Concert
Wilde nacht, heidense nacht
Zane Massey & Aleksandar Škorić, maandag 19 december 2016, Klinkhamer, Groningen
Antiquariaat Klinkhamer fungeert de laatste tijd wel vaker als pop-up podium voor improvisatiemuziek. Ook vandaag waren wat vitrines en kastjes verschoven om plaats te maken voor het duo Zane Massey-Aleks Skovic. Tussen het tafelzilver, de lederen tassen, de oude ansichten en de vroegtwintigste-eeuwse keramiek gaven de muzikanten een optreden waarbij exploration en communication de uitganspunten waren. In de woorden van tenorist Zane Massey dan (Roy Campbell, Ronald Shannon Jackson, Jemeel Moondoc, Malachi Thompson).
En dat klopte heel aardig. Want bij alle vrijheid die het duo nam, werd er toch heel goed naar elkaar geluisterd. Massey zette een themaatje van twee noten in en Škorić voegde daar met mallets zijn commentaar aan toe. Even verderop speelde die laatste een Max Roach-figuurtje, waar Massey fluks een kortstondig melodietje over drapeerde. Zo waren weer er wel meer bakens waar het tweetal langs laveerde: Duke Ellington, Albert Ayler, Rashied Ali. Tijdens zijn hommage aan Ali zoog Aleksandar Škorić alle energie om hem heen op, wat in een barrage resulteerde die dermate ging spannen dat de drummer niets anders restte dan er luidkeels bij te gaan huilen. En daar voegde de saxofonist dan weer zijn eigen jankpartij aan toe.
Škorić spreidde een Benninkiaanse aanwezigheid ten toon: op elk vakje van het muzikale ganzenbord had hij zijn pionnen, elke milliseconde werd benut. Nochtans hoorde ik hem een paar weken terug een avond lang keurig in vieren vegen, wat een der aanwezigen de ontboezeming ontlokte dat die Škorić toch wel een echte jazzdrummer was. (Op deze plek heb ik hem per abuis wel eens een Rus genoemd, waar Aleks zeer verguld mee bleek.)
Om de kerststemming te intensiveren eindigden de muzikanten hun recital met 'Jingle Bells'. Maar ach, ach, de rendieren sloegen op hol, de kindertjes smakten, voor zover ze al niet in het engelenhaar verstrikt en gestikt waren tegen de o denneboom, een jingle bell kreeg zelfs een krasje. Ook met kerstmis blijven we lachen.
Cd
Anthony Burr & Anthony Pateras - 'The Long Exhale' (Immediata, 2016) Opname: 2014-2015
Klarinettist Anthony Burr en pianist Anthony Pateras delen naast hun voornaam het land van herkomst, Australië, en hun muzikale activiteiten, die zich bevinden op het snijvlak van hedendaags gecomponeerde muziek en de daarmee verwante experimentele avant-garde. Zo werkte Burr bijvoorbeeld samen met musici als Jim O'Rourke, John Zorn en Laurie Anderson.
Op de cd 'The Long Exhale' bundelen zij hun krachten in een zevental meditaties voor klarinet, piano en elektronica (de synthesizer ARP 2600). In het woord 'meditatie' zit de aard van de muziek besloten: subtiel en zeer bescheiden. Zo horen we in het openingsstuk 'Some Association That I Didn’t Know About' een constante donkere toon van de synthesizer, niet echt heel opvallend maar wel degelijk aanwezig, die op sommige momenten wordt doorsneden door de klank van de geprepareerde piano, die hier bijna klinkt als een Javaans gamelanorkest. 'Dead Right, Of Course' is een duet tussen de piano, hier voor de verandering niet geprepareerd, en de klarinet en doet qua sfeer denken aan de muziek van Morton Feldman, wiens muziek Burr goed kent als uitvoerder. Het bezit dezelfde balans tussen dynamiek en stilte, dezelfde combinatie van lichtheid en zwaarte, dezelfde intensiteit. 'That Wasn’t The Idea At All' bezit dit ook, maar dan wel wat zwaarmoediger getoonzet. Mooi hoe de klarinet hier klinkt in al zijn donkere nuances.
In 'Faded Into The Light Mist' lijkt Patera pogingen te doen om te komen tot iets als een melodie, maar iedere keer lost het, zoals de titel natuurlijk ook aangeeft, op in het niets. Passend bij Burr, die hier op zijn klarinet louter lange, verkleurende noten blaast. Deze hele wijze van musiceren geeft dit stuk iets ongrijpbaars. Dat geldt veel minder voor 'To Crowd And Keep Off Balance', een hoogtepunt op het album, met name vanwege de ingetogen melodie die Burr hier blaast en die subtiel ondersteund wordt door de ook hier weer als een gamelanorkest klinkende geprepareerde piano.
Burr en Patera creëren op dit album een wonderlijke, verstilde, maar zeer harmonieuze muzikale wereld. Heerlijk om bij weg te dromen of om op te mediteren. Het kan allebei. Aan u de keuze.
Klik hier om te luisteren naar twee tracks van dit album: 'Some Association That I Didn’t Know About' en 'Dead Right, Of Course'.
Jazzradio
Jazz Rules #107 / Belgian Jazz Rules Top 15
In de voorlaatste uitzending van Jazz Rules in 2016 ontvangt Dirk Roels contrabassist Piet Verbist. Verbist heeft er al een lange carrière opzitten als sideman. Nu heeft hij opnieuw een eigen plaat uit met het Mamutrio. Piet komt 'Primal Existence' voorstellen in de studio. Hij heeft nog een aantal verrassende, favoriete platen meegenomen.
Verder is er muziek van het Wolfert Brederode Trio. Zij brachten eerder dit jaar het album 'Black Ice' uit op het gerenommeerde ECM-label. Onlangs gaf het trio nog een prachtig concert in één lange set bij Axes in Eindhoven. Ook van de Amerikaanse vibrafonist Warren Wolf verscheen een fijne plaat. 'Convergence' werd opgenomen met een line-up bestaande uit Brad Mehldau, Christian McBride, John Scofield en Jeff "Tain" Watts.
In de laatste aflevering van dit jaar brengt Jazz Rules traditiegetrouw de Belgian Jazz Rules Top 15. Nooit eerder verschenen er zoveel Belgische jazzalbums als in 2016! Je hoort de lijst van de 15 favoriete albums van 2016, samengesteld door de luisteraars van Jazz Rules Urgent FM. Dirk Roels ontvangt in de studio verschillende muzikanten die in de lijst staan en hij belt er ook nog een aantal op. And the winner is...
Klik hier om de Belgian Jazz Rules Top 15 te beluisteren.
Festival
Mooie start van traditioneel feest van de improvisatie
Stranger Than Paranoia, vrijdag 23 december 2016, Paradox, Tilburg
De dagen tijdens het kerstreces vullen met niet alledaagse, geïmproviseerde muziek is uitgegroeid tot een niet meer weg te denken traditionele happening. Paul van Kemenade organiseert dit jaar voor de vierentwintigste keer zijn festival Stranger Than Paranoia met vier avonden in Paradox, Tilburg en één avond in Brebl, Nijmegen. De variatie aan muzikale stijlen is in het oog springend. Dit jaar vormt de Britse new soul-sensatie Miles Sanko en zijn zevenkoppige band het stralende middelpunt dat op 28 en 29 december in Paradox de avond mag afsluiten. De openingsavond lijkt op voorhand spektakel te bieden met de confrontatie tussen pianist Jasper van 't Hof en altsaxofonist Paul van Kemenade, Marciano Madretsma alias Sniggy (beatbox) en als afsluiting het kwartet van Deurloo, Frerichs, Brinkmann en Sartorius.
Volgens de afsluitende woorden van Jasper van 't Hof is met de muzikale ontmoeting met Paul van Kemenade een langdurige wens van de pianist in vervulling gegaan. Het experiment is geslaagd, maar gaat aanvankelijk niet van een leien dakje. In het eerste titelloze stuk is het zoeken naar onderlinge samenhang. De flarden van sacrale en spacy keyboardklanken schuren muzikaal met het bijtende saxofoongeluid. Dit is echter de charme van levendige muziek. Zeker als bij het horen van het grillige 'Round Midnight' al snel geconcludeerd kan worden dat de synergie is gevonden. In de compositie 'Dry Four' van de hand van Van 't Hof vormt de humoristische sound van een draaiorgel de basis voor melancholische lyriek uit de altsaxofoon. De muzikale zoektocht kent een imponerend slot. In het rijk uitgesponnen 'Dance On The Water' wordt, langs ingewikkelde maatsoorten, een soulvol en funky stuk op de mat gelegd. De schreeuwende en virtuoos aanvallende saxofoon-erupties onderschrijven nut en noodzaak van het nemen van risico's.
Marciano Madretsma, oftewel Sniggy, is met een missie naar Paradox gekomen: "Het propageren van de muziekstijl uit de Beatbox." Het kenmerk van deze stijl is dat door de stem impulsen en percussie-instrumenten worden geïmiteerd. De microfoon wordt met beide handen tegen de lippen geduwd om met de ademhaling geluiden te produceren. Ook vocal scratching, het imiteren van het scratchen van een draaitafel, wordt op imponerende wijze voor het voetlicht gebracht. Het gelijktijdig voortbrengen van beats en zang vormt een ware proeve van bekwaamheid. Het repertoire bevat inspiraties van Bill Withers, James Brown, filmmuziek van het epos 'The Godfather' en cartoons. Al met al een geslaagd intermezzo!
