Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog	zondag 16 maart 2025

Onder het stof vandaan
Keith Jarrett - 'Budapest Concert' (ECM, 2020)
Opname: 3 juli 2016

Deze week maakte de inmiddels 75-jarige Keith Jarrett bekend dat zijn carrière na twee beroertes, gekregen in het voorjaar van 2018 met als gevolg daarvan een enkelzijdige verlamming, vrijwel zeker ten einde is. Naar eigen zeggen is met zijn linkerhand een kopje vasthouden voor de komende tijd het hoogst haalbare. Een tragedie, temeer daar het hier zonder meer gaat om een van de meest boeiende pianisten van de afgelopen decennia en bovendien om een van de weinigen die zowel in het klassieke gecomponeerde genre als in de vrije improvisatie excelleerde. Bijzonder is ook dat Jarrett sinds mensengeheugenis of solo te horen was, of met zijn inmiddels onafscheidelijke begeleiders: de twee maanden geleden overleden bassist Gary Peacock en drummer Jack DeJohnette.

Gelukkig brengt ECM Records met enige regelmaat opnamen uit die daar anders toch maar stof liggen te vergaren, zoals nu met opnames van een concert in Boedapest uit 2016 - dat dit op vrijwel hetzelfde moment gebeurt als waarop Jarrett naar buiten brengt wat hem ruim twee jaar geleden overkwam, is natuurlijk wel enigszins bizar. Twaalf geïmproviseerde delen, natuurlijk, verdeeld over twee cd's en tot slot twee standards: 'It’s A Lonesome Old Town' en 'Answer Me, My Love' als toegift. Een enigszins enigmatisch begin, maar wel direct vol in de actie, waarna hij de blues opzoekt en aansluitend in het tweede deel de stilte tussen de noten weegt. We zien hem zitten, ietwat voorover gebogen, volledig in de concentratie. En dan is er weer even dat moment dat hij zijn mond niet kan houden, iets dat ook zo kenmerkend is voor zijn optredens. De man zit zo verdiept in zijn spel dat het hem simpelweg ontsnapt voor hij er erg in heeft. In de delen drie en vier zoekt Jarrett wederom het ritme en met name in het vierde deel weet hij met die zo voor hem kenmerkende groove meer dan te overtuigen.

De tweede cd bevat de delen vijf tot en met twaalf en de twee standards. Zeker voor Jarretts begrippen vrij korte en relatief melodieuze stukken. Zo heeft het vijfde deel onmiskenbaar iets van een intieme ballade, net als het prachtige zevende deel, waarbij vooral de opbouw bijzonder is en de wijze waarop hij hier de linker- en de rechterhand met elkaar combineert. Na in het zangerige achtste deel met de rechterhand een frisse regenbui te hebben gesimuleerd, keert Jarrett in deel negen weer terug naar de abstractie. Golven weerbarstige noten stromen de Béla Bartók Concert Hall in. Tot slot van zijn improvisatie, na het zeer intieme elfde deel, keert de blues terug in uptempo. En Jarrets 'Lonesome Old Town' is in alles een oude, stille stad. De noten krijgen hier alle ruimte om weg te waaien.