Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Concert
Genadeloze groove
Barry Altschul's 3Dom Factor, donderdag 16 mei 2025, De Singer, Rijkevorsel

'The 3Dom Factor' was de titel die de legendarische drummer Barry Altschul gaf aan een nieuw trio album dat hij in 2013 uitbracht met leeftijdgenoot en bassist Joe Fonda en de toen nog vrij jonge en onbekende Jon Irabagon. Dat smaakte naar meer en zoals dat dan vaker gaat werd de naam van het album de naam van het trio. Barry Altschul's 3Dom Factor bracht in 2015 'Tales Of The Unforseen' uit, in 2017 'Live In Krakau' en in 2021 'Long Tall Sunshine'. Het trio bestaat nog steeds en sloot een Europese tour deze vrijdagavond af in De Singer, Rijkevorsel. Dan tel ik het allerlaatste concert zaterdagavond in het Bimhuis niet mee, aangezien Altschul daarvoor Alexander von Schlippenbach als gast uitnodigde. In mijn eerdere verslag merkte ik reeds op dat dit trio met name opvalt door het sterke samenspel en de gelijkwaardige rol van de leden. Die conclusie kan ik nu wederom trekken, aangevuld met het geweldige spelplezier dat er in deze ruim een uur durende set werkelijk van afspat. Iets dat we onder andere gewaar worden door het geschreeuw tussen Alstschul en Fonda, de muziek ruimschoots overstijgend. Die klinkt overigens volledig akoestisch, wat hier meer dan voldoende is.

Twee klassiekers klinken er vanavond, 'Naima' van John Coltrane en 'Scrapple From The Apple' van Charlie Parker, naast 'GS 2' van Fonda helemaal aan het einde en verder de nodige improvisaties. Het concert begint in ieder geval direct in een fors tempo, waarbij Irabagon de leiding neemt en - onvermoeibaar in zijn spel - voorlopig ook houdt. Krachtig, melodieus en soms ook heerlijk ontsporend, alles uit zijn tenorsax persend wat erin zit. En dat natuurlijk fors opgezweept door een eersteklas ritmetandem. Als Irabagon even verderop eindelijk de tijd neemt om wat op adem te komen, horen we pas echt goed met wat voor musici we hier van doen hebben. Fonda mag aansluitend aan dit duet voor de eerste keer soleren. Ik ken hem met name van de samenwerking met Satoko Fujii en daardoor weet ik dat de man een excellente bassist is. Met niet alleen een uitstekend ritmegevoel, zo blijkt ook nu weer, maar ook met het vermogen om een melodie neer te zetten op zijn contrabas en dat is zeker niet iedere bassist gegeven. Altschul voegt zich er weer bij voor een abstract deel, waarin duidelijk sprake is van improvisatie en waarin Fonda zijn snaren aangenaam laat zingen. Tot Irabagon zich er weer bijvoegt en het geheel weer op stoom komt.

En ook dat is een constante in deze set, dat laveren tussen aan de ene kant vrij melodieuze patronen, waarin we die klassiekers terughoren, en de meer abstracte improvisaties aan de andere kant. Met die genadeloze groove als basis. Altschul en Fonda porren het vuur hoog op, sporen elkaar aan tot grote hoogte - zie dat hierboven genoemde speelplezier - en weten iedere keer ook weer Irabagon te inspireren tot bijzondere uitstapjes, waarbij hij naast de tenorsax ook de sopraninosax hanteert. U weet wel, de kleinste van de saxen met dat hoge, wat pregnante geluid. Irabagon laat hem snerpen en piepen tot onze oren ervan tuiten, met die solo waarbij hij gebruik maakt van de circulaire ademhalingstechniek als hoogtepunt. Voordat 'GS 2' klinkt, dat wederom met een solo van Fonda begint, horen we Altschul twee keer soleren. Als een onweer dat geleidelijk door de zaal trekt geselt hij snaredrum en bekkens, zijpaadjes bewandelend zonder de centrale ritmiek uit het oog te verliezen, spelend met iedere vezel van zijn lijf. En dat zien we Fonda ook doen aan het begin van het slot van deze enerverende set. We zien hem zich in het zweet werken op die harde snaren, diep geconcentreerd en met volledige overgave. Zonder meer een van de hoogtepunten van deze set. Mooi hoe hij de snaren laat zingen door zijn ene hand over de snaren te laten bewegen, terwijl hij met de andere hand plukt. Het loopt uit in een krachtige groove, waar mede Altschul voor tekent en die Irabagon begeleidt in intens en bezield spel. Van tenorsax overstappend op sopranino en weer terug, tot het sputterend stilvalt en het welverdiende applaus klinkt. Het publiek haalt ze terug voor de toegift, maar deze musici bedanken voor de eer. Alles is al gegeven.