde muziek, waar vaker wordt gewerkt met afwijkende stemmingen, dan aan jazz. Gebruers bedoelt echter nog iets anders met zijn titel, daarbij verwijzend naar Michel Montaigne die zich ooit afvroeg of hij nu met zijn kat speelde, of de kat met hem. Naar analogie bespeelt Gebruers de piano, maar bespeelt die hem ook. Kortom, het gaat om de interactie die je als musicus aangaat met je instrument en met de noten.

Helemaal waar, iets dat overigens natuurlijk net zo goed voor de luisteraar geldt. En zeker met die afwijkende stemming. Ik herken de stukken en toch ook weer niet, vind het zeker bijzonder en gedurfd wat Gebruers doet, maar mis tegelijkertijd ook wel weer het vertrouwde. Vraag me dus af of ik wat hier gebeurt louter bijzonder vind of dat ik het ook mooi vind. En als ik het niet mooi vind, hoe komt dat dan? Omdat ik het niet gewend ben? Als ik die stukken nooit anders dan zo gehoord zou hebben, zou ik er dan ook moeite mee hebben? Al verder luisterend, bemerk ik dat ik eraan wen, iets dat zeker ook komt door het feit dat Gebruers een bijzonder goede pianist is, die deze stukken op zijn eigen, eigenwijze manier zeker recht doet. Zo weet hij zeker de essentie te pakken van 'I Loves You Porgy', iets dat ook geldt voor zijn twee versies van 'La Vie En Rose', waarbij hij die in de tweede versie combineert met 'Just A Gigolo'.

Want dat is wat Gebruers ook doet, zo de vrijheid bij het spelen van standards optimaal benuttend: meerdere versies van één en hetzelfde stuk achter elkaar plaatsen. Zo horen we op de eerste schijf drie versies van 'You And The Night And The Music' en vinden we maar liefst negen versies van 'Never Let Me Go' op de tweede schijf. Iedere keer een ander element bij de kop pakkend en opnieuw interpreterend. Zo zit er een prachtige frase in de derde uitvoering van 'You And The Night And The Music' waarin Gebruers eindeloos zit te hameren op een bijzonder hoge noot, terwijl hij met zijn andere hand die zwevende melodie speelt. De aanpak van Gebruers is sowieso vaak bijzonder te noemen, hij weet duidelijk iets toe te voegen aan deze vaak overbekende nummers. Al met al een bijzonder album dat het zeker verdient vaker beluisterd te worden.

Foto: Björn Comhaire

Labels: cd, Seppe Gebruers

(Ben Taffijn, 27.4.23) - [print] - [naar boven]

Het 'klassieke' pianotrio, onder bezielende leiding van de Noorse pianist Espen Berg, draagt een zware last. Het is een tour de force om onderscheidend te zijn binnen deze beproefde formule uit de jazzgeschiedenis, denk aan de pianotrio's van Bill Evans, Oscar Peterson, Keith Jarrett, Brad Meldhau, EST en vele andere. Het bejubelde album 'Free To Play' uit 2019 zorgde voor een doorbraak van het Espen Berg Trio. In mei 2022 bracht het trio zijn laatste plaat 'Fjaere' uit, met bijdragen van trompettist Mathias Eick en de Noorse zangeres Silje Nergaard. Zowel de compositorische en ritmische variaties als het improviserend vermogen van het Espen Berg Trio zijn indrukwekkend.

Het Espen Berg Trio, voor een korte tour in Nederland, speelt materiaal van 'Fjaere', maar ook van eerder uitgebrachte albums. De overheersende mood is opgewekt en er wordt met energiek elan gemusiceerd. Het sleutelstuk van de avond is 'Vintermørke'. De melodramatische muzikale sfeer roept herinneringen op aan de zo kenmerkende winterse duisternis in de Scandinavische regio. Berg wijkt in deze compositie af van de twee voorafgaande stukken, waarin strakke elegantie en een duivels-complexe swing regeert. In 'Vintermørke' is sprake van synergie tussen een hoge snelheid van noten, een complexe ritmische structuur en de spaarzame melancholische Nordic sound. Met ruimte voor warme, resonerende basklanken en zacht tikkende cymbalen naast indrukwekkende, donkere klavierimprovisaties.

