Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Jazzprofiel
Tricycle


Eerste ontmoeting. Het kleinste jazzzaaltje van Nederland, denk ik. Er staan dertig stoeltjes op een rij, een klein podium en veel aan de muur bevestigde takken met prachtige bloemen in knop.

De Bloemroom is vormgegeven door de kunstenaar Stephan Cools, verbonden aan deze editie van Jazz Masters Maastricht 2011. Het kleine zaaltje is een experiment in dit grote festijn , waar zo'n 3000 mensen op af zijn gekomen. De Belgische Vlaams/Waalse groep Tricycle speelt een mooie combinatie van folk en jazz, en weet inderdaad mensen naar binnen te trekken. Het kleine zaaltje puilt op enig moment zelfs uit. De muziek past mooi in de Bloemroom: een lenteachtige vrolijkheid, die versterkt wordt door de geestige en eenvoudige presentatie van accordeonist/componist Tuur Florizoone. Zo gaat de avond voorbij en het kleine zaaltje lijkt soms op een tramhalte van meerdere lijnen. Even kijken, even zitten, even luisteren, even opstaan, even verdergaan. Het publiek wisselt, de stemming niet; die blijft licht en vrolijk.

Tweede ontmoeting. Enkele maanden later, in mei, valt de nieuwe cd 'Queskia?' van Tricycle in de brievenbus. Exemplaar ter recensie. Die gaat dus mee in de auto. Zowel in de ochtend- als avondschemering voelt het heerlijk, rijdend door het landschap de poëzie van deze muziek te ervaren. De Bloemroom komt weer even terug in mijn herinnering.

Laatst reed ik op de autosnelweg tussen drie joekels van vrachtwagens. Zweedse perfectie: Scania. Voor me, achter me, naast me. De wielen draaiden op volle toeren over het asfalt, de witte strepen tussen mij en de kolossale wagens zoefden voorbij, naast me het staal van die auto's en die dikke banden met vergulde bouten op de velgen, net een slow-motion fragment uit een film. Deed me heel erg denken aan de coverfoto van de cd met fietsende kindertjes en het landhuis; een gek, bijna spiritueel moment op de autosnelweg, daar moet je mee uitkijken.

Tricycle, op het kinderfietsje in je eigen wereld, zo tussen de grote mensenmaatschappij je eigen weg banend, op eigen kracht fietsend, stevig vastberaden rondjes draaien. Je kunt niet omvallen, de zijwieltjes zorgen voor de balans. Tricycle schept inderdaad haar eigen muzikale omgeving en valt niet om.

Derde ontmoeting. In juni zie ik de drie mannen weer optreden in Schunck*. Het concert loopt van een leien dakje. Beeldend, poëtisch, spiritueel. Het soms technisch ingewikkelde samenspel bij Tricycle loopt gesmeerd; de muzikanten hebben er zin in en de muziek zit erin tot in de kleinste puntjes. Dat stralen ze ook uit: concentratie, spelvreugde, speels, zelfverzekerdheid en tegelijk ook verbazing over de mystiek die ze zelf oproepen.

Tricyle heeft iets van een onzichtbaar circus. Het liveoptreden voegt veel toe aan de cd. De dynamiek die Florizoone meesterlijk in zijn accordeon weet te leggen, de verhalende, punctuele en fijngevoelige toon van saxofonist/fluitist Philippe Laloy en de uitermate geconcentreerde bassist Vincent Noiret... een mooi trio.

Storende factor vormt de permanent sonoor ronkende koeling van het buffet in het Schunck*-café. Deed me weer even denken aan die Scania-vrachtwagens. Brom als bijgeluid, een professioneel podium van deze allure onwaardig. Het hindert vanavond wel, maar bederft het concert niet echt. Vrolijk folkloristische jazz, beeldende filmmuziek, dichterlijk. Het publiek geniet van de voorstelling, die wellicht bij iedereen zijn eigen film oproept. De groep ontkomt niet aan een flinke toegift. De muziek van Tricycle spreekt tot de verbeelding, de cd gaat na afloop grif over de toonbank en die Tuur maar lachen... ik zie uit naar de vierde ontmoeting.

(Jo Dautzenberg, 3.7.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.