Daniel Garcia Diego is geboren in Salamanca en kreeg de flamenco met de paplepel ingegoten. Hij ging klassieke muziek studeren aan het conservatorium van Castilla y León. Daarna studeerde aan het Berklee College of Music in Boston, waar de Panamese jazzpianist Danilo Pérez zijn mentor werd. Hij speelde met Arturo Sandoval, Greg Osby and Perico Sambeat. Hij bracht vier albums uit waarop al deze invloeden bij elkaar komen. Hij noemt zichzelf eclectisch en dat is te horen. Allerlei invloeden uit klassiek, jazz en flamenco worden in een centrifuge gegooid en komen er fris, origineel, kleurrijk en verrassend uit.

In hun eerste Nederlandse tour deed het trio een uitverkocht Paradox aan om werk te laten horen van de laatste twee albums 'Travesuras' (2019) en 'Vía De La Plata' (2019). Op de albums zijn onder anderen ook Ibrahim Maalouf (trompet), Anat Cohen (klarinet) en Gerardo Núñez (flamencogitaar) te horen. Die waren niet meegekomen naar Tilburg. Het trio bleek uitstekend in staat om dat gemis creatief op te vangen.

Het trio trapte af met 'Potro De Rabia Y Miel', een hommage aan de in 2014 overleden flamencogitarist Paco de Lucia. De Steinway-vleugel veranderde onder de handen van Garcia Diego in een flamencogitaar die met heel strakke ritmes en typische accenten bespeeld werd, om daarna naadloos over te vloeien in een swingende jazzpiano. Dit alles subtiel maar krachtig ondersteund door het drumwerk van Michael Olivera. En ook bassist Reinier Elizarde 'El Negrón' presenteerde zich sterk met een mooi uitgesponnen solo.

Garcia leidde het tweede nummer in met een verwijzing naar 'Sketches Of Spain', het alom gewaardeerde album van Miles Davis en Gill Evans uit 1960. Hoewel ook Garcia Diego vol lof is over dit album hadden Davis en Evans de principes van de solea flamenco volgens hem niet goed begrepen. In het stuk maakte hij dat overtuigend duidelijk en ontstonden er prachtige contrasten tussen strak gespeelde flamenco-akkoorden en -ritmes en jazz met een onvervalste swing. In 'Calle Compañia' nam het trio ons mee naar Garcia Diego's Salamanca. Het trio maakte indruk met een aaneenschakeling van ritme- en sfeerwisselingen en gedurfde solo's. Olivera was meesterlijk in het subtiel hanteren van zijn brushes en het leggen van verrassende accenten.

Het drietal heeft na een flink aantal jaren samenspelen een soort telepathische manier van communiceren ontwikkeld, wat zorgt voor een mooie en speelse balans in het geheel. Voeg daarbij een zichtbaar speelplezier en het kon niet anders dan dat het applaus steeds luider en langduriger werd. Garcia Diego gaf ook aan hoe belangrijk het publiek voor zijn trio is; het is immers de wisselwerking van energie tussen zaal en podium die tot het eindresultaat leidt. En dat zat wel goed in Paradox. Waarschijnlijk dat ik daarom geen moment de instrumenten heb gemist die op de albums wel te horen zijn. De magie van livemuziek!

Het trio kwam, zag en overwon en werd beloond met een staande ovatie. De toegift was rustiger en ingetogen, een soort slaapliedje waarin de zaal werd uitgenodigd mee te zingen en daar vol overgave op reageerde.

Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.

In de Jazztube hieronder zie je het concert dat het Daniel García Diego Trio een dag later gaf in het Bimhuis.

Labels: concert, Daniel Garcia Diego, flamenco, jan23, jazztube

(Johan Pape, 5.2.23) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.