Concert | Performance
Fysiek geweld
Aaron Dilloway | Lily Dollner, woensdag 12 november 2025, VERA, Groningen

Het was weer helemaal 1965. Maar ook duidelijk 2025, 12 november om precies te zijn en in het undergroundcentrum VERA ligt in het midden van de zaal een assortiment gipsen ledematen uitgestald, afkomstig, zo op het oog, van een gispen beeld. En daar treedt Lily Dollner in de lichtcirkel, gekleed in niet meer dan een dun laagje gips in stofvorm, zodat het verschil tussen haar en de gipsen armen en benen wegvalt. Dollner knielt neer, neemt een elektrisch versterkte rasp ter hand en begint aan een arm te vijlen. Dat levert een geluid op dat varieert met de hoek waaronder het apparaat wordt gehouden, de snelheid en de keuze tussen ledematen en tors. Dat raspend geluid wordt ondersteund en soms overweldigd door een soundtrack vol geruis, gekners en gehuil. Wanneer de artieste een been ter hand neemt zien we inderdaad het verschil tussen de dode en levende materie niet meer. Ook Dollner zelf kennelijk niet, getuige de bloeddruppels die opwellen uit knieën en knokkels. Als ik een vrouw was had ik wel even geslikt op het moment dat Dollner aan een tepel begint en vervolgens zorgvuldig een complete borst wegraspt. Maar dat zou ongetwijfeld een seksistische gedachte zijn geweest. Wanneer het hoofd aan de beurt is neemt ze dat liefdevol in de armen, alsof het een baby betreft. En zo wordt het hoofd geleidelijk aan een kop van een sneeuwpop, maar dan zonder winterpeen.

Na dit event (noemen ze dat nog steeds zo?) volgt een performance door geluidskunstenaar Aaron Dilloway, een oude rot in het vak. Verschanst achter computers, synthesizers, toetsenborden, schuiven en knoppen voert hij een sjamanistisch ritueel uit, waarin we worden meegesleurd als in een tropische tsunami. Het begint allemaal heel onschuldig, met een zachte lage toon die om de zoveel seconden wordt gemarkeerd door een luid machinaal geluid, alsof er een stempelhandeling wordt versterkt. Trossen geluid slingeren zich door alle hoeken, gaten en oren van de ruimte. Daarbij gedraagt de kunstenaar zich alsof de vervaardiging van de soundscapes hem de grootst mogelijke moeite kost. Hij leunt gevaarlijk ver achterover in zijn klapstoeltje, valt er bijna vanaf en trekt een grimas of hij B.B. King moet zien te verslaan. We hebben hier met puur fysiek geweld te maken, dat is wel duidelijk. Maar waarom zou ik deze helse potpourri proberen te verwoorden, wanneer het persbericht van VERA het zo kernachtig en helder samenvat. 'Met 8-track tapeloops, stem delays en organisch geruis bouwt hij sonische collages waarbij spanning, humor en vervreemding samenvallen.'

Mooi hè.

Tekst: Eddy Determeyer