Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Concert
Bezielende improvisatie
Dave Douglas Quintet, vrijdag 20 januari 2023, Paradox, Tilburg

Als jazzliefhebber is het onmogelijk een trompettist met de status van Dave Douglas te miskennen. Deze exceptionele muzikant en componist verwierf zijn bekendheid in de jaren 90 met twee belangrijke groepen: Tiny Bell Trio en Dave Douglas Sextet. Hierna volgt een extreem productieve en creatieve periode met een essentiële rol in John Zorns Masada en met de Charms Of The Night Sky-groep. Centraal hierin staat de versmelting van jazz met joodse muziek respectievelijk Oost-Europese volksmuziek. Na deze periode komen belangrijke albums uit met het akoestisch jazzkwartet, waarin ook Chris Potter speelde, zoals: 'Magic Triangle' en 'Leap Of Faith'. Harmonie en lyriek zijn sleutelbegrippen in deze oorspronkelijke maar zeer toegankelijke groepssamenstelling. Het kwintet met pianist Uri Caine en saxofonist Chris Potter produceert maar liefst zeven platen. Dave Douglas is vanaf deze tijd leading trumpet player. Met het album 'Witness' wint elektronica aan invloed en wordt de muziek meer politiek geëngageerd. De wens tot onafhankelijkheid mondt uit in een eigen label: Greenleaf Music. Een nieuwe elektrische groep Keystone en een hagelnieuwe akoestische groep met Donny McCaslin als saxofonist wordt geformeerd. Hierna volgt Dave Douglas zijn eigen weg en neemt de aandacht voor deze muzikant af. Dat neemt niet weg dat hij nog steeds uitstekende jazz uitbrengt, bijvoorbeeld met Joe Lovano.

In Paradox presenteert de trompettist 'Songs Of Ascent', waarin psalmen uit de bijbel worden herdacht. Het Dave Douglas Quintet speelt twee lange en uiteenlopende sets, beide energiek en vol bezieling. De eerste set waarin stukken als 'Never Let Me Go', 'Deceitful Tongues' en 'Lift Up My Eyes' elkaar naadloos opvolgen vergen veel van de luisteraars in de zaal. Met een uitgestrekt palet aan rijke melodieën baant het kwintet zich een weg vol harmonische en gepassioneerde uitdagingen. Het tempo wordt afwisselend opgevoerd en gematigd. De solo's van Douglas en de uitzinnige saxofonist Jon Irabagon zijn in dit stadium overwegend abstract en meeslepend. De ritmesectie draagt de muziek door bloedstollende intervallen en ragfijne tegendraadse accenten. De uitgekiende avant-garde vraagt om een adempauze.

De tweede set is van een gelijke schoonheid, maar vergt veel minder van het publiek. De stukken zijn niet alleen minder uitgesponnen en overzichtelijker van structuur; de aard en toon zijn sensitief en prikkelend. De meeslepende avant-gardistische sfeer uit de eerste set wordt vervangen door een geslaagde zoektocht naar vernieuwende post-bop. Met saxofonist Jon Irabagon, pianist Marta Warelis, bassist Nick Duston en drummer Rudy Royston, blijkt de groep in staat tot extraverte, mysterieuze en experimentele vernieuwing, maar bereikt het ook de luisteraar met introspectieve, gevoelige muziek. Onderlinge dialogen en een scala aan kleuringen, timbres en tempowisselingen maken het noodzakelijk de muziek na te luisteren en dat nog eens te doen. Dave Douglas maakt als uitvoerend muzikant en als componist nog steeds gedurfde muziek. Zijn abstracte en bezielende concept is magistraal.