Concert
In het domein van de dans
Efraïm Trujillo Kwartet, dinsdag 30 januari 2024, De Smederij, Groningen
Toevallig zit ik momenteel midden in de uitwerking van een interview dat ik ooit met trompettist en orkestleider George Hudson (1910-1996) uit St. Louis had. Een van de onderwerpen die aan de orde kwam, betrof een ontmoeting van het Hudson-orkest met de kleine saxofonist en driftkikker Illinois Jacquet in het New Yorkse Apollo Theater. Er ontstond grote beroering toen de provinciaaltjes van het voorprogramma en met name tenorist Willie 'Weasel' Parker het nummer 'Body And Soul' speelden en Jacquet in het stof lieten bijten.
Trompettist Clark Terry was erbij en noteerde in zijn autobiografie: "He played this awesome solo. I was staring with all the cats, and the audience was roaring. He played some shit I'd never heard him do before. He started out in one tempo and then went into double time. That Weasel just flew, notes jumping out of his horn a mile a minute. He was so animated, bobbing and weaving. Man! Unbelievable. He blew everybody's mind. Maybe even his own." Jacquet was not amused. Hee, híj was de ster van de show, de headliner. Dit was niet de bedoeling. En dan was die Weasel ook nog eens een kopje kleiner dan hijzelf. Ik heb geen idee of er opnamen van Weasel Parker bestaan. Ik vrees van niet. Maar mijn punt is: ongetwijfeld was Weasel een groots solist. Maar dat hij de fameuze Illinois Jacquet het nakijken gaf had mede te maken met het gegeven dat hij danste tijdens het spelen. Enfin, binnenkort in dit theater.
Ik moest aan dit verhaal denken toen ik saxofonist Efraïm Trujillo aan het werk zag en hoorde. Ook een prima blazer met een opgeruwde toon die net zo gemakkelijk zo zoetgevooisd kan spelen als een Stan Getz. En ook Trujillo zal je niet gauw betrappen op stokstijfheid. Wanneer de muziek daartoe aanleiding geeft steekt hij het instrument hemelwaarts, waarbij de beker bijkans de zoldering raakt. Of hij zakt juist diep door de knieën. Een soort ochtendgymnastiek om tien uur 's avonds. In 'Manhã De Carnaval' zweept hij zichzelf op tot kortstondige momenten van levitatie. Een lopend vuurtje, deze gast. Zelfs wanneer hij naast het combo gaat staan om een van zijn medemuzikanten te laten soleren, blijft hij met kleine bijna onhoorbare ondersteunende nootjes bij het gebeuren betrokken. Heel ouderwets in feite; die Trujillo heeft de toekomst.
Het kwartet is een solide en intens spelende machine, dat soms collectief en spatgelijk een stilte kan laten vallen. Bassist Joris Teepe loopt en trippelt vastberaden door de schema's, pianist Jasper Soffers schrikt er niet voor terug halverwege een solo van toonaard te wisselen en drummer Steve Altenberg zet het geheel met onverwachte accenten onder spanning. Een beetje zoals een koolstofatoom in een ijzerkristal staal zijn kracht geeft. Soms vliegt hij bij het soleren bijna uit de bocht en er net zo gemakkelijk weer in. Het wordt zo langzamerhand hoog tijd om hem eens op een off-night te horen.
Foto: Hammie van der Vorst
Labels: concert, Efraïm Trujillo, jan24, Jasper Soffers, Joris Teepe, Steve Altenberg
(Eddy Determeyer, 4.2.24) - - [naar boven]
Lees verder in het archief...
