Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Festival
Gent Jazz 2011 Part 2


"Als je over één ding kunt twisten, is het wel smaak. Dat beseffen de programmeerders van Gent Jazz kennelijk ook heel goed. En dus biedt het festival nu eens spekje naar je bekje, en de andere keer een gerecht dat je met de beste wil van de wereld niet door je keel kunt krijgen. Afijn, van zo'n sympathiek festival wil ik heel wat slikken. Het blijft met de Belgen, al met al, heel goed mosselen eten."

Paul van den Belt bezocht de tweede dag van het Gent Jazz Festival. Hij doet verslag van de concerten van Quartet Dal Cuore, het Al Foster/George Mraz Quartet, het Dave Holland Quintet en Al Di Meola.

Van prille proefdraaiertjes tot pronkende profs: klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Cees van de Ven maakte een fotoverslag van de tweede dag van Gent Jazz 2011, zaterdag 8 juli. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels:

(Maarten van de Ven, 30.7.11) - [print] - [naar boven]





In memoriam
Frank Foster


Van meet af aan had Count Basie een scherp oor voor bijzondere tenorsaxofonisten. Het begon eind jaren dertig met het inhuren van Herschel Evans en Lester Young, waarna in de diverse perioden onder anderen Buddy Tate, Don Byas, Frank Wess, Eddie Lockjaw Davis en de op 26 juli jl. overleden Frank Foster volgden.

Frank Foster, geboren op 23 september 1928 in Cincinnati, Ohio en generatiegenoot van John Coltrane, heeft zich in tegenstelling tot Coltrane nooit als vernieuwer gemanifesteerd. Wel was hij al die tijd een fijnzinnige hardbopblazer. Een vet en warm geluid, de blueslicks niet schuwend en de harmonieën niet verontachtzamend, voilà: de kenmerken van één van de belangrijkste solisten van Count Basie's bigband.

Als vele grote saxofonisten start Foster op 11-jarige leeftijd met de klarinet. In zijn puberjaren stapt hij over op de altsaxofoon. Hij speelt dan al in lokale bandjes. In 1949 vertrekt hij met trompettist Snooky Young naar Detroit om daar met Wardell Gray te spelen.

Na zijn militaire diensttijd in 1953 wordt hij een belangrijk solist in het orkest van Count Basie. Inmiddels is de tenorsaxofoon zijn hoofdinstrument. Naast solistische activiteiten houdt hij zich ook zeer succesvol bezig met het componeren en arrangeren. Hij levert de band hitnummers als 'Shiny Stockings', 'Down For The Count', 'Blues Backstage' en 'Blues In Hoss Flat'.

Na een dikke tien jaar verlaat Foster de Basie-band en begint hij voor zichzelf. Hij arrangeert voor onder anderen Sarah Vaughan en Frank Sinatra, en speelt onder meer met Elvin Jones, George Coleman, Joe Farrell en de Thad Jones-Mel Lewis Big Band. Zelf leidt hij zijn eigen Loud Minority Big Band en is hij co-leider van een kwintet met zijn toenmalige Basie-maatje Frank Wess.

In 1986 volgt hij Thad Jones op als leider van de Count Basie band. Tot 1995 staat hij voor dat orkest. Nadien is hij als leider nog actief in het jazzkwartet The New Electric Company, de twaalf man tellende dansband Swing Plus en – wederom – de Loud Minority Big Band.

Frank Foster ontvangt meerdere onderscheidingen en opdrachten voor zijn composities. In 1987 krijgt hij een eredoctoraat van de Central State University. Onder zijn naam zijn veel opnames verschenen: 'New Faces, New Sounds' (Blue Note), 'Two Franks Please'
(Savoy), 'Fearless Frank Foster' (Prestige), 'Manhattan Fever' (Blue Note), 'Here And Now' (Catalyst), 'Shiny Stockings' (Denon), 'The House That Love Built' (SteepleChase), 'Two For The Blues' (Pablo) en 'Frankly Speaking' (Concord).

In 2001 wordt hij getroffen door een beroerte, waardoor zijn activiteiten drastisch worden beperkt. Saxofoon spelen kan hij niet meer. Zo nu en dan treedt hij nog op met de Swing Plus en de Loud Minority Big Band. Ook het componeren en arrangeren kan hij niet laten. Een groot muzikant, componist, arrangeur en bandleider is niet meer onder ons. We kunnen slechts nog luisteren naar zijn platen en hem bekijken op YouTube.

(Jacques Los, 30.7.11) - [print] - [naar boven]





Festival
Gent Jazz 2011 Part 1


"Wat een rust, wat een zen, wat een muziek! Drie à vier concerten per avond, achter elkaar, in één open tent. Lekkere stoeltjes, goed zicht en een vriendelijk sfeertje. In de ruime pauzes uitgebreid nakaarten over het aanhoorde, en verrukkelijk dwaze vergelijkingen maken tussen de onvergelijkbare artiesten die in de loop van de avond het podium bevolken. Maar ssst, laat ik niet te veel reclame maken."

Paul van den Belt bezocht de eerste dag van het Gent Jazz Festival. Hij doet verslag van de concerten van het Nathan Daems Quintet, Michel Portal Bailador en Sonny Rollins.

Voor een walske, intellectuele funk en een jonge god in het lijf van een oude:
klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Cees van de Ven maakte een fotoverslag van deze eerste dag van Gent Jazz 2011, donderdag 7 juli. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

(Maarten van de Ven, 27.7.11) - [print] - [naar boven]





Cd
Mark Alban Lotz – 'Istanbul Improv Sessions May 5th' (LopLop, 2011)

Opname: 5 mei 2010

Fluitist Mark Alban Lotz maakte in mei 2010 een muzikaal reisje naar Istanbul. Hij speelde er met Turkse jazz- en wereldmuziekmusici. Ook Turkije heeft een vrije improvisatie-scene. Dat is een kolfje naar de hand van Lotz. Immers, hij speelt zich onder andere via U-Ex (Utrecht Experimental) regelmatig in de kijker met internationale freejazz-musici.