Na de pauze baant het trio zich, met zichtbaar onderling spelplezier, een weg langs vele muzikale uitdagingen. Contrasten zoals licht en duisternis, lichtvoetigheid en zwaarmoedigheid worden in een stijlvolle verteltrant naast elkaar geplaatst. De stukken komen, op een uitzondering na, van de hand van Espen Berg. Een persoonlijke ode aan zijn zoon Nickolai is een genot om naar te luisteren. Zwierig klinken de piano en de door Simon Olderkog Albertsen met de hand beroerde tomtoms. Ook draagt de eendrachtige samenwerking met contrabassist Simon Bárður Reinert bij aan de speelsheid van het stuk. In de composities 'Maetrix' en 'XIII' wordt de doeltreffendheid van de uiteenlopende maatsoorten nogmaals beproefd. Het weelderige en moddervette 'XIII' zet de uitstekende drummer Olderkog Albertsen terecht in het zonlicht. Met Sting's 'The Hounds Of Winter' wordt het optreden betrekkelijk rustig afgesloten.

De Noorse jazzpianist, winnaar van de grootste jazzprijs van Noorwegen, klinkt energiek en intens. Samen met zijn begeleiders kan hij experimenteren met ritmes. Tevens heeft Berg het vermogen mooie melodieën te schrijven. Het trio staat dan ook als een huis. De toekomst zal echter uit moeten wijzen of het Espen Berg Trio dezelfde status kan vergaren als bovengenoemde illustere pianotrio's.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels: apr23, concert, Espen Berg, Simon Bárður Reinert, Simon Olderkog Albertsen

(Louis Obbens, 23.4.23) - [print] - [naar boven]

Op de avond dat de Bijloke in Gent volliep voor een concert van de bekende jazzdiva Dianne Reeves, was er in de Hot Club Gent een concert van het Umami Quartet. Ook hier was het 'volle bak', zoals men zegt. Verrassend, opmerkelijk en hoopgevend bestond het publiek overwegend uit jongeren. Sporadisch dat dit elders ook het geval is. Moet je daarvoor misschien toch in Gent zijn, waar jong en oud open staat voor jazz in al zijn verschijningsvormen?

Umami Quartet is de nog weinig bekende formatie van gitarist en componist Bert Coppens, met Seppe De Bleser (altsax), Anton Lambert (bas) en Louis Kubben (drums). Het idioom van het kwartet is postbop-gerelateerd, maar geactualiseerd door dit talentvolle kwartet.

Ze speelden deels standards, zoals 'Tenor Madness' van Sonny Rollins, maar ook 'Zoetzuur' en 'Evenong', origineel werk van Bert Coppens. Pakkende composities, waarmee de kwartetleden door improvisaties de muzikale vormgeving verder gestalte gaven.

Seppe De Bleser is een excellente altsaxofonist met een aangenaam geluid en goedgevulde technische bagage, waarmee hij het publiek verraste. Bert Coppens was letterlijk en figuurlijk enigszins onzichtbaar en bescheiden. Ten onrechte, want het is overduidelijk dat hij als gitarist, maar ook als componist, nog gaat verrassen in de toekomst! Invaller Toon Rumen op bas heeft zich uitstekend van zijn taak gekweten. Hetzelfde geldt voor Louis Kubben, hoewel wat meer aandacht voor de klankkleur en verscheidenheid van zijn drumkit zijn zeggingskracht zeker ten goede zou komen.

Tot slot een compliment aan het betrokken, aandachtige en overwegend jonge publiek dat wist waarvoor het was gekomen naar Hot Club Gent. Immers 'hier rijpt den jazz'.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels: Bert Coppens, concert, mrt23, Umami Quartet

(Cees van de Ven, 18.4.23) - [print] - [naar boven]

Mei vorig jaar hoopte ik trompettist Patrick De Groote weer eens te horen, tijdens het concert dat Dirk Serries organiseerde in Oud Klooster, Brecht, een concert dat inmiddels ook op cd is uitgebracht door Raw Tonk. De Groote was echter ziek. Gelukkig bleek dat deze vrijdag in de PlusEtage niet het geval. Samen met Serries, Martina Verhoeven, in de eerste set op contrabas en in de tweede op piano, en Onno Govaert op drums liet hij horen nog steeds mee te tellen. 

