Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Artikel
Zo vindt de mens een schat

Sja, hoe gaat dat. Zo eens in de zoveel tijd moet ik even aanwippen bij Sem van Gelders Swingmaster (nog altijd de beste platenzaak voor jazz en blues in Nederland). Ook al omdat ik Sem sinds 1970 ken. Voor een praatje - Swingmaster is de dorpspomp hier in Groningen - en om de collectie thuis een beetje op een gezond peil te houden.

Ik moest maar even achterin de zaak kijken, zei Sem, daar stonden nog wat 78-toeren platen die hij uit zijn eigen verzameling had gevist. Doch echt goedkoop zouden die niet zijn, waarschuwde hij. Maar goed, Sem matst mij altijd, dus ik was niet bang. Hij vroeg voor vier exemplaren 25 euro, niet onredelijk inderdaad. Zo kwam ik in het bezit van Vogue V. 3264, van Tab Smith and his Fabulous Alto and his Orchestra; Blue Star No 215, van Charlie Ventura and his Orchestra; Jazz Selection J.S. 587, van J.C. Heard and his Orchestra en Savoy 592, van Herbie Fields' Hot Seven. Allemaal favorieten en om ze naar de juiste plek in de 78-toeren kast te dirigeren sloeg ik Jepsens 'Jazz Records' op. Juist ja, Savoy 592 van 5 mei 1945, opgenomen in New York en hee, kijk eens, met ('possible') ene Miles Davis op trompet. Raar hoor: het platendebuut van Davis was toch zijn Savoy-sessie van 26 november met Charlie Parker's Reboppers. Nou ja, dat wil zeggen, hij had, eveneens met een gelegenheidsorkestje onder leiding van diezelfde Herbie Fields, met zanger en danser Henry 'Rubberlegs' Williams twee weken eerder, op 24 april, zijn debuut gemaakt, ook voor Savoy. Maar daar was hij slechts in wat obligato's op demper te horen, achter de vocalen. Alsof hij off-mike was opgenomen. Dus gelijk de Jazz-Research Group ingeschakeld, een internetforum van musicologen, muziekjournalisten, muzikanten en andere kenners, waarop de leden elkaar prangende vragen voorleggen, zoals, onlangs, heeft Artie Shaw echt een lamp gemaakt van zijn klarinet? (Antwoord: niet erg waarschijnlijk, Shaw was wel apart, maar niet gek.)

De goegemeente reageerde verdeeld. Niemand die de opnamen kende; er was nooit iets van heruitgebracht. Hoe kan het in godsnaam dat deze opnamen niet in de Miles Davis-canon staan, vroeg violist en labeleigenaar Anthony Barnet zich af. 'I think I have never heard Miles play like that before,' aldus Jan Lohman, auteur van 'The Sound of Miles Davis: The Discography - A Listing of Records and Tapes 1945-1991'. Maar ook: 'This sounds like young Miles shaking in his shoes,' aldus Marcello Piras, die verbonden is aan het Center for Black Music en de University of Michigan. Van dichter bij huis reageerde de Spaanse, in Amsterdam woonachtige trompettist Pablo Castillo Gómez de la Torre: "Yes! That is Miles Davis' record debut as far as I know (...) Great sides, nice to hear Miles so much influenced by swing music!" De geleerden zijn er nog niet helemaal uit, met andere woorden.

Zelf dacht ik aanvankelijk dat het voor 75% zeker was dat we hier inderdaad met Davis van doen hebben. Inmiddels, mede nadat ik alle andere suggesties had overwogen en verworpen, ben ik er voor 95% zeker van (vier procent voor Joe Morris, een procent voor een willekeurige trompettist). Het is uiteraard leuk om zo'n kennelijk zeldzaam, nimmer heruitgebracht plaatje in huis te hebben. De reden dat de nummers nooit op lp of cd zijn uitgebracht zou kunnen zijn dat op één kant van de schijf sprake is van oversturing bij de opnamesessie - althans, zo hoor ik dat. In ieder geval een euvel dat een beetje geluidsrestaurateur wel op kan lossen, lijkt mij.

Nogmaals, heel grappig, zo'n artefact en wellicht zou ik er op een gespecialiseerde veiling of platenbeurs best wat munten voor kunnen krijgen. Ik kan me voorstellen dat er wel wat malloten zijn die dit Portrait of the Artist as a Young Man in huis zouden willen hebben. (Hoho, Madonna, jou bedoel ik uiteraard niet.) Maar aardiger nog zou zijn dat dit spul onder het volk komt. Dus contact opgenomen met Universal, dat Concord vertegenwoordigt, de eigenaar van de Savoy catalogus. Leuk, zeldzaam plaatje heb je daar, was de reactie. Verder niks. Terwijl ik al een heel album voor ogen had. In 1992 heb ik namelijk in St. Louis Eddie Randall Jr geïnterviewd. Hij is (was?) de zoon van trompettist, bandleider en begrafenisondernemer Eddie Randall, die begin jaren veertig zijn Blue Devils leidde, waarin Miles debuteerde. Bij die gelegenheid liet hij me opnamen van dat orkest horen, met voor zover ik me kan herinneren een duidelijk aanwezige Miles. Ook die registraties zijn nimmer op de plaat verschenen. Mijn idee zou zijn: spoor die opnamen op, via de erven Randall of een plaatselijke universiteit. Combineer die met 'Pointless Mama Blues', 'Deep Sea Blues' en 'Bring It on Home' van Rubberlegs, voorts de twee opnamen op Savoy 592, dan zijn eerste platen met Parker, plus nog een willekeurige obscure jamsessie of radio-opname uit die tijd (Royal Roost?). Dan heb je een gouden plaat, zo niet de plaat van het jaar.