Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Concert
Zes jaar later
Rein de Graaff Trio & Guests, zondag 12 oktober 2025, Theater vanBeresteyn, Veendam

Wacht even. Die man die ons daar naast de piano, licht voorovergebogen boven de microfoon voorhoudt dat niet Charlie Parker, zoals velen kennelijk denken, maar Little Benny Harris de componist is van 'Ornithology', is dat niet dezelfde die zes jaar geleden ex cathedra, urbi et orbi, definitief zijn afscheid aankondigde na zo'n zes decennia touren, optreden, touren, telkens een andere hotelkamer, touren, albums opnemen, touren, lessen in bebop en touren? Toen ik destijds voorzichtig opperde dat hij zijn vingers toch op zijn minst wel een beetje in vorm zou houden en heel nu en dan, al was het maar in zijn woonplaats Veendam, het podium zou opstappen, schudde hij minzaam glimlachend zijn hoofd. Ooit was hij de jongste pianist in Nederland die de boptraditie overeind hield, inmiddels was hij de oudste. Het was wel mooi geweest.

Inmiddels zijn we zes jaar verder, de vingers zijn soepel gebleven en een paar honderd Veendammers luisteren met gepaste trots naar 'Ornithology' en andere bop-evergreens. De nummers worden ingeleid met parelende geabstraheerde vignetten op de piano, voorafschaduwen van wat komen gaat. Een beetje te vergelijken, misschien, met de lange rapsodische intro's die collega-pianist Erroll Garner placht te spelen, waarbij zijn medemuzikanten gebiologeerd toekeken, benieuwd in welk nummer die cascades terecht zouden komen. (En die de vlijtige technici van Philips er vakkundig afknipten, omdat dat tijd zou opleveren voor een paar nummers extra op de lp...)

De Graaff had, een beetje in de traditie van zijn 32 jaar korte Stoomcursus Bop, buiten zijn trio drie gasten uitgenodigd: vocaliste Marcella Hendriks, trompettiste en bugelblazer Ellister van der Molen en altsaxofonist Ben van Gelder. Hendriks is een betrekkelijk recente ontdekking van de pianist. Helemaal niet slecht, al moest je even wennen aan haar vrijzinnige interpretaties van de melodische details. 'In Love In Vain', gezongen met uitsluitend pianobegeleiding, was een schoolvoorbeeld van een echte jazzballad, verstild en gevoelig, maar daarom nog niet soft. Van der Molen schoof haarzuiver en elegant, zonder ooit weg te glijden, van noot naar noot in haar feature 'You've Changed'. En zo raakte ook Van Gelder iedere noot bovenop haar hersens in 'Darn That Dream'. Soms echode John Coltranes werk op de sopraansax na in zijn altgeluid.

Elke pianist die zijn zout waard is heeft wel een heel persoonlijke tic, een quote die regelmatig langskomt. Zo zat 'Don’t Be That Way' Peter Beets een tijdlang in de weg. (Geen idee of dat nog steeds het geval is.) De Graaff laat 'Did You Ever See A Dream Walking' voorbijtrippelen. Ik turfde vier quotes tot in het al genoemde 'Ornithology', daarna raakte ik de tel kwijt.

De moraal van dit verhaal: hou de agenda's van de jazzclubs en de schouwburgen in de gaten. Voor je het weet duikt die Rein de Graaff weer op.

Tekst: Eddy Determeyer | Foto's: Hammie van der Vorst

Labels: Ben van Gelder, Charlie Parker, concert, Ellister van der Molen, Marcella Hendriks, Rein de Graaff