Festival
Avontuurlijk festival blijft verrassen
Stranger Than Paranoia, zaterdag 29 december 2018, Paradox, Tilburg

Een goed gevuld Paradox zat vol vertrouwen klaar om zich te laten verrassen op de slotavond van het 26ste Stranger Than Paranoia-festival. Een trotse en enigszins vermoeide organisator Paul van Kemenade keek even terug op roemruchte avonden uit het verleden met opmerkelijke combinaties. Gelukkig maakte hij ook duidelijk dat hij op weg is naar de 30ste editie, dus voorlopig kunnen we gerust zijn dat deze jaarlijkse parel op de concertagenda blijft staan, zelfs met internationale ambities. Dat bleek ook deze editie, met een Poolse en een Italiaanse avond.

Deze laatste avond werd geopend door het Duitse duo Gerd Dudek op tenor- en altsaxofoon en Stefan Heidtmann op piano. Als gerenommeerde exponenten van de free jazz maakten zij er een sterke opening van met sublieme solo's van Dudek, ondersteund door ritmisch en sprankelend pianospel van Heidtmann. Er werd door beide heren stevig op los geïmproviseerd en gaandeweg raakten ze steeds meer op dreef en op hun gemak. Zo nu en dan zou een ritmesectie een toegevoegde waarde hebben gehad, hoewel Heidtmann bewonderenswaardig deze rol ook op zich nam.

Een volstrekt unieke combinatie beklom vervolgens het podium: vier zangers van Capella Pratensis, die een ijzersterke reputatie hoog te houden hebben met het a capella zingen van renaissancemuziek. Voor de gelegenheid versterkt door Sanne Rambags, die in het jaar na haar afstuderen een stevige positie heeft verworven als jazzzangeres met een unieke stijl, gekenmerkt door fijnzinnige improvisaties. Voorwaar een unieke samenstelling, die een subliem concert opleverde.

De zaal was muisstil en liet zich vervoeren door het loepzuivere gezang en de prachtige improvisaties. Bovendien leerden we dat Gregoriaanse liederen eigenlijk ook improvisaties op een basisschema zijn. Voor velen was dit waarschijnlijk het verrassende hoogtepunt van de avond. Ik hoop dat deze samenwerking een vervolg krijgt en tot een opname leidt.

Daarna werd het podium letterlijk te klein om het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw te herbergen en werd de saxofoonsectie op de eerste rij in de zaal geplaatst. Het 18-koppige orkest was gekomen om een selectie te laten horen van hun onlangs verschenen album 'Crossroads' (een uitvoerigere recensie hiervan volgt binnenkort).

Tja, daar zat een verzameling topmuzikanten bij elkaar die als grootste uitdaging heeft het bigbandgenre in volle glorie te laten horen en met een vernieuwende benadering van een frisse glans te voorzien. Speciale aandacht was er voor Joris Roelofs (altsax, basklarinet en klarinet), die een tweetal door hem gecomponeerde stukken mocht laten horen. Heel bijzondere composities die rondom de basklarinet gebouwd zijn en verrassende interacties met de andere secties laten horen.

Even bijzonder waren de composities van gitarist Martijn van Iterson. Het publiek liet zijn waardering ruimschoots blijken. Het gezelschap leverde een overtuigende set af.

Deze slotavond liet zien hoe knap Van Kemenade er telkens in slaagt een gevarieerde, spannende en verrassende programmering te realiseren. Natuurlijk willen we allemaal door naar de 30 en daarna 40 en 50 edities van dit bijzondere festival!

Klik hier voor een fotoverslag van deze festivalavond door Johan Pape.