Concert
Energiebom ontploft in Paradox
Kenny Garrett Quintet, woensdag 5 februari 2020, Paradox, Tilburg

Kenny Garrett was voor de derde keer in Paradox, ook deze keer weer uitverkocht natuurlijk. De vertegenwoordiger van de hardbopstijl trad aan met zijn kwintet en deed wat hij het liefste doet: live spelen op zijn alt en - zo nu en dan - op sopraansax. Rond half negen stapte het gezelschap op het podium om het ruim na half twaalf weer met een overweldigende ovatie weer te verlaten, het publiek verbijsterd achterlatend.

Er werd een staalkaart van het indrukwekkende oeuvre van Garrett uitgeserveerd, met toewijding van alle muzikanten. In 2016 bracht de saxofonist de plaat uit 'Do Your Dance' uit, een soort ode aan allerlei dansstijlen, variërend van hiphop tot aan bossanova. Het halve podium werd ingenomen door het drumstel van Samuel Laviso en het uitgebreide percussie-instrumentarium van Rudy Bird. Die overigens net als Garrett zelf een flinke tijd met Miles Davis speelde. Samen met bassist Corcoran Holt stond hier een ritmesectie van wereldklasse te spelen. Onvermoeibaar was het gezelschap, voortdurend strak, scherp en de ruimte opzoekend. Vernell Brown droeg zijn steentje bij op de vleugel en leverde prachtige solo's af.

Tja, en dan Garrett zelf. Allereerst is hij de onbetwiste leider van de band en speelt hij met een overgave en puurheid die indrukwekkend is. Je ziet aan alles dat hij een echte livemuzikant is, onverzadigbaar. Hij laat zijn sax scheuren, schuren, kraken en piepen. Hij beschikt over een techniek en snelheid die ongekend is. En misschien nog wel het belangrijkste: het spelplezier spat ervan af. De sets zijn een aaneenschakeling van uitgebalanceerd repertoire dat waarschijnlijk elke keer anders klinkt, afhankelijk van de invallen en wisselwerking in de band. Telkens opnieuw verrassend en fris.

Soms zijn er van die concerten die je zo in beslag nemen dat je je notitieboekje aan de kant schuift en besluit er gewoon optimaal van te genieten, erin op te gaan. Dit was er zo een. Er kwam zoveel moois op ons af en er gebeurde zoveel op het podium dat ik simpelweg geen tijd en zin had het allemaal op te schrijven. Een concert van Garrett moet je ondergaan samen met de band. Volgens mij werkte het zo ook voor het publiek, dat de hele avond klapte, joelde en stampte.

Rond half twaalf zag je sommige bandleden wel verlangen naar het einde van het concert. Garrett zelf leek nog wel even door te kunnen, maar had het waarschijnlijk ook gezien en speelde er, aan de piano, een mooi slot aan.

Klik hier voor foto's van dit concert door Johan Pape.