De samenwerking met de Turkse scene valt niet tegen. In diverse bezettingen, van duo tot en met sextet, worden intensief en geïnspireerd zorgvuldige soundscapes en improvisaties gecreëerd. Zo levert de wonderlijke combinatie van trompet (Can Omer Uygam), klarinet (Alexander Toisoul) en Lotz' fluit een geanimeerd conversatie-samenspel op, onder de toepasselijke titel 'Animal Rites'.

In vroeger tijden was de vrije improvisatie nog al eens de arena om extreme kunsten ongenuanceerd te laten horen. 'Piep-knars-knor' dus. Het ging daarbij ook vooral om de individuele prestaties. In de muziek en het denken van Lotz is daar geen sprake van. Bij hem gaat het om het collectieve geluid, samenspel en respect. Het resultaat is dan ook groeps-impromuziek van hoog en interessant niveau.

Mark Alban Lotz, die in alle combinaties meespeelt, etaleert zijn formidabele beheersing van extended blaas- en vingerzettingtechnieken, in het bijzonder in de duostukken en het triostuk met bassist Michael Hays en drummer Florent Merkel.

Hij is een ongekend fenomeen in de Nederlandse impro-scene, waarin collega-fluitisten het laten afweten. Daarnaast is hij een enthousiast organisator van vrije improvisatie-concerten en is hij bezig aan een consequente en gestage opbouw van een kwalitatief impro cd-oeuvre.

(Jacques Los, 26.7.11) - [print] - [naar boven]





Festival
North Sea Jazz impressies: zondag 10 juli 2011 part 3


De laatste dag van het North Sea Jazz Festival begon met een grensoverschrijdend concert van de Tunesische oudspeler Anouar Brahem. Met John Surman (basklarinet en sopraansaxofoon) en Dave Holland (bas) namen ze het publiek met hun mystiek en hypnotiserende klanken mee naar de Oriënt. Een mooie combinatie van Arabische volksmuziek en jazz.

In het zaal Madeira was ondertussen het concert van een van de grootste helden van de akoestische kamerjazz begonnen. Pianist Barry Harris, begeleid door bassist Ray Drummond en drummer Leroy Williams, liet zich van zijn beste kant zien. Ongewoon levendige dynamiek, openhartig en lichtvoetig swingend. Het was een klassieker!

Nu nog even naar het concert van de nieuwe generatie jazzmuzikanten kijken. Op het Mississippi-podium presenteerde het Nationaal Jeugd Jazz Orkest (NJJO) onder de leiding van altsaxofonist Benjamin Herman het programma 'Duke Ellington in de 21e eeuw'. Gastsolisten zijn dit jaar gitarist Reinier Baas en de saxofonisten Ben van Gelder en Maarten Hogenhuis. Het was een frisse en gemotiveerde presentatie van begaafde vertegenwoordigers van de jonge Europese jazz. Een belangrijk en leuk project.

Een topconcert volgde met het Tyshawn Sorey Quartet op het introducing podium Volga. Met de improvisatiemeesters Michael Moore (klarinet, altsax), Taylor Ho Bynum (cornet, bastrompet) en John Escreet (piano) toverde Tyshawn Sorey (drums, percussie, trombone en composities) onvoorspelbare muziek vol verrassing, fijnzinnigheid en spontaniteit. Een concert waar de muziek tijd en ruimte kreeg om zich te kunnen ontplooien. Niks voor liefhebbers van lichte en toegankelijke muziek, maar wel indrukwekkend.

Nieuwsgierig gemaakt naar wat op dit bijzondere podium nog ging gebeuren, bleef ik nog luisteren naar het volgende concert. Wederom een bijzonder belevenis: bassist Chris Lightcap met tenorsaxofonisten Tony Malaby en Chris Cheek, pianist Craig Taborn (tevens Fender Rhodes) en drummer Gerald Cleaver (drums) gaven een concert met verslavend effect. De combinatie van moderne fusion en akoestische jazz werd een afgeronde en harmonische gebeurtenis, die een concert lang bleef fascineren.

Het Tineke Postma Quartet zorgde voor een mooie afronding van North Sea Jazz 2011. Postma speelde een intens concert met soepel golvende solo's en poëtisch gestructureerde composities.

Klik hier voor een fotoverslag van de derde dag van North Sea Jazz door Geert Vandepoele.

(Sabine Fleig, 25.7.11) - [print] - [naar boven]





In memoriam / The Jazztube
Paul Weeden


Op 2 juli overleed in Oslo de Amerikaanse gitarist Paul Weeden op 88-jarige leeftijd. Hij speelde in de jaren vijftig en zestig met mensen als Don Patterson, Sonny Stitt, Gene Ammons en Eddie 'Lockjaw' Davis. In 1971 verliet hij de Verenigde Staten om zich in Noorwegen te vestigen.

"Een opmerkelijk verhaal dat ik over Paul hoorde was, dat hij op een vliegveld George Benson tegen het lijf was gelopen. Paul en George kenden elkaar en George begon te klagen over het gebrek aan werk en dat het allemaal niet zo lekker liep. "How can I change it?", vroeg George aan Paul. "Start singing", was Pauls antwoord en the rest is history."

Herbert Noord was bevriend met Weeden en schreef een uitgebreid in memoriam, die hij lardeerde met persoonlijke herinneringen. Klik
hier om het te lezen.

