Pagina's

zondag, juli 28, 2019

Cd
Three Times Seven - 'Bread And Circus' (eigen beheer, 2019)

Opname: 2016-2019

Het is een wat apart album 'Bread and Circus', die nieuwe van Three Times Seven. Nergens op de cd is te vinden wie deel uitmaken van dit collectief: gitarist Jorrit Westerhof, die volgens Bandcamp ineens verantwoordelijk is voor 'fragment slicing', bassist Marko Curcic, die zorgt voor de 'low wobbles' en drummer Aleksandar Škorić, die de credits krijgt voor de 'vocal phase'. Nergens vinden we ook maar iets van een opnamedatum. Ook hierover verschaft Bandcamp enige helderheid: 'this album has been conceived over a period of time, between 2016 and 2019 in several studios, practice rooms, street corners and radioactive communications with the Voyager 1'.

Fijn. Wat er wel op het stijlvolle vouwhoesje staat zijn de negen nummers, eigenlijk voldoende, en op de achterzijde drie venstertjes om handtekeningen te zetten. Makkelijk voor de signeersessie na het optreden! 'Bread And Circus' was wat de Romeinse keizer het volk gaf om te zorgen dat ze rustig bleven. McDonald en André Rieux zeggen we dan nu, samen op het Vrijthof. De vraag is even of dit album nu ook onder deze noemer te scharen is. Beluister de eerste twee nummers en het antwoord luidt kortweg: nee. Dit is namelijk herrie, herrie van het ergste soort bovendien. Weliswaar belanden we daarna in rustiger vaarwater, maar het leed is dan reeds geschied. Ik vind het dan ook heel vervelend voor Westerhof, Curcic en Škorić, maar dit gaat het klootjesvolk echt niet pruimen! We zullen de titel dus maar als parodie beschouwen.

Dan kantelt het beeld ineens 180 graden en blijken we met een grensverleggend trio van doen te hebben, dat weer eens alle hokjes omverschopt. Worden in de eerste twee stukken de wegen van de noise bewandeld; met 'Since 1919' zoekt het trio zijn heil bij de ingetogen gitaarmuziek en in 'Witness My Existence' allereerst bij de wereld van de geluidssculpturen, het begrip stilte omarmend om dan de richting uit te gaan van de Krautrock. En dan zijn we nog niet eens op de helft!

In 'Make Money Work' gaat het roer weer de andere kant op. Škorić pakt hier met een nogal wilde, rauwe drumsolo. In 'Presence Of The Creator' is het wederom raak, een mooi melodietje op Westerhofs casio wordt wreed verstoort door gerommel aan het snoer, waardoor hele stukken wegvallen. En dan zet het trio in 'Recreational Paranoia' - what's in a name - andermaal de boel op scherp. Als een muzikale gitzwarte onweerswolk die ieder moment kan openbarsten klinkt het hier, iets dat het trio uitstelt tot 'They Contain Me', een ander eerbetoon aan de stevigere variant van de Krautrock. In 'Surrender' horen we dan Škorić in die 'vocal phase' te midden van ambient-achtige klanken, maar eindigen doen ze zoals ze begonnen, met onvervalste noise. Ze kunnen het niet laten.