Hermine Deurloo, chromatische mondharmonica, en Rembrandt Frerichs, piano, musiceren sinds 2013 samen. Dit is ontegenzeggelijk merkbaar. De gezamenlijke concerten leiden tot een uitgebalanceerde diepgang en muzikaal vernuft. Het kwartet wordt gecompleteerd met cellist Jörg Brinkmann en de muzikale slagwerker Julian Sartorius. In alle stukken is zonder uitzondering sprake van een spanningsopbouw. Naast de met speels gemak opererende Frerichs weet cellist Jörg Brinkmann op hoog niveau te improviseren. Groovend of strijkend als een contrabassist, maar ook vervaarlijk solerend als een gitarist herontdekt Brinkmann op onorthodoxe wijze de cello. In de fantasierijke en gevarieerde composities zijn de dromerige en afwisselend vrolijke, melodische solo's van Deurloo van toegevoegde waarde. In de toegift, een ontregelende compositie van Misha Mengelberg, zorgt de snelle en warrige drumsolo van Sartorius voor een van de hoogtepunten van dit harmonieus en rijk optreden.
Klik hier voor foto's van deze festivalavond door Louis Obbens.
Cd's
Alexander von Schlippenbach - 'Jazz Now! Live At Theater Gütersloh' (Intuition, 2016)
Opname:3 oktober 2015 Schlippenbach Trio - 'Warsaw Concert' (Intakt, 2016)
Opname:16 oktober 2015
Pianist Alexander von Schlippenbach is een van die musici die halverwege de jaren 60, onder andere met het Global Unity Orchestra, aan de wieg stond van de Europese vrije improvisatie. Inmiddels is hij 78 en gelukkig nog steeds actief, getuige een aantal recente cd's.
Zo werden op 3 oktober 2015 opnames gemaakt in Theater Gütersloh, waar Von Schlippenbach zich liet vergezellen door basklarinettist Rudi Mahall, bassist Anonio Borghini en drummer Heinrich Köbberling. Het album bevat bijna 80 minuten muziek op topniveau, zoals we van de meester gewend zijn, met veel ruimte voor diens briljante pianospel. Het kwartet speelde die avond naast een aantal improvisaties stukken van een tweetal door Von Schlippenbach zeer gewaardeerde musici, waarvan we vaker stukken terugvinden in 's mans oeuvre, Herbie Nichols en Eric Dolphy. Hoogtepunten op deze cd zijn dan ook Nichols' 'The Gig', met een onbekommerd, maar messcherp swingende Mahall en Von Schlippenbach en met een flitsende solo van Borghini; 'Serene' van Dolphy, met als bijna vanzelfsprekend een hoofdrol voor Mahall, die hier zijn basklarinet tegelijkertijd liefelijk en onstuimig laat klinken; 'Something Sweet Something Tender', eveneens van Dolphy, dat hier uitgroeit tot een prachtige ballade met een bijna dramatisch klinkende Mahall en tot slot Nichols' 'Every Cloud', met een enerverende passage van de ritmetandem en een heerlijk lyrisch spelende Von Schlippenbach.
De lange en zeer enerverende improvisatie, die achteraf de naam 'Tropi' meekreeg, mag evenmin onvermeld blijven. De leden van dit kwartet laten hier horen volledig aan elkaar gewaagd te zijn. Aangezien de cd van het concert in Gütersloh deel uitmaakt van de serie European Jazz Legends, een initiatief van het tijdschrift Jazzthing in samenwerking met een aantal partners, waaronder het Theater Gütersloh en de WDR, wordt het concert gevolgd door een interview dat Götz Bühler had met Von Schlippenbach en waarin de aard van improvisatie, het vijftigjarig bestaan van het Global Unity Orchestra en het belang van Herbie Nichols voor de jazz aan bod komen.
Een tweede cd biedt de registratie van een liveoptreden van het reeds decennia bestaande en inmiddels legendarische Schlippenbach Trio, waarin de pianist in één lange, volledig geïmproviseerde set de samenwerking met tenorsaxofonist Evan Parker en drummer Paul Lovens andermaal gestalte geeft. Boeiend is wat Von Schlippenbach zelf zegt over deze samenwerking: "Wir spielen schon so lange zusammen, dass es eigentlich egal ist, ob wir weitermachen oder nicht. Wenn wir aufhöhren, dann würde zwar etwas fehlen (das Antidrepressivum u.a.), aber es könnte auch in mancher Hinsicht zu einer Erleichterung beitragen. Wenn wir weitermachen is es auch gut, weil unser Musik ja in der Tat gebracht wird und auch nog einiges zu sagen wäre. Also machen wir weiter."
Deze registratie is intussen weer zo'n ongekend enerverend moment van dit trio, waarvan de leden elkaar weer onwaarschijnlijk goed aanvoelen en aanvullen en samen de muziek tot grote hoogten weten te brengen. Alleen al die solo van Parker - we zijn dan ruim een half uur onderweg. Een magisch moment waarin Parker, middels de voor hem zo kenmerkende wijze van spelen, je aan je stoel nagelt. Alleen al die paar minuten maken de aanschaf van dit album meer dan waard.
Klik hier voor geluidsfragmenten van 'Jazz Now! Live At Theater Gütersloh' en hier voor samples van 'Warsaw Concert'.
Festival
Incubate brengt het experiment
Incubate Festival, 10-11 december 2016, Tilburg
Het Incubate festival is sinds 2005 dé plek om nieuwe dingen te ontdekken, niet gehinderd door muzikale stijlen en daarbij behorende etiketten. Puristen kunnen maar beter wegblijven, maar muziekliefhebbers die muziek verdelen in kwalitatief goed/niet goed en zich verder nergens door laten hinderen, kunnen hun hart hier ophalen. Geruchten als zou dit weekend het laatste zijn dat we van Incubate horen, zijn dan ook hopelijk niet meer dan geruchten...
De uit Oostenrijk afkomstige Mia Zabelka speelt viool, solo. De eerste associatie is dan zo'n solo sonate, van de heer Bach bijvoorbeeld. Nu wel, dan gaat u bij deze dame flink de mist in. Ooit metal gehoord op viool? Het komt aardig in de buurt. Een duister klanktapijt legt Zabelka, dat door middel van looping-techniek steeds verder verdicht. Op een ander moment kruipt ze tegen de folk aan door de getokkelde patronen op haar instrument op dezelfde wijze met elkaar te verweven. Een hallucinerende set met een onvergetelijke climax, waarin ze volledig los gaat en een oorverdovend spektakel creëert. En dan Ignatz en De Stervende Honden. Ignatz is de uit België afkomstige Bram Devens. Hij schrijft intense, dramatische, aan folk en country verwante liedjes met een sterk slepende, hypnotiserende sfeer. Kluistert je als luisteraar aan zijn gitaar. En doet dat hier met De Stervende Honden, lees drummer Erik Heestermans en bassist Tommy Denys. Of we rond het kampvuur zitten in plaats van bij de kerstboom! Maar wat een optreden, wat een intensiteit, intens ontwapenend.
In de elektronicahoek vinden we allereerst het uit Tilburg afkomstige SUM, oftewel een voortzetting van het legendarische Psychick Warriors Ov Gaia. Waar dit collectief duistere, maar dansbare techno produceerde, gaat SUM voor sfeervolle ambient, met een vleugje techno, dat dan weer wel. Bijzonder aan het concert, in Paradox, is dat door het werken met een surround system de wonderlijke klanken, soms met een akoestische basis en dan weer meer machinaal, van alle kanten komen. Ook het eerste concert dat drummer Gerri Jäger op zondag met Monodeer en Marieke Verbiesen verzorgt onder de naam Loud Matter is sterk gebaseerd op elektronisch voortgebrachte en dansbare ritmes. Monodeer, oftewel Mark van den Heuvel, maakt daarvoor onder andere gebruik van Nintendo-gameboys. Samen met Jägers ritmische slagen levert het een spannende, bezwerende set op. Verbiesens visuals - met behulp van een soort overheadprojector creëert ze die live - leveren de nodige afwisseling. Jäger trekt zich, zo veel is inmiddels wel duidelijk voor wie de man volgt, duidelijk niets aan van muzikale grenzen.
Stevig rocken kan het ook op Incubate. Als bijzonder werd het integraal uitgevoerde 'Pink' aangekondigd van Boris, een Japans trio dat zich vernoemde naar een nummer van The Melvins en dat duistere metal speelt. Vooral Wata, de dame in het trio, weet met haar gitaar flink opzien te baren. 'Pink' is echter niet Boris' beste, want iets teveel op de populaire toer, met al te herkenbare patronen en riffs, al levert het geheel een plezante show. Dat geldt niet voor de set van Wrekmeister Harmonies, wellicht het hoogtepunt van deze Incubate-editie. Wrekmeister Harmonies is een duo de uit Chicago, bestaande uit zanger, componist en gitarist J.R. Robinson en Esther Shaw, die piano, keyboard en viool speelt en met haar betoverende zang een en ander verder inkleurt. Op hun laatste album 'Light Falls' werkt het duo bovendien samen met de uit Canada afkomstige Godspeed You! Black Emperor-leden Thierry Amar (bas), Sophie Trudeau (pedal steel) en Tim Herzog (drums). En juist deze bezetting treedt aan in Tilburg. Dat mag bijzonder heten gezien de overvolle agenda van Godspeed You! Black Emperor. Helaas kampen ze met falende apparatuur en een slechte akoestiek, maar het mag de pret niet drukken. Wat een intensiteit! Als Robinson zingt, fluisterzacht, snijdt het door de ziel. Als Shaw viool speelt, aan folk verwant, raakt het diep. En dan de opzwepende delen als het kwintet ons tot grote hoogte brengt. Het mag dan geen jazz zijn, het is ongelofelijk goed. En daar gaat het om, toch?
Klik hier voor foto's van het concert van Ignatz en De Stervende Honden door Hans van der Linden.
