Jazzprofiel
Hal McKusick
De in 1924 geboren (alt)saxofonist, klarinettist, fluitist Hal McKusick startte zijn carrière in het begin van de veertiger jaren in de bigbands van Les Brown, Woody Herman (First Herd) - kortstondig - en langduriger Boyd Raeburn. De periode in het orkest van Raeburn, die duurde van begin 1944 tot en met eind 1944, was voor McKusick zeer vruchtbaar. Raeburn was op zoek naar een nieuwe sound en had daarom zowel vermaarde musici als arrangeurs aangetrokken. McKusick raakte aldus bevriend en speelde met onder anderen Dizzy Gillespie, Al Cohn, Oscar Pettiford, Tadd Dameron, Johnny Mandel, George Handy en Serge Chaloff.
Voor hij van 1949 tot 1951 de lead klarinet en altsaxofoon in het orkest van Claude Thornhill speelde, werkte hij nog korte tijd in de orkesten van Johnny Otis, Alvino Rey, Al Donahue en Buddy Rich. Na twee succesvolle jaren nam de populariteit van het orkest van Thornhill af en stapte McKusick over naar de band van Elliot Lawrence. Hij verbleef vijf jaren in dat orkest. Ondertussen groeide zijn reputatie en speelde hij mee op plaatopnamen van onder meer Terry Gibbs, Tony Fruscella, Neal Hefti, Med Flory en Don Elliot.
Vanaf 1955 maakte hij onder eigen naam platen, waaronder 'The Jazz Workshop', 'Jazz At The Academy', 'Cross Section - Saxes' en 'Triple Exposure'. Hij is dan inmiddels een veelgevraagd studiomuzikant en een specifiek West-Coast stylist. Vanuit de naoorlogse blanke bigbands werd de kiem gelegd voor de intellectualistische 'cool' speelwijze. Naast McKusick waren muzikanten als Herb Geller, Art Pepper, Lee Konitz, Lennie Niehaus, Charlie Mariano en Paul Desmond belangrijke exponenten van dat genre.
Met name dankzij zijn eigen opnamen rijst McKusicks ster snel; hij neemt deel aan tientallen platensessies van vermaarde jazzmusici als Quincy Jones, Dinah Washington, George Russell, Nat Pierce, Gil Melle, Gunther Schuller en Teddy Charles.
Als eind jaren vijftig, begin jaren zestig de interesse voor live-jazz afneemt krijgt hij een contract aangeboden om in het CBS Studio Orchestra te spelen. Hij neemt het aanbod met beide handen aan. Het orkest doet tv-specials met onder meer Judy Garland, Sarah Vaughan, Tony Bennett, Peggy Lee, Nat King Cole en Barbara Streisand. Begin jaren zeventig is er nog maar weinig emplooi voor het orkest. Hal moet uitzien naar andere mogelijkheden.
Vanaf 1974 freelancet hij en geeft hij privé saxofoonles. Daarnaast werkt hij als piloot(!) op chartervluchten (in 1970 heeft hij zijn vlieglicentie gehaald) en schnabbelt hij met een jazztrio. In 1980 opent hij een antiekwinkel. Nog steeds blijft hij muziek maken. Vooral in de weekends treedt hij op in het New Yorkse Easthampton: in club-restaurant Jazz At Moon en andere lokale podia met onder anderen Jaki Byard, George Duvivier, Clark Terry, Jim Hall en Jerry Dodgion.
In 2005 verscheen op het label Lone Hill Jazz de dubbel-cd 'The Complete Barry Galbraith, Milt Hinton And Osie Johnson Recordings', met opnamen van het Hal McKusick Quartet uit midden jaren vijftig, die eerder verschenen op de platen 'East Coast Jazz Series Nr. 8', 'In A 20th Century Drawing Room' en de reeds genoemde 'The Jazz Workshop' en 'Jazz At The Academy'. Veel van de arrangementen zijn van de hand van Manny Albam, Jimmy Giuffre en Gil Evans.
Op dit album is McKusick in grote vorm en demonstreert hij een belangrijke vertolker te zijn van de enigszins verguisde West-Coast oftewel cool jazz. In tegenstelling tot zijn cooljazz-collega's is zijn toonvorming warm en strak, en zijn speelwijze fel en swingend, sterk neigend naar bebopfrases.
Helaas heeft hij niet als enkelen van zijn tijdgenoten - o.a. Paul Desmond, Art Pepper, Charlie Mariano - furore gemaakt en is hij enigszins op de achtergrond geraakt, sterker nog, tamelijk - ten onrechte - in de vergetelheid geraakt. Lone Hill Jazz verdient alle lof deze vergeten opnamen van een altsaxofonist van allure uit te brengen.(Jacques Los, 7.12.10) - [print]
- [naar boven]
Concert
Haytham Safia laat zich uit de tent lokken
Haytham Safia Qu4rtet feat. Eric Vloeimans & Matt Darriau's Paradox Trio, Jiddisch Festival Tilburg, vrijdag 26 november 2010, Paradox, Tilburg
Het Haytham Safia Qu4rtet verrichtte de opening van het achtste Internationaal Jiddisch Festival Tilburg. De Israëlische ud-speler Safia is een klassiek Arabisch geschoolde musicus die zich graag laat beïnvloeden door andere muziekstijlen, zoals balkan, blues, jazz en flamenco. Er was dan ook grote belangstelling voor de combinatie met trompettist Eric Vloeimans, die voor de gelegenheid het podium met Safia zou delen.