Het is De Groote die mag beginnen, ploppend en sputterend op de bugel brengt hij ons in de stemming. Als de drie andere musici zich erbij voegen krijgt zijn spel massa en gaandeweg groeien de volle klanken uit tot een melodie. Gerichte slagen van Govaert ondersteunen zijn spel en ook Verhoeven en Serries laten zich hier horen. Het is Serries die op enig moment het tempo opschroeft en verderop overschakelt op een krachtige solo. Samen met Verhoeven en Govaert - De Groote neemt even een welverdiende pauze - zetten ze de boel verder op scherp. Prachtig allemaal, maar de ster van vanavond is toch De Groote, met zijn creatieve spel. Wat daarbij helpt is die mooie, warme klank van de bugel, zeker in combinatie met Verhoevens contrabas. En mooi zoals de stomende ritmiek van het trio op menig moment dient als basis voor onverwachts prachtige melodische frases van hem. Mooi klinkt hij op de bugel, mooi ook op de trompet, voorzien van een demper produceert hij een fijnzinnig, wat hoog afgeknepen geluid. En soms een moment van rust, waarbij dit geluid maximaal tot zijn recht komt, schrijnend mooi.

Bijzonder is ook het snarenduet tussen Verhoeven en Serries. Knarsend, knisperend, wringend, aangelengd met Govaerts gong en belletjes. En verderop valt het tumultueuze duet tussen Govaerrt en Serries op. De eerste set eindigt met repetitieve klanken, Verhoeven voorop, geduldig haar patronen strijkend - ze mag hier ook mee eindigen.

De Groote vangt ook de tweede set aan, nu op trompet. Een bijzonder experimentele monoloog volgt. Serries en Govaert brengen er aansluitend vaart in, terwijl Verhoeven hier nu dwingende akkoorden op piano speelt. Al snel raakt het geheel in een stroomversnelling. Dit wordt een stevigere set dan de eerste, zoveel is wel duidelijk, slechts het spel van De Groote geeft houvast. Al kent ook deze set een paar mooie ingetogen passages, creatieve geluidscollages waarbij het louter om klank gaat. Maar de wildkolkende stroom overheerst, met name naar het einde toe. Het maakt het slot des te meer bijzonder: alleen De Groote en Serries blijven over, de trompettist met prachtige slotmaten, terwijl de gitarist mooie accenten plaatst.

Foto's: PlusEtage & Cees van de Ven

Labels: concert, Dirk Serries, Martina Verhoeven, mrt23, Onno Govaert, Patrick De Groote

(Ben Taffijn, 17.4.23) - [print] - [naar boven]

Op zaterdag 15 april start Podium JIN een nieuw, veelbelovend initiatief: de JIN Vinyl Club. Deze gaat onregelmatig liveconcerten in de Nijmeegse Galloway Studio organiseren voor een beperkt publiek. Concerten die - waar je bij bent - worden opgenomen en in gelimiteerde oplage worden uitgebracht op een schitterend vormgegeven 180 grams vinylplaat. Wanneer het album zes maanden later verschijnt, krijgt iedereen die aanwezig is geweest bij het concert een exemplaar toegestuurd. Op voorhand collectors items, geproduceerd door Sebastiaan van Bijlevelt op het Sound Of Niche-label.

De kick-off is er gelijk eentje van formaat: drummer Han Bennink en gitarist Jelle Roozenburg traden enkele malen met elkaar op, waarbij een duurzaam muzikaal verbond werd gesloten dat bol staat van oorspronkelijkheid en avontuurlijke improvisaties. Hoewel beiden generaties overspannen, knettert tussen beiden een 'spark of genius'. Het concert is dan ook al direct uitverkocht, een prima start voor de JIN Viynyl Club. Een leuk detail is dat het nog te verschijnen album van artwork wordt voorzien door Han Bennink zelf, die immers ook beeldend kunstenaar is.

Klik hier voor meer informatie.

