|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 ConcertWaar was Manfred Eicher? Mudita, maandag 1 november 2018, Podium Bloos, Breda Stemkunstenares Sanne Rambags is aan een gestage opmars bezig binnen de Nederlandse muziek. Ze viel reeds op toen ze deel uitmaakte van het Nationaal Jazz Jeugd Orkest dat in 2015/2016 onder leiding stond van Martin Fondse. Aansluitend vonden we haar terug in diens orkest en kon ze meeprofiteren van het winnen van de Buma Boy Edgar Prijs van Fondse en de serie optredens die dit met zich meebracht. Niet dat Rambags dat nodig had, getuige twee andere projecten die beduidend dichter bij haar ontwapenende persoonlijkheid komen: het trio dat ze vormt met slagwerker Joost Lijbaart en gitarist Bram Stadhouders en dat we naar analogie van het eerste album maar Under The Surface noemen en het trio dat ze vormt met trompettist Koen Smits en pianist Sjoerd van Eijk en dat de naam Mudita draagt. In dit laatste trio horen we Rambags op haar best. Al was het maar omdat dit echt helemaal haar project is. Ze studeerde samen met Smits en Van Eijk in Tilburg en vanaf die tijd musiceren ze reeds op regelmatige basis met elkaar. Die speelsheid, ongedwongenheid zit in de muziek, spat ervanaf. Van het album 'Listen To The Sound Of The Forest', dat verscheen bij Zennesz en hier terecht zeer lovend werd ontvangen door collega Koen Scherer, maar zeker ook van een liveconcert zoals hier in het intieme Podium Bloos, als onderdeel van de concerten die het nieuwe Brabantse initiatief Dock Zuid organiseert. Voor wie Rambags en Mudita niet kent maar houdt van het geluid van het fameuze ECM Records, doet er goed aan dit album zonder aarzeling aan te schaffen. Spijt zult u er niet van krijgen, want wat deze dame met haar twee vrienden hier ten gehore brengt zou uitstekend passen op dit label van Manfred Eicher. Helaas was hij er niet bij vanavond. Dom van hem, veel gemist. Want dit is muziek die ademt op het ritme van de natuur. Het pulserende, maar zeer bescheiden pianospel van Van Eijk, het omfloerste, licht schurende, gruizige trompetspel van Smits en de fragiele, intieme klanken van Rambags: ze vullen elkaar meer dan goed aan. Bijzonder daarbij is dat deze musici elkaar echt de ruimte geven; niemand is de leider, ze sturen elkaar vanuit gelijkwaardigheid, durven stiltes te laten vallen, maar durven ook hun rol te pakken. Allemaal naar analogie van het woord mudita, dat stamt uit het Sanskriet en dat slaat op vreugde beleven aan het succes van de ander. Hoe vreemd dat voor ons moderne mensen wellicht ook klinkt, je ziet het hier voor je ogen gebeuren. En het is die belangrijke filosofische grondhouding die ervoor zorgt dat hier muziek klinkt die er werkelijk toe doet, die je stil laat staan, zorgt voor een moment van reflectie - voorwaar geen overbodige luxe in deze jachtige tijden.  Bijzonder is 'Atalanta', een nieuw stuk dat zelfs de cd niet heeft gehaald. Sanne Rambags werkt hier met een verbazingwekkend scala aan verbale technieken, die mij op de bovengenoemde beschrijving van stemkunstenaar brengt. Rambags is zoveel meer dan louter zangeres. In dit stuk komt de invloed van de Scandinavische folk voorbij (een passie van Rambags), het Sprechgesang, het scatten, de fantasietaal, het fluisteren en heel veel meer. En dat alles brengt ze met een feilloos gevoel voor theater en een duidelijk sensuele inslag. En - zoals gezegd - aan Smits en Van Eijk heeft ze de ideale partners. Wat Rambags met haar stem doet, doen zij met hun instrumenten: op zoek gaan naar de ziel van de muziek, de ziel van het bestaan. Deze muziek, je kunt er geen genoeg van krijgen!Labels: concert (Ben Taffijn, 12.11.18) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
De redactie van Draai om je oren wenst je fijne feestdagen en een mooi, gezond en gelukkig 2025! 
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