Bekijk de Jazztube!
Klik op de afbeelding hierboven om Paul Weeden aan het werk te zien samen met een andere gerenommeerde gitarist, wijlen Wim Overgaauw. Ze worden begeleid door Sven Schuster op bas en Marcel Serierse op drums in wat een huiskamerconcert lijkt. We horen een uitvoering van 'Billie’s Bounce'.

Labels:

(Maarten van de Ven, 25.7.11) - [print] - [naar boven]





Concert
Gerijpt talent in De Smederij

José Zwerink-Will Jasper Kwartet, dinsdag 12 juli 2011, De Smederij, Groningen

Tijdens de wekelijkse sessies in de Groninger Smederij kun je, schreef ik al eens, regelmatig nieuw talent aan het werk horen. Maar je moet er ook niet vreemd opkijken wanneer zich wat meer gerijpt talent aandient. Zo laat drummer Jelle Douma er de laatste tijd zijn neus zien en zijn handjes wapperen. We waren hem min of meer uit het oog verloren – dat krijg je wanneer muzikanten zich in musicals begeven en begraven. Hij is met andere woorden een allround-vakman met een jazzhart. In 'On Green Dolphin Street' demonstreerde hij zijn fraaie veegtechniek en in 'All Blues' was het echt playtime en liet hij de vellen en de deksels ongeremd spreken.

In dat nummer ging ook tenorist Will Jasper voluit loos. Die voelt zich normaliter vooral in ballads senang, als hij zich met andere woorden kan overgeven aan mijmeringen en bespiegelingen. Dan komt zijn doorleefde, lichtjes opgeruwde geluid het best tot zijn recht.

Tijdens het eerste gedeelte van de avond (waarmee een uitermate boeiend seizoen op geanimeerde wijze werd afgesloten) was vocaliste José Zwerink Jaspers sparringpartner. Zo ingetogen als die laatste blaast, zo uitbundig swingt Zwerink. Met haar gevoileerde geluid is ze een echte jazzdame. En alleen jazzdames zouden een stuk als 'Doodlin’' tackelen. Daarbij fraseert ze zó uitbundig en onbevangen, dat ze van haar krukje was gekukeld wanneer ze op een krukje had gezeten. Haar interpretatie van 'Love For Sale', compleet met speels geflirt met de saxofonist, toverde glimlachjes op de gezichten van de aanwezigen. Klinkt lullig, maar was wel zo. Pianist Diederik Idema, in het dagelijks leven haar partner, liet er met een krachtig gehamerde
montuno geen misverstand over bestaan wie hier de baas was.

Dat alles werd op subtiele wijze bijeengehouden door contrabassist Bert van Erk, wiens basisnoten helder en duidelijk de weg wezen. In 'Body And Soul' nam hij de strijkstok ter hand – terwijl ik daar niet eens om gezeurd had.

(Eddy Determeyer, 24.7.11) - [print] - [naar boven]



   

Cd / Dvd / The Jazztube
Weather Report – 'Live In Offenbach 1978' (Mig/Tone of Voice, 2011) 2 CD/DVD

Opname: 29 september 1978

Nu weet ik weer waarom ik platen van Weather Report hoogstzelden uit de kast trek. De houdbaarheid van die 'supergroup' blijkt namelijk zeer beperkt. Als je dit dubbelalbum voor de derde keer draait komt het Grote Gapen. De muziek rockt en galmt lustig, maar veel diepgang heeft ze welbeschouwd niet. Geen wonder dat saxofonist Wayne Shorter het na vijftien voorspoedige jaren voor gezien hield en in bonus terugkeerde naar de jazz.

We horen hier een registratie van een Duits optreden in 1978. Als mijn geheugen me niet bedriegt, zag ik de band tijdens diezelfde tournee in het Amsterdamse Paradiso. De groep had juist haar twee slagwerkers Alex Acuña en Manolo Badrena ingeruild voor één Peter Erskine, een vastberaden roffelaar met een Buddy Rich-tic. Daarmee was iets van de percussieve subtiliteit ingeleverd.

Vaste waarde was nog altijd bassist Jaco Pastorius. Als toetsenman en componist Joe Zawinul de weergod van Weather Report was, dan was Pastorius zijn donderkop. Op de dvd is te zien hoe de bassist rond en achter Wayne Shorter schuifeldanst, onderwijl onvermoeibaar funky figuurtjes trekkend. Zijn rol is volledig gelijkwaardig aan de verrichtingen van de anderen. Jaco's solobijdrage, 'Dolores/Portrait Of Tracy/Third Stone From The Sun' mag een van de hoogtepunten van deze dubbelaar genoemd worden. Wat een performer!

Ach ja, als je jezelf volgestouwd had met psychedelica – Bratwurst ongetwijfeld in het geval van Offenbach – was het allemaal best te genieten geweest, dat plechtstatig ge-orgel van Zawinul. Eens een communicantje, altijd een katholiek. En eerlijk is eerlijk: met zijn akoestische solo in 'I Got It Bad And That Ain’t Good' is niets mis. Toch mogen we blij zijn dat Zawinul na het verscheiden van Weather Report met zijn Syndicate een andere weg insloeg. Preciezer gezegd: alle andere wegen.

Bekijk de Jazztube!
Klik op de afbeelding linksboven voor de hierboven genoemde solo van Jaco Pastorius in 'Dolores/Portrait Of Tracy/Third Stone From The Sun'.

Labels:

(Eddy Determeyer, 21.7.11) - [print] - [naar boven]





Festival
North Sea Jazz impressies: zaterdag 9 juli 2011 part 2


De tweede dag van het festival begon op het Hudson-podium met een concert van Peter Beets & the Jazz Orchestra of the Concertgebouw onder leiding van Henk Meutgeert. De enthousiaste pianist speelde, zoals altijd, met een goed humeur vol passie en stormachtig. Op het grote podium had de bigband alle ruimte om te zich kunnen ontplooien. Een begin met pit.

