Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Cd's
Teus Nobel Acoustic Trio - 'After Hours'
Integral Music, 2023 | Opname: voorjaar 2023
Ruben Drenth Trio - 'How To Gather Moss'
eigen beheer, 2023

Vandaag aandacht voor nieuw werk van twee trompettisten: Teus Nobel en Ruben Drenth. Nobel eert op zijn nieuwe, bij Integral Music verschenen album 'After Hours', dat hij opnam met zijn nieuwe Acoustic Trio, niemand minder dan Chet Baker. Een trompettist met wiens muziek hij twintig jaar geleden vrijwel letterlijk jazz leerde spelen en die ook in de afgelopen twee decennia zijn muziek kleurde. Op dit album, dat hij maakte met gitarist Tim Langedijk en bassist Thomas Pol, horen we dan ook vooral klassiekers waar Bakers naam voor altijd aan verbonden is. Bijzonder daarbij is dat Nobel koos voor een sobere aanpak, dicht bij het origineel blijvend. Drenth vroeg, voor het in eigen beheer uitgekomen 'How To Gather Moss', drummer en vibrafonist Mees Siderius en bassist Jeroen Den Daas om hem te vergezellen. En waar Nobel Baker koos als inspirator, koos Dreth voor The Rolling Stones.

'After Hours' begint met 'Sad Walk', een stuk dat Baker voor het eerst opnam in 1955, in een Parijse studio. In de versie van Nobel valt direct de authentieke aanpak op, alsof we ons in die studio in 1955 bevinden. Mooi is die wat schelle klank, door met een demper te werken, en die bassolo van Pol net iets over de helft. Die Pol kan swingen, zoveel is wel zeker. 'It Never Entered My Mind' nam Baker slechts één keer op, in 1959, maar het stuk verscheen wel op een album dat tot de canon behoort: het bij Riverside verschenen 'Chet'. Een ballade die uitstekend bij Nobel past en waarin zijn wat omfloerste, delicate geluid prachtig tot uiting komt. En het is hier ook zeker Langedijk die opvalt, door zijn zeer bescheiden, ondersteunende gitaarklanken, maar zeker ook in die solo, waarin precies die noten klinken die moeten klinken.

Reeds aan de eerste noten van 'Blues For Paul' hoor je dat dit een veel nieuwer stuk is. En dat klopt, het is een van de twee eigen stukken van Nobel voor dit album. Verderop horen we het nummer nog een keer, maar nu aangevuld met Benjamin Herman op altsax. Herman horen we ook samen met Nobel in 'You And The Night And The Music', een klassieker die Baker twee keer opnam, in 1958 en in 1986. Ook dit stuk speelt Nobel met veel gevoel. Mooi zoals de klanken van de twee blazers hier samenvallen. De eerste keer dat 'Look For The Silver Lining' door Baker werd opgenomen was in 1954, het stuk zou uitgroeien tot een echte Baker-klassieker en mag dan ook op een tributealbum als dit niet ontbreken. En Nobel, Langedijk en Pol doen dit swingende stuk alle eer aan, een prachtige versie van deze klassieker. Imposant is dat andere stuk van Nobel: 'No Goodbye', dat hij schreef naar aanleiding van het overlijden van zijn vader in 2019. Zoals de titel aangeeft, gaat het hierbij vooral om de tragiek van geen afscheid kunnen nemen. Nobel verklankt het met veel gevoel, op die voor hem zo kenmerkende wijze.

Zoals gezegd liet Drenth zich voor zijn album inspireren door voor een jazztrompettist minder voor de hand liggende musici, die van The Rolling Stones. Bij dit soort onverwachte keuzes is altijd de vraag of het werkt. Voegt het wat toe aan het origineel? Welnu, we kunnen gerust zijn, de kijk van Drenth op deze klassiekers is een meer dan interessante. Het uit 1966 stammende 'Ruby Tuesday' hoorde u nog nooit op deze wijze, herkenbaar en tegelijkertijd opvallend fris en in deze versie pure jazz. Sterker nog, ik vind de wijze van blazen van Drenth, krachtig ondersteund door Siderius en Den Daas, vaak opvallend goed passen binnen de traditie van de New Orleans-jazz, ik krijg soms sterke associaties met de marching bands. Siderius op vibrafoon mag klassieker 'Under My Thumb' openen, terwijl verderop de trompet van Drenth dit stuk in een geheel ander licht zet.

'Lady Jane' speelt Drenth volledig solo, met mooie lang uitgerekte bewegingen. Die invloed van de New Orleans-jazz horen we ook bijzonder goed terug in het meeslepende en heerlijk vette 'I Don't'. Het uit 1972 stammende 'Rocks Off' krijgt van Drenth en zijn kompanen een al even bijzondere behandeling. Prachtig klinkt die heerlijk duistere bassolo van Den Daas hier, op mooi ritmisch spel van Siderius. Bijzonder zijn ook zeker die slepende versies van 'No Expectations' en 'Oh Dear'. En dan klinkt alweer het laatste nummer, 'Mick Taylor', waarin we heel verrassend Drenth niet op trompet horen, maar op gitaar. Een mooie, broeierig hommage aan de gitarist Michael Kevin Taylor, die tussen 1969 en 1974 deel uitmaakte van The Rolling Stones.