Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


In memoriam
Tony Vos

Op 6 oktober jl. overleed de legendarische saxofonist/producer/arrangeur Tony Vos. Als saxofonist (*Eindhoven, 1931) stond Vos aan de wieg van de naoorlogse jazz in Nederland. In de jaren 50 won hij diverse prijzen in het jonge genre, maakte furore met Herman Schoonderwalt en prijkte met zijn eigen kwartet op de Brusselse poster naast Chet Baker. Hij schreef muziekgeschiedenis met de reeks 'Jazz Behind The Dikes' (Phonogram), de facto de eerste Nederlandse jazzgrammofoonplaten van betekenis.

Talloze jazzspelers schaarden zich gretig aan zijn zijde, zoals Rob Madna, Wessel Ilcken, Rita Reys, Frans Elsen, Piet Noordijk, Ack en Jerry van Rooyen, Pim en Ruud Jacobs, Ruud Pronk en vele anderen. Vanaf 1960 traden spelers als Jan Huydts, John Engels, Greetje Kauffeld, Han Bennink, Rob van den Broeck, Misha Mengelberg, Wim Essed, Leo de Ruyter, Hennie Vonk en Jack van Pol toe tot de entourage van de bescheiden altist. Voor al deze spelers was Vos een lichtend voorbeeld en velen hebben zich later - en tot op de dag van vandaag - schatplichtig betuigd aan de jazzpionier. De ouderen onder ons zullen hem kennen van het tv-programma van schrijver/dichter Simon Carmiggelt, waarvoor Tony Vos de Duke Ellington-klassieker 'In A Sentimental Mood' leverde, (omdat het origineel te duur was, aldus wijlen Cees Schrama). Het saxofoonspel van Vos was lyriek in optima forma. Het bracht de jonge Ferdinand Povel ertoe om plaatjes van Tony Vos in zijn agenda te plakken.

Vanaf de jaren 60 was Tony Vos producer van Phonogram en aldus de man achter de doorbraak van diverse bekende artiesten, zoals Boudewijn de Groot, Cuby & The Blizzards en Ekseption. In die tijd werd hij tevens programmamaker bij Radio Veronica op zee. Ook scoorde hij zelf hits, als zanger, zoals met 'Zwoele Zotte Zomer Net Als Vroeger'. Aan het succesverhaal kwam in 1969 echter een abrupt einde, toen Vos samen met zijn echtgenote Tineke de Nooij betrokken was bij een ernstig auto-ongeluk en hij vanwege een intensieve revalidatie lange tijd uit de muzikale running was.

Eerst in 1976 pakte hij de altsaxofoon weer op, met name in de omgeving van Baarn, waar hij in die tijd woonde. Cees van der Wilden, David de Marez Oyens, Jan Verwey en Rindert Meijer werden zijn speelkameraden. Aldaar werd hij in 2006 tijdens Festival de Muzen vereerd met de Amer Award uit handen van zijn vriend Cees Schrama, en getrakteerd op een tribute-concert waar zijn kinderen SaraLee (zang) en JaiJai (drums) aan meewerkten. Daarna verhuisde hij met zijn geliefde Esma terug naar Eindhoven, waar hij sporadisch nog wel gezien werd in het jazzcircuit, maar zoetjesaan in de herfst van zijn leven belandde.

Amersfoort Jazz nodigde de oude meester in 2019 weer uit om als 'living legend' een gastrol te vervullen bij de Amersfoortse bigband On The Move, waar hij jarenlang deel van had uitgemaakt. Het was een roerend weerzien met zijn oude speelkameraden, die hem op handen dragen. Zijn mooie toon was er nog, zijn onverbeterlijke jazz feel ook; wel vergat hij soms in welk nummer hij aan het soleren was. Hij werd na het concert namens Amersfoort Jazz geïnterviewd door zijn 9-jarige kleindochter Joïa Vosje Bakker.

Deze recensie verscheen ook in Jazzism | Foto's: Cees van de Ven

Labels:

(Storm Bakker & Sophie Kamphuis, 1.11.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.