Zo af en toe heb je wel eens dat je een cd in handen krijgt van een muzikant die je al heel lang kent, waarvan je weet wat zijn muzische kwaliteiten zijn en desondanks toch nog enorm positief verrast kan raken. Dit is het geval bij 'Vanishing Point' van Coen Kaldeway. Het betreft het debuutalbum van deze sympathieke Utrechtse saxofonist, die al jaren actief is in de plaatselijke jazzscene en daar samen met anderen veel initiatieven van de grond heeft getild dan wel aan meewerkte, denk aan Jazz op Tilt en de wekelijkse sessie bij Back & Fourth (pre-corona). Daarnaast speelde hij in allerlei bands, waaronder Atanga Boom, de Konrad Koselleck Big Band en de formaties van Myrthe van de Wetering, Caro Emerald en Tanja Kross. De coronaperiode, met alle gevolgen van dien voor heel veel musici, heeft Kaldeway aangewend om te werken aan zijn eigen debuutalbum. En dat mag er wezen!

De composities zijn van de bandleider zelf, waarin hij een mooie balans heeft gevonden wat betreft tempi en stijlkenmerken. Kaldeway heeft zijn stukken gebaseerd op de traditionele bebop- en hardboptraditie. Hij laat horen dat daar helemaal niks mis mee is, integendeel. Zelfs de meest kritische jazzpuristen komen aan hun trekken.

Meteen al bij het eerste nummer 'Rat Race' komt de straight-ahead jazz je huiskamer binnen knallen. Met een flink uptempo en een indrukwekkende intro waar drummer Mark van Kersbergen met fraaie tegenbeats en snaredrumroffels excelleert. Ook de kwaliteiten van de andere musici vallen direct op. Pianist Daan Herweg soleert met een ontspannen drive en swing en bassist Tobias Nijboer (bekend van Fuse) speelt loepzuiver. 'Autumn Beauty' is een ontspannen ballad. De frasering van de saxofonist is bijzonder fraai. Ook hier valt de zuivere toon van bassist Nijboer op. Dat is een van de voorwaarden waar elk ander bandlid beter door gaat spelen. Het loopt als een rode draad door het hele album heen.

'36201 Feet' is gebaseerd op een zevenkwartsmaat. Dat heeft een verfrissende uitwerking. Af en toe schuurt het een beetje, maar juist dat maakt het spannend. Ook hier hoor je de knappe timing en valt de mooie snaredrumsound van Van Kersbergen weer op. 'Sibel’s Dance' heeft Kaldeway geschreven voor zijn kleine nichtje. Een intiem stukje met zachte klankkleuren. In 'Knuckle Down' gaat het gas er weer op en Kaldeway speelt een heerlijke solo, mooi opgebouwd in verschillende lagen in een uptempo. Krachtig en to the point! Een hoogtepunt wat mij betreft.

'Punchline' heeft een wat funky inslag, die een beetje doet denken aan Joshua Redman. Zowel de bandleider als pianist Herweg soleren met verve. Opvallend in het titelstuk 'Vanishing Point' en eigenlijk bij alle composities is het hechte groepsgeluid, waarbij iedereen de ruimte krijgt en dat ook aan elkaar gegund wordt. Naast het goede spel zelf is dit ook een van de kwaliteiten van saxofonist Coen Kaldeway, resulterend in een pracht van een debuutalbum.

In de Jazztube hierboven zie je het Coen Kaldeway Quartet tijdens de opname van de titeltrack van 'Vanishing Point'.

Labels: cd, Coen Kaldeway, jazztube

(Koen Scherer, 1.12.21) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.