Het volgende concert op dit podium was een intense dialoog tussen pianist Brad Mehldau en saxofonist Joshua Redman. Hier versmolt de dromerig diepgang van Mehldau met het ritme en de kracht van Redman. Technisch briljant, met subtiele verbondenheid. Jammer genoeg was de grote hal niet echt de omgeving die dit soort muziek verdient. Zo ging gedeeltelijk de kwetsbaarheid van deze muziek ten koste van de versterking wat verloren.

Daarna een zijstapje weg van de jazz en even kijken naar een van de laatste diva's: Chaka Khan. Een leuke verrassing. Ondanks alle ups en downs van het leven, omschreven in het lied 'Through The Fire', behield zij haar gevoel voor humor: "This song I wrote for my first husband..." Met 'Angels' bracht zij haar diepe geloof in de heiland tot expressie. Khan overtuigde bij dit concert niet alleen met haar stevige en variabele stem, maar ook met haar ongelofelijke uitstraling van soevereiniteit en levensvreugde. Het concert was een overbrenger van energie.

Met Charles Lloyd kreeg men de muziek die men van hem kent. Met de warme klank van zijn saxofoon en een uitstekende intonatie bracht hij standards ten gehore. Symbiotisch begeleid door pianist Jason Moran, bassist Reuben Rogers en drummer Eric Harland was het een rond en professioneel optreden.

Met enorme verwachtingen terug naar de Hudson voor gitarist John Scofield. De meester van de straight ahead jazz heeft een uniek geluid en een geheel eigen speelwijze, waar men hem altijd aan kan herkennen. Met zijn begeleiders Mulgrew Miller (piano), Scott Colley (bas) en Bill Stewart (drums) was op voorhand een uitdagende set geprogrammeerd. Echter, hoewel goed gedaan zoals altijd, op deze avond werd wel duidelijk dat er op een bepaald moment ook een valkuil in dat 'unieke geluid' op de loer ligt. Het klonk allemaal vrijwel hetzelfde. Te veel van het goede, zou je ook kunnen zeggen. Het is altijd een kwestie van smaak, maar toch... teleurstellend.

Nu nog even naar een jong rijzende ster luisteren: pianist Gerald Clayton met bassist Joe Sanders en drummer Justin Brown. Samen gaven zij een mooi inzicht in hun opvatting van jazz. Traditioneel en toch jong. Fijne kamerjazz met een adequaat ritme. Af en toe lag er beetje hectiek in het spel, maar de globale indruk was geheel positief. Pharoah Sanders, met de band van John Scofield, blies nog even de vermoeidheid weg en bracht een krachtige afronding van deze tweede festivalavond.

Klik hier voor een fotoverslag van de tweede dag van North Sea Jazz door Geert Vandepoele.

(Sabine Fleig, 20.7.11) - [print] - [naar boven]





Nieuws
Ab Baars Trio jubileert met Europese tournee


In november viert het Ab Baars Trio zijn 20-jarig bestaan met de Europese tournee Invisible Blow. Het Ab Baars Trio zal samen met de New Yorkse gastmusici Vincent Chancey en Fay Victor concerten geven in Nederland, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Slovenië.

'Invisible Blow' is een term uit de bokssport, die kan worden opgevat als een metafoor voor het leven. Iedere bokser houdt rekening met het feit dat een invisible blow hem of haar ooit te pakken zal krijgen. Het programma bevat nieuwe composities van rietblazer Ab Baars, die zijn geïnspireerd op gedichten en teksten van een groot aantal schrijvers, waaronder Charles Bukowski, Seamus Heaney en Anneke Brassinga.

Het programma is samengesteld door Ab Baars samen met dichter Anneke Brassinga, die bij enkele concerten, zoals in het Bimhuis op 26 november, gedichten zal voordragen. Baars: "De muziek voor Invisible Blow wordt open, eenvoudig en kleurrijk van karakter. De improvisaties worden een belangrijk onderdeel van de composities en het gecomponeerde materiaal zal door middel van improvisatie verder worden ontwikkeld. De diversiteit aan blaasinstrumenten, tenorsax, klarinet, shakuhachi (Japanse bamboefluit) en hoorn, is belangrijk en bepalend. Evenals de stem, die een indrukwekkend arsenaal aan mogelijkheden en kleuren bezit; spreken, zingen, klanken en geluiden. Behalve het slagwerk zullen ook een aantal kleine percussie-instrumenten worden gebruikt."

Gelijktijdig met de Invisible Blow-tournee zal een jubileum cd-box in gelimiteerde oplage worden uitgebracht, met een selectie van bestaande cd's uit het oeuvre van het Ab Baars Trio van de afgelopen twintig jaar plus een cd met nieuwe composities van Baars. Ook zal een bijbehorend boekje verschijnen - tevens los verkrijgbaar - met teksten door Kevin Whitehead over de geschiedenis van het Baars Trio.

Het Ab Baars Trio is opgericht in november 1990 en speelt nog altijd in dezelfde samenstelling: Ab Baars op tenorsax, klarinet en shakuhachi, Wilbert de Joode op contrabas en Martin van Duijnhoven op drums. Ze debuteerden maart 1991 in het Bimhuis te Amsterdam. Sinds die tijd heeft het trio een enorme ontwikkeling doorgemaakt. De vele projecten, de verschillende muzikale onderwerpen en de samenwerking met gastmusici - variërend van trombonist Roswell Rudd tot en met avant-punks The Ex - maar ook dichters en dansers zijn van belang geweest voor de ontwikkeling van het trio.

Voor updates en informatie klik hier.

(Jacques Los, 20.7.11) - [print] - [naar boven]





Festival
North Sea Jazz impressies: vrijdag 8 juli 2011 part 1


Het programma van de 36ste editie van het North Sea Jazz Festival bestond uit een combinatie van speciale projecten en jazzlegenden, maar liet tegelijk veel ruimte voor jonge talenten. Een uitnodiging dus om weer kennis te maken met nieuwe muziek en oude bekenden weer te zien.