Labels: JIN Vinyl Club, nieuws, Podium JIN

(Maarten van de Ven, 15.4.23) - [print] - [naar boven]

Labels: artikel, interview, Teus Nobel

(Maarten van de Ven, 13.4.23) - [print] - [naar boven]

Vijf jaar geleden werd de vermaarde pianist Keith Jarrett getroffen door twee beroertes, waardoor pianospelen voor hem definitief tot het verleden behoort. We moeten het dus doen met zijn opnames, zoals 'Book Of Ways' dat door zijn platenmaatschappij ECM Records opnieuw is uitgebracht, en met wat zo nu en dan nog opduikt uit de archieven, zoals opnames gemaakt op 6 juli 2016 in het auditorium van de Opera de National in het Franse Bordeaux, die vorig jaar bij dezelfde platenmaatschappij onder de titel 'Bordeaux Concert' het licht zagen.

Vijf kwartier aan improvisatie, opgeknipt in dertien titelloze delen, dat behelst 'Bordeaux Concert'. Na een wat aarzelend begin creëert Jarrett een boeiend patroon, waarvan ritme en melodie belangrijke elementen zijn, zonder dat dit echt tot wasdom komt. Verderop gaat het tempo fors omlaag en krijgt de muziek kenmerken van een ballade. Bijzonder is het puntige tweede stuk en de wijze waarop Jarrett hier aanzetten doet tot een ritme, zonder ook hier echt door te pakken, iets dat we wel vaker aantreffen in zijn spel. Pas in het derde stuk werkt Jarrett een melodie compleet uit. Het gaat gepaard met een groove die de invloed van de blues verraadt, een actie die het publiek aan het applaus te horen wel kan waarderen. In het vierde en het vrij stug ritmische vijfde deel zoekt hij weer meer de abstractie, complexe patronen ontvouwend. Het vormt een mooi evenwicht in deze recital, manoeuvrerend tussen meer of minder abstractie. In het zesde en zevende stuk keert hij dan weer terug naar meer melodisch spel, met een mooi nadrukkelijk patroon op links in het zesde en een prachtige, mooi repetitieve melodie in het zevende. In het achtste deel horen we die voor Jarrett zo typische ritmiek, met een flinke scheut blues. Het is ook zo'n moment waarop hij het niet kan laten om mee te zingen. Bijzonder is ook het relatief korte, maar wel bijzonder ritmische tiende deel. Prachtig zijn tot slot de vrij ingetogen en melodische delen elf en twaalf. Met name in dat laatste stuk weet Jarrett de gemoederen te beroeren.

'Book Of Ways' nam Jarrett op in juli 1986 en, heel bijzonder, hij bespeelt hier een clavichord, een snaarinstrument met toetsenbord dat veel gebruikt werd in de renaissance en de barok, maar dat begin negentiende eeuw in onbruik raakte. Negentien titelloze stukken, verdeeld over twee cd's nam Jarrett op, duidelijk improvisaties. En wat vooral opvalt, zeker in vergelijking met de piano, is het nagenoeg ontbreken van vibrato in de klank. Niet zo sterk als bij een klavecimbel, waarvan de klank ook in een hoger register ligt, maar het is voor onze oren toch wel even wennen. Daar staat tegenover dat je met dit instrument ragfijne melodische patronen kunt maken, juist door dat nagenoeg ontbreken van vibrato. Het tweede stuk vormt daar een mooi voorbeeld van. Een clavichord is zowel een toets- als een snaarinstrument. Het album kreeg niet voor niets de ondertitel 'The Feeling Of Strings' mee. Het vierde stuk roept dan ook eerder associaties op met een gitaar dan met een piano. Opvallend is daarbij het gebruik van ritmiek, geheel anders dan we van Jarrett gewend zijn. Mooi hoe hij bijvoorbeeld in het zesde, het tiende en het vijftiende stuk het bijzondere karakter van dit instrument weet in te zetten. Bijzonder is ook het achtste stuk, waarin Jarrett op overtuigende wijze de lage regionen verkent. Op een aantal stukken zoekt Jarrett aansluiting bij de tijd waarin dit instrument populair was; de invloed van muziek uit de renaissance is hier evident. Mooi klinkt ook het veertiende stuk, waarin de clavichord bijna klinkt als een Spaanse gitaar en Jarrett zich duidelijk laat inspireren door de flamenco.  

