Het zal veertig jaar geleden zijn dat ik in Utrecht, in het versgeopende Vredenburg, de orgelbeesten Brother Jack McDuff, Richard "Groove" Holmes en Charles Earland aan het werk zag. Een vet bonkend festijn, dat kan men zich indenken. Vol van hallelujahammondklanken tolden we na afloop naar buiten. Was dit allemaal echt gebeurd? Hadden we een drummer horizontaal boven zijn kit zien zweven die ongenadige backbeats op zijn snaartrommel ramde? (Wis&3, Joe Dukes, als ik mij niet vergis.)

Ik zal niet beweren dat Rob Mostert het niveau heeft van een McDuff, Holmes of Earland. Hijzelf ook niet, denk ik. Ik zou hem trouwens eerder als een discipel van Doctor Lonnie Smith willen labelen. Bepaalde akkoorden en loopjes wezen in die richting. Hij is in ieder geval een beul die geen genade kent voor zijn B3. Saxofonist Efraïm Trujillo had het over twee instrumenten die het elektronische orgel herbergt: de toetsen en de bas(pedalen). Voeg daar maar gerust 'orkest' aan toe. Want met al die formidabel gonzende tonen en vetmakende boventonen die de machtige Lesliebox eruitslingert heb je een complete bigband tot je beschikking. Inclusief strijkers. In het hoog werden vruchtbare allianties aangegaan. Unisonolijntjes met de altsax, een sissend akkoord met de bekkens van Chris Strik.

Dat was kicken. Maar de grootste kick was toch wel het door merg, been, maag en darmkanaal gaande geluid van het orgel. (Hier kan men een krachtterm naar wens invullen.) Het echtpaar vooraan dat de volle laag van de Leslie kreeg was na de pauze verdwenen, afgevoerd waarschijnlijk naar een herstellingsoord. Mostert is ook geschapen voor het beulswerk. Fors gebouwd, massief hoofd, handen als de spreekwoordelijke kolenschoppen. Allebei afzonderlijk groot genoeg om de twee manualen van het instrument te beheersen.

Ondertussen blies Trujillo een stevig stomende souljazzstamppot bij elkaar. 'I Want A Little Girl', de enige standard die gespeeld werd, was een tedere ode aan altist Lou Donaldson. Die had hij ooit in het (oude, neem ik aan) Bimhuis in Amsterdam gezien en die had hem op het slechte pad geattendeerd.

Ook drummer Chris Strik moet het niet van de subtiliteit hebben. Hij is geen Philly Joe Jones (maar ja, wie is dat wel?). Nochtans opende hij het tweede gedeelte van het optreden met een soort vurige vingersymfonie: de handjes liet hij all over the place wapperen. Geleidelijk nam hij het volume terug tot slechts het fluisteren van een over het vel schuivende vinger resteerde. En vervolgens heerste er complete stilte, vijftien, twintig seconden lang. Het in dichtste bolstapeling toegestroomde publiek, inclusief de geijkte barbewoners, had inmiddels zijn druk geraas gestaakt. Zodat alles en iedereen, de hele natuur, een kwart minuut doodstil bleef. Voor de allereerste keer in zoveelendertig jaar concerten in De Smederij.

Om elf uur tolden en tuimelden de bezoekers verdwaasd nacht en nevel in. Precies zoals veertig jaar geleden in Utrecht.

Foto's: Hammie van der Vorst

Labels: Chris Strik, concert, Efraïm Trujillo, feb23, Rob Mostert, The Preacher Men

(Eddy Determeyer, 24.2.23) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.