The Preacher Men werken in een achterafstraatje van de jazz. Een wat morsig achterafstraatje. Het orgelcombo werd eigenlijk nooit voor vol aangezien. Want: te vulgair. Tot dus die Incredible Jimmy Smith op het toneel verscheen die zijn Hammond B3 pure, razende bebop bleek te hebben geleerd. Rob Mostert lijkt me niet een echte bopper. Eerder refereert zijn legato laid-back stijl aan die van pionier Wild Bill Davis. Heel tof, hoor.

Efraïm Trujillo heeft gaatjes in de kleppen van zijn altsax geboord en noemt het instrument thans een blueshorn. Hij heeft ontdekt dat hij op deze manier meer bewegingsvrijheid heeft. Of je dat aan het resulterend geluid kunt horen weet ik eerlijk gezegd niet. De sound is in ieder geval spijkerhard, een beetje richting Lou Donaldson met iets van de weidsheid van een Tab Smith.

The Preacher Men houden het lekker simpel. En lekker effectief ook. Met het nummer 'Amen', een compositie van Donald Byrd (en de enige standard op het album) keren de Predikheren terug naar de bron. Hallelujah! Mostert jengelt hier hemels.

Het goede nieuws is dat het stel dat een paar maanden geleden in de Groninger Smederij per ongeluk in de slipstream van Mosterts Lesliespeaker was gaan zitten en in allerijl naar het Beatrixoord in Haren moest worden vervoerd, daar afgelopen week net voor zijn laatste controle is geweest en volledig genezen is verklaard.

Labels: cd, Chris Strik, Efraïm Trujillo, Rob Mostert, The Preacher Men

(Eddy Determeyer, 12.3.24) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.