Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
Fish-Scale Sunrise - 'No Queen Rises' (Relative Pitch, 2018)
Opname: 30 november 2017

Fish-Scale Sunrise, de naam is ontleend aan een gedicht van Wallace Stevens, bracht onlangs zijn eerste album uit. We hoorden dit trio rond rietblazer Ab Baars en verder bestaand uit pianiste Kaja Draksler en bassist Joe Williamson, voor het eerst in februari 2015 in het Bimhuis en verder eind vorig jaar in een duo bill met het Alexander von Schlippenbach Trio, eveneens in Amsterdam. In de recensie van het laatste concert schreef ik: 'Reeds tijdens een eerder optreden van Fish-Scale Sunrise werd duidelijk dat dit trio een geheel eigen stijl hanteert, waarin humor en ernst hand in hand gaan. De muziek heeft zeker speelse trekjes en zorgt zo nu en dan voor een glimlach op ons gezicht, maar op andere momenten voeren de melancholie en de ernst de boventoon.'

Op die cd komen stukken voorbij, allen uit de koker van Baars, die het trio speelde tijdens het concert op 2 december 2017, enige dagen na de opnames van dit album, zo weten we nu. Beginnen doen we met 'Fish-Scale Sunrise', onstuimig klinkend, met name door Baars, die hier op ritmische, maar ook wat duistere akkoorden van Draksler naar hartenlust piept en knarst. In 'Endless' valt het creatieve samenspel op tussen Draksler en Baars, een verzameling hoekige miniatuurtjes als dartelende vlinders. En ja, dit zou zo eindeloos door kunnen gaan als daar 'For Toby' niet was. Toby is Tobias Delius, een van Baars' partners in crime in het ICP Orchestra. Draksler geselt haar piano met ruwe aanslagen en Baars levert hier prachtige, ietwat melancholieke solo's op tenorsax.

Groots klinkt Ab Baars in 'Now', waar hij een verhalende, intieme solo blaast met een mooi rafelrandje. Draksler vult het aan met subtiele loopjes en Williamson completeert het geheel met mooie donkere kleuren. Samen starten ze in 'Catch The Moon'. Een kort, steeds herhaald loopje van de pianiste wordt geflankeerd door experimenteel basspel van Williamson, tot Baars erbij komt en weer een ander loopje op klarinet inbrengt. 'Receding Mountains' is een improvisatie, waarbij je de musici elkaar hoort aftasten, met veel gevoel voor nuance en wederzijds respect en waardering. Bij deze drie muzikanten voel je gewoon de chemie.

Het titelstuk van dit album, 'No Queen Rises', is een nog geen drie minuten durend klankfestijn, waarin vooral de springerige noten van Baars - hier op klarinet - en Draksler opvallen. Zo fel als dat het er hier aan toe gaat, zo beheerst en ingetogen klinkt 'The First Sea', dat Baars baseerde op een gedicht van de Chileense dichter Pablo Neruda. Prachtig is die ene hard aangeslagen hoge noot van Draksler, waar Baars en Williamson met veel gevoel en intensiteit omheen cirkelen. Tot slot klinkt 'There', waarvoor Baars inspiratie haalde uit Leonard Bernsteins 'Somewhere'. Een cover is dit geenszins. Wat het deelt met het stuk van Bernstein is de intimiteit, innemend en fragiel verklankt door Baars op klarinet. Een grootse afsluiting van een prachtig album.

Foto: Willem Schwertmann

Labels:

(Ben Taffijn, 3.10.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.