Een van deze speciale projecten deed vanaf het begin de oren spitsen. Het was een idee van de Noorse slagwerker Terje Isungset om op ijsinstrumenten te spelen. Een bijzonder en buitengewoon concert, eventueel ook een eerbetoon aan natuur en het Noorse landschap. Weemoedige zang en lange melodielijnen met een melancholieke sfeer. Maar toch vervloeide deze muziek net zoals de instrumenten, waaruit ze was ontstaan. Dit was vanuit muzikaal oogpunt een beetje jammer.

Het volgde het concert van Paul Simon. De schepper van prachtige songs heeft met jazz meer te maken dan men zou denken. Zo behoren zijn begeleidende muzikanten vanuit vroegere dagen, zoals bijvoorbeeld Steve Gadd, Richard Tee en Eric Gale, tot de crème de la crème van de New Yorkse jazzscene. Dit jaar, met de nieuwe cd 'So Beautiful Or So What', liet hij voor de tweede keer op NSJ horen, wat men van composities, vroeger soms alleen met gitaar begeleid, kan creëren. Grote arrangementen, gespeeld door een band, die uit minimaal drie gitaristen, twee drummers plus percussionisten, twee toetsenisten, bassisten en diverse blaasinstrumenten bestond. Of het nu het bitterzoet ironische '50 Ways To Leave Your Lover', het liefdevol versierde 'Slip Sliding Away' of het temperamentvolle 'Late In The Evening' was: het speelde helemaal geen rol, die man weet gewoon wat het betekend mooi en harmonisch muziek te schrijven. Men zou kunnen zeggen: hoe ouder, hoe beter. Of simpelweg: so beautiful or so what!

Joe Lovano, een van de velen jazzlegenden die op het Hudson-podium te zien was, speelde met zijn band US Five, bestaande uit James Weidman (piano), Petar Slavov (bas), Otis Brown III en Francisco Mela (drums). Zij brachten stevige, ritmische bebop, met mooi samenspel en uitgebreide solo's plus een fantastische ritmesectie. Vitale en krachtige muziek van de oude school.

Een geslaagde afronding van deze avond was het concert van de Franse klarinettist en saxofonist Michel Portal met zijn nieuwe project Bailador. Hij werd begeleid door trompettist Ambrose Akinmusire, pianist Bojan Zulfikarpasic, bassist Harish Raghavan en drummer Nasheet Waits. Een kamermuziekconcert met zachte vloeiende melodielijnen en tevens een avontuur. Muziek om heel wakker naar te luisteren en tegelijk tot rust te komen. Het was belangrijk om de meditatieve sfeer van dit concert te bewaren.

Klik hier voor een fotoverslag van de eerste dag van North Sea Jazz door Geert Vandepoele.

(Sabine Fleig, 14.7.11) - [print] - [naar boven]





Cd / Jazz op verzoek #15
Wolfert Brederode Quartet – 'Post Scriptum' (ECM Records, 2011)

Opname: mei 2010

Jazz met een meer dan stevig randje klassiek. Dat is zowel aan pianist Wolfert Brederode als Manfred Eicher, oprichter en baas van het ECM-label, wel toevertrouwd. Ik kan me voorstellen dat Eicher, die naast de jazz een sympathie koestert voor de lyrische, meditatieve, mystieke, klassieke klankwerelden van Pärt, Kancheli, Schnittke, Karaindrou, Knaifel, Silvestrov en Tüür zeer goed met Brederode door één deur kan.

Brederode's composities en improvisaties voldoen geheel aan ECM's sound en concept. Ook de compositorische inbreng van de overige leden van Brederode's internationale kwartet – klarinettist Claudio Puntin, bassist Mats Eilertsen en drummer Samuel Rohrer – past naadloos in het jazz/klassiek-idioom. Naast de overwegend serene en verstilde muziek zijn er sporadisch wat dynamische momenten te beluisteren, onder andere in 'Inner Dance'.

Het precieze, heldere en impressionistische pianospel van Brederode is een wellust voor het oor en is een constante gedurende de gehele cd. Hij is dan ook de belangrijkste en interessantste solist. Naast hem speelt en soleert klarinettist Puntin eveneens op passend klassieke wijze. Met de adequaat dienende ritmesectie is dit een album dat voortreffelijk uitgevoerde romantische late night jazz bevat.

Meer horen? Jazz op verzoek!
Op 27 mei 2011 gaf het Wolfert Brederode Quartet een concert in het Amsterdamse Bimhuis. Het programma VPROJazzLive maakte opnamen, die je
hier kunt beluisteren. Tevens met video-opnamen!

(Jacques Los, 13.7.11) - [print] - [naar boven]





Nieuws
Stranger Than Paranoia nu ook in Breda en Den Bosch


Voor het eerst in haar geschiedenis gaat het inmiddels befaamde muziekfestival Stranger Than Paranoia in drie Brabantse steden plaatsvinden: Breda, Den Bosch en Tilburg.

Het vijfdaagse festival start op 19 december in De Avenue in Breda en wordt geopend door het internationale kwintet van altist Paul van Kemenade met Ray Anderson, Han Bennink, Frank Möbus en Ernst Glerum, met in de tweede set het Brabants Jazz Orkest, met als gasten zangeres Deborah Carter en flamenco-gitarist Eric Vaarzon Morel. Spreekstalmeester is de Britse komiek, muzikaal genie en sexsymbool Earl Okin.

