De soul was weer te snijden. Wat is er toch aan de hand met Eetcafé de Smederij? Twee weken geleden zag en hoorde ik er de New Yorkse pianist Danny Grissett, met Joris Teepe op bas en Owen Hart jr. achter de drums en dat werd een soulfeestje dat over de plinten klotste. (Nee, niet over geschreven. Drukdruk. Halen we nog wel eens in.) En nu zat op dezelfde plek Dado Moroni, zoon van Genua en leeuw van het klavier. Een pianist van het subtiele gebaar. Er zit veel licht en lucht in zijn aanpak, hij heeft een voorliefde voor zijpaadjes ('What's New', 'Speak Low') en etaleert nochtans orkestrale ambities. In zekere zin maakt hem dat een waardige erfgenaam van Ahmad Jamal.

In dat orkestrale verhaal speelt Jeroen de Rijk met zijn latinpercussiewinkeltje een prominente rol. Het is lang geleden dat ik een slagwerker hoorde met vergelijkbare melodische faculteiten. Voor hem zijn de conga, de bongo's, de triangel et cetera evenzovele orkestrale stemmen. Hij levert de accenten, de knooppunten van de liedjes. Zijn gevoel voor structuur is onberispelijk. Maar zijn belangrijkste functie in het trio is toch die van motor. Wat zeg ik, die van motor met nabrander. Zijn montuno werd een machtige macho machine. Daarbij articuleert hij als een redeRijker. Geen wonder dat sommige breaks onwillekeurige bewonderende aahs! en oohs! aan het volgepakte zaaltje ontlokten. En hij speelt ook nog eens met de brushes keurig in vieren, als dat zo uitkomt. Net zo makkelijk.

Joris Teepe was zoals gebruikelijk de onverstoorbaarheid zelve. Die bas steekt hij bepaald niet onder stoelen of banken. Wat heet: wat dat betreft zou je zijn stijl gerust autoritair mogen noemen. Met zijn van Al McKibbon geleende 'Manteca'-vamp gaf hij het eerste nummer na de pauze een solide en bestendige basis. Bij navraag bleek het om een eigen nummer van Moroni te gaan. Kennelijk was de bodem van de verkleedkist in zicht.

Halverwege de jamsessie na het formele optreden zag ik de laatste bus aan den einder opdoemen. Maar ik had nog net de tijd om de Koreaanse vocaliste Jinju Kim te beluisteren, die in recente maanden indruk maakt in het Groningse. Haar aanpak leunde in eerste instantie sterk op Ella Fitzgerald, maar daar lijkt ze zich inmiddels van los te weken. Ze heeft de echte jazzspirit, schuwt het melodische avontuur niet en zou wel eens een, ahum, hele grote kunnen worden. Zoals ze al zelf zong: 'It could happen to you'. Dus goed en breed blijven luisteren en je eigen stem proberen te destilleren - maar dat is een raad die je aan alle jonge muzikanten kunt geven, nietwaar?

Foto's: Hubert Nauta & Diederik Idema

Labels: concert, Dado Moroni, dec22, Jeroen de Rijk, Jinju Kim, Joris Teepe

(Eddy Determeyer, 13.12.22) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.