Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


In memoriam / Jazztube
Lee Konitz

Wanneer je zijn eerste soli hoort, anno 1947 met het avontuurlijk georiënteerde salonorkest van pianist Claude Thornhill, is het alsof een kat met vilten voetjes op een fluwelen kussen landt. Die specifieke kleine sound heeft Lee Konitz altijd behouden, al werd zijn geluid met de jaren penetranter en harder en breder. Maar altijd bleef hij herkenbaar. Konitz overleed op 15 april 2020 aan het coronavirus. Hij werd 92.

Met pianist Lennie Tristano, bij wie Konitz rond 1950 studeerde en met wie hij incidenteel optrad, mag hij tot de grondleggers van de 'cool jazz' gerekend worden. Hij was een van de weinige jazzsaxofonisten die zich destijds niet of nauwelijks door Charlie Parker liet beïnvloeden. Zijn helden waren Benny Carter, Johnny Hodges, Willie Smith, Louis Jordan en Don Stovall. Konitz was ook een der eersten die, in 1949, volledig 'vrij' ging spelen, zoals te horen op 'Intuition' en 'Digression'.

De op 13 oktober 1927 in Chicago geboren blazer luisterde als tiener veel naar de bigbands van Benny Goodman en Glenn Miller, wanneer die 's avonds op de radio te horen waren. Zelf ging hij klarinet spelen, maar schakelde later over op de altsax. Hij werkte met lokale dansorkesten en in die beginjaren was hij eerder een uitbundige 'honker' dan een introverte balladspeler. Ook bezondigde hij zich aan blueszang, wat een onwezenlijk gezicht moet zijn geweest, een spierwit jongmens met een Harold Lloyd-brilletje in het voor het overige pikzwarte orkest van Harold Fox.

In de band van Thornhill maakte hij kennis met diens arrangeur Gil Evans. Dat leidde tot zijn lidmaatschap van het Miles Davis Nonet, waar Evans een belangrijke vormgever van was. In 1952-53 zat hij in de bigband van pianist Stan Kenton, daarna ging hij freelancen en lesgeven. Hij woonde ook geruime tijd in Europa, waar zijn stijl meer op prijs werd gesteld dan in zijn geboorteland.

Lee Konitz stond erom bekend dat hij steeds dezelfde songs speelde, zoals 'All The Things You Are', maar dan elke keer net even anders. Het was de muziek zelf die hem leidde, zei hij.

In de loop van de tijd nam de abstractiegraad van zijn werk toe. Zelden leidde hij voor langere tijd eigen combo's; hij verkoos om met ad-hocgroepen te werken. Vlak voor zijn overlijden speelde hij nog als gast met pianist Barry Harris in het Lincoln Center in New York.

In de Jazztube hierboven een live-uitvoering van 'My Melancholy Baby', een populaire song uit 1912 op de muziek van Ernie Burnett, door Lee Konitz (altsax), Bill Evans (piano), Niels Henning Ørsted Pedersen (bas) en de onvolprezen Alan Dawson (drums). Opgenomen in Berlijn op 29 oktober 1965.

Foto's: Cees van de Ven

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 20.4.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.