Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Festival
Overtreffende drumtrap
Sun-Mi Hong Quintet, zondag 22 november 2020, Amersfoort Jazz Online, De Lieve Vrouw, Amersfoort

Amersfoort Jazz Online presenteerde 19 Dutch World Jazz-acts voor een internationaal kijkerspubliek online. Daarbij lag de nadruk op eigenzinnige vrouwen in de muziek, die we in een serie van vier recensies de revue laten passeren. Vandaag het vierde en laatste deel.

Na de uitgebreide aandacht in Jazzism, de landelijke dagbladen, de NPO-televisie en zo'n beetje alle radioprogramma's, podcasts en webmagazines die er zijn, is het verhaal van Sun-Mi Hong gevoeglijk bekend. Zij groeide op in kerkelijke kringen in Zuid-Korea en moest hemel en aarde bewegen om op drumles te mogen. Ze kwam naar Nederland om te studeren aan het Conservatorium van Amsterdam, waar ze het eerst heel moeilijk had, omdat ze geen Engels kon. Spoedig werd haar talent erkend door haar docenten en medespelers en werd ze op handen gedragen en overstelpt met loftuitingen en beloningen. Het festival Amersfoort Jazz maakte haar tot Artist in Residence en liet haar optreden met Alto For Two en haar eigen SMH Quintet. Het waren a priori hoogtepunten in haar jaar, want de crisis haalde een genadeloze streep door de internationale tournee van 60 concerten.

Wij zagen de kleine Zuid-Koreaanse al een paar keer eerder met haar kwintet, steevast bestaande uit Alistair Payne, Alessandro Fongaro, Nicolò Ricci en Young Woo Lee. Het optreden op zondagmiddag in De Lieve Vrouw was van deze reeks de overtreffende trap.

Het materiaal kwam van het album 'A Self Strewn Portrait'. Een suite opgebouwd uit 10 compositorische pareltjes; de gelaagde muziek bevindt zich op het kruispunt van impressionisme en expressionisme. Uitgebalanceerde, vernieuwende, organische post-bop-almost-free-jazz, waarbij de uiteenlopende kwaliteiten van het vijftal tot het uiterste benut worden. De muziek is als een organische suite, vanuit stilte evoluerend tot grof geweld, dan weer deinend op dromerige repetitie van Ravelliaanse akkoorden, met uitgestrekte melodielijnen. Subtiel polyritmisch, spelend met klankkleur, reliëf en ruimte.

De aimabele drumster leidt haar manschappen met straffe hand door haar muziek. Enigszins gekromd en voorovergebogen, met de ogen dicht en waar nodig de tong tussen de lippen geperst, verorbert zij haar drumstel met een verrassende intensiteit. In haar spel verenigt zij op indrukwekkend innovatieve wijze elementen die wij alleen kennen van de grote slagwerkers, waarvan zij zelf het merendeel niet schijnt te kennen. Accelererende fills, prikkelende ghost notes, elitaire tikjes op de rand, ruisende bekkens, zingende toms. Alles zit erop, alles komt voorbij, zo ook de traditionele buk-drums in het nummer 'Kasi', door Amersfoort Jazz gebombardeerd tot anthem van het festival.

De Italiaanse saxofonist Ricci en de Schotse trompettist Payne, die wij zelden waarnemen buiten de band van Hong, zijn twee tonale schilders, die het ongebreidelde van Picasso verenigen met het bedachtzame van Mondriaan. En soms blijven de heren in hun eentje over. Hoogtepunt is wanneer Payne zijn zuivere trompetklank stapsgewijs laat veranderen in voorgewende musique concrete: een huilende baby, een kermende vrouw, een krolse kater, een huilende wind. De ingetogen pianist Young Woo Lee is en blijft ongrijpbaar. Zijn ontwikkelde spel, een eigenaardige mix van Monk en Ravel, is zowel lyrisch als intellectualistisch van aard. Opvallend is dat Lee altijd en overal in dienst staat van het geheel, terwijl zijn spel van begin tot eind juist eigenaardig blijft. Naar verluidt was het concert in Amersfoort zijn laatste publieke optreden in Nederland, omdat zijn vaderland hem opeist voor militaire dienst. Een groot gemis voor Sun-Mi Hong, die na het optreden aan ons laat weten dat zij nog niet weet hoe ze het gemis gaat opvangen. De dag ervoor speelde ze met Xavi Torres, binnenkort met Harmen Fraanje, maar misschien probeert ze het met nog een blazer.