Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


In memoriam
Louis van Dijk


Geen muzikant was zó thuis in zowel jazz, klassieke muziek en pop. In de vroege ochtend van 12 april 2020 overleed pianist Louis van Dijk in Laren, in het Rosa Spierhuis, zijn tehuis sinds twee jaar. Doodsoorzaak was Alzheimer, waar hij al een aantal jaren aan leed. Slokdarmkanker, eveneens al eerder geconstateerd, compliceerde zijn ziekte. Louis van Dijk werd 78.

Als zoon van de koster van de Prinsessenkerk in het ruigste deel van zijn geboorteplaats Amsterdam begon hij, onder de indruk van het orgelspel van Piet van Egmond, wat op het harmonium te klooien. Tijdens zijn studie aan het Amsterdams Conservatorium speelde hij, geïnspireerd door het Modern Jazz Quartet, ook al jazz. Met zijn bos haar, brilletje en sikje oogde hij ook als een echte jazznozem. Al eerder had hij met zijn trio de tweede plaats gewonnen op het Loosdrecht Jazz Concours. Het jaar daarop werd het de eerste.

Op zijn eerste platen was sprake van een soort feestje met gangmakers Oscar Peterson en Jacques Loussier, met aan de bar half weggedoken Lennie Tristano. Luister naar 'What Is This Thing Called Love'. Huiver. De pianist bleek uitzonderlijk begaafd en van vele markten thuis. Hij speelde net zo makkelijk Mozart K.V. 284 als psalm 3:13, als begeleider van het Christelijk Vrouwenkoor Eben Haezer, of galmende koralen met Ramses Shaffy.

Die verbluffende techniek en die veelzijdigheid werden hem door een deel van de jazzcoterie niet in dank afgenomen. Uit een recensie uit 1985: 'Het mag vooral niet zwaarder zijn dan de stamppot die de mensen vanavond gesavoureerd hebben, dat lijkt de filosofie.' Vier jaar later zag diezelfde recensent Van Dijk in het (oude) Bimhuis, ter gelegenheid van de uitreiking van de Boy Edgar Prijs aan drummer Johnny Engels. Hij viel van zijn ongerieflijke metalen bankje, terwijl het dak eraf ging. Niet veel later moest het jazzcentrum verhuizen naar de Piet Heinkade. Die Van Dijk bleek de beste bebop-chops te hebben van alle pianisten die daar dat jaar hadden gespeeld.

Op zijn beurt had de pianist weinig op met de charlatans van het vrije geluidsonderzoek ("terwijl ze niet eens een blues kunnen spelen"). Van Dijk was een pleaser, maar het liefst van alles improviseerde hij.

In een interview uit 1997 in de Volkskrant herinnerde hij zich met genoegen hoe het allemaal begon: "Mijn gelovige ouders waren bang voor de boze buitenwereld, kun je nagaan hoe ze schrokken toen ik jazz ging spelen. Alsof ik in een poel van zonde terecht zou komen. Wat goddank ook gebeurd is."

Foto's: Cees van de Ven

Labels:

(Eddy Determeyer, 15.4.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.