Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Portret Joe McPhee Part 3
Universal Indians feat. Joe McPhee, vrijdag 13 december 2019, De Singer, Rijkevorsel

We zijn ongeveer op driekwart van het concert als Joe McPhee plaatsneemt op de rand van het podium en half pratend, half zingend het woord tot ons richt: "I want to tell you a story, another kind of story. About another life, another way of learning", zijn woorden afwisselend met melodieuze, intense frases op zijn tenorsax. Dan stapt hij voor de tweede keer die avond de zaal in, mengt zich tussen het publiek en wisselt zijn spel af met een vraag die hij op dringende wijze steeds weer herhaalt: "Can you hear me?" Een ontwapenend moment, waarbij we wederom getuige zijn van McPhee's maatschappelijke bewustzijn. Dat wordt nog versterkt als hij er na het stuk even bij stilstaat dat we in roerige tijden leven, zich nog maar net kan inhouden om niet over Trump te beginnen - doet me denken aan die prachtige zin in 'The Fire Each Time' dat in deel 2 van dit project voorbij kwam: "Nation Time for real this time (in this error of Trump)" - en tot slot stelt: "Art is in fact an act of resistance." Het valt in goede aarde hier in Rijkevorsel, want juist in België hebben de kunsten nu te maken met zware kortingen op subsidies, Nederland was ze net voor.

Drie kwartier eerder was het John Dikeman die aftrapte, samen met de bassist van Universal Indians: Jon Rune Strøm. Rustig beginnend, iets dat dit duo nooit lang volhoudt. En zeker niet als drummer Tollef Østvang aansluit en we in een ritmische stroom terechtkomen en Dikeman horen in die voor hem typische stijl: tumultueus, niets ontziend en meeslepend. Mede dankzij de ritmesessie die het vuur hier hoog opstuwt. Dan is het de beurt aan McPhee, met een geheel andere toon dan Dikeman. De basis mag melodieus zijn, in de uitwerking bedient hij zich hier van een scala aan creatieve technieken, dynamische wendingen en het gebruik van stilte. Dan sluit Dikeman aan en horen we ineens een geheel andere kant van deze musicus, mooi. Tot hij ook hier een ontsnappingskans ziet en er wederom knetterend vandoor gaat.

Dan stapt McPhee voor de eerste keer van het podium, "This will never happen again" zingt hij, gevolgd door een intense solo, prachtig ondersteund door Strøm, die zijn bas bespeelt met de strijkstok en door Østvang, die hiervoor een set gongs ter beschikking heeft. Ook hier loopt uiteindelijk de spanning op, verankerd in een stevig ritme en ontwaren we, die zin van McPhee in het achterhoofd, een zekere dramatiek. En ook nu zijn we weer getuige van een paar prachtige duetten van de blazers. Bijzonder is ook de drumsolo van Østvang iets verderop. Bijzonder, omdat die nu eens niet knalt, maar zich bevindt aan het andere spectrum. Met zijn vilten stokken beroert hij de trommels en bekkens, eindigend met zijn belletjes.

En dan zijn we bij dat verhaal van McPhee, wat de opmaat vormt voor een lang slotakkoord. Een zeer ritmisch slotakkoord, met als basis de blues. Strøm zet hier de toon, Østvang plaatst de accenten. Dan volgen de blazers en krijgen we een aantal uitmuntende solo's en duo's. Een prachtige afsluiting van een enerverend concert. Na afloop spreek ik John Dikeman nog even en ik vraag hem of dit concert deel uitmaakt van een tour, er van uitgaande dat dit zo is. Een musicus in de klasse van McPhee komt tenslotte niet voor één concert naar België! Maar wat schetst mijn verbazing, van een tour is geen sprake. Niet dat de muzikanten zelf dat niet wilden; er waren gewoon geen zalen, niet in België en niet in Nederland, die dit kwartet konden programmeren! "Ja," verzucht Dikeman, "het zijn moeilijke tijden".

Foto's: Cedric Craps

Labels: , ,

(Ben Taffijn, 22.12.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.