Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Cd / Jazztube
Rymden - 'Space Sailors' (Jazzland, 2020)
Opname: januari-februari 2020

De Noorse pianist Bugge Wesseltoft heeft sinds het begin van zijn carrière, aan het begin van de jaren 90, altijd de grenzen van de jazz afgetast. Er zijn klassieke invloeden, met name in zijn soloalbums en de albums die hij met zangeres Sidsel Endresen opnam en er zijn invloeden van de experimentele elektronica, met als meest markante voorbeeld het album 'Duo', dat hij in 2011 maakte met de techno-producer Henrik Schwarz. Twee jaar geleden kwam daar een nieuw project bij, een pianotrio, waarin we hem horen met bassist Dan Berglund, waar hij al eerder intensief mee samenwerkte, en drummer Magnus Öström - oftewel Rymden. Hun debuutalbum 'Reflections & Odysseys' volgde al snel en begin dit jaar verscheen het tweede album 'Space Sailors'.

Daarop komen die werelden samen, want een klassiek pianotrio is dit geenszins. Temeer daar alle drie de musici naast hun akoestische instrumenten over een uitgebreid scala aan elektronica beschikken. Bij deze muziek past ook dat de structuur van de stukken over het algemeen nogal uitgesproken is. Bij Rymden geen ingewikkelde manoeuvres, onverwachte wendingen, oeverloze solo's of soortgelijke zaken. Nee, de muziek lijkt ook daarin vaak meer op popmuziek dan op jazz. Neem stukken als het zeer ritmische 'Terminal One', 'The Final Goodbye' of 'The Actor (Gonzo Goes To Pasadena)', waarin alles in dienst staat van een groove waar in het gehele nummer geen centimeter van wordt afgeweken. Kortom, veel meer dan we in de jazz gewend zijn draait het hier primair om ritme en melodie.

'Söndan' en 'Pigrimstad' zijn de onvermijdelijke rustpunten, het eerste gebouwd rond downtempo klanken van de elektronica en het slagwerk, spaarzaam ingekleurd met transparante pianoklanken, het tweede vormgegeven als een klassieke jazzballade, met als start een melancholieke bassolo. En dan is er nog die titel: 'Space Sailors', die de verwachting wekt van een zeker psychedelisch effect. Welnu, daaraan is zeker geen gebrek. We vinden het in 'The Spacesailor', dat helemaal de sfeer van de psychedelische rock ademt, iets wat nog versterkt wordt doordat Wesselftoft achter de Fender Rhodes heeft plaatsgenomen, maar meer nog in de twee delen van 'Arriving At Ramajay', dat iedere liefhebber van dit genre aan moet spreken.