Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Festival / Jazzradio
Doek Festival 2018 - Dag 3
Eric Boeren 4tet / Ab Baars Trio / The Coimbra Project, zaterdag 16 juni 2018, Bimhuis, Amsterdam

Het Eric Boeren 4tet buigt zich over de nalatenschap van saxofonist en vernieuwer Ornette Coleman, door twee stukken van de meester te brengen en nieuw werk in de geest van. Back to basics is een goede benaming voor dit kwartet. Han Bennink met zijn cajón en zijn snaredrum, Wilbert De Joode met zijn contrabas, Eric Boeren op trompet en Michael Moore op altsax. En dat is het, minimaler kan bijna niet. Iets wat nadrukkelijk niet geldt voor de muziek die hier wordt gemaakt. Die is maximaal aan klankrijkdom. De melodische en ritmische patronen waar Coleman beroemd door werd zitten erin, maar deze musici kiezen natuurlijk niet voor braaf naspelen; zij overgieten het geheel met hun eigen sausjes. Zoetgevooisd klinken de twee blazers in 'Chant #1', dat vanavond zijn première beleeft, terwijl Bennink het geheel voorziet van krachtige accenten. Verderop horen we Moore in een solo zoals alleen hij dat kan, met een ragfijne klank en haarscherp. Wat een muzikaliteit! En dan het onstuimige 'Sewing', eveneens een nieuw stuk, waar Bennink volledig in trance excelleert, zittend en drummend op zijn cajón, er luid bij zingend. In 'Charmes', eveneens een compositie van Boeren, zijn het Moore en De Joode die elkaar vinden in een prachtig duet, Moore kiezend voor zuivere lyriek op De Joode's eclatante strijkbewegingen, tot Moore overstapt op het geluid van een afvoer die wordt ontstopt. Het kan allemaal bij dit kwartet.

Het trio van Ab Baars, met De Joode op contrabas en Martin van Duynhoven op drums, mag inmiddels een instituut worden genoemd binnen de Nederlandse vrije improvisatie. Gelukkig stonden ze hier weer, nog steeds scherp en fris alsof het trio zo juist werd gestart, maar tegelijkertijd met een doorwrochte manier van musiceren die dit idee direct logenstraft. Want die bijna dertig jaar is hier in iedere noot te horen. Deze drie mannen kennen elkaar door en door, zijn elkaar volledig toegewijd en hebben aan het geringste teken van communicatie genoeg. Ze spelen stukken die hun oorsprong vinden in 'West Side Story' van Leonard Bernstein, zoals ooit Oscar Peterson met zijn pianotrio deed, een belangrijke inspiratie voor dit project. "Going in and out of the music" noemde hij dat, waarmee hij bedoelde dat muziek leeft en iedere nieuwe uitvoering weer wat toevoegt aan het origineel. Dit trio rekt de originele stukken in ieder geval zodanig op dat je heel goed moet luisteren om het origineel te herkennen. Niet voor niets voorzag Baars de stukken ook van nieuwe titels. Zijn spel blijft daarbij bijzonder. Als geen ander weet hij emotie in zijn geluid te verweven. Direct aan het begin van 'One', dat 'One Hand, One Heart' reflecteert, gaat het geluid van zijn tenorsax door merg en been en klinkt hij aards en onstuimig. In 'So, Me, Where', dat natuurlijk verwijst naar 'Somewhere' en waarin hij op klarinet is te horen, weet hij de melancholie van deze klassieker uitstekend te raken. In 'Oh Moon, Grow Bright', dat 'Tonight' als grondslag heeft, mogen we genieten van de kwaliteiten van Van Duynhoven in een prachtige, eclatante solo. Mijn buurman maakt de opmerking dat hij schildert met klank, een raak gekozen observatie. De Joode komt erbij, een bassist die met zeer weinig middelen het ritme een gigantische impuls kan geven en het trio is volledig op stoom. Baars voegt zich er probleemloos in. Een structuur die we ook in 'But It Is' vinden, een stuk dat zijn basis heeft in 'Something’s Coming' vinden.

The Coimbra Project ontstond in 2017 tijdens een residentie die tenorsaxofonist John Dikeman, trompettist Luis Vicente en bassist Hugo Antuns aangeboden kregen in het Portugese Coimbra. Ze vroegen pianist Alexander Hawkins en drummer Roger Turner om mee te doen. Met deze zelfde ploeg, met uitzondering van Turner die wordt vervangen door Mark Sanders, staan ze hier nu in het Bimhuis. Over de zinderende, onstuimige, weerbarstige set, één lange improvisatie, kunnen we kort zijn. Hier staan vijf muzikanten die tot de internationale top van dit moment behoren, daar getuigt iedere noot van. Verstilde klanksculpturen - met name Sanders en Antunes ontlokken op zulke momenten de meest bijzondere geluiden aan hun bas en drumstel - worden afgewisseld met elektrificerende momenten, waarin de musici alles geven wat ze in huis hebben. We kennen Dikeman met zijn heftige spel waarin hij gierend door de bocht gaat en de ene heftige uithaal laat volgen door een volgende, onvermoeibaar. Vincente is zijn evenknie en een meer dan spannende trompettist. Lyrisch met een zuidelijke inslag, maar evengoed in staat tot het produceren van dwarse, onstuimige, gruizige klanken. En dan zijn er die solo's van Hawkins, waarbij zijn vingers bijna over elkaar struikelen - zo enerverend schieten zijn handen over het klavier, verdichte ritmische patronen leggend. Vijf musici die met elkaar een maalstroom aan klanken produceren, ons laten horen hoe spannend vrije improvisatie kan zijn en deze derde dag van het Doek Festival groots afsluiten.

Foto's: Maarten van de Kamp

Het concert is terug te horen via Bimhuis Radio:

Labels: , ,

(Ben Taffijn, 27.6.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.