Concert
Cadeautjes uitpakken met Francien
Francien van Tuinen & Reinier Baas, zondag 11 december 2016, Jazzcafé Alto, Groningen
Van Francien van Tuinen kun je denk ik zeggen dat ze een door de wol geverfde jazzzangeres is. Een goede jazzfeel had ze vanaf het begin en ze heeft ook altijd als een instrumentalist gedacht. Ze heeft geleerd hoe je een song reliëf geeft, door sferen te contrasteren en met de dynamiek te sturen.
Dat alles etaleerde ze in Alto, samen met gitaarbaas Reinier Baas. Een opmerkelijke combinatie. Want Baas voelt zich in met name vrijere vormen als een vis in het water; je associeert hem niet gelijk met traditionele jazznummers. Zijn begeleiding, als je dat zo moet noemen, bestond uit repeterend voortstromende notenmassa's, een soort cellen met onderop de basnoten, daarboven melodische akkoorden en daar tussenin allerlei wirwar, zwerfvuil en onbestemde stokoude gore bluesriffs. In de intro van 'Stardust' haalde hij een compleet Les Paul-orkest uit zijn gitaar, met dynamiek en al. Verderop (in 'Get Out Of Town') contrasteerde een zenuwachtige gitaarlijn effectief met de maagdelijke zang. Ja, ik weet het, Soesja Citroen werd lange jaren geadverteerd als de Virgin Voice, maar ik vermoed dat ook La Tuinen ooit onbevlekt ontvangen is.
Ze toont een voorkeur voor ballads van klassieke snit, plus meer hedendaags werk van Kenny Wheeler, Jasper Blom, Kenny Rankin en eigen makelij. Daarbij duurde het naar eigen zeggen acht jaar eer ze alle oorspronkelijke akkoorden uit haar 'Something Like This' had gesloopt en vervangen door nagelnieuwe exemplaren. Een liedje laat zich door Van Tuinen strelen, zodat een regel gaat opgloeien. Ze toont de schoonheid alsof ze een cadeautje uitpakt.
Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.
Dit duo is ongetwijfeld een van de meest spraakmakende formaties van dit jaar. Dat zit hem voornamelijk in de eigenheid en het nieuwe verfrissende geluid van Hendrik Lasure (piano, keys) en Casper Van De Velde (drums, percussie).
Heb ik het goed gezien dat Manfred Eichner van ECM achter de struiken stond te luisteren tijdens hun concert in Jazz in 't Park in Gent dit jaar, maar weer vertrok toen SCHNTZL zich ook buiten de lijntjes begaf? Daar liet het duo horen wat nu op cd is vastgelegd.
Wat opvalt in 'Vluchtigheid' is de frisse lichtheid van Lasure's pianospel op het pulserende groovy drumwerk van Van De Velde. Het is knap hoe dit jonge duo een stuk als 'Genster' fraai op zachte geluidsterkte gaandeweg opbouwen naar een weldadig forte en de spanning erin houden. Sinister en beklijvend is het kortstondige 'Doggy', waarbij subtiel en uitgekiend elektronica wordt ingezet. En net als je uitkijkt naar wat nog komen gaat, is het alweer voorbij!
Het is niet te doen om in 'He Sees Only Bird' en 'The Big Silver Pepper' niet te gaan meebewegen en de aandrang om enkele danspasjes te maken te onderdrukken. SCHNTZL weet die reflexen hier feiloos aan te boren. 'Flow My Tears' zou zomaar de soundtrack kunnen zijn onder de gruwelijke beelden uit het Aleppo anno nu. Ook het open einde van deze compositie zet aan tot overpeinzen van de complexe problemen in de wereld waarin we leven.
SCHNTZL laat op deze debuut-cd horen over een eigen geluid met zeggingskracht te beschikken. Laat ons hopen dat ze zich bij het label uit Brugge goed verzorgd weten en de creatieve ruimte krijgen zich verder te ontwikkelen en ideeën vorm te geven. Deze cd biedt in ieder geval meer dan voldoende variëteit aan eigen composities en persoonlijke aanpak om ze op de voet te blijven volgen.
Festival
Vredesfeest!
Festival ColorEs Colombia: Guafa Trio & La Jagua, vrijdag 9 december 2016, Bimhuis, Amsterdam
Colombia roept de laatste decennia vooral een negatieve gevoelswaarde op. Na jaren van kolonisatie door Spanje is het land, na een oorlogvoering onder aanvoering van Simon Bolivar en Francisco de Paula Santander, sinds 1819 onafhankelijk. Meer recent heeft Colombia te maken gehad met een instabiele situatie als gevolg van de opkomst van de illegale cocaïneproductie en de bestrijding van de cocaïnemaffia. Daarnaast is de overheid jarenlang de strijd aangegaan met de linkse guerrillagroepen FARC en ELN. Na een lang proces van onderhandelen is in november 2016 het vredesakkoord getekend tussen de regering en de guerrillabeweging. Colombia heeft veel te bieden: van tropische stranden tot het Andesgebergte, van nevelwouden tot een woestijn, van rijke mineralen tot een waar cultureel erfgoed. De bevolking is open en gastvrij. Het festival ColorEs Colombia in het Bimhuis werpt, met het Guafa Trio en de jonge band La Jagua, nieuw licht op de Colombiaanse muziek en cultuur.
Guafa Trio bestaat uit fluitist Ignacio Ramos, basgitarist Javier Andrés Mesa en de bespeler van de cuatro llanero (een kleine viersnarige gitaar), Christian Camilo Guataquira 'Chamy'. Dit trio is al achttien jaar onafgebroken bezig om de muziek uit de Colombiaanse traditie (uit Andes en Ilanera) te vermengen met andere muzikale stromingen. Het resultaat van het zoeken naar nieuwe geluiden, verankerd in de traditionele muziek, is geslaagd te noemen. De hoofdrol wordt gespeeld door Ignacio Ramos. Zijn fluitspel is warm, maar zeker niet zoetsappig. Hij speelt vol verve een lyrisch geluid, vol van verlangen, afgewisseld met snelle en meer spannende passages. De bassist pakt met zijn donkere geluid niet alleen de traditioneel begeleidende rol; hij improviseert ook verdienstelijk, weliswaar met een beperktere vertelkunst. Chamy is vaak de verbindende schakel en brengt de fijne nuances aan. Guafa Trio brengt een mix van traditionele Colombiaanse en Venezolaanse muziek. Het technische vernuft en de muzikale expressie is fantasierijk. Het trio heeft een missie: het creëren van nieuwe muziek. En dat doen ze uit de grond van hun hart.
De muzikale roots van La Jagua liggen in het zuidwesten van Colombia. In het gebied dat muzikaal gezien, naast de salsa uit de hoofdstad Cali, beïnvloed wordt door de Afro-Colombiaanse cultuur van de Pacifische westkust. Het twaalf tellende ensemble speelt rechtstreeks en vol passie vanuit de Colombiaanse muzikale traditie. De zangkunsten van Leybnithz Riascos en de vele instrumenten zoals drums, marimba, bandeon, blazers en gitaren zorgen voor een kleurrijke muziekstijl, verweven met elementen uit traditionele strijdliederen. Het hoog-ritmisch gehalte zorgt voor een feestelijke en dansbare afsluiting van het Festival ColorEs Colombia. Bij de laatste traditionals zingt de zaal massaal mee.
Het meest memorabele aan dit festival is de sfeer van verbintenis die ontstaat. Het in groten getale opgekomen publiek, veelal met roots uit het Zuid-Amerikaanse land - het land dat hunkert om in een ander daglicht te komen staan - snakt naar vrede en vooruitgang!
Klik hier voor foto's van dit festival door Louis Obbens.
Met 'Fever' heeft TaxiWars een meer dan waardige opvolger afgeleverd voor het titelloze debuutalbum. De composities en teksten zijn nog sterker uitgewerkt, de muziek is meer uitgebalanceerd en je hoort een groep die blinkt van het zelfvertrouwen.
Met opener 'Fever' zet het kwartet meteen de toon: een uptempo nummer waarbij je moeilijk kunt blijven stilzitten. Drummer Antoine Pierre en bassist Nicolas Thys zorgen voor een hoog tempo, waar zowel zanger Tom Barman als saxofonist Robin Verheyen nog een stevige schep bovenop doen. De adrenaline spat ervan af. Op 'Soliloque' horen we Barman in het Gainsbourg-Frans, een elektronisch loopje erbovenop en Verheyen die alles nauwgezet volgt.
Een eerste rustmoment komt er met 'Trash Metal Ballad'. Dit is meteen ook het meest jazzy nummer op 'Fever', met lange en broeierige instrumentale stukken. 'Airplane' heeft de structuur van een indie popsong met een donkere sax, en doet onvermijdelijk denken aan dEUS, die andere band van Barman. Maar met 'Controlled Demolition', een stuk van amper anderhalve minuut, is de ADHD-medicatie alweer uitgewerkt. Dit is TaxiWars met een groot punkgehalte! 'En Route' lijkt een biografisch stukje over het harde leven on the road: "Can we forgive and forget, what is meant and what is said..."
Afsluiter is het bezwerende 'Egyptian Nights', een nummer van bijna acht minuten. "The battle is lost, the war is won", klinkt het. Die battle slaat misschien op het album dat ten einde is. Maar dat TaxiWars deze oorlog gewonnen heeft, staat buiten kijf. Op korte tijd en met amper twee albums staat TaxiWars meteen al bovenaan in het lijstje van Belgische jazzbands met internationale uitstraling. Misschien niet voor jazzpuristen, maar wel voor iedereen die de jazz anno 2016 omarmt.
Concert
Nate Wooley vermengt traditie en vernieuwing
Nate Wooley Quintet, vrijdag 9 december 2016, U Jazz Festival, TivoliVredenburg, Utrecht
De jazz die trompettist Nate Wooley met zijn kwintet speelt, balanceert overduidelijk tussen de traditie en de vernieuwing. Het levert een alleszins spannende avond op. Met een aantal vroege stukken van trompettist Wynton Marsalis brengt Wooley een hommage aan de dagen van weleer. 'Skain’s Domain', 'For Wee Folks' en 'J-Mood' zijn alle te vinden op zijn laatste trio-album '(Dance To) The Early Music'. 'Shanda Lee', een hommage aan zijn vrouw, is terug te vinden op het in 2011 met het trio uitgebrachte '(Put Your) Hands Together'.
