Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Onder het stof vandaan / Jazztube
Charles Lloyd Quartet - 'Montreux Jazz Fesival 1967' (TCB, 2019)
Opname: 18 juni 1967

Voor de allereerste editie van het Montreux Jazzfestival vroeg Claude Nobs, de organisator, onder andere Charles Lloyd met zijn kwartet. Het is 18 juni 1967 als hij daar twee concerten geeft die beiden worden opgenomen voor de Zwitserse radio. Een aantal stukken verschenen in 1994 op een obscure cd van het Charles Lloyd Quartet featuring Keith Jarrett met als titel 'Forest Flower', maar tot een goede uitgave van het gehele concert moesten we tot vorig jaar wachten. De twee sets werden onlangs in zijn geheel uitgebracht als deel 46 in de Swiss Radio Days Jazz Series van het platenlabel TCB, eindelijk. Het Charles Lloyd Quartet, bestaande uit Lloyd, Jarrett, bassist Ron McClure (die sinds januari 1967 Cecil McBee verving) en drummer Jack DeJohnette, bestaat op het moment van dit concert ruim een jaar en heeft in die korte tijd al een stevige reputatie verworven. Kort na elkaar kwamen er drie lp's uit: 'Dream Weaver', 'Journey Within’' en 'Love-In'. Het kwartet gaf spraakmakende concerten tijdens het Monterey Jazz Festival, het jazzfestival in Antibes en - als eerste jazzband ooit - in de Fillmore, de poptempel in San Francisco.

De eerste set in Montreux, in die middag van de 18e juni, vangt aan met 'Days And Nights Waiting' van Jarrett. Lloyd zet direct in op tenorsax met dat voor hem zo kenmerkende geluid: haarscherp, uiterst melodieus en weloverwogen, daarna komt Jarrett, gevolgd door McClure en DeJohnette. Intussen valt op hoe ongelooflijk goed deze opnames klinken, alsof je er zelf bij bent. Na deze vrij korte introductie, overigens met een prachtig lyrische bassolo van McClure, gaan we verder met 'Lady Gabor', een stuk van gitarist Gábor Szabó, waar Lloyd eerder mee had samengewerkt. We horen hem hier op fluit in zijn gekende flamboyante stijl. En wie zingt daar op de achtergrond? Natuurlijk, Jarrett. Dat kon hij ook toen al niet laten. Maar evengoed horen we hem hier onvoorstelbaar ritmisch piano spelen; alles wat hij de decennia erna zou laten horen, zit hier reeds in.

Ruim een half uur duurt 'Sweet Georgia Bright', een stuk van Lloyd zelf. We trappen af met schermutselingen van DeJohnette, een accent van Jarrett en McClure en een groeiende melodie van Lloyd, weer terug op zijn sax. Een meesterlijke solopartij volgt, ritmisch springend van hoog naar laag. Op sommige momenten op de achtergrond ondersteund door aanzwellend spel van DeJohnette en McLure. Dan raakt hij het ritme aan, pakt DeJohnette het verder op en komt het stuk, mede door Jarretts krachtige spel, in een stroomversnelling. Een rustmoment vormt de zangerige solo van McClure, waarna we horen waarom we DeJohnette tot een van de allergrootste drummers mogen rekenen. Zouden Jarrett en hij toen al hebben vermoed dat ze uiteindelijk, samen met Gary Peacock, een langlopend legendarisch trio zouden gaan vormen? Maar wat een solo, wat een variatie, wat een inventiviteit! Jammer dat het publiek moeite heeft met stil zijn.

De tweede sessie opent met een ander stuk van Lloyd, 'Love Ship', een titel die zonder meer aanhaakt bij de geest van de tijd. Boterzacht, zonder vals sentiment, klinkt de meester hier, zich soepel bewegend tussen de klankgolven van DeJohnette. Even later is het de beurt aan Jarrett. Met fluwelen toucher, we kennen het van hem, sluit hij aan in deze prachtig ballad. Lloyds 'Love Song To A Baby' begint met een solo van Jarrett, waarna het kwartet er vaart achter zet, met als hoogtepunt die passage waar Jarrett eindeloze slierten noten uit zijn instrument tovert, opgezweept door de ritmesectie. Lloyd, weer eens op fluit, horen we verderop in een ragfijne, intieme solo.

Tot slot van deze set klinkt 'Forest Flower', op dat moment wellicht de meest bekende compositie van Lloyd. De melodie tekent hij direct voor ons uit, krachtig begeleid door de overige leden, de latin-invloeden doen zich gelden. Jarrett neemt het stokje over en bouwt de melodie verder uit, waarna Lloyd de boel laat ontvlammen. Zeer ritmisch gesoleerd wordt er aansluitend door McClure, strak begeleid door DeJohnette op een soort van woodblock. Als McClure stopt gaat DeJohnette alleen verder en pookt hij het vuur hoog op. Hoogtepunten zijn echter die twee spetterende, minutenlange dialogen van Jarrett en DeJohnette verderop in deze bijna een halfuur durende versie. Het applaus na afloop is overdonderend en welverdiend. Het knappe van Lloyd is dat er een halve eeuw later niets is veranderd. We waren er afgelopen zomer nog getuige van tijdens Jazz Middelheim, toen hij optrad met Kindred Spirits.

In de Jazztube een liveopname van het concert dat het Charles Lloyd Quartet in 1967 gaf op het Prague International Jazz Festival.

Foto: Cees van de Ven

Labels: ,

(Ben Taffijn, 25.4.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.