Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Cd's
Evan Parker portret - deel 1
Evan Parker & Paul Lytton - 'Collective Calls (Revisited Jubilee)' (Intakt, 2020)
Opname: 29 maart 2019
Evan Parker & Matthew Shipp - 'Leonine Aspects' (Rogue Art, 2020)
Opname: 22 augustus 2017
Foussat/Lazro/Parker - 'Cafe Oto 2020' (FOU, 2020)
Opname: 22 januari 2020

De carrière van Evan Parker, dit voorjaar werd hij zevenenzeventig, start half jaren 60 van de vorige eeuw als hij zijn studie botanie aan de universiteit van Birmingham afbreekt om zich aan de muziek te wijden. Sindsdien is Parker, met zijn kenmerkende saxgeluid, niet meer weg te denken uit de wereld van de vrije improvisatie. Gelukkig is hij nog altijd actief en een klein stapeltje cd's noopt dan ook tot een nieuw drieluik. Vandaag daarin allereerst aandacht voor twee duoalbums. 'Collective Calls (Revisted Jubilee)' bevat opnames met drummer Paul Lytton en verscheen bij Intakt, terwijl we hem op het bij Rogue Art verschenen 'Leonine Aspects' horen met pianist Matthew Shipp. Tot slot besteden we aandacht aan 'Cafe Oto', waarop we Parker horen met collega-saxofonist Daunik Lazro en de in elektronica gespecialiseerde Jean-Marc Foussat, verschenen op Foussats Fou Records.

In 1969 hoort Parker Lytton op de radio. Hij neemt contact op met de drummer en een jaar later vindt hun eerste treffen plaats. Een samenwerking die inmiddels dus een halve eeuw in beslag neemt, vandaar dat 'Revised Jubilee'. Veertig jaar geleden zei Parker tegen Derek Bailey: "The people I've played with the longest actually offer me the freest situation to work in." Een uitspraak die in deze studio-opnamen zonder meer zijn beslag krijgt. We horen hem hier louter op tenorsax, maar wel in de voor hem zo kenmerkende stijl, zwaar leunend op de circulaire ademhaling. Langgerekte, kleurrijke patronen ontvouwen zich, tegen een al even kleurrijke achtergrond van percussie. Het zijn opvallend korte stukken die hier klinken, elf in totaal, met ieder een eigen karakter. Soms bijzonder pittig, zoals in '...Confused About England', soms melancholiek en verstild, waar 'England Feels Very Remote To mM' een mooi voorbeeld van is. En niet alleen is Parker een bijzondere saxofonist, Lytton is een bijzondere drummer, of eigenlijk percussionist. 'Becoming Transfigured', waarin we Lytton solo horen, is daar een mooi bewijs van. Maar wat dit album zo de moeite waard maakt is toch vooral dat samenspel en de wijze waarop zich dat in een halve eeuw heeft ontwikkeld.

Een van de belangrijkste voorbeelden voor Parker is nog altijd John Coltrane en 'Leonine Aspects', live opgenomen in augustus 2017 in Mulhouse, is een tribuut aan een saxofonist die zowel voor hem als voor pianist Matthew Shipp - en ja, voor wie in de jazz eigenlijk niet - van onschatbare waarde is. Eén lange set en een toegift bevat dit album. Een stomende en vrij abstracte set waarin de twee laten horen dat ze elkaar prima aanvoelen en tot grote hoogte weten te stuwen. En toch bevat ook dit concert een aantal zeer melodieuze momenten, als Shipp de toetsen ingetogen beroert tijdens een van die solo's of juist de groove zoekt, of als Parker - vaak daartoe aangezet door zo'n groove - felle patronen ten beste geeft. En dan moet die prachtige solo rond de vijftiende minuut op altsax worden genoemd, een prachtig staaltje circulaire ademhaling, hij kan het gelukkig nog steeds. In de toegift zijn hun klanken volledig in elkaar verstrengeld.

Het dubbelalbum 'Cafe Oto 2020' bevat een weergave van het concert dat Jean-Marc Foussat in januari 2020 gaf in het Londense Cafe Oto. Op de eerste cd horen we hem solo, op de tweede samen met Evan Parker en Daunik Lazro. Twee saxofonisten, Parker op sopraan en Lazro op tenor en bariton, hun klanken innig in elkaar verstrengeld, samen met Foussat, die met zijn synthesizer een kleurrijk klanklandschap in elkaar knutselt. Hoe anders de stijl van Lazro is dan die van Parker blijkt mooi uit de solo van eerstgenoemde als de set ongeveer een kwartier op dreef is. Zo ongenaakbaar en rauw klinkt Parker nooit. De rol van Foussat is in het geheel over het algemeen ondersteunend. Hij geeft de twee blazers volop de ruimte, al zijn er zeker ook momenten waarop hij zijn synthesizer flink laat piepen, ratelen en ploppen. Sowieso is dit een bijzonder aangename, maar ook heerlijk onverwachte combinatie van instrumenten.