Safia en zijn kwartet startte met een vrolijk en dansbaar deuntje in 'Whatever You Want', gevolgd door het serene, klassiek getinte 'Nada' (dauw). Daarna gebeurde er eigenlijk niet zoveel meer. De voornamelijk melancholische melodieën worden meestal door Hanneke Ramselaar (hobo en Engelse hoorn) geschreven, zo vertelde zij. In haar arrangementen geeft zij een klassieke, westerse draai aan de Arabische insteek van Safia.
Op zich zou dit een goed concept kunnen zijn, maar in dit geval was het uiteindelijke resultaat nogal saai en op den duur vermoeiend. Het uitgangspunt van Haytham leek erdoor lamgeslagen. Er was nauwelijks sprake van synergie en ook percussionist Osama Mileegi en celliste Eva van de Poll lukten het niet enige dynamiek in het geheel te brengen.
De geruisloze toetreding van Eric Vloeimans bracht hier verandering in. De omfloerste klanken van zijn trompet sloten naadloos aan op het geheel en gaven de muziek vernieuwende impulsen. Vloeimans keek Safia eens diep in de ogen en slaagde erin hem uit te lokken tot een duel, waarbij het improvisatorisch vermogen van deze prachtige muzikant eindelijk aangesproken werd. Vloeimans liet zijn trompet bedelen, schreeuwen en verlangen naar een wederwoord. Haytham begreep het en genoot zichtbaar van de nieuw ontstane situatie. Het gezellige praatje werd een onderhoudend debat.
Het tweede deel van deze avond lag in de bekwame handen van riet- en fluitspeler Matt Darriau en zijn Paradox Trio, dat wegens omstandigheden deze keer met bassist Jasper de Beer optrad. De Beer speelt in de Amsterdam Klezmer Band en is dus goed bekend met de specifieke materie. Zijn vastberaden spel op de contrabas viel ook totaal niet uit de toon, sterker nog, het bood een solide basis voor deze dynamische band.
Darriau schakelde moeiteloos tussen klezmer en jazz met fantasierijke solo's en improvisaties, waardoor het Jiddische gegeven eens vanuit een andere hoek belicht werd. Pianist Alan Bern nam een evenredig deel voor zijn rekening met fijngevoelige improvisaties en mooie pianopartijen. De interactie tussen hem en Darriau was groot en zorgde voor verrassende ontknopingen. Blikvanger en bepalend voor het totale ritmische plaatje was percussionist Seido Salifoski. Onvermoeibaar zette hij vooral op de dumbek verbluffende staaltjes hand- en vingerwerk neer, terwijl hij zich daarnaast veelvuldig bediende van bekkens en allerlei ander percussiemateriaal.
Wat een mooie avond!
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Monique van der Lint. Ook Cees van de Ven maakte een fotografische impressie, die je hier kunt bekijken.
(Donata van de Ven, 6.12.10) - [print]
- [naar boven]
Cd / The Jazztube
Metropole Orkest – 'Fast City' (BHM, 2010)
Opname: 2008
Ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van Joe Zawinul had dirigent en arrangeur Vince Mendoza al eens bigband-bewerkingen van een aantal composities van de bevlogen toetsenman uit Wenen vervaardigd. Het klinkende resultaat daarvan, met de WDR Big Band, ken ik niet, maar de reputatie van dat orkest in aanmerking nemende zal dat best stevig geswingd hebben.
Mendoza heeft zijn arrangementen bewerkt voor het Metropole Orkest en 'stevige swing' is niet bepaald de meest in het oor springende eigenschap van dat gezelschap. We weten dat Zawinul (1932-2007) niet vies was van het grote gebaar. Hij had een uitgesproken orkestrale wijze van schrijven. Maar daarbij bleef hij toch altijd aan deze zijde van de bombast. Hoewel je vast moet stellen dat Mendoza de sprankeling en de spirit van Zawinul hier goed te pakken heeft, gaat hij in sommige gevallen die grens wel degelijk over. Een compositie als 'Nubian Sundance' heeft dat niet overleefd. Met die Nubiërs is het niet goed afgelopen. Zonnesteek. Doodgedanst.
Elders werken de soms extreme contrasten in dynamiek en het rijke palet van het orkest juist heel goed. In 'Dream Clock', dat zich dichter bij de negentiende-eeuwse klassieke muziek dan bij de (fusion)jazz waagt, gaat de trompet van Ruud Breuls een spannende dialoog aan met de laaggetimbreerde strijkers. De zang van Amit Chatterjee tenslotte roept de karakteristieke gebromde scat vocals van Joe Zawinul in herinnering. Summa summarum heeft Mendoza met deze live-cd toch een intrigerende vertaalslag geleverd.
Bekijk de Jazztube!
De NPS maakte op 26 januari 2008 in het Concertgebouw in Amsterdam opnamen van het concert 'A Tribute to Joe Zawinul', dat het Metropole Orkest daar onder leiding van Vince Mendoza gaf. In deze Jazztube horen en zien we een spetterende uitvoering van het titelnummer van de nieuwe cd, 'Fast City'. Klik op de afbeelding linksboven om het filmpje te starten.Labels: jazztube
(Eddy Determeyer, 6.12.10) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...