En natuurlijk geeft Wooley aan het werk van Marsalis een eigen draai en vermengt hij diens lyriek met de momenten waar we Wooley van kennen. Zijn gruizige, raspende, noise-achtige trompetspel, waarin hij met veel lucht een onverwacht geluid produceert. Bijzonder zijn de onverwachte wendingen waarmee hij tussen de stijlen schakelt.
Basklarinettist Josh Shinton is daarbij de ideale partner op zijn tocht door het werk van Marsalis. De warme, donkere klanken contrasteren prachtig met de heldere klanken van Wooley's trompet. Ook vibrafonist Matt Moran, die we onder andere horen schitteren in 'Skain’s Domain', levert een belangrijke bijdrage aan het geluid van dit kwintet. Door zijn ritmische solo's, maar vooral door het gebruik van de vibratiemogelijkheden die de vibrafoon heeft. Door deze tijdens het spelen nadrukkelijk in te zetten, creëert hij menig spannend moment.
Ook in 'Shanda Lee', een van de hoogtepunten van dit concert, weet Wooley te overtuigen. Het stuk wortelt overduidelijk in de oude jazz van New Orleans - we horen de blues en de gospel in het ritme en in de lange lijnen. Dit terwijl Wooley zelf in zijn solo's hier klinkt als een auto met een kapotte uitlaat of erger. Het blijft een aparte combi: die traditionele, soms zelfs wat belegen melodieën, afgewisseld met die verstorende solo's. 'The Magnificent Bastard', waarin de trompettist zijn overleden kat herdenkt, zit eveneens vol met die prachtige wendingen.
Twee leden van het kwintet kwamen nog niet aan bod. Geheel ten onrechte, want drummer Harris Eisenstadt en bassist Eivid Opsvik zorgen samen voor de fantastische ritmische structuur van dit kwintet. De zeven jaar dat deze vijf musici inmiddels samenspelen betalen zich tijdens dit concert beslist uit. Een kwintet dat zo uitgebalanceerd samenspeelt hoor je maar zelden.
Cd
Yonathan Avishai Modern Times - 'The Parade' (Jazz&People, 2016)
Opname: 1-2 juni 2016
Op zijn tweede album onder eigen naam werkt pianist en componist Yonathan Avishai in de kamerjazz-traditie, zoals die door de klarinettisten Artie Shaw, Jimmy Giuffre en John Carter vorm is gegeven. Die associatie heeft vanzelfsprekend te maken met de aanwezigheid van klarinettist (en altsaxofonist) César Poirier, wiens pure, etherische spel naar met name Shaw verwijst. Soms ('Simgik') kijken de muzikanten nog verder terug in de tijd, richting de vooroorlogse creoolse bands. Uit Trinidad. Martinique of New Orleans. Maar hou me ten goede: dit kwintet produceert allesbehalve retrojazz. Het is hedendaagse kamermuziek – het project heet niet voor niets Modern Times.
Avishai's 'Poem For Ornette Coleman' is ingetogen, om niet te zeggen eerbiedig. Het heeft geen directe link naar enige Coleman-compositie, noch naar diens stijl. Het gedicht staat op zichzelf, al zit er een dalend motiefje in dat op 'The Best Is Yet To Come' rijmt. En Avishai's compositie 'Picnic' lijkt opgebouwd uit flarden vage herinneringen aan halfvergeten standards van weleer.
Zijn band functioneert als een ingenieus mechanisme, van een geheime deur of zo. Alles verloopt exact volgens plan. 'Once Upon A Time' is precies en precieus. Yonathan Avishai en César Poirier hebben een voorkeur voor vlekkeloos uitgevoerde unisono thema's. Het meest indrukwekkende nummer van het album vind ik 'Death Of A River', een op zich compacte kaddish die in gemompel opdroogt, doch even verderop weer tot leven komt. Is er dan nog hoop? Je mag het hopen.
Klik hier om twee tracks van dit album te beluisteren: 'Zelda' en 'Django'.
"In de categorie 15-21 jaar zijn het cultuurweekend in Parijs en kaarten voor een jazzconcert voor vocaliste Raquel Kurpershoek. Haar eigen compositie 'The Shadow Man' is een evocatief en emotioneel verhaal. Autobiografisch? Hoe dan ook, een krap kwartier is eigenlijk te kort voor deze durfal."
Onze reporter en mede-jurylid Eddy Determeyer doet verslag van de prijzenregen tijdens de finale van het Prinses Christina Jazz Concours op 27 november jl. in het Bimhuis.
Concert
Muzikale karakters zitten elkaar in de weg
Howard Peach, vrijdag 2 december 2016, De Singer, Rijkevorsel
Zoals velen voor hem trok ook drummer Lander Gyselinck, die we onder andere kennen van STUFF., het LABtrio, Sinister Sister en het Kris Defoort Trio, enige jaren geleden naar het westen, de bakermat van de jazz om de fijne kneepjes mee te krijgen. New York was zijn standplaats. Aldaar formuleerde hij ook een trio met twee muzikanten die hij zeer waardeert, tenorsaxofonist Chris Speed en bassist Simon Jermyn. Het reeds allereerste optreden leidde twee jaar geleden tot een titelloos album, dat hier ook besproken is, en nu tot een kleine tour en opnames voor een tweede schijf.
Hier zitten stuk voor stuk musici die weten wat ze doen. Gyselinck mag dan nog jong zijn, maar dat drumstel heeft niet zo veel geheimen meer voor hem. Hij is een zeer kleurrijk drummer die zijn ritmes op aantrekkelijke wijze vorm geeft en daarbij de kracht niet schuwt. Jermyn valt met name op door zijn zessnarige elektrische bas, waarmee hij een geluid produceert dat ergens tussen een bas en gitaar in valt en waarmee je niet alleen een groove kunt neerzetten, maar ook een melodie kunt spelen. Het spel van Speed is u allen natuurlijk wel bekend. Fijnzinnig, diepgravend, schurend met een melancholieke twist, het hoort allemaal bij deze man.
Nee, aan de individuele kwaliteiten van de muzikanten ligt het niet dat dit concert maar niet echt op gang wil komen en niet wil boeien. Waar het wel aan ligt is de samenstelling van dit trio. Vooral Gyselinck en Speed zitten elkaar meer in de weg dan dat hun samenwerking iets oplevert. Ze passen simpelweg onvoldoende bij elkaar qua muzikale stijl. In 'So Baby' gaat het goed. Dit is een ballad en Speed kan hier die subtiele, overwegend bedachtzame toon prima kwijt. Gyselinck houdt zich hier in en Jermyns zangerige spel vult het geheel perfect aan. Maar in 'Cosmic' werkt het totaal niet. Gyselinck drumt Speed eenvoudig van het bord af en Speeds nuances komen totaal niet uit de verf. Jermyn probeert het nog wat te lijmen, maar tevergeefs. De zeer uitgesproken muzikale karakters blijken te ver uit elkaar te liggen en een ieders kracht blijkt tevens zijn zwakte.
Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.
Cd
Alphawellenreiter – 'Evolution' (Phonector, 2016)
Gitarist en elektronicamanipulator Dirk Bell schrijft pakkend materiaal, vaak gebaseerd op traditionele stramienen, dat een vraagteken boven je hoofd achterlaat. Dat 'People' (nee gekkie, niet dat 'People' van Barbra Streisand), is dat niet dat psychedelische nummer uit 1970 of daaromtrent van hoe-heet-die-band-ook-alweer? En 'Mr. Carniaux', dat is toch zeker een nieuwe versie van het oude 'Watermelon Man'?
Ook het spel van trompettist Ryan Carniaux, die duidelijk houvast zoekt bij de elektronische Miles Davis, bevat archaïsche elementen. In zijn gebruik van dempers grijpt hij onwillekeurig terug op New Orleans-pioniers als King Oliver en Papa Celestin. Over New Orleans gesproken: het levendige, aanstekelijke drummen van Soufian Tsunami is nooit ver verwijderd van het straatrumoer van de Crescent City.
Alphawellenreiter laat je volop associëren, kortom. Op 'Interplanetary Communication' horen we een soort traditioneel Lied der Sferen, opgetuigd met bliepjes, ruis en interferentie van recentere makelij. Die 'Mission To Mars' hier loopt jammerlijk uit de hand. Gelukkig zijn we niet zo gevoelig voor voortekenen.
De Gentse drummer Lander Gyselinck heeft de Vlaamse Cultuurprijs Muziek 2015 gewonnen, goed voor 10.000 euro. Gyselinck ontving de prijs uit handen van cultuurminister Gatz. Je hoort muziek van zijn New Yorkse band Howard Peach. Lander Gyselinck speelt verder ook onder meer nog bij LABtrio, het Kris Defoort Trio en Beraadgeslagen.
Toetsenist Fulco Ottervanger, van onder andere De Beren Gieren, Stadt en Beraadslagen, wordt de nieuwe stadscomponist van Gent. Hij legt zijn plannen uit aan Dirk Roels.
Keith Jarrett heeft een nieuwe vierdubbele cd-box uitgebracht met liveconcerten uit 1996 in Italië. Het album heet 'A Multitude Of Angels' en in deze aflevering hoor je een soloconcert uit Torino. De Armeense pianist Tigran Hamasyan heeft een nieuwe plaat samen met drie Noorse muzikanten: trompettist Arve Henriksen, gitarist Eivind Aarset en elektronica-wizzard en producer Jan Bang. Het dubbelalbum 'Atmosphères' is uit bij ECM. Maris is het soloproject van Mariske Broeckmeyer. Haar eerste werk heet 'On Gods And Other Things' en is opgenomen in IJsland.
