Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Cd's | Jazztube
Jakob Bro, Lee Konitz, Bill Frisell, Jason Moran, Thomas Morgan & Andrew Cyrille - 'Taking Turns'
ECM, 2025 | Opname: maart 2024
Bram De Looze, Joey Baron, Hank Roberts & Thomas Morgan - 'Live at Brussels Jazz Festival (Edition X Flagey 2025)'
Challenge, 2025 | Opname: 10 januari 2025

De centrale figuur in dit verhaal is bassist Thomas Morgan. ECM Records bracht een paar maanden geleden onder de titel 'Taking Turns' tien jaar oude studio-opnamen van een niet erg alledaags allstar sextet uit, bestaande uit de in 2020 overleden saxofonist Lee Konitz, gitaristen Jakob Bro en Bill Frisell, pianist Jason Moran, drummer Andrew Cyrille en natuurlijk Morgan. Recenter, januari 2025, zijn opnamen gemaakt tijdens het Brussels Jazz Festival in de Flagey-studio en uitgebracht door Challenge Records. Hier horen we Morgan met pianist Bram De Looze, cellist Hank Roberts en drummer Joey Baron.

'Taking Turns' eerste stuk, 'Black Is All Colors At Once', een van de zeven stukken, alle gecomponeerd door Bro, begint met de beide gitaristen in een vrij abstracte samenhang. Dan wringt Konitz zich ertussen op altsax met een onverwachte melodie. Een opvallend ingetogen stuk, iets dat eveneens geldt voor het tweede stuk 'Haïti', waarin we Konitz op sopraansax horen, in boeiende samenwerking met Bro en Frisell. Overigens was Konitz een absolute meester in dat ingehouden spel, een saxofonist die als geen ander zijn toon tot in de kleinste details volledig onder controle had. Tevens valt hier de ritmiek op, al ligt het tempo vrij laag. Even voorbij de vijfde minuut horen we Morgan wat uitgebreider, overigens net als Cyrille met die stuwende ritmiek. 'Milford Sound' klinkt vanaf het eerste begin iets voller, al ligt ook hier het tempo vrij laag. Cyrille valt op met relatief stevig spel en Konitz en de gitaristen spelen zetten de melodie neer, de klanken volledig in elkaar verstrengeld. Verderop waaiert het uit elkaar en blijft Konitz over, te midden van stuwende kwintetklanken. En prachtig hoe Konitz de melodie in 'Aarhus' neerzet, opvallend fragiel en doorleefd. Het iets abstractere 'Pearl River' valt vooral op door de bijdrage van Bro en Frisell en verderop door die van de ritmesectie. 'Peninsula' is een hoogtepunt op dit mooi voortkabbelende album, met name omdat dit stuk wat meer spanning in zich bergt. Het afsluitende 'Mar Del Plata' is het meest ritmische stuk, met name door de bijdragen van Cyrille en Morgan, en valt verder op door het gitaarspel.

De stukken die het kwartet in Brussel speelde, eveneens zeven, zijn deels van de hand van De Looze en deels van Roberts. Die eerst ontpopte zich de laatste jaren niet alleen tot een uitstekende pianist, maar ook tot een interessant componist, zo leert dit album. Zo valt in 'Doudou' direct de combinatie Roberts-Morgan op, culminerend in een boeiende solo van Roberts. Verderop is het De Looze die imponeert met mooi ingetogen pianospel, zijn noten zorgvuldig afwegend. Het ingetogen 'Crawlinger', eveneens van De Looze's hand, vangt aan met een prachtig melancholieke solo van Roberts, doeltreffend begeleid door Morgan en Baron. Iets meer dynamiek kent De Looze's 'Aneez' [zie ook de Jazztube hieronder]. Stuwend spel van de ritmesectie, aangevuld met Roberts, begeleidt De Looze's opwindende pianospel. En mooi: hoe verder we in dit stuk komen, des te dynamischer wordt het. Een samenwerking die zonder meer spanningsverhogend werkt. En natuurlijk moeten we in het kader van dit verhaal de bassolo van Morgan iets verderop noemen, bedachtzaam en intens. Roberts' 'Little Sisters' valt met name op door het ingetogen, weemoedige spel van deze cellist, mooi begeleid door de overige leden van het kwartet. Verder vallen hier de spannende solo van Baron op, met name het spel op de bekkens met zijn brushes, en die van De Looze, sterk blues georiënteerd. Qua sfeer zit De Looze's 'Duskus' aardig in dezelfde richting. Een stuk waarin met name het duet van hem met Roberts bijzonder is. Net als 'Taking Turns' is dit een vrij ingetogen album, met eigenlijk maar één echte uitzondering: 'Flagey Blues Edition X' van De Looze. Hier puntig uptempo spel van dit kwartet, met een meeslepende blues als resultaat. Afsluiten doen we met ritmisch pizzicatospel en zang van Roberts in zijn eigen '100 Years', nogmaals de blues.