Er werd intussen al heel wat geschreven over de coronaperiode. Het vormde de inspiratie voor heel wat nieuwe muziek, maar een speciale plaats wordt ingenomen door de releases die opgenomen werden toen de omvang van het probleem begon te dagen. Het kan deels projectie zijn, maar 'All Your Ghosts In One Corner' van Kuzu lijkt wel het geluid te bevatten van een samenleving die plots aan een afgrond staat.

De vorige vier releases van dit trio met saxofonist Dave Rempis, gitarist Tashi Dorji en drummer Tyler Damon werden allemaal opgenomen in de periode 2017-2018. Met 'All Your Ghosts In One Corner' komen we dichterbij. Het trio had een korte tournee gepland van 8 tot 14 maart 2020, net op het moment dat levens drastisch op hun kop gezet werden. De groep speelde op 12 maart in Chicago en daags erna in het nabijgelegen Milwaukee, en een greep uit beide concerten belandde op dit album. In de infotekst staat dat de muzikanten de sfeer die in de lucht hing dag na dag voelden veranderen, ze speelden in het volle besef dat er van concerten snel geen sprake meer zou zijn.

Niet dat de methodes of sound daarmee op hun kop gezet worden. Dat niet, want je hoort hier een voortzetting van een interactie die al vastgelegd werd op een paar indrukwekkende albums. Het zit 'm eerder in de details, zoals de elegische sfeer die opduikt in opener 'One Fell Swoop', dat aftastend van start gaat, maar met de komst van Rempis' lange altsaxklanken meteen doordrenkt is van een geladen melancholie die stapsgewijs overgaat in een diep emotionele ontlading. Niet die van de agressie of explosie, maar van het besef dat de dingen niet meer zullen zijn wat ze ooit waren.

Het driedelige 'Scythe', opgenomen in Chicago, zoomt dieper in op de even hechte als vrije en originele interactie van de drie. Rempis' capaciteiten werden in deze regionen al uitvoerig uit de doeken gedaan, maar blijven onverminderd indrukwekkend. 's Mans beheersing van de alt-, tenor- en baritonsax is uitzonderlijk. Geworteld in de jazztraditie, maar met een voorwaartse blik en een knap gebruik van ongebruikelijke technieken. Dat wordt ook gespiegeld door Dorji, die je langs een schier eindeloze rij van technieken en ideeën stuurt zonder er een freakshow van te maken. Hij is duidelijk verankerd in die non-idiomatische school van Bailey & co., maar put net zo goed inspiratie uit dronemuziek, noise, bezwerende psychedelische folk, atonaal gefreak en hier een daar zelfs een slepend doomaccent.

Het geeft de muziek een potige stekeligheid en onvoorspelbaarheid die mooi ingekleed wordt door het genuanceerde spel van Damon. Die kan net als zijn collega's het vuurtje oppoken of spelen met reliëf, densiteit en klankkleur, gaat spontaan mee in golfbewegingen en plotse wendingen, maar ook in subtiele passages, zoals wanneer hij de brushes en percussie hanteert in slotluik 'Year Of The Rat'. Rempis laat onderweg de bariton ongemeen intens scheuren, Dorji belandt zowaar even op semisurfterrein en samen steken ze er voortdurend een heaviness in die niet voortdurend over de rooie moet gaan om te intimideren. Ondanks de vrijheid, de ontlading en de haast tastbare lijfelijkheid hoor je hier ook een trio dat weet hoe te spelen met controle en beheersing. Die was dan ook nodig om te anticiperen op de shitstorm die er stond aan te komen. Vijfde ijzersterke release van een toptrio.

Klik hier om twee tracks van dit album te beluisteren.

Deze recensie verscheen ook op Enola.be | Foto's: Geert Vandepoele

Labels: cd, Dave Rempis, Kuzu, Tashi Dorji, Tyler Damon

(Guy Peters, 24.1.22) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.