Het festival gaat verder op 21 december in de Toonzaal in 's-Hertogenbosch en op 22, 24 en 27 december in Paradox Tilburg. Verder treden onder meer op: de Italiaanse meester-trompettist Paolo Fresu met pianist Antonello Salis en bassist Furio Di Castri (PAF Trio), uit Estland het bijzondere Free Tallinn Trio, het extravagante Italiaanse Giovanni Falzone Electric Quartet met een ode aan Jimi Hendrix en duo Busch & Van Kemenade met als gast de Russische french horn-speler Arkady Shilkloper.

Het volledige programma van Stranger Than Paranoia wordt binnenkort bekendgemaakt.

(Jacques Los, 13.7.11) - [print] - [naar boven]





Concert
Treats pikt close harmony-traditie op

dinsdag 5 juli 2011, De Smederij, Groningen

Het close harmony-genre, zo populair in de jaren vijftig, wordt tegenwoordig in leven gehouden door spectaculaire gezelschappen als The Manhattan Transfer, New York Voices en Take 6. Even afgezien van de ongetwijfeld dozijnen gospelkwartetten, die zich her en der in zwarte Amerikaanse baptistenkerken en op dito colleges ondergronds van hun verheven taak kwijten.

In Groningen hadden we in de jaren tachtig de Misty Four, dat soft-focus close harmony in de traditie van de Meltones, de Four Freshmen en de Hi-Lo's bracht. En sinds kort opereert hier dus Treats, een kwartet rond sopraan Anne-Lie Persson. Net als de Misty Four half-om-half mannelijk en vrouwelijk. Referentiepunt is thans Darmon Meaders New York Voices, doch daar die groep schatplichtig is aan de Hi-Lo's mogen we van een zekere continuïteit spreken. En zoals de Misty Four zich destijds lieten begeleiden door de pianisten Rein de Graaff en Dolf de Vries, zo wordt Treats bijgestaan door het trio van Tony Hoitingh, een van de betere jonge boppianisten hier.

Het stemmenmateriaal van Treats is prima, al misten sommige in De Smederij aanwezige kenners een meer pregnante bas. Die basfunctie werd nu beurtelings door Jasper Blokzijl (die voornamelijk eerste tenor zong) en Han Hesselink vervuld. De stemmen mengen goed, maar blijven ook individueel overeind. Dat lijkt me een sterk punt van het kwartet, dat nog verder uitgebouwd kan worden. Wat dat betreft was het verse van 'I’ll Be Seeing You', dat Treats als een soort Engelse madrigaal behandelde, veelzeggend. Het repertoire varieerde van dit soort evergreens tot meer eigentijds werk van sujetten als Elvis Costello. In de meer poppy werkjes dreigde Treats af te glijden richting Anita Kerr Singers en dat kan toch nooit de bedoeling zijn. Met zijn jazzy frasering en subtiele tempowisselingen is Treats domweg te goed voor dat spul.

In een aantal nummers was de robuuste tenorsax van Steven Sluiter toegevoegd. Als een soort Georgie Auld mengde hij zich in het discours, waarbij hij soms heel effectief unisono-lijnen trok, zoals in 'Stolen Moments', dat terecht een encore kreeg.

Het zou mooi zijn wanneer een jazzcomponist eens wat origineel werk voor Treats zou schrijven. Deze traktatie in viervoud kan heel wat.

(Eddy Determeyer, 11.7.11) - [print] - [naar boven]





Vooruitblik
Dinant Jazz Nights 2011


Van 14 juli tot en met 22 juli 2011 is saxofonist Joe Lovano de peetvader van het veertiende Dinant Jazz Nights festival. Lovano is stilaan een levende jazzlegende aan het worden. Zijn spel belichaamt de hele jazztraditie, niet in het etaleren van zijn kennis met citaten, maar in de wijze waarop hij zijn eigen taal heeft ontwikkeld. Met zijn volle, emotionele geluid legt hij in elke noot zó veel gevoel, intensiteit en swing, dat hij in welke stijl ook de muzikale essentie blootlegt. Maar, zoals de organisatoren van Dinant Jazz Nights duidelijk maken, Lovano's subliem geconcipieerde muziek kan alleen dan bestaan als er ruimte is voor de andere musici. In Dinant staat hij met Us Five op het podium en treedt hij ook aan met zijn Super Sonix Quartet met als speciale gast drummer Manu Katché. Bovendien is hij ook gastmuzikant bij John Scofield's New Quartet.

Andere saxofoongrootheden die acte de présence geven zijn: Charles Lloyd met Jason Moran, Reuben Rogers, Eric Harland en Steve Grossman met onder meer drummer Alvin Queen. Andere vermaarde en interessante formaties, die zich op het festival presenteren, zijn: Toots Thielemans & Kenny Werner, het Brussels Jazz Orchestra, het Fred Van Hove Quartet en het Mike Stern Quartet.

Het festival zal op vrijdag 22 juli afgesloten worden met een concert van Kid Creole & The Coconuts. Ondanks de enorme stijlbreuk met de rest van het programma, zal Creole Dinant ongetwijfeld laten dansen met behulp van zijn groep van dertien musici en zijn latino- en calypsoritmes. De keuze voor Creole is op papier een valse noot, maar geen haan die daar naar zal kraaien op een zwoele zomeravond. Behalve een enkele kniesoor!

Klik hier voor uitgebreide informatie over Dinant Jazz Nights 2011.

(Jacques Los, 9.7.11) - [print] - [naar boven]





Cd
Trio Grande & Matthew Bourne– 'Hold The Line!' (W.E.R.F., 2011)

Opname: maart 2011

Als je deze cd beluistert, is het moeilijk voor te stellen dat pianist Matthew Bourne hier de gast is. Hij lijkt in sommige nummers de band te leiden, soleert prominent en drukt als onvervalste romanticus zijn stempel op Trio Grande.