Labels: cd, Keith Jarrett, onder het stof vandaan

(Ben Taffijn, 9.4.23) - [print] - [naar boven]

'Alle rassen moeten elkaar bespringen!' Dat was het adagium van een oude kameraad, alweer zestig jaar geleden. (Alles is lang geleden.) Het geldt onverminderd. Ongeacht het stupide vluchtelingenbeleid van de laatste vijfentwintig jaar.

Neem uw en mijn eigen jazzmuziek. Die ontstond immers doordat er in het negentiende-eeuwse New Orleans zoveel verschillende culturen aanwezig waren. Afstammelingen van uit West-Afrika geïmporteerde slaven, creolen, Sicilianen, Fransen en Yankees, allemaal droegen ze bij aan de schepping van een nieuwe, revolutionaire dansmuziek die de wereld weldra zou veroveren.

Zo speelden een pianist uit Cuba, een percussionist uit Venezuela en een zanger uit Senegal in de Martinus een aantrekkelijke hybride vorm van Afro-Amerikaanse muziek. Op een heel natuurlijke, ongedwongen en aantrekkelijke wijze.

De primus inter pares is de Cubaanse pianist Ramón Valle. Dat de klassieke muziek de degelijke basis is op de Escuela Nacional de Arte in Havanna hoorde je aan de lange meanderende rapsodische intro's en solo's van Valle. Soms droomde de pianist weg naar tropische sferen en wij met hem. Vervolgens schrokken we collectief wakker van zijn grote dynamiek.

Valle, Gerardo Rosales (percussie) en Mola Sylla (vocals) brachten wereldmuziek in de meest letterlijke zin van dat begrip. Weg met het puriteinse purisme! Ze daagden elkaar daar ritmisch bij uit, doch nimmer ontaardde het in een macho-machtsvertoon.

De grote kalimba (duimpiano) werd door Sylla voornamelijk ingezet voor de ritmische accenten, maar had ook een soort primitieve basfunctie. Opmerkelijk was de afwezigheid van de kenmerkende cyclische vormen. De gospelklassieker 'Nobody Knows The Trouble I've Seen' transformeerde zich tot een Afrikaans zangnummer, 'Goudi', van de hand van de zanger.

Uit de euforische reactie van het publiek kon je afleiden dat de rassen deze avond zeker op de goede weg waren.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels: concert, Gerardo Rosales, Mola Sylla, mrt23, Ramón Valle

(Eddy Determeyer, 6.4.23) - [print] - [naar boven]

De cello is in de jazz nog altijd een uitzondering, alleen al een reden om dit concert van het trio van Hank Roberts, dat hij vormt met pianist Aruán Ortiz en drummer Matt Wilson, bij te wonen. En zou normaal gesproken Ortiz de leiding nemen van dit alternatieve pianotrio, nu is het Roberts die de melodieën speelt, terwijl we Ortiz en Wilson horen begeleiden in een meer dan bijzonder concert hier in de De Singer.

Slechts vijf stukken speelt het trio tijdens één lange set van rond de anderhalf uur. Stukken die te beschouwen zijn als suites, met sterk van elkaar verschillende delen. Muziek die vaak sterk melodieus is, ritmisch ook, maar waarin de abstractie evenmin wordt geschuwd. Muziek waarin jazz, folk en hedendaags gecomponeerd een vruchtbare relatie met elkaar aangaan en waarin een brug wordt geslagen tussen traditie en vernieuwing. Eigen stukken en twee covers, waaronder 'Evidence' van Thelonious Monk, waar Ortiz' pianospel sowieso wel wat van weg heeft. Maar het is hier Roberts die begint met mooi pizzicato spel. Een wat aarzelend aandoend begin dat even verderop in ritmiek omslaat en nog iets later in regelrechte melancholische strijkbewegingen. Met Ortiz erbij en Wilson en de structuur wordt hoorbaar, waarna Ortiz laat horen wat hij van Monk heeft geleerd. Die prachtige combi van ritmiek en melodie, waar Monk zo beroemd door geworden is, komt hier volledig tot uiting.