In aflevering #106 komt gitarist Thomas Decock zijn debuutplaat 'Light Travelers' voorstellen in de studio. Hij heeft een aantal favoriete platen meegebracht, waaronder Kurt Rosenwinkel en Paul Motian.
Er is nieuwe werk van MamuTrio, het trio van altsaxofonist Lieven Cambré, bassist Piet Verbist en drummer Jesse Dockx. Ook het Brussels Jazz Orchestra en Bert Joris hebben een nieuw album samen. Je hoort een paar nummers uit 'Smooth Shake'. Verder hoor je nieuwe muziek van Chris Lightcap's Bigmouth, Charlie Haden en Nathalie Loriers/Tineke Postma/Nicolas Thys.
Reportage / Concert
De klank als uitgangspunt
Uitreiking Buma Boy Edgarprijs aan Wilbert de Joode, woensdag 7 december 2016, Bimhuis, Amsterdam
Waar de plastiek van Jan Wolkers het komend jaar komt te staan, weet de kersverse winnaar van de Buma Boy Edgar Prijs, bassist Wilbert de Joode, nog niet - "Ik ben mijn huis al 20 jaar aan het verbouwen" - maar dat hij zal gaan uitproberen hoe het brons klinkt als je er met de strijkstok overheen gaat, is wel zo goed als zeker. Het kenmerkt De Joode, die als musicus vooral geïnteresseerd is in klank. "De klank is altijd het uitgangspunt, de structuur komt dan vanzelf." Het kan het motto zijn voor deze wonderlijke avond waarin De Joode, met een bont gezelschap aan muzikale geestverwanten, ons vergezelt in zijn wereld.
De avond start met een trio waar De Joode reeds langer in speelt, het trio Kaufmann/Gratkowski/De Joode. Nu, vanzelfsprekend, met een bijzonder korte set, waarbij echter wel goed te horen is hoezeer deze drie musici zich bij elkaar thuis voelen. Elkaar aanvoelend, luisterend, spelend op het scherpst van de snede en vol nuance en subtiele kracht. Vooral het tweede deel waarin de klanken van Gratkowki's basklarinet zo mooi samenvallen met De Joode's intense basspel. Het trio dat erop volgt is een primeur. En we mogen hopen dat het hier niet bij blijft. Want tenorsaxofonist Peter van Bergen, drummer Michael Vatcher en De Joode vinden elkaar hier beslist. Van Bergen klinkt opvallend rauw en dynamisch en De Joode krijgt alle kans om woest en ritmisch plukkend zijn bas te geselen, zoals alleen hij dat kan. Het fluisterzachte einde vormt een boeiend contrast.
Na een solo van De Joode waarin hij ons letterlijk het verschil laat horen tussen hoge stilte en lage stilte, één van de bijzonder momenten tijdens deze overvolle avond, is daar het sextet met vijf blazers, Gratkowksi, Van Bergen, Ab Baars, Tobias Delius en Ada Rave en onze bassist. Het eerste deel op klarinet en het tweede op sax. Wie een staaltje powerplay verwacht, komt bedrogen uit. Hier overheerst een kleurenpalet van pastel tonen.
En dan is daar de prijs, die plastiek van Wolkers – een wisseltrofee, een bedrag van € 12.500,- en die avond in het Bimhuis. Waarbij het geheel natuurlijk gevolgd gaat worden door een uitgebreide tournee in het voorjaar van 2017. Op verzoek van De Joode reikt de 98-jarige Jacques Waisvisz hem de prijs uit. Fan van het eerste uur, vriend en als voormalig concertprogrammeur de man die De Joode ooit aan zijn eerste gig hielp. Het is een ontroerend moment. Net zo ontroerend als het dankwoord, waarin De Joode zo graag iedereen recht wil doen die belangrijk voor hem is en ervoor zorgt dat hij als muzikant kan doen wat hij het liefste doet: spelen. Hij vertelt er enthousiast over tegen Vera Vingerhoeds, de host van de avond.
De hoogtepunten van de tweede set zijn het trio van Kaufmann/Rave/Govaert en het Ab Baars Trio Extended. Om met het eerste te beginnen: ook dit trio is een primeur en ook hiervoor geldt: vooral doorgaan, dame en heren, dit smaakt naar meer. De ritmiek van Kaufmann en Govaert past groots bij die meeslepende, melodische patronen van Rave, die ook hier weer alles uit haar tenorsax haalt wat erin zit. En dan is er het Ab Baars Trio, met Martin van Duijnhoven en De Joode en hier aangevuld met de Poolse pianiste Marta Warelis. Welnu, dit is een set waarin alles klopt. Alleen al dat intro waarin de klarinet van Baars zo prachtig samenvalt met De Joode's bas en dan Warelis' zangerige, heldere maar ook zeer ritmische pianospel. Het brengt je op het puntje van je stoel tijdens deze felle en spannende set.
De avond eindigt in een overweldigende climax, als alle muzikanten op het podium plaatsnemen voor een laatste, collectieve improvisatie. En dan is het klaar. Maar niet getreurd. Vanaf 5 februari tourt De Joode met Tobias Delius, Jasper Stadhouders en Onno Govaert, aangevuld met gastsolisten, langs de diverse jazzpodia. Dus ga deze gigant zeker eens aan het werk zien!
Klik hier voor een fotoverslag van deze avond door Cees van de Ven.
Het concert is integraal te beluisteren via Bimhuis Radio, met voorafgaand aan het concert een interview met Wilbert de Joode:
Concert
It's gonna be alright!
Theo Croker's DVRK FUNK, woensdag 30 november 2016, Paradox, Tilburg
De mysterieuze naam van de groep van Theo Croker is DVRK FUNK, uit te spreken als Dark Funk. Ondanks deze naam ademt Croker tijdens het optreden een en al jazz uit. Logisch, omdat de 30-jarige trompettist, componist en arrangeur uit Leesburg, Florida, de kleinzoon is van de trompetlegende Doc Cheatham. Veelzeggend is dat Croker les heeft gekregen van Donald Byrd en Marcus Belgrave en dat de bekende jazzzangeres Dee Dee Bridgewater zijn mentor is. Het is de muziek van Byrd die hem inspireert en vormt.
Na 'Afro Fysicus' is 'Escape Velocity' zijn tweede album voor het OKeh-label. De albums van Croker weerspiegelen het eclecticisme van de 21e eeuw. Dit betekent in dit geval een energieke trompetsound gecombineerd met een gezonde dosis funk, r&b en soul jazz, voorzien van moderne beats en dito elektronica. Bridgewater neemt zeer verdienstelijk deel aan de track 'Love From The Sun'. De ritmesectie, bestaande uit drummer Kassa Overall, bassist Eric Wheeler en toetsenist Michael King, vervult ook op het album een essentiële rol. Deze avond biedt een uitgelezen kans om in een live setting naar de bewierookte Croker te luisteren.
Het is fascinerend om te horen op welke wijze deze working band de balans tussen straight-ahead jazz en moderne muziekstijlen laat kantelen naar groove-georiënteerde moderne jazz. De vitale uitvoering is uitzonderlijk. De relatief korte tracks van de plaat worden opgerekt door pakkende improvisaties. Na een verstilde start voert de ritmesectie het tempo genadeloos op in 'We Can't Breathe'. Tenorsaxofonist Anthony Ware soleert nog vlak, maar Croker maakt meteen duidelijk met een gearticuleerde solo dat hier een trompettist staat met dadendrang. Trompet en tenor ontmoeten elkaar in het thema 'Meditations', voorzien van dissonante pianoklanken. Het high-speed solospel blijkt zowel technisch als emotioneel het hoogst haalbaar.
Met de demper op de trompet lijkt even of het heilige vuur is geluwd in het groovy 'This Could Be'. Maar niets is minder waar. Na imposante, solistische features door drummer Kassa Overall en contrabassist Eric Wheeler speelt de band na de pauze nog eens twee overtuigende ballads. Liefdevol in 'No Escape From Bliss' en in een nostalgische sfeer in 'Because Of You'. Opvallend is de variatie in de repertoirekeuze. Maar het spetterende koperwerk en het doordenderende ritme, leidend tot opeenvolgende apotheosen, spannen de kroon.
Het explosieve 'Transcend' vormt de climax van de avond. De tot dan toe bescheiden en soms onzeker opererende saxofonist heeft eindelijk de schroom van zich afgegooid. De monumentale tenorsolo biedt op volwassen wijze tegenwicht aan de creativiteit en intensiteit van Crokers trompet. De trompettist blijkt eerst en vooral een explorerend improvisator te zijn. Zelfs de passages waarin Croker achteloze klanken produceert, zijn zelfs van meerwaarde in de krachtige composities.
Aan het einde van het concert volgt zelfs een singalong. Het refrein van 'It's Gonna Be Alright' echoot door de kleine zaal en de sacrale pianosolo onderstreept de kunsten van Michael King eens te meer. Aanstekelijk, gepassioneerd en overweldigend zijn zonder overdrijven de krachttermen die horen bij deze hecht spelende formatie. Het einde van de jazz is nog lang niet in zicht: It's gonna be alright!
Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.
De funk die het zevenkoppige The Jig produceert is er één met een vette knipoog naar de dagen van weleer, maar klinkt evengoed op en top als muziek van nu. Op een verrassende wijze combineert deze Nederlandse band op zijn derde schijf, 'Proximo Disco', die funk met nog een half dozijn andere muzikale stijlen. Zo horen we reeds in opener 'Sideways' een stevige gitaarsolo van Martijn Smit, die op het album van een rockband niet zou misstaan.