Hoewel het gebodene zich in het hokje van de improvisatiemuziek laat persen, is alles zorgvuldig vormgegeven en neigt het idioom in een aantal nummers eerder naar hedendaagse kamermuziek dan naar jazz. Nochtans kun je concluderen dat deze Belgen een zwak hebben voor halfvergeten standards uit de jaren veertig, hoewel alles uit eigen keuken komt.

Het eerste nummer, 'D’une Autre Époque', verwijst met de verfrommelde stem van Bourne naar Bob James' 'Wolfman' uit 1965, een van de eerste en meest overtuigende fusies van jazz en elektronische muziek. Elders, in 'Fourmis', vormen tubaspeler Michel Massot en drummer Michel Debrulle een soort budget brassband die gemoedelijk over de kasseien van de Brugse Gapaardstraat hobbelt, in de zoete wetenschap dat daarginder, bij de Versteende Nacht, Alain een mooie pint Straffe Hendrik heeft klaarstaan.

Meer horen?
Klik
hier voor geluidsfragmenten van de volgende tracks van dit album: 'BDK Theme', 'Roche Colombe' en 'Habop'.

(Eddy Determeyer, 4.7.11) - [print] - [naar boven]



Nieuws
Organisator The Hague Jazz stopt


De kogel is door de kerk: organisator Ruud Wijkniet van The Hague Jazz stopt ermee. Na alle commotie rondom de zesde editie van het Haagse jazzfestival, laat hij in het AD weten het niet op te kunnen brengen in 2012 een nieuwe editie te organiseren.

In het AD laat Wijkniet weten gefrustreerd te zijn over de vele kritiek op het festival. "Den Haag wil ons niet meer", aldus Wijkniet. Hoewel het altijd werd ontkend, geeft de organisator in het AD nu wel degelijk toe dat het festival financiële problemen had. The Hague Jazz stond slecht bekend qua betalingsgedrag en dat zorgde ervoor dat alle leveranciers nu een voorschot van honderd procent wilden hebben. "Dat heeft me genekt", aldus Wijkniet. Ook blijkt uit het AD dat de gemeente Den Haag het festival dit jaar meerdere malen gered heeft door garanties te geven aan leveranciers.

Voetbalclub ADO Den Haag ging dit jaar een partnerschap aan met Ruud Wijkniet. Mark van der Knallen, de eigenaar van ADO, wist nog niets van het vertrek van Wijkniet, maar laat wel weten erg teleurgesteld te zijn over de onprofessionele manier waarop het festival dit jaar werd geleid. "Het lijkt wel op ADO van drie jaar geleden." Toch wil Van der Knallen het festival een kans geven op een vervolg, maar dan zonder Ruud Wijkniet. "Ik ga samen met de huidige organisatie van het festival nadenken over een betere editie in 2012."

Bron: 3VOOR12

Meer weten?
Klik
hier voor een eerder bericht over The Hague Jazz 2011.

(Maarten van de Ven, 4.7.11) - [print] - [naar boven]





Jazzprofiel
Tricycle


Eerste ontmoeting. Het kleinste jazzzaaltje van Nederland, denk ik. Er staan dertig stoeltjes op een rij, een klein podium en veel aan de muur bevestigde takken met prachtige bloemen in knop.

De Bloemroom is vormgegeven door de kunstenaar Stephan Cools, verbonden aan deze editie van Jazz Masters Maastricht 2011. Het kleine zaaltje is een experiment in dit grote festijn , waar zo'n 3000 mensen op af zijn gekomen. De Belgische Vlaams/Waalse groep Tricycle speelt een mooie combinatie van folk en jazz, en weet inderdaad mensen naar binnen te trekken. Het kleine zaaltje puilt op enig moment zelfs uit. De muziek past mooi in de Bloemroom: een lenteachtige vrolijkheid, die versterkt wordt door de geestige en eenvoudige presentatie van accordeonist/componist Tuur Florizoone. Zo gaat de avond voorbij en het kleine zaaltje lijkt soms op een tramhalte van meerdere lijnen. Even kijken, even zitten, even luisteren, even opstaan, even verdergaan. Het publiek wisselt, de stemming niet; die blijft licht en vrolijk.

Tweede ontmoeting. Enkele maanden later, in mei, valt de nieuwe cd 'Queskia?' van Tricycle in de brievenbus. Exemplaar ter recensie. Die gaat dus mee in de auto. Zowel in de ochtend- als avondschemering voelt het heerlijk, rijdend door het landschap de poëzie van deze muziek te ervaren. De Bloemroom komt weer even terug in mijn herinnering.

Laatst reed ik op de autosnelweg tussen drie joekels van vrachtwagens. Zweedse perfectie: Scania. Voor me, achter me, naast me. De wielen draaiden op volle toeren over het asfalt, de witte strepen tussen mij en de kolossale wagens zoefden voorbij, naast me het staal van die auto's en die dikke banden met vergulde bouten op de velgen, net een slow-motion fragment uit een film. Deed me heel erg denken aan de coverfoto van de cd met fietsende kindertjes en het landhuis; een gek, bijna spiritueel moment op de autosnelweg, daar moet je mee uitkijken.

Tricycle, op het kinderfietsje in je eigen wereld, zo tussen de grote mensenmaatschappij je eigen weg banend, op eigen kracht fietsend, stevig vastberaden rondjes draaien. Je kunt niet omvallen, de zijwieltjes zorgen voor de balans. Tricycle schept inderdaad haar eigen muzikale omgeving en valt niet om.

Derde ontmoeting. In juni zie ik de drie mannen weer optreden in Schunck*. Het concert loopt van een leien dakje. Beeldend, poëtisch, spiritueel. Het soms technisch ingewikkelde samenspel bij Tricycle loopt gesmeerd; de muzikanten hebben er zin in en de muziek zit erin tot in de kleinste puntjes. Dat stralen ze ook uit: concentratie, spelvreugde, speels, zelfverzekerdheid en tegelijk ook verbazing over de mystiek die ze zelf oproepen.

