Een andere pianist die graag de triovorm kiest is Ahmad Jamal, een van de weinige jazzhelden die nog in leven is. Tegenwoordig overigens een vorm die hij graag uitbreidt met een extra percussionist. Daar was in de jaren 60 nog geen sprake van, zo leren ons twee dubbelalbums die onlangs onder de titel 'Emerald City Nights' uitkwamen bij Elemental Classics. Vier schijven met liveopnamen, alle gemaakt in wat in die dagen zowat de huiskamer van Jamal was: The Penthouse in Seattle. De eerste set bevat opnamen uit 1963 en '64, de tweede die uit '65 en '66.

20 juni 1963 is de eerste datum, Jamal is te horen met bassist Richard Evans en drummer Chuck Lampkin. Op het programma staan covers, zoals bijna altijd tijdens deze concerten. Te beginnen met de Rodgers & Hart-klassieker 'Johnny One Note'. En net als Oscar Peterson zijn eigen kenmerkende stijl had, is ook Ahmad Jamal direct herkenbaar. Zijn staccato ritmiek, dat vermogen om - precies contra aan Peterson - met heel weinig heel veel uit te drukken en die puntige wijze van spelen, we horen het hier allemaal terug. En een perfect ritmegevoel, maar dat geldt zeker ook voor zijn twee begeleiders. Neem Lampkins solo in 'Johnny One Note', maar nog beter, beluister Evans' 'Minor Adjustments'.

De tweede cd bevat registraties van 26 maart en 4 april 1964, waarbij Jamil Nasser de plaats in heeft genomen van Evans, een bijzonder ritmisch spelende bassist die we ook in de verdere opnamen terughoren. We beginnen met Evans' 'Bogota', een nummer dat Amal een half jaar eerder met orkest had opgenomen voor het album 'Macanudo', een verslavend ritmisch stuk. 

Prachtig is ook 'Lollypops & Roses', met die ingehouden ritmiek en perfecte timing, zo typisch voor het spel van Jamal. Een al even mooi moment vinden we in Jamals eigen 'Minor Moods' en dan met name in het duet met Nasser. Overigens vinden we zowel hier als in het eveneens in april opgenomen 'Keep On Keeping On' ook bijzonder mooie bijdragen van zowel Nasser als Lampkin. De bezetting tijdens de concertopnamen van maart 1965 blijft ongewijzigd. Het is vooral de drummer die opvalt in Rodgers & Hart-klassieker 'I Didn't Know What Time It Was'. Hij trakteert ons op een paar prachtige solo's, waar Jamal dan iedere keer met een welgemikt akkoord tussendoor piept. Bijzonder is ook de ballade 'Who Can I Turn To?' en de wijze waarop Jamal hier de melodie op meestal subtiele wijze, maar soms ook met opvallende dynamiek vormgeeft. Een half jaar later heeft Vernel Fournier de drumstokken van Lampkin overgenomen. We horen hem direct goed in 'Concern', een puntig duet ten beste met Jamal.

Er rest nog één sessie, die van september 1966, bijna een jaar later dus. En wederom met een nieuwe drummer, Frank Gant. Hij was erbij sinds begin dat jaar en dus ook bij de opnamen van 'Heat Wave'. Maar daar in The Penthouse klonken geen stukken van dit album, maar louter standards, waarvan voor Jamal 'Poinciana' de meest bekende was. Ook op deze vier cd's mag dit nummer niet ontbreken. 

Foto: Cees van de Ven

Labels: Ahmad Jamal, cd, onder het stof vandaan

(Ben Taffijn, 11.2.23) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.