Nieuw voor The Jig is op dit album de inzet van zang. Als leadzanger trok de band Ruben Seyferth aan, die met zijn rauwe, soulvolle stem prima past bij het stevige funkgeluid van de band. Voeg daar nog wat stijlvolle achtergrondzang als in 'Give It Back' aan toe en het feest is compleet. In het iets rustigere 'Come Get It' - al doet de gitaarsolo van Smit anders geloven - valt op dat Seyferth wel heel veel wegheeft van wijlen Prince. Dezelfde gloedvolle, zangerige lijnen, waarbij een tikje pathetiek de heren niet vreemd is/was.
Het hart van de band bestaat natuurlijk, zoals bij een funkband hoort, uit de blazerssectie. In dit geval bestaat die uit trompettist Luuk Hof, tenorsaxofonist Jeroen van Genuchten en baritonsaxofonist Koen Schouten. Zij spelen de funky melodieën aangevuld met de speelse capriolen van Bas Grijmans op keyboards, die op menig nummer het geheel verder inkleurt. En natuurlijk mag de ritmesectie niet onvermeld blijven. Die zorgt immers voor de broodnodige structuur op dit album vol uptempo nummers. Drummer Niels van Groningen en bassist Arry Niemantsverdriet kwijten zich gewetensvol van deze schone taak.
Intussen is dit een album om een feestje mee te bouwen. Nummers als 'Balls', 'Fever', 'Ali’s Shuffle' en 'The One' komen daar prima voor in aanmerking. Heerlijk, zo'n vrolijke plaat in deze druilerige maanden.
Klik hier om een track van dit album te beluisteren: 'Come Get It'.
Evenement / Jazztube
Nacht van de Jazz 2016 Margriet Sjoerdsma & Band, Eric van der Westen's Private Time Machine & film 'Tales Of A Traveler', zaterdag 26 november 2016, Paradox & Cinecitta, Tilburg
Margriet Sjoerdsma veroverde Nederland met haar A Tribute to Eva Cassidy. Niet één, maar twee seizoenen coverde zij de covers waarmee de zo tragisch overleden Amerikaanse zangeres beroemd werd. Sjoerdsma boekte dit enorme succes niet door Cassidy te klonen, maar door er een zeer geloofwaardige, eigen draai aan te geven. Met haar warme, natuurlijke stemgeluid en diep inlevingsvermogen wist zij het grote publiek te raken. Na deze hectische periode had Sjoerdsma de behoefte zich terug te trekken om weer zelf liedjes te maken. In haar eentje vertrok ze naar het Noorse Odelien (spreek uit: odéliën). Daar, in een omgeving van overweldigende stilte, ver weg van alle stress en chaos, schreef zij een reeks betoverende songs: 'Songs From Odelien'. Liedjes over liefde, verdriet, loslaten en opnieuw beginnen.
Tijdens haar optreden vertelt ze aanstekelijk hoe het haar afging in alle eenzaamheid en geeft ze een openhartige inkijk in haar zielenroerselen. Ondanks de doorwrochte thematiek zijn haar liedjes origineel en licht en met veel aandacht voor de muzikale entourage gecomponeerd. Het resultaat is niet in de laatste plaats te danken aan de bezieling van de topmuzikanten waarmee ze het podium deelt. Naast haar vaste gitarist Arie Storm en bassist Cord Heineking spelen voor dit project met haar samen Michelle Courtens op cello en Willem van der Krabben op de drums. Deze bezetting maakt het mogelijk om waar nodig klein en intiem te zijn, maar op momenten ook groot uit te pakken. Geen virtuoze solo's of indrukwekkende improvisaties, wel melodieuze harmonie en kleurrijke wendingen. Het accent ligt op de inhoud van de liedjes. En - dit is kenmerkend voor Sjoerdsma's optredens - het publiek hangt ademloos aan haar lippen.
Als een soort intermezzo was er hierna gelegenheid om een uitstapje te maken naar filmtheater Cinecitta, waar de première van 'Tales Of A Traveler' plaatsvond. Makers Rene Wouters en Nouschka Theeuwis volgden Eric van der Westen een aantal maanden in het voorjaar van 2016 en filmden de Tilburgse bassist behind the scenes. Het werd een document over vriendschap, liefde voor het vak én elkaar. Er werd onder meer gefilmd in Paradox, Studio Cell 4 in Rossum, Westfalenhalle Dortmund en Theaters Tilburg. Muzikale omlijsting was er van Van der Westen zelf, gitarist Aron Raams en trompettist Koen Smits. Zij speelden een aantal prachtige nummers van 'A Traveller's Tale' I en II. Van der Westen had de film nog nauwelijks kunnen bekijken en was zichtbaar ontroerd door deze ode van zijn vrienden.
Ondertussen werd bij Paradox een feestje voorbereid. EW's Private Time Machine (PTM) bestormde het podium met maar liefst twaalf muzikanten, waarvan twee drummers en een vierkoppige blazerssectie. In het hart van de band de meedogenloze drive van Van der Westen op elektrische contrabas en melodisch gitaarwerk met een stevige bite van Aron Raams. De muziek voerde je mee op een tijdreis van heftige rock, energieke jazz en dansbare funk, groovend de nacht in. Vet!
Eric van der Westen's Private Time Machine bestond verder uit: Marc Schenk, (drums), Thorsten Grau (drums), Koen Smits (trompet), Ray Bruinsma (trompet), Paul Weiling (altsax), Efe Erdem (trombone), Guido Nijs (tenor sax), Erwin Hoorweg (keys), Kim Hoorweg (zang) en Jimmy Rage (spoken word).
Klik hier voor foto's van de Nacht van de Jazz door Donata van de Ven.
In de Jazztube hierboven kun je de film 'Tales Of A Traveler' bekijken.
Cd
Naked Wolf - 'Ahum' (Clean Feed, 2016)
Opname: 25-26 februari 2016
Met 'Ahum' levert Naked Wolf een tweede proeve van bekwaamheid af, die hun bepaald niet misselijke debuut 'Naked Wolf' nog eens overtroeft. Vijf sterk op elkaar ingespeelde muzikanten serveren een verslavende mix van compact gehouden free jazz, intrigerende postpunk, weirde swing en poëtisch ingekleurde, pamflettische teksten.
De plaat opent meteen al ijzersterk met 'Wugiwoo', waarop harmonieuze blazers en freaky gitaarwerk prettig contrasteren met een diepe, stevig aangeslagen groove en declamatorische zang. 'School Der Poëzie', gebaseerd op een gedicht van Lucebert, doet denken aan de onvolprezen formaties Nasmak en Plus Instruments, door de hoekige swing van de ritmetandem - bassist Luc Ex en drummer Gerri Jäger - en de gitaarriffs van Mikael Szafirowski. Met haar vinnige vocalen steekt trompettiste Felicity Provan Truus de Groot hier naar de kroon. Mooi ook, die lekker nerveuze saxsolo van Yedo Gibson.
Szafirowski doet een vocale duit in het zakje in het bezwerende 'Trust Don't Rye'. De song trekt zich stuiterend en slepend op gang, met staccato accenten van de blazers, om noisy uitwaaierend te eindigen. 'Coloured Gold' palmt je in met poëtische invloeden en wervelend saxspel, waarna de punky inslag van 'Pied Aérolithe' met spannende stop-and-go's de adrinaline weer door je lijf doet gieren. 'Eric Wolfy' begint en eindigt met het thema van Charles Mingus' compositie 'Fables Of Faubus'. Het is bovendien een leuke woordspeling, want je hoort inderdaad reminiscenties van het eclectische, levendige spel van Eric Dolphy.
In praktisch elk nummer komt de verrassing om de hoek kijken door de slimme veelgelaagde arrangementen, hier en daar gelardeerd met een flard melodie. Pakkende bas-en-drum-grooves worden telkens weer anders becommentarieerd door inventieve inkleuringen van sax, trompet en gitaar. Het zorgt ervoor dat 'Ahum' een schijfje is om te koesteren, zo eentje waar je telkens weer naar teruggrijpt.
Concert
Nieuw meesterwerk van Gustafsson
NU Ensemble, woensdag 23 november 2016, DE Studio, Antwerpen
Saxofonist en componist Mats Gustafsson begon in 1997 met het NU Ensemble. Een ensemble dat per editie opnieuw wordt samengesteld en dus ook iedere keer uit andere musici bestaat. Op 23 november ging, met helaas wel heel erg weinig publiek, de achtste editie in première. Onder de titel 'Hidros 8 – Heal' voegt Gustafsson wederom een meesterwerk toe aan de lange reeks composities. Deze achtste 'Hidros' – alle stukken van het NU Ensemble dragen die titel - heeft een boodschap ...en niet zomaar één. In Gustafssons eigen woorden: "It's an attempt to rise and find the questions about the state of things of the moment. There is an extreme unbalance on local and global layers at the moment — from ideological, economical, cultural and political perspectives - and we need an equilibrium of some sorts very soon... Only the next generation can tell. Therefor this piece is dedicated to my 9 year old daughter Leah."
Het stuk voor negen musici begint dan ook in stijl met een verontrustende spanning, vormgegeven door de twee slagwerkers, Ivar Loe Bjørnstad en Gert-Jan Prins, die de geblesseerde Paal Nilssen-Love vervangt, en hun bekkens en de door lp's voortgebrachte ruis van Dieb13. Langzaam maar zeker worden we als luisteraars door de aanzwellende klanken het stuk ingezogen. Gustafsson maakt zijn punt en weet de onrust prima te verklanken middels deze muzikale maalstroom. Een korte, unisono geblazen melodie door Gustafsson, Högberg, Santos Silva en Holmlander voor de sfeer omslaat en de twee slagwerkers met bassist Massimo Pupillo een snoeihard ritme erin gooien. Gaandeweg voegen de blazers zich erbij en ontstaat er een heuse storm. Tot het geweld stilvalt en we louter nog een gekwelde Susana Santos Silva op trompet horen, raspend en kermend.