Tricyle heeft iets van een onzichtbaar circus. Het liveoptreden voegt veel toe aan de cd. De dynamiek die Florizoone meesterlijk in zijn accordeon weet te leggen, de verhalende, punctuele en fijngevoelige toon van saxofonist/fluitist Philippe Laloy en de uitermate geconcentreerde bassist Vincent Noiret... een mooi trio.

Storende factor vormt de permanent sonoor ronkende koeling van het buffet in het Schunck*-café. Deed me weer even denken aan die Scania-vrachtwagens. Brom als bijgeluid, een professioneel podium van deze allure onwaardig. Het hindert vanavond wel, maar bederft het concert niet echt. Vrolijk folkloristische jazz, beeldende filmmuziek, dichterlijk. Het publiek geniet van de voorstelling, die wellicht bij iedereen zijn eigen film oproept. De groep ontkomt niet aan een flinke toegift. De muziek van Tricycle spreekt tot de verbeelding, de cd gaat na afloop grif over de toonbank en die Tuur maar lachen... ik zie uit naar de vierde ontmoeting.

(Jo Dautzenberg, 3.7.11) - [print] - [naar boven]





Concert
Bé Meiborg intens en messcherp

dinsdag 22 juni 2011, De Smederij, Groningen

Zo frequent als hij gedurende de jaren tachtig op de Groninger jazzpodia te vinden was, zo schaars zijn de optredens van pianist Bé Meiborg (1946) tegenwoordig. Naar het schijnt leeft hij tegenwoordig teruggetrokken op een landgoed aan een doodlopend pad, ergens tussen de stad en Zuurdijk. Zijn recital trok dinsdag dan ook een volle en bijzonder geanimeerde Smederij.

Intens, dat begrip dekt de lading nog het best. Voor Meiborg is jazzmuziek bepaald niet een soort serie aangenaam swingende notenguirlandes. Bij hem is het altijd erop of eronder - meestal erop. De noten zijn noodzakelijk. Ze zijn stuk voor stuk bedacht en voor je erop bedacht bent, hebben ze je al te pakken. Zijn timing is met andere woorden messcherp; Meiborg weet als geen ander een soort relaxte spanning op te roepen. Dat gebeurt allemaal heel fysiek en die lichamelijkheid sloeg over op het publiek, dat zeldzaam ongezeglijk was. Een extraverte indiaan kreeg van sessieleider Diederik Idema zelfs een gele kaart uitgereikt, wat uitzonderlijk genoemd mag worden.

Van Meiborgs oude groepen was gitarist Winfred Buma als enige overgebleven. Zijn werk, geënt op de grote jaren-vijftig jazzgitaristen, van Chuck Wayne tot Jim Hall, was clean as a pin, met her en der kortstondige doch pittige distortie-wolkbreuken.

Traditiegetrouw meldde zich weer een nieuw talent tijdens de jamsessie die op het optreden van het Bé Meiborg Kwartet volgde. Ditmaal was het de jonge bassist Tobias Nijboer, die in 'Along Came Betty' de aandacht trok met een hechtgeconstrueerde solo. Over hechtgeconstrueerde solo's gesproken: ook de saxofonisten Harry van der Laan en Mark Gross lieten zich niet onbetuigd. Van der Laan met een koele, weldoordachte bijdrage in 'There Is No Greater Love' en Gross, in datzelfde nummer, met een vurig vloeiend betoog, dat nochtans geen noot teveel bevatte. Hem zul je niet gauw betrappen op een beginnersfout als nog maar even een chorusje doorblazen, terwijl het kruit eigenlijk al verschoten is.

Dat alles werd meer dan voortreffelijk ondersteund door drummer Steve Altenberg. Die kan stevig uitpakken wanneer het ogenblik daar is, maar meer nog valt hij op door zijn op maat gesneden partijen, die elke solist het zijne geven. In de beste Sid Catlett-traditie, met andere (toegegeven, grote) woorden. Intussen worden zijn fijnzinnige samenspraakjes met bassist Bert van Erk zo langzamerhand een act op zich.

(Eddy Determeyer, 1.7.11) - [print] - [naar boven]





Nieuws
Rita Reys populairste Nederlandse jazzmuzikant aller tijden


Rita Reys is met grote voorsprong de populairste Nederlandse jazzmuzikant aller tijden. Dat blijkt uit een onderzoek dat tijdens de Jazzdag op vrijdag 24 juni in Rotterdam aan de Nederlandse jazzindustrie werd gepresenteerd. Reys eindigt in de lijst met internationale muzikanten op de derde plaats na Louis Armstrong en Miles Davis. In de lijst met alleen nationale artiesten eindigt ze als eerste.

Rita Reys is sinds de jaren vijftig één van de top-jazzzangeressen van Europa en is sinds die tijd internationaal bekend onder de bijnaam Europe's First Lady of Jazz. Haar naam werd internationaal gevestigd toen zij in 1956 in New York voor Columbia Records de elpee 'The Cool Voice Of Rita Reys' opnam, met Art Blakey's Jazz Messengers. Reys won in 2006 als eerste Nederlandse jazzmusicus de Edison Oeuvre Award.

Uit het onderzoek, uitgevoerd door Arno Prins MusicResearch.nl in opdracht van Buma Cultuur, blijkt dat Nederlandse jazzartiesten niet onder doen voor de buitenlandse competitie. In de internationale top 30 worden, naast internationale artiesten Louis Armstrong en Miles Davis, de Nederlandse artiesten Candy Dulfer, The Dutch Swing College Band, Kyteman en Wouter Hamel genoemd als favoriete jazzartiesten onder respondenten.

(Jacques Los, 1.7.11) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.