Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Concert / Jazztube
Traag voortkabbelende tempi
Circonflexe, zondag 4 juni 2023, Lutherse Kerk, Groningen

'Stromend, melodieus, verhalend, verfijnd, poëtisch, toegankelijk, verrassend, licht melancholisch.' Zo karakteriseert pianist en componist Eltjo de Lang (67) zijn muziek. Hij trok de aandacht toen Groningen in de jaren tachtig overspoeld werd door een golf jonge jazzmusici. Maar hij besloot de kost te gaan verdienen met het transcriberen en transponeren van bestaande composities van derden, doorgaans in de klassieke sfeer. Doch het bloed kroop enzovoort en zo kwam hij op het idee een erfenis aan te wenden voor de oprichting van het kwartet Circonflexe, met de ongebruikelijke bezetting altviool (Richard Wolfe), accordeon (Gertie Bruin), contrabas (Bert van Erk) en piano.

De groep beleefde haar vuurdoop in de Lutherse Kerk, een voormalige schuilkerk uit de late zeventiende eeuw met een prima akoestiek. Een gebrandschilderd raam met een afbeelding van naamgever Martin Luther, op dat moment nog Augustijner monnik, verwees naar de sacrale herkomst van het gebouw. Het onderschrift 'Hier sta ik, ik kan niet anders, god helpe mij', met daaronder de jaartallen 1517-1917, lijkt misleidend: de theoloog zou die tekst hebben uitgesproken op 18 april 1521, tijdens een Rijksdag in Borms. Ook de borden naast de preekstoel met daarop de psalmen 87, 675, 681, 686 en 700, die kennelijk kort tevoren in de zaal hadden gegalmd herinnerden aan de eigenlijke functie van de concertzaal.

Wel, ook de geboden muziek had een soort gewijd karakter. De Lang verwees niet zozeer naar zijn verleden als improvisatieartiest, maar meer naar de klassieke muziek die daaraan ten grondslag lag. Samengevat was het impressionistische kamermuziek met een volks vleugje. Met name de compositie 'Es Un Tango No?' zou een eerbetoon aan Astor Piazolla geweest kunnen zijn. De Langes composities hadden een simpel karakter, wat de meesterhand verried. Na twee keer beluisteren zou je ze zó mee kunnen fluiten. Daaraan lag het niet dat menig ooglid het zondagmiddag zwaar had. Dat had te maken met de beperkte dynamiek en de traag voortkabbelkabbelkabbelende tempi. Daar zou, met andere woorden, nog wel wat aan gesleuteld kunnen worden. Want de combinatie altviool-accordeon was zonder meer een vondst.

Foto: Hammie van der Vorst | Video: Imah Dijkstra