Het daaropvolgende duet van Gustafsson op baritonsax en Per Åke Holmlander op tuba is van hoog niveau. Gustafsson perst ploppend en snerpend een serie ondefinieerbare geluiden uit zijn instrument, terwijl Holmlander een donker decor vormt. Een bizarre dialoog. En dan volgt andermaal een moment waarop het orkest zich weer naar een nieuwe climax spoedt, waarin dit keer de psychedelisch aandoende gitaarsolo van Hedvig Mollestad opvalt. Als de rust ook nu weer terugkeert, is het voor een bijzondere en ook onverwachte episode. Christof Kurzmann leest/zingt een vrij lange, ietwat dadaïstische tekst voor, een soort van gedicht, waarin onder andere de zinnen 'why I am', 'why I ask' en 'why I heal' te beluisteren zijn, waarbij Kurzmann ook nog eens regelmatig de woorden onderling verwisselt. Het geheel eindigt in een adembenemende solo van altsaxofoniste Anna Högberg, gesteund door de platenruis van Dieb13.
Het einde is eveneens van grote klasse. Het is hier wederom Anna Högberg met een kristalheldere saxsolo, een prachtige melodie blazend te midden van de muzikale chaos. Dit is de hoop die Gustafsson ziet. De melodie is als een feniks herrijzend uit zijn as.
Cd
Arne Jansen – 'Nine Firmaments' (Traumton, 2016)
De albumtitel 'Nine Firmaments' refereert aan een tentoonstelling van lijnkunstenaar Timo Nasseri, die ook de cover art van de onderhavige cd verzorgde. Het betreft inderdaad Muziek der Spheren – en van de sfeertjes.
Met bijvoorbeeld Bill Frisell heeft de Duitse gitarist Arne Jansen een hang naar helderheid en schoonheid gemeen. De klare lijn. Zijn kristallen toon fonkelt in 'Ahead Of Us (Down The Hillside)' en samen met de gestreken bas van Robert Lucaciu zorgt zijn van veel sustain voorziene gitaar voor een mysterieus sfeertje in 'It’s Always Night'. Het samenspel van de gitarist en de bassist is voorbeeldig, maar het is goed dat drummer Eric Schaefer met zijn alerte en onstuimige aanpak weerwerk biedt. Die geeft dynamiek en kleur aan 'Here We Go' en in 'Deep Wood' is hij het die voor de broodnodige spanning met de snarenmeesters zorgt.
De stukken van Jansen lijken soms ontstaan uit gedachteloos gepingel en de wegdroommomenten zijn legio. Het zijn de onderlinge feedback en de chemie tussen de muzikanten die deze muziek overeind houden.
Klik hier om te luisteren naar een track van dit album: 'Here We Go'.
Concert
Jazz van de hoogste orde
Aziza - Holland / Potter / Loueke / Harland, vrijdag 18 november 2016, Bimhuis, Amsterdam
Een nieuwe groep onder bezielend leiderschap van Dave Holland doet direct de oren spitsen. De bassist en éminence grise van de moderne jazz debuteerde onder Miles Davis, als vervanger van Ron Carter. Decennialang heeft de Engelse bassist een rol van betekenis gespeeld binnen de jazzwereld. Het aantal projecten, concerten en bands is onmetelijk lang. Holland heeft gespeeld met de grootste namen uit de jazz en heeft deelgenomen aan vele legendarische opnamesessies. Het muzikale avontuur dat hij aangaat is altijd oorspronkelijk en van een smetteloze status.
Ondanks bovenstaande informatie is Aziza een volstrekt gelijkwaardige groep. De groep sluit haar tour van 2016 af in het jazzwalhalla. De muziek van Aziza ademt een natuurlijk groovende sfeer uit en dit gevoel wordt geaccentueerd door de rijke gedetailleerdheid, natuurlijke akoestiek en rustige balans van het Bimhuis-podium. De naam Aziza heeft als mythologische betekenis: 'het is een volk van feeën, dat voorkomt in Afrika. Ze leven in het woud en voorzien jagers van goede magie'. Deze naam zal ongetwijfeld zijn ingegeven door gitarist Loueke uit Benin, die - naast saxofonist Chris Potter en drummer Eric Harland - de illustere bezetting vormt van deze jazzsensatie. Het gelijknamig album 'Aziza' is dit jaar verschenen op Dave Hollands Dare2-label. Alle bandleden dragen hun compositorisch steentje bij, zowel tijdens het concert als op dit album.
In de live-uitvoering lopen de tracks op organische wijze in elkaar over en ontstaat er een natuurlijke jam vol spelvreugde. De knetterende opening onder aanvoering van Loueke is direct pakkend. Vanaf dat moment kan het niet meer misgaan. Effectvol, intuïtief en vol spanning baant en soleert Loueke zich een weg door de complexiteit aan maatsoorten in 'Aziza Dance'. Hij speelt zelfverzekerd en met een onderscheidend geluid. De Afrikaanse ziel is hierbij treffend en vanzelfsprekend aanwezig. De knisperende ondersteuning in de calypso 'Summer 15' onderstreept dat de gitarist nu definitief een stempel heeft gedrukt op de jazz. In dit stuk waait de sopraan- en tenorsaxofoon van Potter lichtgevend en sprankelend alle kanten op.
Het derde stuk, gedomineerd door Hollands contrabas, bewijst dat er ook met een meer vrije geest gespeeld kan worden. Door de toegenomen intensiteit van Potters saxofoonspel wordt de sfeer meer rafelig en dreigend van karakter. Bij de ballad 'Aquila' vormen warm, liefdevol en melancholisch het uitgangspunt. Maar verraderlijk zijn ook nu de catchy gitaarintermezzo's en de bezwerende saxofoonsolo's, gedrenkt in een oosterse melange. Als in een soundtrack van een duivelse roadmovie soleert Chris Potter intens en risicovol langs onmetelijke afgronden, onder de oerkracht van het rockritme.
De vier individueel uitblinkende muzikanten maken collectief de avond gespierd en gloeiend van karakter. Extravert, soulvol en afwisselend door de veelheid aan ritmische variaties en levendige beats. Gedragen door een geweldig ritmesectie. Door hun immense en technische expertise blijkt revitalisering van de jazz en vernieuwingsdrang hand in hand te kunnen gaan. Aziza ademt magie.
Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.
Vooruitblik
Wilbert de Joode ontvangt Buma Boy Edgar Prijs
Op 24 juni van dit jaar werd bekendgemaakt dat bassist Wilbert de Joode dit jaar de Buma Boy Edgar Prijs in ontvangst mag nemen. Nu, een half jaar later is het eindelijk zover. Aanstaande woensdag, 7 december, neemt De Joode de prijs officieel in ontvangst in het Bimhuis en trakteert hij ons op een bijzondere avond vol muziek.
Wilbert de Joode is als musicus en inspirator niet meer weg te denken uit de internationale geïmproviseerde muziek en heeft een grote stempel gedrukt op de Nederlandse jazz en geïmproviseerde muziek. Hij maakt deel uit van bekende Nederlandse improvisatiegroepen als het Ab Baars Trio, Eric Boeren 4tet, Trio Braam/DeJoodeVatcher en de ensembles van Ig Henneman. Hij speelde met prominente buitenlandse musici, waaronder Hamid Drake, Charles Gayle, William Parker, Ken Vandermark en Alexander von Schlippenbach. Naast musici werkte hij ook samen met dansers en beeldend kunstenaars, onder wie de Amerikaanse danser Michael Schumacher. Tevens is Wilbert de Joode medeoprichter en lid van Doek, het collectief van toonaangevende Nederlandse improvisatoren en internationaal platform voor improvisatiemuziek.
Het programma op de 7e mag er zijn. Allereerst mogen we het fantastische trio Kaufmann/Gratkowski/De Joode verwelkomen, dat ons op zeer subtiele en ingetogen wijze mee zal nemen op hun betoverende tocht. Verder geeft het Ab Baars Trio (Baars/De Joode/Van Duynhoven) acte de présence, met als gast de Poolse pianiste Marta Warelis. Verder zijn Peter van Bergen, Tobias Delius, Ada Rave, Michael Vatcher en Onno Govaert uitgenodigd. Op verschillende momenten van de avond zullen al deze musici in uitzonderlijke combinaties op het podium staan, met drie drummers of vijf saxofonisten tegelijk. De avond wordt afgesloten met een stuk door alle musici samen.
De prijsuitreiking en de concerten zijn ook te volgen via een livestream van Bimhuis Radio.
Bekijk hier een interview met Wilbert de Joode in een Jazzportret van het Nederlands Jazz Archief.
Cd / Vooruitblik
Nate Wooley - 'Argonautica' (Firehouse 12, 2016)
Opname: 9 december 2014
De Amerikaanse musicus Nate Wooley heeft in de afgelopen 15 jaar - in 2001 verhuisde hij van Oregon naar New York - naam gemaakt als een van de meest bijzondere trompettisten van dit moment. Zijn lijstje met samenwerkingspartners is lang en indrukwekkend. Om een paar voorbeelden te geven: John Zorn, Anthony Braxton, Ken Vandermark, Fred Frith, Evan Parker, Chris Corsano, Peter Evans, Mary Halvorson en Mats Gustafsson. Ook in onze contreien is Wooley al geen onbekende meer. Zo maakt hij deel uit van The Bureau Of Atomic Tourism van Teun Verbruggen en werkt hij regelmatig samen met Jozef Dumoulin.
Wat Wooley zo bijzonder maakt is zijn trompetspel, waarbij hij de grenzen van zijn instrument steeds verder lijkt op te rekken. Wat deze man met zijn instrument kan, grenst aan het ongelofelijke. Zoals ook weer te horen is op 'Argonautica', al horen we hier Wooley ook van zijn lyrische kant.
