Concert / Cd
Leyla McCalla live
vrijdag 22 maart 2019, De Warande, Turnhout
Leyla McCalla - 'The Capitalist Blues' (Jazz Village, 2019)

De opkomst in de Warande viel een beetje tegen voor de Haïtiaans-Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentaliste Leyla McCalla. Ze heeft net een prachtige nieuwe (derde) plaat uit onder de veelzeggende naam 'The Capitalist Blues'. Geïnspireerd door het verdeelde klimaat in Amerika maakte ze een verzameling songs over de psychologische en emotionele invloed van het leven in een kapitalistische maatschappij, een systeem waardoor mensen zich soms geïsoleerd gaan voelen en zichzelf kwijtraken. De Capitalist Blues staat voor dit gevoel, en de songs van het album zetten je aan om je hier niet in te verliezen en je te verzetten. McCalla is sterk beïnvloed door traditionele Creoolse en Haïtiaanse muziek, cajun en Amerikaanse jazz en blues, en dat vindt je dus allemaal terug op deze plaat. Het merendeel van de mensen die gekomen waren bestond uit fans van McCalla, waarvan sommigen een eind gereisd hadden - een enkeling zelfs uit Duitsland.

McCalla - deze avond op cello, gitaar en banjo - was overgekomen met een drietal begeleiders die keurig hun werk deden, waarbij gitarist David Hammer samen met McCalla voor de zware taak stond om de veel uitgebreidere bezetting die op de plaat te horen is te doen vergeten. Helaas bleek dit in een aantal gevallen onmogelijk. De titelsong 'The Capitalist Blues' ontleent een deel van zijn kracht aan de bezetting met brass en viool. Het hele album is aantrekkelijk door de variatie in de songs die een breed scala voorbij laten komen, variërend van zydeco, blues, creoolse en Haïtiaanse muziek. Op de cd uitgevoerd met passende bezetting en tijdens het concert in een kleinere bezetting met naast McCalla en Hammer bassist Peter Olynciw en drummer Shawn Myers. Hoewel de songs op zichzelf qua tekst en melodie sterk genoeg zijn en het kwartet er een mooie uitvoering van verzorgde, bleef toch het gevoel dat de cd een veel rijker palet van klankkleuren laat horen.

Mede door de beperkte opkomst met een publiek dat naar de maatstaven van McCalla erg rustig en bescheiden was en de kleine bezetting werd het wel een heel intiem concert. Na afloop was er volop belangstelling voor de signeersessie, waarbij McCalla uitermate toegankelijk bleek. Maar het blijft jammer dat de grote diversiteit die op de plaat te horen is live niet uit de verf kwam.

Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.