|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 In memoriam Charlie Haden Naar aanleiding van het magistrale album 'Liberation Music Ensemble' van bassist Charlie Haden zou een misantroop hebben kunnen beweren dat het allemaal toch niks uithaalt. De mensheid is niet meer te redden. Wanneer een dergelijk imponerend statement omtrent de status quo, met zoveel soul en vakmanschap uitgevoerd, er al niet in slaagt veranderingen te bewerkstelligen, wel, dan is alle moeite tevergeefs geweest. Vrijdag 11 juli stierf Charlie Haden na een lang ziekbed in Los Angeles. Hoe een hillbilly kindsterretje het hart uiteindelijk op de juiste, linkse plek had. 22 Was Charles Edward Haden, toen hij in 1939 met het orkest van zijn vader, de Haden Family, optrad voor het lokale radiostation van Shenandoah, Iowa. 22 Maanden, voor de goede orde. De paplepel, zonder meer. Jarenlang, op de radio en op de televisie ook. Traditionele countrymuziek speelde de Family, western swing, blues en populair spul. Een oudere broer was met jazz bezig en zo kwam Charlie oog in oog te staan met saxofonisten Charlie Parker en Lester Young, tijdens een Jazz at the Philharmonic-optreden. Dat zou zijn leven definitief veranderen. Een polioaanval had de helft van zijn lijf tijdelijk lamgelegd en zijn zangstem geruïneerd. Misschien had dat wat te maken met de tinnitus die hij vervolgens ontwikkelde, die niet aflatende fluittoon en die afschuwelijke versterking van alle geluiden. Niet bepaald een gunstige uitgangssituatie voor een muzikant; nochtans gold hij eind jaren vijftig als de toonaangevende nieuwe bassist van de jazz. Zijn instinctieve muzikaliteit en zijn absolute gehoor hadden hem rond 1957 in contact gebracht met saxofonist Art Pepper. Wat heilzaam was voor zijn muzikale ontwikkeling, maar desastreus voor zijn mentale en fysieke welzijn. Het duurde jaren voordat Haden zijn verslaving gekickt had. Zijn doorbraak kwam toen kennis maakte met de ontregelende muziek van altist Ornette Coleman, een hilarische holiday voor hep cats. In 1959 hoorden we hem op het album 'The Shape Of Jazz To Come' en we hoorden het aandeel van de bassist in het groepsgeluid. Meteen al in het eerste nummer van dat iconische Coleman-album, 'Lonely Woman', is duidelijk welke onafhankelijke rol de bassist hier opeist. Hij bepaalt in hoge mate de teneur van het stuk. Die rol wordt in de rest van het album met traditionele walking-patronen afgewisseld. Iets van zijn country-achtergrond bleef je van tijd tot tijd horen in zijn spel. Die twangy kwaliteit. Maar de grootste verdiensten van Haden waren zijn ongelooflijke, onfeilbare muzikaliteit en die diepe sound van zijn 200-jarige Vuillaume contrabas. Het leek alsof hij alle grote voorgangers had geabsorbeerd, van Israel Crosby tot Paul Chambers, en die nieuw leven had gegeven. Haden was geen spectaculaire stuntman, geen vingervlug vlinderende flierefluiter. Medium tempo was hem snel genoeg. Iets binnenvetterigs had hij. Met zijn bejubelde groep Quartet West beoogde hij, de sfeer van de radioshows in de jaren veertig te pakken te krijgen, de Four Freshmen, Jo Stafford, Tommy Dorsey. Die muziek is, net als die nare fluittoon, altijd in zijn hoofd blijven hangen. Labels: in memoriam (Eddy Determeyer, 14.7.14) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
