Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Festival
Braambrekende mix bij Stranger Than Paranoia
MixMonk, Trio Picatrix & El XYZ de SON Bent Braam, maandag 23 december 2019, Paradox, Tilburg

De 27ste editie van Stranger Than Paranoia ging traditiegetrouw van start in het Tilburgse Paradox. En zoals we inmiddels gewend zijn van organisator en saxofonist Paul van Kemenade met een zeer divers programma, een dwarsdoorsnede biedend van wat we op dit moment allemaal onder de noemer 'jazz' rangschikken. Aftrappen mocht MixMonk, waarvan hier nog maar zeer onlangs het titelloze debuutalbum voorbij kwam. Nu zijn cd's natuurlijk altijd leuk, maar er gaat toch niets boven een band live horen, zo bleek ook weer in dit geval.

Dus valt het lyrische, melodische spel van pianist Bram De Looze extra op, zet dat strakke ritme van drummer Joey Baron zich nog sterker vast in je hoofd en blijf je je verbazen over die fluwelen, omfloerste toon van saxofonist Robin Verheijen. En dit trio mag dan pas sinds 2017 bestaan, het feit dat de musici in andere samenstellingen reeds vaker met elkaar speelden is hier duidelijk te horen. Op de plaat, maar zeker ook live. Neem die mooi uitgebalanceerde versie van Thelonious Monks 'Ugly Beauty', met die vederlichte toon van Verheijen, de perfecte timing, die glasheldere intonatie. Met dat bijna voorzichtige, ingetogen toucher van De Looze en die strakke, welkome accenten van Baron. Naadloos laat Verheijen het aansluitend overlopen in een stuk van De Looze, 'Mind Mirror'. Een stuk waarin we ook de andere kant van dit trio horen: ritmisch en enerverend. Verheijen mag hier even lekker scheuren. Een bijzonder stuk is ook het eveneens van Monk afkomstige 'Oska T'. We horen hier prachtige ritmische passages van Baron en De Looze en een fascinerende, mooi springende sopraansaxsolo van Verheijen.

Na een korte pauze staat er wederom een trio op het podium, maar dat is dan ook de enige overeenkomst met MixMonk. Trio Picatrix bestaat uit pianiste Nora Mulder, violiste Mary Oliver en stemkunstenares Greetje Bijma. Wie deze dames kent, weet dat hier het experiment voorop staat. Het trio debuteerde tijdens Le Guess Who? in 2017 en bracht onlangs eveneens een debuutalbum uit vol wervelende composities, waarvan de dames vanavond een deel ten gehore brengen - naast een aantal improvisaties. Zo denken we bij de start in een opera beland te zijn, afgaande op Bijma's vocale klanken. Als Oliver, hier op altviool, en Mulder zich erbij voegen komen we echter in ander vaarwater terecht. Echt verrassend wordt het in 'Birds', waarin we Bijma horen kraken, schuren en krijsen. Vogels dus. Ook Olivers vioolspel doet daaraan denken. De improvisatie die hierop volgt is eveneens een wonder van creativiteit. De muziek doet ietwat oosters aan en Bijma's zang lijkt op een taal uit het Verre Oosten, een die wij met geen mogelijkheid kunnen verstaan.

Aansluitend laten Mulder en Oliver horen waar hun wortels liggen. Dit is klassieke kamermuziek, een vioolsonate ergens uit het eind van de negentiende eeuw. Tot Bijma aansluit en we ons ineens in een Berlijns theater in de jaren twintig van de vorige eeuw wanen. In 'Donaudampfschiff' kan ze haar theatrale kwaliteiten prima kwijt; ze weet ons mee te nemen op een enerverende reis in de tijd. Ook 'Wally Wally' is niet te versmaden. Nu zitten we ineens in Schotland, dat is tenminste de associatie die ik heb bij deze folk. Klinkt het aanvankelijk nog redelijk authentiek, met Oliver op de hardanger fiddle en Bijma met bijpassende zang, al snel wijkt het stuk volledig af van de ingezette weg en kiest Bijma het ruime sop.

25 jaar geleden schreef pianist en componist Michiel Braam 'Het Xyz Der Bik Bent Braam', dat in 1996 ook op cd werd uitgebracht. 26 composities, voor elke letter van het alfabet één. Ter gelegenheid van dit jubileum stofte Braam het geheel af, goot het in een latin jasje - met als titel 'El XYZ de SON Bent Braam' - en bracht het hier met twaalf collega's. Vier koperblazers, vier rietblazers, drie percussionisten, bas en Braam zelf achter de piano. Een mooier einde van zo'n eerste avond is natuurlijk moeilijk denkbaar. Swingende jazz, in een Zuid-Amerikaans jasje van een meer dan uitstekende band. Grensverleggend of vernieuwend is dit geenszins, maar swingen doet het. En dat is wel waar festivals voor zijn, toch?

Klik hier voor een fotoverslag van deze avond door Louis Obbens.

Labels: ,

(Ben Taffijn, 5.1.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sunny Five - 'Candid'
Klik op de hoes om een track van dit album te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.