Ortiz mag ook beginnen in Roberts' 'Trio 7'. Hoge noten, omgeven door stiltes. Gaandeweg worden het akkoorden, ontstaat er structuur. Een intense melodie volgt. Dit is wat pianospel vermag, tenminste als je dit niveau van spelen beheerst: emoties oproepen bij de luisteraar, beweging creëren. Roberts pakt het over en beschikt over dezelfde kwaliteiten: de meeslepende ritmiek en de onverwachte invloeden van folk fascineren. Terug naar de intensiteit in een mooi klanklandschap. Roberts' krassende bewegingen, Wilsons krachtige slagen en tot slot weer Ortiz' gerichte aanslagen. Folk ook overduidelijk in het al even ritmische 'Princess'. Ook hier kunnen we weer genieten van Roberts' zangerig ritmische pizzicato cellospel. En hier speelt ook de blues een rol, in de onderstroom. Na een daverend en verdiend applaus komen ze terug met Coltranes '26-2'. Bladmuziek is niet langer nodig. Het speelplezier dat de hele avond al opvalt, spat er nu helemaal vanaf, vooral de non-verbale communicatie tussen Ortiz en Wilson is een genot om te zien.

Foto: Ansgar Bolle

Labels: Aruán Ortiz, concert, Hank Roberts, Matt Wilson, mrt23

(Ben Taffijn, 3.4.23) - [print] - [naar boven]

De Chileense Melissa Aldana krijgt de saxofoon bijna met de paplepel ingegoten. Onder invloed van haar vader, saxofonist Marcos Aldana, start ze op haar zesde met saxofoonlessen. Haar ontwikkeling loopt via een uitgestippeld pad waardoor Melissa Aldana in 2009 afstudeert aan de Berklee College of Music in Boston. Vier jaar later wint zij, als eerste vrouw, de pretentieuze Thelonious Monk International Jazz Competition. Inmiddels heeft haar muzikale loopbaan een vlucht genomen. Een wilde greep uit haar carrière: lid van de vrouwenjazzgroep Artemis, een plaatopname met sterzangeres Cecile McClorin Salvant. Maar ook als bandleider brengt zij relatief veel albums uit, waarvan het laatste, '12 Stars', verscheen op het beroemde Blue Note-label.

Opvallend genoeg laat tenorist Melissa Aldana met haar protegé Lage Lund op elektrische gitaar, Pablo Menares op contrabas en Kush Abadey op drums een zeer uitgebalanceerd geluid horen. Nog frappanter is dat Aldana, na haar grote succes met haar 'therapeutische' plaat '12 Stars' veel nieuwe composities laat horen. Aldana maakt er geen geheim van dat Sonny Rollins haar grootste inspiratiebron is. De saxophone collossos heeft bijgedragen aan haar overstap van alt- naar tenorsaxofoon. Ook haar immense werklust toont parallellen met die van Rollins. Als toegift op deze mooie avond speelt ze naar hartenlust Rollins' kraker 'Tenor Madness'.

In de twee sets voorafgaand aan deze jazzklassieker schittert Aldana door haar muzikale variatie. De overkoepelende muzikale expressie kenmerkt zich door integer en uiterst delicaat saxofoonspel. Exemplarisch is de track 'The Bluest Eye', ontleent aan een roman van Toni Morrison. Het kwartet bereikt onder leiding van Aldana een bovenmatig niveau. Na een onstuimige opening op drums ontvouwt zich een vrije compositie met raadselachtige, ritmische veranderingen, natuurlijke muzikale interacties en bovenal energetische saxofoonexercities. Ook in andere, vaak fijngevoelige, stukken is het muzikale gehalte hoog. Hoge en kwetsbare tonen worden opgevolgd door warme en meer urgente lage tonen, introspectie wordt afgewisseld met expressieve passages. Spanning en ontlading zijn haar stijlkenmerken en in haar spel is Aldana onderzoekend, gewaagd en altijd kwetsbaar.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels: concert, Kush Abadey, Lage Lund, Melissa Aldana, mrt23, Pablo Menares

(Louis Obbens, 2.4.23) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.