'Argonautica' verwijst natuurlijk naar de Griekse mythe van Jason die met een groep vrijwilligers, de Argonauten, het Gulden Vlies moet halen om de rechtmatige troon te krijgen. Net als Jason maakt Wooley hier een reis, maar dan een muzikale. Met zes man zijn ze, in feite een dubbel trio. Twee trompettisten, met naast Wooley Ron Miles, twee slagwerkers, Devin Gray en Rudy Royston, en twee toetsenisten, Cory Smythe op piano en de hierboven reeds genoemde Dumoulin op Fender Rhodes.
'Argonautica' is niet alleen de naam van het album, maar ook van het enige nummer. Het stuk begint, hoe kan het ook anders, met een trompetsolo, lyrisch en energiek, bescheiden begeleid. Onder leiding van de twee slagwerkers zwelt de muziek echter aan en raakt de lyriek buiten beeld. Ogenschijnlijk chaotische momenten en meer ritmische lossen elkaar af met als constante de vlijmscherpe, heldere klank van de trompet.
En dan, we zijn een minuut of tien op dreef, horen we waar Wooley zijn faam aan dankt. Zijn trompet schuurt, knispert en kraakt. Het klinkt het ene moment als noise en het andere als een politiefluitje, klinkt kortom allesbehalve als een trompet. Halverwege het stuk zit zo'n zelfde scène, nu vergezeld van de onheilspellende klanken van Dumoulin's Fender Rhodes.
Tegen het einde gooit Dumoulin er onverwachts weer het ritme in, Smythe en de twee slagwerkers vallen bij en creëren een deinende cadans. Het signaal voor de beide blazers om de lyriek weer terug te brengen. Met elkaar tillen ze het stuk tot grote hoogte. Het lijkt het einde, maar schijn bedriegt. Geleidelijk neemt men weer afscheid van de lyriek en van het ritme om via lange ijle lijnen, vergezeld van rommelig aandoend slagwerk, de reis langzaam maar zeker te beëindigen. Missie volbracht.
Nate Wooley treedt deze week op in Nederland met zijn kwintet, bestaande uit Josh Sinton (basklarinet), Matt Moran (vibrafoon), Eivind Opsvik (contrabas) en Harris Eisenstadt (drums). Morgenavond, 6 december, spelen ze in De Pletterij (Haarlem), op donderdag 8 december staan ze in het Bimhuis (Amsterdam) en op vrijdag 9 december doen ze TivoliVredenburg (Utrecht) aan. Bijzonder is dat Wooley in Amsterdam en Utrecht de muziek van Wyton Marsalis speelt!
Festival
De stand van zaken
Jazz & Art Festival met o.a. Ben van Gelder, Mete Erker, Reinier Baas, Leo Grimaudo & Renger Koning, vrijdag 25 november 2016, Der Aa Theater, Groningen
Een bezoeker sprak er zijn teleurstelling over uit, dat '40 Jaar Jazz in Groningen' niet een mooi overzicht van die vier decennia had gegeven. Van dat je Roel Hemmes weer een saxofoon in de hand drukt en hem op het hart drukt dat hij maar eens twee weken noest noten moet kraken. Ja, en dan gelijk ook nog Arnett Cobb in De Spieghel en Sun Ra in Vera, vanzelfsprekend.
De jubilerende stichting heeft het anders aangepakt. Samen met jazzhol Atelier Il Sole in Cantina, dat sinds een paar seizoenen de meest extreme impro programmeert, stelde ze een programma samen dat de stand van zaken toonde. Eerst een concours voor jonge bands, die om de Cantina Music Award streden, gevolgd door optredens van jonge jazzcoryfeeën met danseressen, performers, vocalisten, visuals en elektronica. Dat alles in een voor de jazz nieuw, maar perfect passend theatertje. In de Grunneger Sproak hadden sinds de jaren twintig streektaaltoneel, (volks)dansles en schoolfeesten een pied-à-terre. Het verlichte bordje met 'UUT' boven de klapdeuren herinnert nog aan die geschiedenis. Tegenwoordig heet het Der Aa Theater. De zaal is grondig gewit – dat is even slikken: nu duurt het vast twee-, driehonderd jaar eer asem en uitwaseming van de bezoekers weer zo'n vertrouwd geelbruin patina hebben afgezet.
De combinatie jazz-dans is tricky. Hoewel jazz aanvankelijk puur dansmuziek was, verdween die intrinsieke samenhang progressief met de opkomst van successievelijk bebop, rock-'n-roll en beatmuziek. De drie danseressen van de plaatselijke Club Guy & Roni wrongen zich letterlijk in alle bochten tijdens Mete Erkers vertolking van 'Ida Lupino'. Drie andere performers beeldden, begeleid door gitarist Leonardo Grimaudo, standbeelden uit in uiteenlopende stadia van verstening, doch vervuld van onpeilbare driften. Tijdens een door Mirjam de Bora gezongen bossanova, 'Retrato Em Branco E Preto', waar je soepele en sensuele dans bij zou verwachten, waren de bijgeleverde bewegingen hoekig, scherp en glashard.
Voor wie al deze vrije expressie te vrijblijvend was, of een te grote aanslag op de zinnen, was er de pure muziek. Zoals de 'Supercollider', waarin Reinier Baas zijn gitaar liet versmelten met de elektronica van Grimaudo. Successievelijk voegden saxofonisten Mete Erker en Ben van Gelder zich in deze mêlee en uit hun gezamenlijke improvisatie werden machtige orgeltonen geboren.
Aangevuld met het computergeluid van Renger Koning creëerden Erker, Van Gelder en Baas een mooi organisch soort hedendaagse dansmuziek - waar dan weer niet op werd gedanst. De gitaar van Leo Grimaudo stuurde de visuals van Sophie Spendel aan in 'People Are In The Streets', een grafisch genoteerde compositie van Baas. Het spannendst vond ik de improvisaties van die laatste op zijn eigen samples, die door Koning vervaardigd waren en gemanipuleerd werden. Volledig onvoorbereid, maar zeer effectief.
Een goed gericht startschot voor de komende veertig.
Klik hier voor foto's van het Jazz & Art Festival door Willem Schwertmann.
Saxofonist Paul van Kemenade organiseert dit jaar voor de vierentwintigste keer zijn festival Stranger than Paranoia met vier avonden in Paradox, Tilburg en één avond in Brebl, Nijmegen. Ook dit jaar serveert Van Kemenade ons weer een rijke dis, met voor iedere fijnproever wel iets naar zijn of haar gading. Want zoals de traditie bepaalt is de grote diversiteit aan muzikale stijlen die Van Kemenade presenteert opvallend.
Het begint allemaal op vrijdagavond 23 december in Paradox met een duo-optreden van Van Kemenade met pianist Jasper van 't Hof. Het zal meteen een van de hoogtepunten gaan worden van deze dagen. Met het kwartet Deurloo - Frerichs - Brinkmann – Sartorius en een bijdrage van Marciano Madretsma alias Sniggy toont Van Kemenade reeds op die eerste avond zijn diversiteit. Speelt bij het kwartet de traditie, ook van niet-westerse muziek een grote rol, Sniggy's muziek is juist uiterst vernieuwend.
Op kerstavond is het de beurt aan Brebl, met naast Sniggy het sextet Reeds & Deeds, dat een hommage brengt aan de excentrieke rietblazer Rahsaan Roland Kirk, en met het legendarische Podium Trio, met Van Kemenade, Wolter Wierbos en Jan Kuiper.
Hetzelfde Reeds & Deeds-sextet is ook te beluisteren op 27 december in Paradox. Verder horen we op die avond de Belgische bigband Flat Earth Society met hun grenzeloos creatieve combi van circus, ballroommuziek, theater, cabaret en bigbandjazz, en het Noorse pianotrio van Espen Eriksen.
De 28ste brengt ons allereerst het duo Krzysztof Kobylinski (piano) en Reut Rivka (zang) met een poëtisch programma op het scherpst van de snede. Aansluitend is het podium voor Csókolom, met ingenieuze bewerkingen van traditionele Transsylvanische, Roemeense, Servo-Kroatische en Sinti-Roma volksmuziek doorspekt met Cubaanse claves en Franse gipsy swing. Dat zal swingen en hetzelfde zal zeker ook gaan gelden voor de band van Myles Sanko, die teruggrijpt op de vroege soul en funk.
Op donderdag 29 december treffen we twee meer experimentele acts aan in Paradox. Allereerst is daar Knalpot, het vehikel van gitarist Raphael Vanoli en drummer Gerrie Jäger, die ook allebei raad weten met de mogelijkheden van elektronica. Te gast is Jozef Dumoulin die ook hier zijn Fender Rhodes vervaarlijk zal laten janken. En dan het Belgische LABtrio, bestaande uit pianist Bram De Looze, bassist Anneleen Boehme en drummer Lander Gyselinck, een van de beste acts bij onze zuiderburen op dit moment. En dat wil wat zeggen. En ook nu zal Myles Sanko aantreden om het festival ongetwijfeld feestelijk af te sluiten.
Volop prachtige muziek dus weer tijdens deze 24ste editie. Kom dus vooral een avond naar Tilburg.
In de Jazztube hierboven zie en hoor je Knalpot live aan het werk in de Brakke Grond, Amsterdam, op 30 maart 2012 .
Concert
Škorić spreidde een Benninkiaanse aanwezigheid ten toon: op elk vakje van het muzikale ganzenbord had hij zijn pionnen, elke milliseconde werd benut. Nochtans hoorde ik hem een paar weken terug een avond lang keurig in vieren vegen, wat een der aanwezigen de ontboezeming ontlokte dat die Škorić toch wel een echte jazzdrummer was. (Op deze plek heb ik hem per abuis wel eens een Rus genoemd, waar Aleks zeer verguld mee bleek.)
